Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕ

Πρωινό Τρίτης και κάνω αυτό που είπα πως δεν θα ξανακάνω.
Να ενημερώνω το μπλογκ ενώ ακούω την Καλημέρα. Στο τέλος δεν καταφέρνω τίποτε, ούτε γράφω σωστά, ούτε ραδιόφωνο ακούω, αλλά μου φαίνεται γι αυτό δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας, για να μην τις τηρούμε. Εαυτο-αντι-επανάσταση θα την πω.

Λοιπόν, πήγαμε στην Αθήνα, δυο ζευγάρια που κάνουν καλή ως υπέροχη παρέα, τολμώ να πω, εδώ και .....από το 92, λογάριασε τώρα.
Τα εύσημα στη Νίνα, επειδή είναι ένας άνθρωπος αισιόδοξος, ευχάριστος, με άποψη, με γνώσεις, μα πάνω απ' όλα ένας άνθρωπος ήρεμος, (δεν την έχω να δει να νευριάζει) χαλαρός, κατευναστικός.
Στέργιο, θα 'ρθει και η σειρά σου, μη νομίζεις πως θα τη γλυτώσεις.... πήγαμε λοιπόν στην Αθήνα και συμφωνήσαμε να επιστρέψουμε μιαν ημέρα νωρίτερα για να μη χάσουμε την επίσκεψη της Καλημεροπαρέας στον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης. Εννοείται ότι όχι μόνο δεν το μετανιώσαμε μα και θα το επαναλάβουμε μέσα στον Μάιο για να εκστασιαστούμε στον ροδώνα.

ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ, την επόμενη φορά θα φροντίσω να σε συμβουλευτώ εγκαίρως. Είδαμε πάντως τον Βροχοποιό, μας άρεσε, ήπιαμε καφέ στην πλατεία Κολωνακίου, φάγαμε στα μπριζολάκια του Τέλη και στις Μικρασιάτικες Γεύσεις, πήραμε το ποτό μας στο roof garden γνωστού ξενοδοχείου, δεν προλάβαμε να πάμε στην Πνύκα που πολύ το ήθελα, με ανεβάζει θαρρείς εκείνο το μέρος ιδιαίτερα αν η ορατότητα είναι καλή, περπατήσαμε όμως στην Ηρώδου του Αττικού, στην Πλάκα, στην Ανδριανού, στο Μοναστηράκι, τουρίστες γαρ!!!

Στην εβδομάδα που μεσολάβησε, είδα το "τη νύχτα που ο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη" και το "Slumdog Millionaire", τελείωσα το " Οι Αλήθειες των άλλων" του Θέμελη και το "Παλιό Σχολείο" του Τομπάιας Γουλφ και τώρα διαβάζω το " Εσύ τα δικαιώματά σου και οι άλλοι" του Γιώργου Πιντέρη και το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
Διαπιστώνω πως δεν είναι εύκολο πολλές φορές όχι μόνο να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, όχι μόνο τι τα προκαλεί, δηλαδή τι ακριβώς μας κάνει να νιώθουμε άβολα, άσχημα ή αμήχανα, μα κυρίως πώς να εξωτερικεύουμε το τι νιώθουμε χωρίς να πληγώνουμε τον άλλο και να γινόμαστε και κατανοητοί.
Αντιγράφω: "μια βασική αρχή στην ανθρώπινη συνεννόηση είναι ότι "μήνυμα που εστάλη, δεν είναι απαραίτητα και μήνυμα που ελήφθη". Δηλαδή, είναι μερικές φορές πιθανό, άλλα να λέω εγώ και άλλα να καταλαβαίνεις εσύ. Έτσι, εγώ μπορεί να σου πω κάτι που να μην το θεωρώ καθόλου επιθετικό, εσύ όμως να το εισπράξεις σαν κατηγορία - δηλαδή σαν μια μορφή έμμεσης επίθεσης εκ μέρους μου".

Ενδιαφέρον βρίσκω και το κομμάτι:"Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε τίποτα. Κανείς δεν έχει τέτοια δύναμη πάνω μας. Εμείς διαλέγουμε αυτά που νιώθουμε την κάθε στιγμή. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι μας πληγώνουν, μας προσβάλλουν, μας απειλούν και δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτό που πράγματι γίνεται, είναι ότι εμείς "πληγωνόμαστε", εμείς "νιώθουμε προσβεβλημένοι", εμείς "απειλούμαστε". Για πολλούς ανθρώπους, οι φράσεις "με πλήγωσες" και "πληγώθηκα" ακούγονται το ίδιο. Όμως, κατά τη γνώμη μου, οι φράσεις αυτές είναι τελείως διαφορετικές. Τόσο διαφορετικές που αντικατοπτρίζουν μια διαφορά φιλοσοφίας για τη ζωή".

Αρκετά σας κούρασα για σήμερα, ας αφήσω και κάτι για την άλλη φορά.
Πιστεύω να λάβατε το μήνυμα.