Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ!


Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, περιμένω ν ακούσω τα κάλαντα, κοντεύει 10 και ακόμη τίποτε, πού είναι τα δικά μας τα χρόνια, ( τελικά μου αρέσει να μιλάω σα να είμαι γιαγιά), που σηκωνόμασταν πρωί-πρωί, άρτια εξοπλισμένοι με τρίγωνα και κουμπαράδες να τα πούμε σε γνωστούς και αγνώστους σε κοντινούς και μακρινούς μαχαλάδες!!!

Τα τελευταία χρόνια μετά τη 1 η ώρα συνήθως έρχονται κάτι ανομοιογενείς παρέες, κάποιοι έφηβοι σχεδόν με κάτι κούτσικα δίπλα τους να τους κοιτούν στο στόμα, για να μας προαναφέρουν την επερχόμενη γέννηση.Να μας γλυκολαλήσουν τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα προ των πυλών! Όπως πολύ ωραία τα περιγράφει η φίλη μου η Νίνα στην τριμηνιαία εφημερίδα "Αλιάκμων" που με περισσή φροντίδα επιμελείται και τυπώνει ο σύλλογος Αλιακμονιτών (Βοΐου) Θεσσαλονίκης.






"Χριστούγεννα προ των πυλών! Γιορτή γλυκιά, χαρούμενη, γεμάτη λάμψη! Χαρμόσυνοι ήχοι απλώνονται παντού. Η καρδιά μας πλημμυρίζει ζεστά συναισθήματα και στο μυαλό μας έρχονται αναμνήσεις από την εκθαμβωτική ατμόσφαιρα αυτών των ημερών. Χιλιάδες φώτα να λάμπουν παντού, άνθρωποι με πολύχρωμα πακέτα να πηγαινοέρχονται στους στολισμένους δρόμους, γυναίκες φουριόζες να κάνουν τις γιορτινές ετοιμασίες, σαγηνευτικές μυρωδιές από γλυκά και φαγητά να έλκουν τη μύτη μας, αναμμένα τζάκια να ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα, χαρούμενα παιδιά να λένε τα κάλαντα και να ονειρεύονται τα δώρα τους, χριστουγεννιάτικα έλατα σε κάθε σπίτι με αστραφτερά στολίδια και στη βάση τους πάντα η όμορφη και καλοφτιαγμένη φάτνη.

Όλα αυτά μοιάζουν με παραμύθι. Ένα παραμύθι που πλάθεται κάθε χρόνο, καθώς ξετυλίγεται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η επανάληψη ίσως έχει αφαιρέσει την έκπληξη, έχει καθιερώσει όμως τη ζεστή συνήθεια. Κι ο χρόνος πάντα κυλάει πιο ήρεμα, όταν σημαδεύεται από οικείες αναφορές. Όλοι έχουμε την ανάγκη να ζούμε κάθε χρόνο σ’ ένα όμορφο όνειρο κι ας ξέρουμε ότι θα ξυπνήσουμε σε λίγες μέρες, όταν τα πολύχρωμα λαμπιόνια θα σβήσουν και τα φωτεινά δέντρα θα χάσουν τη λάμψη τους και ξεραμένα θα μας υποδείξουν ότι το όνειρο τελείωσε. Χαιρόμαστε ωστόσο σαν να είμαστε μικρά παιδιά. Η παιδική ηλικία τελειώνει, μόνον όταν δεν θέλεις πια να είσαι παιδί. Και στην ωριμότητά μας πάντα αναζητούμε το γονατιστό μάγο, που προσφέρει δώρα. Περιμένοντας τα Χριστούγεννα είναι σαν να περιμένουμε την ελπίδα. Ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς αυτή!

Ταξιδεύοντας όμως 2009 χρόνια πριν, διαπιστώνουμε ότι η λαμπερή φάτνη του παραμυθιού μας απέχει πολύ από την αληθινή φάτνη της Βηθλεέμ , που φιλοξένησε την πρώτη ανάσα του Θεανθρώπου. Ένα σπήλαιο διάλεξε να γεννηθεί ο Χριστός. Στολισμένο με πολυκαιρισμένους ιστούς αράχνης. Δεν τριζοβολούσε το τζάκι στην απειλή του παγερού αέρα, αλλά το κρύο και η υγρασία τρυπούσαν τα κουρασμένα, από την κοπιαστική πεζοπορία, κόκαλα της ετοιμόγεννης Παναγιάς και η μόνη παρηγορητική θαλπωρή ήταν οι ανάσες των ζώων . Δεν υπήρχε χριστουγεννιάτικο έλατο, αλλά μόνον άχυρα στοιβαγμένα εδώ κι εκεί. Ένα άβολο και ταπεινό μέρος στέγασε τη γέννησή Του.

Πως εμείς τόσα χρόνια μετά μπορούμε να κάνουμε τη φάτνη του παραμυθιού μας να πλησιάσει στην αληθινή;

Μόνον αν οι ψυχές μας γίνουν πιο απλές, σαν αυτές των βοσκών. Πιο επίμονες στην αναζήτηση της αλήθειας, σαν αυτές των τριών μάγων. Πιο υπάκουες σαν της Παναγιάς. Πιο υπομονετικές σαν αυτήν του Ιωσήφ. Πιο καταδεκτικές, σαν τη φύση. Και οπωσδήποτε πιο ταπεινές, σαν του Χριστού…"


ΝΙΝΑ ΓΚΡΕΖΙΟΥ

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Η φύση είναι πάντοτε όμορφη,



όλες τις εποχές του χρόνου.




Είτε είναι λίγο άγρια

είτε ήρεμη





Με το παραδοσιακό σύμβολο των Χριστουγέννων να μας προετοιμάζει για τις επερχόμενες


γιορτινές μέρες


Βέβαια υπάρχει το μικρό προβληματάκι, που οι εποχές την κάνουν σιγά-σιγά,μα και αυτό οι "ειδικοί, δεν μας το επιβεβαιώνουν μετά σιγουριάς.





Τόση και τόση συζήτηση για το Κιότο και τη Κοπεγχάγη, για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και για τα λιωμένα ταξιδιάρικα παγόβουνα και έχουμε τους "οικοσκεπτικιστές" να μας τα αναιρούν.

Μα σήμερα δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι, πως παρ όλα αυτά που λέγονται πως έχουμε αλλοτριωθεί και έχουμε αποκοπεί από τη φύση,




μια μικρή εξόρμηση μέσα στην εβδομάδα,



δηλαδή καθημερινές εργάσιμες μέρες, είδα αρκετούς ανθρώπους να κάνουν τη βόλτα τους,



να την αντιγράφουν

να την παρατηρούν




και να την απολαμβάνουν.

Πρέπει να αποδεχτούμε πως τη φύση δεν μπορούμε να τη δαμάσουμε.
Μπορούμε όμως να συμπορευτούμε μαζί της και να την αφήσουμε να γεμίσει το μέσα μας με όλα εκείνα που μόνο εκείνη ξέρει να χαρίζει.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ ΚΑΙ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΧΕΝΡΙ ΘΟΡΟ

Εδώ και καιρό θέλω να γράψω για έναν άνθρωπο που τον θεωρώ σπουδαίο, μα και "παραγνωρισμένο".
Και το λέω γιατί πιστεύω πως, ενώ ένα μεγάλο μέρος πληθυσμού γνωρίζει τον Γκάντι, (για να μη πω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη τον έχει ακουστά), επίσης πιστεύω πως δεν ξέρει για τον Χένρι Θορό.



Και εγώ έμαθα γι αυτόν πέρυσι από ένα άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή που ήταν γραμμένο από τον Πάσχο Μανδραβέλη.
Μου άρεσε θυμάμαι πολύ, οπότε το βρήκα (τι σου είναι λοιπόν η τεχνολογία!!!) και το αντιγράφω.

Η πολιτική της ανυπακοής

Κανείς στη Μασαχουσέτη των αρχών του 19ου αιώνα δεν θα πίστευε ότι ο ερημίτης της Κομητείας Κονκόρντ, ονόματι Χένρι Ντέιβιντ Θορό, θα γινόταν κάποτε επαναστάτης. Όπως και κανείς, πριν από τον Μαχάτμα Γκάντι, δεν έδωσε σημασία σε ένα μακροσκελές άρθρο με τον τίτλο «Αντίσταση στην πολιτική του κράτους» («Resistance to Civil Government») που δημοσιεύτηκε το 1849 στην εντελώς άγνωστη επιθεώρηση «Εsthetic Papers».

Ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε απλώς να τον αφήνουν ήσυχο. Ζούσε σε καλύβα δίπλα σε μια λίμνη στο δάσος που περιέβαλε το χωριό του. Αποτελούσε κάτι αξιοπερίεργο στην μικρή κοινότητα του Κόνκορντ διότι «γυρνούσε στα δάση, χωρίς καν να έχει όπλο». Σύμφωνα με τον μέντορά του, τον συγγραφέα και φιλόσοφο Ράλφ Γουόλντο Εμερσον, ο Θορό «δεν άσκησε ποτέ κανένα επάγγελμα. Ζούσε μόνος του δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν ψήφισε ποτέ, δεν πήγε στην εκκλησία ποτέ, δεν πλήρωσε φόρους ποτέ. Δεν έφαγε ποτέ κρέας. Δεν ήπιε ποτέ κρασί και αρνιόταν την χρήση καπνού. Παρ’ όλο που ζούσε στη Φύση δεν χρησιμοποιούσε όπλο ή παγίδες ζώων. Δεν είχε το ταλέντο να γίνει πλούσιος, αλλά ήξερε πώς να είναι φτωχός χωρίς να επιτρέπει ούτε ένα σημάδι κακομοιριάς ή έλλειψης καλαισθησίας... Επέλεξε να γίνει ο εργένης της σκέψης και της Φύσης».

Παρ’ όλα αυτά ο Θορό δεν ήταν ξεκομμένος από τα πολιτικά και φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής του. Ηταν ένθερμος υποστηρικτής του ελάχιστου κράτους και σφοδρός πολέμιος της δουλείας. Μετείχε στους κύκλους των στοχαστών του «υπερβατισμού» (transcendentalism), ένα ρεύμα ιδεών που αναπτύχθηκε στην Νέα Αγγλία τον 19ο αιώνα, πατριάρχης του οποίου ήταν ο Ράλφ Γουόλντο Εμερσον.

Ο Θορό έγραφε πολύ, κυρίως πράγματα που είχαν σχέση με τη Φύση, αλλά τα έργα του (ακόμη και το κορυφαίο «Waldo») θα ήταν μια υποσημείωση της ιστορίας αν ένα πρωί δεν χτύπαγε την πόρτα της καλύβας του ο έφορος της Μασαχουσέτης

Ήταν η εποχή που οι ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει έναν κατακτητικό πόλεμο κατά του Μεξικού (που κατέληξε στην προσάρτηση του Τέξας και άλλων εδαφών μέχρι την Καλιφόρνια), πόλεμο στον οποίο εναντιώνονταν όλα τα φιλελεύθερα πνεύματα των ΗΠΑ και, φυσικά, ο Θορό. Ήταν, επίσης, η εποχή που ανθούσε η δουλεία. Ο Θορό, όπως και πολλοί άλλοι (κυρίως «Κουάκεροι»), αρνούνταν να πληρώνουν φόρους με τη λογική ότι δεν ήθελαν να συμβάλλουν σε έναν άδικο πόλεμο που θα ενίσχυε τον θεσμό της δουλείας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Θορό αρνήθηκε να πληρώσει άδικο φόρο. Οπως διηγήθηκε ο ίδιος, στα 1835 «το Κράτος με συνάντησε εκ μέρους της Εκκλησίας και με διέταξε να πληρώσω ένα συγκεκριμένο ποσό για έναν κληρικό, τη λειτουργία του οποίου ο πατέρας μου παρακολουθούσε, αλλά όχι εγώ. “Πλήρωσε”, μου είπαν, “ή θα πας φυλακή”. Αρνήθηκα, αλλά δυστυχώς κάποιος άλλος πλήρωσε εκ μέρους μου. Δεν έβλεπα τον λόγο γιατί ο δάσκαλος έπρεπε να πληρώσει τον παπά και όχι ο παπάς τον δάσκαλο, αφού δεν ήμουν δάσκαλος της Πολιτείας, αλλά στηριζόμουν σε μη υποχρεωτικές συνδρομές (των μαθητών)... Πάντως, έπειτα από απαίτηση των αρχών, συμφώνησα να κάνω μια γραπτή δήλωση που έλεγε περίπου τα εξής: “Εγώ, ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό δηλώνω σε όλους ότι δεν επιθυμώ να είμαι μέλος οποιασδήποτε κοινότητας στην οποία δεν έχω κάνει αίτηση να ενταχθώ”».

Κατόπιν αυτού, ουδείς του ξαναζήτησε εκκλησιαστικό φόρο, αλλά ούτε φόρο εισοδήματος (επειδή δεν είχε εισόδημα) ούτε φόρο ακίνητης περιουσίας (επειδή δεν είχε ακίνητη περιουσία). Ομως, τον Ιούλιο του 1846 εκλήθη να πληρώσει αναδρομικά «εκλογικό φόρο» έξι ετών που στην ουσία είναι «κεφαλικός φόρος». Φυσικά αρνήθηκε (δεν ψήφιζε καν) και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Αρνήθηκε να εξαγοράσει την ποινή του και οργίστηκε όταν (πιθανότατα) η αδελφή του πλήρωσε για να βγει από τη φυλακή. Η μία νύχτα όμως που πέρασε στο κελί ήταν για τον ίδιο μια τρομαχτική εμπειρία. Τότε κατάλαβε, όπως έγραψε στο ημερολόγιό του, την τρομαχτική δύναμη του κράτους να παραβιάζει τη συνείδηση και τα πιστεύω των πολιτών.

Αυτή η εμπειρία έγινε διάλεξη και η διάλεξη άρθρο για να καταλήξει σε μια κλασική πολιτική πραγματεία με το όνομα «Πολιτική ανυπακοή», η οποία εξετάζει πώς και υπό ποιες προϋποθέσεις οι άνθρωποι υπακούουν στους νόμους, ακόμη κι αν πιστεύουν ότι οι νόμοι είναι άδικοι. Το έργο πέρασε απαρατήρητο τα επόμενα 50 χρόνια ώσπου ένας Ινδός δικηγόρος στη Νότιο Αφρική το έκανε ευαγγέλιο του κινήματος της «μη-συνεργασίας με τις αρχές». Ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν ο πρώτος που έκανε πράξη τις ιδέες του Θορό, ακολούθησε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και πολλοί άλλοι.

Από τον Σοφοκλή στον Τζον Ρολς

Η πολιτική ανυπακοή απαντάται για πρώτη φορά στον Σοφοκλή. Μόνο που το αίτημα της Αντιγόνης δεν είναι πολιτικό, είναι ηθικό. Η ηρωίδα της τραγωδίας παραβαίνει τον άδικο για τους Θεούς νόμο και θάβει τον αδελφό της.

O Θορό –αν και περιέργως πως δεν αναφέρει πουθενά την Αντιγόνη στην πραγματεία του– ξεκινάει μεν από την ηθική των ατόμων που είναι πιο ιερή από τους νόμους του κράτους, αλλά κάνει το αίτημα πολιτικό. Για την ακρίβεια, η μεγαλύτερη συμβολή του Θορό δεν είναι ότι ενέπνευσε ειρηνικές επαναστάσεις, οι οποίες άλλαξαν τον κόσμο. Η μεγαλύτερη συμβολή του είναι ότι επαναστατικοποίησε την ιδέα της επανάστασης. Μέχρι το «Civil Disobedience» η ιδέα της επανάστασης ήταν συνυφασμένη με τη βία και το αίμα. Ο Θορό αντέτεινε ότι ένας πολίτης, στηρίζοντας έναν άδικο νόμο μέσω της υπακοής ή της χρηματοδότησης, κατ’ ουσίαν τροφοδοτεί την αδικία. Οι άνθρωποι με συνείδηση μπορούν να πολεμήσουν την αδικία χωρίς να καταφύγουν στη βία. Μπορούν να επιβραδύνουν και τελικά να σταματήσουν την μηχανή της αδικίας χρησιμοποιώντας την τριβή της «μη-συνεργασίας».

Ο μεγάλος φιλόσοφος του Δικαίου Τζον Ρολς πήγε την πολιτική ανυπακοή ένα βήμα παραπέρα. Εθεσε τους κανόνες της. Οταν κάποιοι πολίτες νιώθουν ότι ο νόμος προσβάλλει τα δικαιώματά τους, οφείλουν να τον παραβούν τηρώντας όμως τρεις προϋποθέσεις: 1) η παραβίαση του νόμου να μην εμπεριέχει βία 2) να γίνεται δημόσια (δηλαδή και χωρίς κουκούλες) 3) οι παραβάτες να πληρώνουν το τίμημα της παράβασης.

Το τελευταίο είναι κρίσιμο. Πρώτον, πιστοποιεί ότι οι παραβάτες δεν εξυπηρετούν ίδιον όφελος παραβαίνοντας το νόμο και δεύτερον μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα της πολιτικής ανυπακοής. Είτε επικοινωνιακά είτε δια της νομολογίας που εκδίδει κάποιο δικαστήριο.

Μετά απ’ όλα αυτά, πρέπει να αναλογιστούμε κάτι σε σχέση με τα ελληνικά πράγματα: πόση «Πολιτική ανυπακοή» και πόσο απολιτικό μπάχαλο ζήσαμε αυτές τις μέρες; Οχι μόνο κατά τη διάρκεια της νεολαιίστικης εξέγερσης, αλλά γενικώς.

Ιnfo

- Ντέιβιντ Χένρι Θορό, «Πολιτική ανυπακοή - Ζωή χωρίς αρχές - Περπατώντας», τρία δοκίμια, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη»

- Τζον Ρολς, «Θεωρία της Δικαιοσύνης», εκδ. Πόλις

- Τζον Ρολς, «Η δίκαιη κοινωνία», εκδ. Πόλις


Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Και λίγο σκεπτικισμός δε βλάπτει

Ένα απ όλα τα στραβά που έχω, είναι και που αναρωτιέμαι.
Μ έχουν πει, αμφισβητία, δύσπιστη, μου φαίνεται και αντιδραστική, μα έλα που εγώ τα παίρνω ως κοπλιμέντα!
Μου αρέσει που αναρωτιέμαι για τα διάφορα συμβάντα, γι αυτά που θα ακούσω στις ειδήσεις, για τις πιπεράτες φήμες που κυκλοφορούν, για τις ετικέτες που βάζουν οι γνωστοι στους γνωστούς, για τις υποσχέσεις των πολιτικών, για, για για.....

Μου αρέσω που δεν δέχομαι κάθε φορά άκριτα ο,τι ακούω μα βάζω το μυαλουδάκι μου να το σκεφτεί και δεύτερη φορά.

Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, δεν εννοώ πως δεν πιστεύω κάθε τι που ακούω, απλά το τριγυρνάω λίγο, το παιδεύω , το κρίνω.

Θέλω να διασταυρώνω τις ειδήσεις, να ακούω και την άλλη πλευρά.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, αυτό μπορεί να μη σημαίνει και τίποτε, παρά μόνο ότι δέχομαι αυτό που θα ήθελα να δεχτώ, αυτό που ταιριάζει με παγιωμένες αντιλήψεις μου.
Μα φυσικά αναρωτιέμαι και γι αυτό.
Τελικά, τι νέο προστίθεται στον τρόπο σκέψης μας, πόσο ανοίγουν οι ορίζοντες μας, οι οπτικές γωνίες μας, γνωρίζοντας νέες αντιλήψεις;
Ή από αυτά που διαβάζουμε επιλέγουμε αυτά που ταιριάζουν στις ήδη υπάρχουσες απόψεις μας με αποτέλεσμα να τις ενισχύουν;
Παρατηρώ όμως, -όχι που μόνο θα αναρωτιόμουν- πως υπάρχουν άνθρωποι που αλλάζουν άρδην τη ζωή τους, ή ακόμη και την αφαιρούν, επηρεασμένοι από βιβλία ή παροτρύνσεις κάποιων λεγομένων "οραματιστών";(Πριν κάποια χρόνια είχαμε ομαδικές αυτοκτονίες στην Αμερική από κάποιες αιρέσεις).

Είδα τις προάλλες ένα θεατρικό έργο που πραγματευόταν κάτι παρόμοιο, πώς οι ρήσεις δηλαδή καταξιωμένων συγγραφέων, οδηγούν αναγνώστες σε μοιραίες πράξεις.

Διάβασα προχτές στον "Εξώστη", οτι ο δράστης του Τζων Λένον πήρε την απόφαση για την δολοφονία του, όταν διάβασε "το Φύλακα στη Σίκαλη". Θεώρησε τον Λένον "κάλπικο". (Μια έκφραση του ήρωα του βιβλίου για το ψεύτικο).

Πρόσεξα χθες στην ομιλία του Μπουκάι ανθρώπους να κρέμονται από τα χείλη του για το πώς να πορευτούν στη ζωή τους.
Σκέφθηκα την ευθύνη που θα έπρεπε να ένιωθε αυτός ο άνθρωπος όταν απαντούσε, λαμβάνοντας υπόψη του εννοείται, ότι κάποιοι έπαιρναν τα λόγια του ως οδηγό και μπούσουλα.
Αν και ο ίδιος τόνισε πολλές φορές πως η ευθύνη για τη ζωή μας και πως θα τη ζήσουμε καλύτερα, βαρύνει εμάς και αποκλειστικά εμάς.

Υ.Γ. Τελικά αναρωτήθηκα, παρατήρησα, σκέφτηκα, συμπέρασμα δεν έβγαλα.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ




Να κρατάμε τις υποσχέσεις μας θεωρείται καλό.
Αν είναι ηθικό ή απαραίτητο δεν είναι της ώρας να το κουβεντιάσουμε.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντως, εμένα μου βγήκε σε καλό, που τήρησα την υπόσχεση που έδωσα να τελειώσω το

"Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία"
του Φερνάντο Σαβατέρ.

Ο άνθρωπος τα λέει απλά και ωραία.
Δεν λέει τίποτε καινούριο όπως δηλώνει ο ίδιος, προέρχονται οι σκέψεις του, ομολογεί, από Αριστοτέλη, Σπινόζα, Καντ, Νίτσε...

Και φυσικά μιλάει για την ηθική -εγώ την ερμήνευσα ατομική συνείδηση, με την έννοια του να πράττουμε ή να μην πράττουμε κάτι όχι από φόβο για τιμωρία, μα γιατί έτσι νιώθουμε- και την ελευθερία, απαντώντας σε αυτούς που λένε: "...«Ελευθερία; Μα για ποια ελευθερία μου μιλάς; Πώς γίνεται να είμαστε ελεύθεροι, όταν μας πιπιλίζουν το μυαλό από την τηλεόραση, όταν οι κυβερνήτες μας εξαπατούν και μας χειραγωγούν, όταν οι τρομοκράτες μας απειλούν, όταν τα ναρκωτικά μας κάνουν σκλάβους και όταν επιπλέον μου λείπουν τα χρήματα για να αγοράσω μια μηχανή που θέλω

Αν προσέξεις λιγάκι, γράφει, θα δεις ότι αυτοί που μιλάνε έτσι μοιάζει να παραπονιούνται αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ικανοποιημένοι γνωρίζοντας ότι δεν είναι ελεύθεροι. Στο βάθος σκέφτονται: "Ουφ! Μεγάλο βάρος βγάλαμε από πάνω μας! Καθώς δεν είμαστε ελεύθεροι, δεν μπορούμε να φταίμε για τίποτε απ’ ό,τι μας συμβαίνει…"…
Και συνεχίζει:
"Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι είναι καλύτερο που δεν υπάρχει ελευθερία, για να μην παραδεχτεί πως ελεύθερα προτιμάει το πιο εύκολο: αντί π.χ. να συγκρουστεί με σθεναρά με έναν τύραννο, να γλείψει την μπότα που του πατάει το λαιμό. Αλλά μέσα μας κάτι επιμένει να μας λέει: «Αν εσύ ήθελες…»"

Θα σταθώ όμως, στο σημείο που αναρωτιέται γιατί αγωνιζόμαστε;
Και απαντά.
Μα για μια καλύτερη ζωή.
Εκεί που υπάρχουν οι μεγάλες διαφορές όμως είναι το πώς ορίζει ο καθένας μας την καλή ζωή και τι είναι διατεθειμένος να πληρώσει σαν τίμημα γι αυτή.

Σε κανένα δε χαρίζεται η καλή ζωή ούτε κανένας πετυχαίνει αυτό που τον συμφέρει χωρίς σθένος και χωρίς κόπο.

Την απόφαση να ζει ο καθένας καλά οφείλει να την παίρνει σε σχέση με τον εαυτό του, ημέρα την ημέρα.

Λέει πολλά και σημαντικά το βιβλίο, ράπισμα στους ωχαδελφιστές, ράθυμους, "αδικημένους", μισαλλόδοξους, εθνικιστές και γενικότερα σε αυτούς που περιμένουν από το κράτος να τα κάνει όλα.
Έχει και ρήσεις από Όμηρο, Σπινόζα, Ρουσσώ, Μουρ, και Φρομ του οποίου διαλέγω ένα κομμάτι για να κλείσω.

"Το να μπορεί κανείς να δείχνει προσοχή στον εαυτό του είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να δείχνει προσοχή και στους άλλους. Το να αισθάνεται κανείς ευχάριστα με τον εαυτό του είναι απαραίτητος όρος ώστε να σχετιστεί με τους άλλους".



Υ.Γ. Η απόφαση να πάω λίγες μέρες στην Αθήνα δίνοντας προσοχή στον εαυτό μου αποδείχθηκε ωφελιμότατη.



Ο Φερνάντο Σαμπατέρ γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν το 1947. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης, ενώ προηγουμένως υπήρξε καθηγητής ηθικής στο Πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων. Δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, μυθιστοριογράφος και δραματουργός, έχει δημοσιεύσει περισσότερα από σαράντα πέντε βιβλία, ανάμεσά τους τα: "La infancia recuperada", "Etica para Amador", "Diccionario filosofico" και "El valor de educar". Το έργο του έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες.
Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Δοκιμίου, τα Βραβεία Anagrama και Cuco Cerecedo (της Ευρωπαϊκής Ένωσης Δημοσιογράφων), ενώ το μυθιστόρημά του "El jardin de las dudas", με θέμα τη μορφή του Βολτέρου, απέσπασε το Δεύτερο Βραβείο Planeta.
Μεγάλος υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης, είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας "Basta Ya", που μάχεται ειρηνικά την τρομοκρατία της ΕΤΑ.















Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΔΕΚΑΡΙ ΤΟ ΚΑΛΟ




1. Δεν σε θέλω γι’ αυτό που είσαι, αλλά γι’ αυτό που γίνομαι όταν είμαι μαζί σου. 

2. Κανένα άτομο δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Εάν όμως υπάρχει κάποιο, αυτό ποτέ δεν θα σε έκανε να δακρύσεις.

3. Επειδή κάποιος δεν σ’ αγαπάει όπως θα ήθελες εσύ, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του!


4. Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που δίνοντας σου το χέρι, σου αγγίζει την καρδιά.


5. Μη σταματάς να χαμογελάς έστω και αν είσαι θλιμμένος. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σ’ αγαπήσει γι’ αυτό σου το χαμόγελο.

6. Μπορεί για όλο τον κόσμο να είσαι ένα άτομο. Όμως για κάποιο άτομο, είσαι ολόκληρος ο κόσμος του!

7. Μη κλαις για κάτι που τελείωσε. Χαμογέλα γιατί το έζησες!

8. Πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα σε απογοητεύουν. Εσύ, συνέχισε να εμπιστεύεσαι. Όμως, να είσαι επιφυλακτικός με τα άτομα που θα εμπιστευθείς για δεύτερη φορά!

9. Αν δεν σου αρέσει αυτό που είσαι, γίνε ένα καλύτερο άτομο. Ποτέ όμως μην επιτρέψεις στους άλλους, να δουν αυτό που ήσουν!


10. Μη απογοητεύεσαι επειδή κάποια προσπάθεια σου απέτυχε. Τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις!








(Gabriel Jose Garcia Marquez)

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Αν και το "Για τα μάτια σου"



είναι το 9ο βιβλίο  του Ντανιελ Τσαβαρία στα ελληνικά,




 εγώ τώρα τον ανακάλυψα.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα πείτε και αυτό ισχύει και για τον ίδιο γιατί ξεκίνησε στα 50 του  να γράψει για πρώτη φορά.
Και έχει πολλά να μας πει ο Τσαβαρία, αν κρίνουμε από την πολυτάραχη και επαναστατική ζωή του. Απ ότι λέει στο βιογραφικό του, στα είκοσι του μπάρκαρε σ' ένα πλοίο για την Ισπανία. Διέσχισε την Ευρώπη και εργάστηκε ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Αμβούργου, ναύτης σε ελληνικό πλοίο και περιπλανήθηκε στην Ιταλία. Επιστρέφοντας στη Λατινική Αμερική ολοκλήρωσε τις σπουδές φιλολογίας και εργάστηκε ως ηθοποιός στο Μοντεβίδεο. Στα 1964, όπως πολλοί αριστεροί διανοούμενοι, έτσι και ο Τσαβαρία βρίσκεται στη Βραζιλία. Το στρατιωτικό πραξικόπημα ανατρέπει τον δημοκρατικό πρόεδρο Joao Goulart και ο Τσαβαρία καταφεύγει στον Ταπαζός, παραπόταμο του Αμαζονίου έχοντας μαζί του τα Ποιήματα του Οράτιου και τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Μετά από οκτώ μήνες παραμονής στη ζούγκλα καταλήγει στις ακτές του Ειρηνικού. Εκεί εργάζεται στο Duty Free του τοπικού αεροδρομίου και κάνει λαθρεμπόριο ουίσκι και τσιγάρων. Παράλληλα συνδέεται με το E.L.N., το κίνημα των ανταρτών του Φιντέλ Κάστρο. Στις 27 Οκτωβρίου 1969, το στρατηγείο του E.L.N. του διαμηνύει ότι ένας αντάρτης αυτομόλησε δίνοντας στην αστυνομία μία λίστα με ονόματα όπου εμφανιζόταν και το δικό του. Αναγκάζεται να ξαναφύγει. Την επομένη επιβιβάζεται σ' ένα μικρό αεροπλάνο και οπλισμένος μ' ένα περίστροφο αναγκάζει τον πιλότο ν' αλλάξει πορεία προς την Κούβα. Όπως λέει ο ίδιος, «Τη χρονιά εκείνη έγιναν εξήντα πέντε αεροπειρατείες με προορισμό την Κούβα». Έκτοτε ζει στην Αβάνα και διδάσκει αρχαία ελληνικά, λατινικά και κλασική φιλολογία.

Μια διόλου πεζή και συνηθισμένη ζωή θα μπορούσα να πω.

Χωρίς αμφιβολία περνα τις πολιτικές του πεποιθήσεις και τις φιλοσοφικές του ανησυχίες μέσα από το έργο του.

Στις αναφορές που κάνω για τα βιβλία δεν θέλω να αναφέρομαι -όσο είναι αυτό δυνατόν- στην πλοκή και στην εξέλιξη της υπόθεσης, επειδή πιστεύω πως έτσι προδίδεις το έργο.

Για να είμαι συνεπής με τις αρχές μου θα μεταφέρω αυτά που υπάρχουν στο οπισθόφυλλο:"Τρεις διαφορετικοί, απομακρυσμένοι και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι που συμπεριφέρονται με πανομοιότυπο τρόπο, ένα μυστηριώδες και παντελώς άσημο ίδρυμα που μοιράζει εξωπραγματικά ποσά για ανεξήγητους λόγους, μία συντροφιά ετερόκλητων υπερηλίκων που περιλαμβάνει ακτιβιστές της αριστεράς και παλιούς χιτλερικούς, η Αθήνα του σήμερα, η Ρώμη, η Σεβίλλη, το Αμβούργο, η Σαρδηνία και το Παρίσι είναι μερικά μόνο από τα απειράριθμα στοιχεία που αποτελούν την πρώτη ύλη του χορταστικού πιάτου του Ντανιέλ Τσαβαρία".


Με το σκεφτικό του Κομφούκιου, (θα μου άρεζε να πιστεύω), που υποστηρίζει πως:"όταν το κράτος διοικείται με ανθρωπιά και επικρατεί η καλή προαίρεση, μόνο τότε δημιουργείται κλίμα καλής διάθεσης στο λαό που προσφέρει με προθυμία τη συνεργασία του στους συνανθρώπους και στο κράτος. Αν ο άρχοντας είναι ανώτερος άνθρωπος, εξαλείφεται ο ατομικισμός και η αναρχία", ο συγγραφέας δημιουργεί τους "καλούς" ήρωες στο "Για τα μάτια σου" για  πρότυπα προς μίμηση και παραδειγματισμό.

Τίμιοι, ευσυνείδητοι, ευφυείς, προπαντός  αλτρουιστές, μα και με κλασικές σπουδές, αυτές είναι για τον συγγραφέα οι αρετές για έναν "ανώτερο" άνθρωπο.
Ο ίδιος την εισαγωγή τους προσδιορίζει ως:"γενναιόδωρα και απλά άτομα, δίχως φιλοδοξίες για εξουσία ή πλούτη, με εξαιρετική νοημοσύνη", (κάτι ανάλογο με τον ορισμό του Πλάτωνα στην Πολιτεία για τους άριστους ανθρώπους θα έλεγα),μα στην πορεία τους ερωτεύεται, όπως μας εξομολογείται και τους επιστρατεύει για μάχη εναντίον του κακού.

Και για τον Τσαβαρία το κακό στις μέρες μας εκπροσωπείται από τους προέδρους ισχυρών κρατών,   ιδιοκτητών Μ.Μ.Ε., Διευθύνοντες συμβούλους πολυεθνικών, τραπεζών, κερδοσκόπους, κ.λ.π.

Αυτοί "οι καλοί"λοιπόν  είναι και οι τρεις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι που αναφέρονται στο οπισθόφυλλο.
Και πλάθει τους ήρωες του πράγματι καλούς, μα και με τις αδυναμίες τους, ιδιαίτερα σαρκικές.
Δεν ταυτίζει τον καλό με τον όσιο όπως εσφαλμένα πολλοί θεωρούμε.
 Γοητευτικοί  οι χαρακτήρες του και ενδιαφέρουσα   η πλοκή του βιβλίου, που σε πολλά σημεία σε προβληματίζει, περισσότερο  όμως για τον τρόπο  που συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι και για τις αδικίες που μαστίζουν την κοινωνία μας και όχι τόσο για τις λύσεις των  αινιγμάτων, που φαντάζομαι πως  προσδοκά ο συγγραφέας.
Υπάρχουν και κάποιες πιπεράτες περιγραφές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο φιλαράκια ήταν με τον Γκουτιέρες  όσο ήταν ακόμη στην Κούβα.

Η πλοκή όμως σταματά στην μέση του βιβλίου και αρχίζει  ένα αφηγηματικό κομμάτι εν ήδη βιογραφικού ημερολογίου, που είναι αφενός η γνωριμία μας με την συντροφιά των "ετερόκλητων υπερηλίκων" και αφετέρου ένα σύντομο  μα επιμορφωτικό μάθημα της νεότερης ιστορίας μας.
Διαβάζεται ευχάριστα παρά την αλλαγή γραφής και σίγουρα σε ταρακουνάει σε θέματα βίας, ρατσισμού, εκμετάλλευσης και διαφοράς νοοτροπίας.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Βιβλίο και κινηματογράφος: Μια ιστορία αγάπης




Το ΕΚΕΒΙ συμμετέχει στο 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
(13 - 22 Νοεμβρίου 2009)
Δύο εξαιρετικά ελληνικά λογοτεχνικά έργα που αγαπήθηκαν από το αναγνωστικό κοινό θα απολαύσουμε φέτος στη μεγάλη οθόνη, αφού οι «Επικίνδυνες μαγειρικές» (του Ανδρέα Στάικου το βιβλίο, του Βασίλη Τσελεμέγκου η ταινία) και τα «Οπωροφόρα της Αθήνας» (του Σωτήρη Δημητρίου το βιβλίο, του Νίκου Παναγιωτόπουλου η ταινία) ετοιμάζονται να βγουν στις αίθουσες. Θα δούμε επίσης δύο ντοκιμαντέρ εμπνευσμένα από τη ζωή και το έργο λογοτεχνών: «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου και «Βικτώρια Θεοδώρου: Τα κύματα που με δίδαξαν το ανυπότακτο» του Κώστα Νταντινάκη.
Η σχέση λογοτεχνίας και κινηματογράφου είναι παλιά όσο και η ιστορία του σελιλόιντ - ήταν πάντα η λογοτεχνία μια ανεξάντλητη δεξαμενή ιδεών που χρησιμοποίησαν οι δημιουργοί της έβδομης τέχνης. Στην Ελλάδα ξεκινώντας από την βασισμένη στο ειδύλλιο του Λόγγου «Δάφνις και Χλόη», που γύρισε ο Ορέστης Λάσκος το 1931 δημιουργώντας την πρώτη ρεαλιστική ελληνική ταινία (κάνοντας μάλιστα το πρώτο γυμνό στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο) καταγράφονται μέχρι σήμερα 132 ελληνικές ταινίες βασισμένες σε λογοτεχνικά έργα ελλήνων δημιουργών. Ενδιαφέρον απολογισμός αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης – αν λάβουμε υπόψη μάλιστα ότι η παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή σήμερα βασίζεται κατά 50% σχεδόν στη λογοτεχνία.
Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) στηρίζει, χρηματοδοτεί και ενθαρρύνει σταθερά τη συνάντηση λογοτεχνίας και κινηματογράφου διοργανώνοντας σεμινάρια, διαλέξεις προβολές, βραβεύοντας διασκευασμένα σενάρια, συμμετέχοντας σε κινηματογραφικά φεστιβάλ. Στο πλαίσιο αυτό το ΕΚΕΒΙ συμμετέχει και φέτος με δικό του περίπτερο στο 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης .
Από τις 13 έως τις 22 Νοεμβρίου, οι σινεφίλ επισκέπτες του Φεστιβάλ θα έχουν την ευκαιρία να ενημερωθούν για όλα αυτά τα θέματα στο περίπτερο του ΕΚΕΒΙ με θέμα «Βιβλίο και Κινηματογράφος», (στην αποθήκη Γ’ του λιμανιού) και να δουν την έκθεση που περιλαμβάνει τα βιβλία λογοτεχνίας που έγιναν ταινίες στον ελληνικό κινηματογράφο.
Με την ευκαιρία αυτή και στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 χρόνων του Φεστιβάλ το ΕΚΕΒΙ θα κυκλοφορήσει δωρεάν την αναθεωρημένη έκδοση «ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ. Όλη η ελληνική βιβλιογραφία για την τέχνη του κινηματογράφου, τις κινηματογραφικές ταινίες και τους δημιουργούς*» που  περιλαμβάνει περισσότερους από 1.200 τίτλους που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα, και χωρίζεται στις ενότητες: Περί κινηματογράφου (θεωρία, ερμηνεία και κριτική, εγκυκλοπαίδειες και λεξικά, ιστορία, λευκώματα, τεχνική) Λογοτεχνία και κινηματογράφος (λογοτεχνικά έργα που έγιναν ταινίες σενάρια), Πρόσωπα (δημιουργοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί) καθώς και Παράρτημα με τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου βασισμένες σε ελληνικά λογοτεχνικά έργα.
[Κατεβάστε την έκδοση σε μορφή PDF ]
* Ο κατάλογος «Βιβλία για τον Κινηματογράφο. Όλη η ελληνική βιβλιογραφία για την τέχνη του κινηματογράφου, τις κινηματογραφικές ταινίες και τους δημιουργούς» βασίστηκε στη ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ, την ηλεκτρονική βάση βιβλιογραφικών δεδομένων του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (http://www.biblionet.gr/). Η αναθεωρημένη έκδοσή του εμπλουτίστηκε με βιβλιογραφικά στοιχεία της βιβλιοθήκης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και της βιβλιοθήκης του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά και με την άμεση ενημέρωση των εκδοτικών οίκων. Ενσωματώθηκαν βιβλιογραφικά στοιχεία των εκδόσεων του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Τέλος, παραχωρήθηκαν βιβλιογραφικά στοιχεία από την έκδοση του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων «Τα βιβλία της Επικοινωνίας (1998-2003)».



Πηγή:URL: www.ekebi.gr

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ




Πριν από κανένα μήνα η Αναστασία μου είπε πως κάποιες κουβέντες μου της έδωσαν την αφορμή για να εκφράσει κάποιες σκέψεις της.
Σήμερα αυτά τα λόγια της:"Τώρα το φτιάχνουμε αυτό που θα είμαστε, πώς, με ποιους και γιατί", μου δίνουν το έναυσμα για να διατυπώσω κάποιες δικές μου που αφορούν στη φιλία και στη διαχρονικότητά της.

Το ότι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και συγχρωτιζόμαστε  είναι  αξία ανεκτίμητη, πιστεύω πως είναι κοινά αποδεκτό.

Τι είναι αυτό όμως που δημιουργεί, κρατάει και διατηρεί τις φιλίες;

Η πρώτη εντύπωση σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο, όχι πάντοτε όμως θετικό, όσο αφορά στην εξέλιξη.

Τυχαίνει όσο περισσότερο μας εντυπωσιάζει ένας άνθρωπος με την πρώτη ματιά, τόσο περισσότερο και να μας απογοητεύσει  στην πορεία,  γιατί δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που είχαμε κατασκευάσει στο μυαλό μας.

Μια βασική αρχή λοιπόν πιστεύω για μια σχέση με σταθερές βάσεις, είναι να μην θεωρούμε πως γνωρίζουμε τον άλλο.

Τα κοινά ενδιαφέροντα και ίδιο μήκος συχνότητας στη σκέψη και στο χιούμορ, είναι ίσως από τα πρώτα στοιχεία που μας έλκουν στο να θέλουμε να γνωρίσουμε κάποιον καλύτερα και βαθύτερα.
Τα δύσκολα στις σχέσεις μας με τους άλλους, για να μη μείνουμε μόνο στη φιλία μα και στις κοινωνικές σχέσεις γενικότερα, έρχονται στις διάφορες προστριβές που φέρνει μια στενότερη σχέση, ξεκινώντας από  τη διαφορά νοοτροπίας ή  γούστου έως  και ποδοσφαιρικών επιλογών.


Και το κλειδί, κατ εμέ, βρίσκεται στην αποδοχή.


Η κατανόηση του άλλου, το δικαίωμα να έχει τα δικά του πιστεύω, ο σεβασμός σε τυχόν ιδιαιτερότητες του, η αυτονομία του, η κάλυψη αναγκών του όσο είναι δυνατόν, είναι βασικά και σημαντικά στοιχεία για να κρατήσει μια σχέση.

Να γνωρίζει ο άλλος ότι μπορεί να στραφεί σε σένα σε δύσκολη στιγμή, να εκμυστηρευτεί, να κλάψει, να βρίσει.


Παρεξηγήσεις και διενέξεις θα υπάρξουν.


Η καλή θέληση και προπάντων η αποδοχή της  ευθύνης που σίγουρα  μας αντιστοιχεί,  εξομαλύνουν τις προστριβές.

Δεν καπελώνουμε τους φίλους μας, δεν επιβάλλουμε τις απόψεις μας, δεν πρέπει όλοι να ασπάζονται τα πιστεύω μας, δεν αγαπούν όλοι τα θρίλερ ή τρώνε κινέζικο.


Οι φίλοι είναι σύμμαχοι δεν είναι ανταγωνιστές.


Κοινός στόχος η βαθύτερη επικοινωνία, η αλληλοϋποστήριξη, η εξερεύνηση νέων τόπων και τρόπων και γιατί όχι η διασκέδαση και η ψυχαγωγία.


Η φιλία δεν είναι εξάρτηση.


Συνηθίζω να λέω, οι φίλοι μου το ξέρουν αυτό, πως οι σχέσεις πρέπει να αναπνέουν.


Χρειάζονται  χώρο για να μπορούν να μεγαλώνουν και αποδοχή για να διατηρούνται.


Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

3 Νοεμβρίου 2009.
Πρωινό.
Έξω βρέχει και φυσάει, μέσα θέλει λιγάκι ζέστη, μα έχω τους οικολόγους (πατέρα και γιο) που μου λένε βάλε ζακετούλα και καλτσούλες και κάνε υπομονή.
Σαν να έχουν δίκιο. Στο κάτω-κάτω υπάρχει και η θαλπωρή. Ζεσταίνουν τα σώματα, θερμαίνουν οι παρουσίες.
Έχει  δίκιο μου λοιπόν και η πεθερά μου που λέει:"Δύσκολα ζεσταίνεται το σπίτι μου πουλάκια μου,  μόνη είμαι!".
Βάζεις λοιπόν τη ζακετούλα, τα λες στο τηλέφωνο με την Νίνα, μιλάς με την πεθερά, προσκαλείς τον μπαμπά για το μεσημέρι και μετά τι;
Δεν σε τραβάει το έξω για βόλτες, γυμναστήρια, αγορές.
Δεν έλκεσαι από την ηλεκτρική σκούπα. Καλά κάθεται στη γωνιά της. Ας ξεκουραστεί.
Σου λείπει μια αγαπημένη φωνή στο ραδιόφωνο, μα αποζημιώνεσαι από τις επιλογές της.
Παίρνεις στα χέρια το πλεχτό, μα δεν τραβάει . Στις 3 σειρές το παρατάς.
Μπορείς να διαβάσεις, να λουστείς, να κάνεις τα νύχια σου, να προσπαθήσεις να ζωγραφίσεις, να λύσεις σταυρόλεξο, να φανταστείς, να αναπολήσεις, να σκεφτείς πως μπορείς να κάνεις πάρα πολλά στον ελεύθερό σου χρόνο, αν έχεις την διάθεση.
Ο χρόνος εκτός από χρήμα, είναι και δημιουργία.
Δημιουργία, μια λέξη εκπληκτική, μια λέξη που κρύβει μέσα της άπειρο πλούτο.
Πλάθεις με τη σκέψη κόσμους ολόκληρους, ανακαλύπτεις, εφευρίσκεις, μελοποιείς,  κατασκευάζεις..... τα πάντα.



Ευτυχείς οι προικισμένοι και μακάριοι οι πτωχοί που απολαμβάνουμε τα αποτελέσματά τους.
Παράγει έργο η δημιουργική σκέψη και υποπτεύομαι πως οι άνθρωποι με γόνιμη σκέψη και φαντασία θα ήθελαν χρόνο, κι άλλο χρόνο, περισσότερο χρόνο, για να προλάβουν να εφαρμόσουν τις σκέψεις τους, να αναθρέψουν τα γεννήματα της, να πραγματοποιήσουν τις ιδέες τους.
ΙΔΕΕΣ.
Εν αρχή ο λόγος, μάθαμε.
Τώρα που το σκέφτομαι, εν αρχή η ιδέα, θα έλεγα.
Πρώτα πρέπει να σκεφτείς κάτι και μετά να το εκφράσεις και κατόπιν να το πραγματοποιήσεις.
Η διατύπωση θα μπορούσε και να εκλείπει.
Δεν είπα σε κανένα τίποτε, όταν κάθισα να γράψω ό,τι μου κατέβαινε σε αυτό εδώ το κιτάπι, στο οποίο κατέφυγα μη βρίσκοντας κάτι δημιουργικό να κάνω.






Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

THE SOUND OF SILENCE

Στην ελευθεροτυπία της Τρίτης, στην τελευταία σελίδα, είχε ένα άρθρο για τον ήχο της σιωπής.
Θεωρώντας το συνέχεια της κουβέντας μας για την ομιλία και την σιωπή, το μεταφέρω αυτούσιο:

Το αναγνωστικό της τελευταίας σελίδας

  • The Sound of Silence




ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ που ο θόρυβος γύρω μας -όσοι ζούμε σε μεγάλες πόλεις, δηλαδή- είναι πολύς, συνεχής και αποκρουστικός, όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που καταφεύγουν σε μια καινούργια «θεραπεία» (η οποία, όμως, στην ουσία είναι παμπάλαιη, αφού την «εφαρμόζουν» διάφορες θρησκείες) που ονομάζεται «αποτοξίνωση σιωπής» ή και «νηστεία θορύβου».

Διαβάζαμε προχθές στην αγγλική «Ντέιλι Τέλεγκραφ» για μία πολύ δυναμική γυναίκα, που είναι στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας, η οποία δοκίμασε αυτή την 3ήμερη «αποτοξίνωση σιωπής» και είπε μετά πως ένιωσε τον εαυτό της να αναγεννάται, ψυχικά και σωματικά. Η κ. Μπ. (δεν ήθελε να μαθευτεί το όνομά της, για να μην αρχίσουν να την ενοχλούν οι δημοσιογράφοι και χάσει την ησυχία της), ζούσε και ζει ακόμα μία ζωή που ούτε και η ίδια φανταζόταν πόσο θόρυβο είχε.

ΞΥΠΝΑΕΙ το πρωί και πριν καλά καλά ανοίξει τα μάτια της, πατάει το κουμπί της τηλεόρασης και, όσο αρχίζει να ετοιμάζεται για τη δουλειά, «παρακολουθεί» τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές. (Στην Αγγλία, οι τόνοι είναι χαμηλοί σ' αυτές τις εκπομπές. Στη χώρα μας, οι συμμετέχοντες σε αυτές μοιάζουν να είναι συνεχώς στην πρίζα). Καθ' οδόν προς τη δουλειά, η κ. Μπ. ακούει στο ραδιόφωνο, στο αυτοκίνητό της, την ειδησεογραφική επομπή Today από το 4ο Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας του BBC -μια εκπομή που είναι στον αέρα πολλές δεκαετίες, είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου ενημέρωσης και ακούγεται απ' όλους εκείνους που περιγράφονται ως «decision makers», δηλαδή, εκείνους που είναι μέσα στα λεγόμενα «κέντρα λήψεως αποφάσεων».

ΕΠΕΙΤΑ, στο γραφείο, η κ. Μπ. βρίσκεται αντιμέτωπη με όλον τον συνηθισμένο θόρυβο του εργασιακού της χώρου. Τηλέφωνα να κτυπούν διαρκώς, ακατάπαυστες συζητήσεις σε συνεδριάσεις, που συνήθως διαρκούν πολύ περισσότερο απ' όσο χρειάζεται το «θέμα» τους, αλλά και διάφοροι μικρότερης ισχύος ήχοι, όπως πληκτρολόγηση σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, βάδισμα των υπαλλήλων, μετακίνηση μικροαντικειμένων, κ.λπ., αθροιστικά δημιουργούν έναν ασταμάτητο και πολύ ενοχλητικό κρότο. Η αποτοξίνωσή της συμπεριελάμβανε, λοιπόν, τρεις ημέρες απόλυτης σιωπής. Αποσύρθηκε σε μια εξοχική κατοικία ώστε να γλιτώσει και από τον περιβάλλοντα θόρυβο της πόλης, και απλώς, όπως λέει η ίδια, σφράγισε το στόμα της. Ταυτόχρονα, βεβαίως, απενεργοποίησε όλα τα τηλέφωνά της και κράτησε έναν ειδικό αριθμό σε καρτοκινητό, τον οποίο έδωσε μόνο σε πολύ στενά συγγενικά της πρόσωπα, με την εντολή «να με πάρετε μόνο για σοβαρό θέμα ζωής και θανάτου - όχι δουλειάς».

ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ, λοιπόν, σ' αυτήν τη σιωπηλή της νηστεία, η κ. Μπ. πολύ γρήγορα ανακάλυψε πως «το πρωινό τραγούδι των πουλιών είναι πολύ ομορφότερο από την πρωινή φλυαρία των ραδιοφώνων και της τηλεόρασης». Ταυτόχρονα αισθάνθηκε πως αυτή η, έστω και μικρή, «αποτοξίνωση θορύβου» τη βοήθησε να καθαρίσει τη σκέψη της «από πάσης κηλίδος» και να στοχαστεί πράγματα που η «σκληρή καθημερινότητα» σε κάνει να σπρώχνεις διαρκώς όλο και πιο βαθιά μέσα σου, και στο τέλος να τα αφήνεις εκεί, ανέγγιχτα. Από την άλλη, όπως παραδέχεται και η ίδια (αλλά το ίδιο θα σου πουν και όσοι άλλοι ακολουθούν αυτήν τη νηστεία), δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν άνθρωπο των πόλεων, άνθρωπο που έχει εθιστεί πια στον θόρυβο, να μείνει, όχι τρεις μέρες χωρίς να αρθρώσει λέξη, αλλά ούτε και μερικές ώρες. Η κ. Μπ. μιλάει για «υπέροχη, αλλά και επίπονη διαδικασία». Και παραδέχεται πως μια - δυο φορές τής ήρθε να αρχίσει να μιλάει στον εαυτό της, «αλλά έσφιξα τα χείλη και δεν το έκανα».

ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ

«People talking without speaking People hearing without listening».

Απόσπασμα από το τραγούδι Sound of Silence (Ο ήχος της σιωπής) του Πολ Σάιμον. (Σε πολύ ελεύθερη μετάφραση: Ανθρωποι που μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα / Ανθρωποι που ακούνε χωρίς όμως να προσέχουν τι τους λες)".

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Λέγε λιγότερα από όσα ξέρεις, έχε περισσότερα από όσα λες, κάνε περισσότερα από όσα λες .






ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ.
Έτσι τελείωσα ένα σχόλιο μου, υιοθετώντας την παρότρυνση του Κριαρά, στην οποία αναφερόταν και η ανάρτηση.

Να μιλάμε, διότι δια της ομιλίας μεταδίδουμε τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας, τα συναισθήματά μας, εκφράζουμε διαμαρτυρία και διατυπώνουμε τις αντιρρήσεις μας.

Να μιλάμε, ναι, αλλά πότε;

Όταν είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι αυτό που θα πούμε είναι αληθινό, ευγενικό και χρήσιμο.

Και δεν είναι δικά μου λόγια αυτά.
Μακάρι να ήταν.
Κάπου τα διάβασα και μ έβαλαν σε σκέψεις.

Σκέψεις που με προβληματίζουν εδώ και καιρό και αφορούν συγκεκριμένα ,στο κατά πόσο επιβάλλεται να λέμε την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, όσο και να πληγώνει τον άλλο.
Ιδιαίτερα όταν δεν πρόκειται να ωφεληθεί κάποιος.

Παρατηρώ πως πολλοί και πολύ, πληγώνουμε κάποιους με υποκειμενικά προσωπικά σχόλια και παρατηρήσεις.

Αν υποθέσουμε πως η αλήθεια σκοτώνει, αυτός που την ξεστομίζει είναι εγκληματίας;

Δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν κρατήσουμε και κάτι για τον εαυτό μας.

Διαμορφώνονται οι προσωπικότητες και χωρίς την δική μας παρέμβαση.

Μα και η δική μας προσωπικότητα θα φανεί από τα έργα μας και όχι από τα λόγια μας.

Κουράζουν τα πολλά λόγια και περισσότερο κουράζει η επανάληψη.

Γι αυτό και γω, για να μην κουράσω, (περισσότερο) λέω να σταματήσω εδώ.
Και μια που άρχισα με λόγια του Κριαρά λέω να κλείσω με λόγια του Βιτγκεστάιν:

" Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει".


Υ.Γ. Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και "εξομολογητική αυτοκριτική".

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΤΑ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ







Έτυχε να διαβάσω το ένα μετά το άλλο 2 τελείως διαφορετικά βιβλία, το "Ιμαρέτ"

και το "Η πικρή γεύση των πορτοκαλιών"



και χωρίς να το θέλω τα σύγκρινα μεταξύ τους.

Το Ιμαρέτ είναι ένα μυθιστόρημα, μεγάλο σε έκταση, βασισμένο σε ιστορικά στοιχεία που μας ταξιδεύει σε μιαν άλλη εποχή (επί τουρκοκρατίας και συγκεκριμένα μετά το 1850), μιας εποχής όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραπαίει και τα στραβοπατήματά της κλονίζουν κατακτητές και κατακτημένους και μας ξεναγεί στις πολυπολιτισμικές γειτονιές της Άρτας, εισχωρώντας ταυτόχρονα στις ζωές και στις ψυχές των κατοίκων της.

Κατ εμέ, ένα δύσκολο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα, που ο Καλπούζος αντιμετώπισε με επιτυχία.

Κατάφερε να ισορροπήσει ακριβοδίκαια στα όποια μίση και πάθη εγείρονται ανάμεσα στους λαούς σε αυτές τις ταραχώδεις για τους ανθρώπους εποχές, παραθέτοντας αντικειμενικά τυχόν προκαταλήψεις, γνωρίζοντας μας ήθη, έθιμα και παραδόσεις και εστιάζοντας στα κοινά μας πολιτιστικά και θρησκευτικά στοιχεία.

Ξετυλίγεται το βιβλίο μέσα από τις προσωπικές διηγήσεις δυο ομογάλακτων συνομηλίκων, ενός Τούρκου και ενός Έλληνα, ένας ευφυής πιστεύω τρόπος αφήγησης ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να δει τις οπτικές γωνίες της κάθε πλευράς.

Παρακολουθούμε τα παιδιά από την ημέρα της γέννησης τους και έτσι μέσα από τα παιχνίδια τους ,τις σκανδαλιές τους, τις σπουδές τους και τον καλπασμό της νιότης τους γινόμαστε κοινωνοί των εξελίξεων.

Από τα δυνατά σημεία του βιβλίου, η αναβίωση της εποχής, η αναπαράσταση της Άρτας, οι σημαντικές πληροφορίες για πλείστα όσα θέματα και θεσμούς, μα πάνω απ όλα οι διάφοροι χαρακτήρες, χαρακτήρες με τα καλά και τα άσχημα τους, και χαρακτήρες παραδείγματα, όπως ο Μπεχζάτ και ο παππούς Ισμαήλ Μπέης, στο στόμα του οποίου ο Καλπούζος "βάζει" ρητά ανεκτίμητης σοφίας.

Σαν αδύνατα σημεία, θα ανέφερα τις λεπτομερείς και καμιά φορά κουραστικές περιγραφές και την απουσία ενός ιδιαίτερου λογοτεχνικού ύφους.

Και να έρθω τώρα στο "Η πικρή γεύση των πορτοκαλιών", ένα μικρό βιβλίο, μια νουβέλα θα έλεγα, που διαδραματίζεται στην εποχή μας, έχει όμως σαν κοινό θέμα με το προηγούμενο την πολυπολιτισμικότητα και την συνύπαρξη των λαών .

Κυριαρχεί εδώ το πρόβλημα των λαθρομεταναστών που δίνεται επίσης με παρόμοιο τρόπο, μέσα από τις διηγήσεις των κύριων προσώπων.
Λιγοστές εδώ οι περιγραφές και τα λόγια των ηρώων, αλλά μεστά και αιχμηρά, στηλιτεύοντας καταστάσεις και τσιγκλώντας τον αναγνώστη.


Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

LOVE FOR EVER?


Καλή η πολιτική, μα, καλύτερος ο έρωτας.

Περί του οποίου θα κουβεντιάσουμε σήμερα.

Τι είναι ο έρωτας;

"Το συναίσθημα το οποίο δημιουργείται σε κάποιον όταν το σεξουαλικό του ενδιαφέρον επικεντρωθεί σε ορισμένο πρόσωπο και εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους", μας λέει το νεοελληνικό λεξικό.

Και τι κάνει με τα χρόνια αυτό το συναίσθημα; Φθίνει;

Το σκοτώνει ο γάμος; Όπως μας λέει και το γνωστό ρητό;

Εγώ ξέρω μα δεν απαντώ, θα βάλω τον Άντλερ
να απαντήσει αντί εμού.

"Αν οι σύντροφοι ενδιαφέρονται πραγματικά ο ένας για τον άλλο δε θα υπάρξει ποτέ το πρόβλημα του σταματήματος της σεξουαλικής έλξης.
Το σταμάτημα αυτό περιέχει πάντοτε μια έλλειψη ενδιαφέροντος' μας λέει ότι το άτομο δεν αισθάνεται πια ισότιμα, φιλικά και συνεργατικά προς τον σύντροφο, δεν επιθυμεί πια να πλουτίσει τη ζωή του συντρόφου.
Οι άνθρωποι σκέφτονται, μερικές φορές, ότι το ενδιαφέρον υπάρχει αλλά έχει σταματήσει η έλξη.
Αυτό δεν είναι ποτέ αλήθεια.
Μερικές φορές το στόμα ψεύδεται ή ο εγκέφαλος δεν κατανοεί, αλλά οι λειτουργίες του σώματος μιλούν πάντοτε την αλήθεια.
Αν οι λειτουργίες είναι ελαττωματικές, σημαίνει ότι δεν υπάρχει αληθινή συμφωνία ανάμεσα στα άτομα.
Έχουν χάσει το ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.
Ο ένας από αυτούς, τουλάχιστον δεν επιθυμεί πράγματι ν ανταποκρίνεται στο καθήκον του έρωτα και του γάμου αλλά ψάχνει για μια αποφυγή και διαφυγή.

Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η σεξουαλική ορμή στα ανθρώπινα όντα είναι διαφορετική από τη σεξουαλική ορμή στα άλλα όντα.
Στους ανθρώπους η ορμή αυτή είναι συνεχής. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η ανθρωπότητα μπορεί να αυξάνεται, να γίνεται πολυάριθμη και να εξασφαλίζει την πρόοδο και την επιβίωση της".

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟ


Κατά την προεκλογική περίοδο σε αυτούς που με ρωτούσαν τι θα ψηφίσω, τους απαντούσα τα τετριμμένα, πως δεν υπάρχουν πλέον σαφείς διαφορές στις εξαγγελίες των προγραμμάτων, πως είναι συγκεχυμένα τα όρια μεταξύ των κομμάτων κ.λ.π. και τους ανέλυα την άποψή μου, πως δηλαδή αν ήταν να υπάρξει κάποια βελτίωση στα πράγματα, αυτή δεν θα γινόταν από κόμματα και πολιτικές παρατάξεις μα από ανθρώπους ικανούς και ανυστερόβουλους.
Και επειδή, συνέχιζα, είμαι πεπεισμένη πως εκείνοι που θα έκαναν την διαφορά, δεν θέλουν να είναι υποψήφιοι, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο.
Και να, που πριν από λίγο διάβασα στην Πολιτεία του Πλάτωνα.

"Οι άριστοι δεν επιζητούν την τιμή της εξουσίας, ούτε τη θέλουν, για να ωφεληθούν χρήματα από αυτήν· γιατί δεν επιθυμούν ούτε φανερά να παίρνουν μισθό και να τους λένε μισθωτούς, ούτε κρυφά να σφετερίζονται τα δημόσια και να λέγουνται κλέφτες· ούτε πάλι την επιζητούν για την τιμή, επειδή δεν είναι φιλόδοξοι. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει καμιά επιτακτική ανάγκη, ή ο φόβος καμιάς τιμωρίας, για να το αποφασίσουν να αναλάβουν εκουσίως μιαν αρχή· και γι’ αυτό καταντά να θεωρείται επονείδιστο το να αναδέχεται κανείς εκουσίως μιαν αρχή, χωρίς να του το επιβάλλει κάποια ανάγκη· και η μεγαλύτερη τιμωρία γι’ αυτόν, όταν δεν θέλει να κυβερνήσει ο ίδιος, είναι να κυβερνάται από άλλους χειρότερούς του· και απ’ αυτό το φόβο είναι που αναλαβαίνουν την αρχή οι άριστοι, όταν την αναλαβαίνουν, και όχι επειδή την επιζητούν σαν ένα πράγμα καλό για τον εαυτό τους, ούτε για να τα καλοπεράσουν από την εξουσία, αλλά επειδή από ανάγκη τη δέχονται, αφού δεν έχουν να την αναθέσουν σε άλλους καλύτερούς τους και ομοίως τους".


Πιθανότατα θα είχαν μείνει στην μνήμη μου από κάποια άλλη ανάγνωση και τα θεωρούσα δικές μου σκέψεις.

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009


Πιστεύω πως πολλοί θα έχετε νιώσει πως μερικές περίοδοι της ζωής μας ξεχωρίζουν.
Χωρίς να συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, νιώθεις όμορφα, χαρούμενα, εξαιρετικά.
Έτσι είμαι εγώ αυτό το διάστημα.
Και μετά από ένα γεμάτο διήμερο που μου ανέβασε περισσότερο τη διάθεση, ωθώντας μου να τα μοιραστώ , βλέπω τη δήλωση της Αδαμαντίας.
Με μελαγχόλησε.
Σεβαστή η επιλογή σου Άντα.
Θα μου λείψουν οι σκέψεις σου, οι προτάσεις σου, το χιούμορ σου, η γραφή σου.
Να ελπίσουμε πως θα επιστρέψεις και να είμαι και γω ακόμη εδώ.

Με λιγότερο ενθουσιασμό λοιπόν να πω πως το παρατεταμένη καλοκαιρία μας ξελόγιασε και απολαύσαμε ένα θαυμάσιο θαλασσινό μπάνιο στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, όπου αποφεύγουμε να πάμε το καλοκαίρι λόγω της πολυκοσμίας και των επακόλουθων της.

Χωρίς την βαβούρα, τα τζετ σκι, τα μπαλάκια του πιγκ-πογκ και τα "Μιχαλάκη μη πας στα βαθιά παιδί μου", απολαύσαμε την ηρεμία της θάλασσας, της φύσης και τις απολαυστικά ζεστές αχτίνες του ήλιου.

Χθες το βράδυ είδαμε την παράσταση "Εδουάρδος Γ" από το Εθνικό Θέατρο Βουκουρεστίου σε σκηνοθεσία Alexandru Tocilescu.


Πήγα η αλήθεια είναι με επιφύλαξη, φοβούμενη πως θα δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω το έργο λόγω των υπερτίτλων .
Ήταν μια παράσταση άριστη.
Ενας τέλεια ισορροπημένος συνδυασμός μοντέρνων στοιχείων μέσα στο κλασσικό έργο, έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, καλές ερμηνείες, φαντασμαγορικά εφέ, μα πάνω απ όλα κυριαρχούσε το πολυχρηστικό και λειτουργικό σκηνικό.
Δεν συζητώ βέβαια το πολύ δυνατό κείμενο, το οποίο τελικά έγινε πολύ καλύτερα αντιληπτό, τουλάχιστον από εμένα, λόγω των υπερτίτλων.

Θα κλείσω αντιγράφοντας τα λόγια του σκηνοθέτη που εξηγεί γιατί διάλεξε να ανεβάσει αυτό το έργο:
"Είμαστε όμηροι ενός κόσμου για τον οποίο «ο λόγος της τιμής» δεν σημαίνει τίποτα πλέον. Στα αυτιά και στο στόμα των συγχρόνων ανθρώπων «ο λόγος της τιμής» ακούγεται κενός, χωρίς περιεχόμενο. Μην πιστεύοντας ποτέ σε τίποτα, επιβαρύναμε τις ζωές μας με κούφια λόγια, υποσχέσεις χωρίς ουσία, διευκολύνοντας πιο πολύ την καταπάτησή του και την παραβίαση του νόμου. Ο λόγος της τιμής έχει μείνει μια ηχηρή εικόνα χωρίς ουσία. Οπότε, για ποιο λόγο να σέβεσαι ένα πράγμα που κανείς δεν το λαμβάνει υπόψη;
Επιθυμούμε τώρα να επαναφέρουμε στο μυαλό των ανθρώπων την ιδέα ότι, ένας λόγος τιμής που δόθηκε, ένας όρκος, είναι ιερά πράγματα που πρέπει να τα σεβόμαστε".

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Η ΕΚΠΛΗΞΗ

Μια φορά και έναν καιρό...
Όχι.
Μια φορά τον μήνα, μια ομάδα, μαζευόμαστε στον πιο φιλόξενο χώρο που έχω γνωρίσει και μιλάμε για φιλόσοφους και φιλοσοφία, για τον άνθρωπο και τις ανεξιχνίαστες βουλές του.
Οι συζητήσεις αυτές εκτός του μας προσθέτουν γνώσεις, μας οδηγούν σε νέα μονοπάτια σκέψης, διευρύνουν το οπτικό μας πεδίο και φωτίζουν σκοτεινές μας σημεία, επιφέρουν και μια ανάταση ψυχής.
Αυτό όμως που με κάνει να αναφέρω όλα αυτά, είναι μια μια έκπληξη που μας περίμενε.
Στην τελευταία μας συνάντηση, είχαμε και έναν επισκέπτη από την Ελευσίνα, την Κατερίνα Παπουτσή .
Μια γυναίκα που οι αποστάσεις και οι τυχόν ταλαιπωρίες δεν στάθηκαν εμπόδιο στις πνευματικές και υπαρξιακές της ανησυχίες .
Η επιθυμία της για να υπάρξει κάτι ανάλογο στην πόλη της, ήταν η κινητήρια δύναμη για να εντοπίσει αυτό που ζητούσε.
Δεν μπορώ να μην καταθέσω τον θαυμασμό μου για τέτοιους ανθρώπους.
Είθε το κυνήγι για τροφή του μυαλού να οπλίζει την φαρέτρα μας με θέληση και τόλμη.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ?


«Τα δέντρα ζήλευα που όσο ζουν

ανανεώνουν τη νιότη τους

με φύλλα

φύλλα προσωρινά αιώνια

ερωτευμένα με τη βροχή.

Και τα αειθαλή

με τη σταθερή ωριμότητά τους

ίσως να μη γνώρισαν ποτέ

κάτι που να τρέμουν μη το χάσουν…»

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ


Μα αυτό δεν ισχύει φέτος. Όχι ακόμη τουλάχιστον.

Ξεγελάστηκαν τα δένδρα.

Και δεν ρίχνουν τα φύλλα τα παλιά στο χώμα.

Τους αρέσει λέτε η αιώνια άνοιξη;


Κάποιος καλλιτέχνης δεν συμφωνεί




Trees don't like leaves...
Trees hate them...
Trees want to be bare, naked...
Trees want their branches to look like huge claws pointing to the sky...
Trees want to look like delicate hands trying to reach the stars...
Trees like fall...