Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Ήτο η πρωτομαγιά η θεσπεσία

Μεθυστικόν άρωμα ανήρχετο από των απειραρίθμων ανθών, οι φράκται των αμπέλων έθαλλον με αγραμπελιά, και με αιγοκλήματα και με ακανθώδεις θάμνους, τινές των αγρών εφαίνοντο αιμάσσοντες εις τας πρώτας ακτίνας του ηλίου από χιλίας μυριάδας παπαρούνας. Εναμίλλως ήνθουν το χαμαίμηλον και η καυκαλήθρα και η μολοχάνθη, τα αστεράκια και τα κιτρινούλια επρόβαλλον δειλώς τας ασθενάς κεφαλάς των εν μέσω της υπερκόμπου αφθονίας των κατερύθρων μηκώνων, σημειούντων την υπεραιμίαν του έαρος. Ανώνυμα τινά ανθύλλια, χόρτα σταχυοειδή, σπαράγγια ακανθωτά και βεργιά και άλλα ανεμιγνύοντο εν μέσω τπυ απείρου πλούτου της Χλωρίδος.
Ήτο η πρωτομαγιά η θεσπεσία, ήτο η άνοιξις εν πληθώρα ζωής, ετοίμη να παραδώση το σκήπτρον εις το δρεπανοφόρον θέρος.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Ο ΠΛΑΣΤΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ .......και το σκέψου θετικά

Γιατί ζούμε; Τι είναι η ζωή; Υπάρχει νόημα στη ζωή; Την χειριζόμαστε ή μας χειρίζεται; Μπορούμε να  πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας; Δεν έχουν όλοι χέρια. Δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες απορίες. Τι γεννά τις σκέψεις, τις απορίες; Οι απορίες θέλουν ν' απαντηθούν για προτιμούν να αιωρούνται αενάως διατυπωμένες κομψά, σφυροκοπώντας ώτα, εισβάλλοντας σε μυαλό, ψυχισμό, σουλατσάροντας ράθυμα ή και  αστραπιαίως σε αιμοφόρους οδούς, ανεβάζοντας χτύπους, σταματώντας αναπνοές;
Και γεννάται το ερώτημα: Οι σκέψεις παράγουν συναισθήματα ή τα συναισθήματα σκέψεις;
Οπότε και αναρωτιέμαι αυτή  η χιλιομασημένη  τσίχλα, "σκέψου θετικά", έχει ρεαλιστική ανταπόκριση;

Σήμερα, πολλοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος μεταβάλλεται διαρκώς, σε σχέση με το μεταβαλλόμενο περιβάλλον, ενώ κάθε είδους εμπειρία  και κάθε είδους εκμάθηση οδηγεί σ' ενίσχυση των συναπτικών συνδέσεων.

Συμφωνώ, μου φαίνεται πως και από την πείρα μας όλοι αντιλαμβανόμαστε πως όσο ασκούμε κάτι, τόσο πιο επιδέξιοι  γινόμαστε.
Είναι κάτι πρακτικό και γίνεται εύκολα κατανοητό.

Οι ερευνητές ισχυρίζονται πως έχουν αποδείξεις ότι  αλλαγές που έχουν γίνει στον εγκέφαλο με αντικαταθλιπτικά φάρμακα ( όπως η φλουοξετίνη), μπορούν να γίνουν και με την ευεργετική δράση της ψυχοθεραπείας στην αντιμετώπιση ψυχικών προβλημάτων, καθώς προκαλούν παρόμοιες αντιδράσεις στον εγκέφαλο.

Με απλά λόγια λένε ότι  έχει αποδειχτεί πως όταν σκεφτόμαστε κάτι λυπηρό ο εγκέφαλος δραστηριοποιεί συγκεκριμένους νευροδιαβιβαστές και όταν σκεφτόμαστε κάτι χαρούμενο τους ανάλογους.
Αυτό έχει επίδραση σε όλο μας το σώμα, στην έκφραση του προσώπου μας, στη στάση του σώματός μας, στον ψυχισμό μας, μα περισσότερο στον τρόπο αναδιάπλασης του εγκεφάλου μας.
Γιατί οι ερευνητές ισχυρίζονται πως έχουμε έναν εγκέφαλο ευαίσθητο και πλαστικό, έτοιμο να ανταποκριθεί στα ερεθίσματα που του δίνουμε.
Οπότε αναρωτιόμαστε: το εξαγόμενο είναι αναλόγως των εισαγομένων;
Μια απορία που σίγουρα έχει πολλές και διάφορες απαντήσεις.




Σάββατο 9 Απριλίου 2011

DEJA VU

Έγραψα για ένα μέτριο θεατρικό, για ένα καλό και ένα ευρηματικό, ε!! σειρά τώρα δεν έχει και ένα πειραματικό;
Καταλήγω όμως στο συμπέρασμα πως για να απολαύσεις, να καταλάβεις και πολύ περισσότερο να κρίνεις ένα πειραματικό θέατρο πρέπει να έχεις παιδεία, που απ ότι κατάλαβα στερούμαι.
Ή έστω δεν την έχω καλλιεργήσει όσο θα έπρεπε.
Γιατί δεν συνηθίζουμε να λέμε πως όλα είναι θέμα παιδείας και καλλιέργειας;
Και για να έρθω στο έργο και στο προκείμενο,  το έργο είναι το    Déjà Vu


από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
και το προκείμενο η βοήθειά σας.
Εξηγούμαι: πριν διαβάσω βιβλίο και πριν δω έργο  είτε κινηματογραφικό είτε θεατρικό έργο, δεν θέλω να διαβάζω την υπόθεση ή κριτικές για να μην είμαι προκατειλημμένη.
Αφού όμως διαμορφώσω  άποψη, μου αρέσει  να την  διασταυρώνω με τις απόψεις φίλων ή ότι βρίσκω αναρτημένο.
Σε αυτήν την περίπτωση όμως επειδή είμαι μπερδεμένη και με την παρέα που πήγα δεν καταφέραμε να ερμηνεύσουμε αυτά που ήθελε να μας πει ο σκηνοθέτης, αλλά καταλήξαμε πως η σκηνοθετική άποψη ήταν να καταλάβει ο καθένας ό,τι καταλάβει, θα ήθελα να ακούσω κάποιες ερμηνείες από όσους έτυχε να το δουν (και τύχει να δουν και την έκκληση) άραγε  πόσες οι πιθανότητες;;!!
Το σημείωμα του σκηνοθέτη από το δελτίο τύπου που παραθέτω παρακάτω ίσως βοηθήσει όσους το είδαν να ξεδιαλύνουν κάποια πράγματα.
Θεωρώ απαραίτητο να τονίσω πως οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί και πως δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους υποστηρίζοντας άψογα τον ρόλο ή καλύτερα τους ρόλους τους.

Και κλείνω πως είτε σου άρεσε ή όχι το έργο, το  σίγουρο είναι πως δεν περνάει απαρατήρητο και πως εντυπώνεται στην μνήμη.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ  του ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ  ΤΣΕΖΑΡΙΣ ΓΚΡΑΟΥΖΙΝΙΣ 

Είναι γνωστό ο τι ο Franz Kafka πήγαινε στο θέατρο. Γνωστό επίσης είναι, πως ήταν κρυφά ερωτευμένος με κάποια πρωταγωνίστρια, ενός εβραϊκού περιπλανώμενου θεατρικού μπουλουκιού. Ωστόσο, ο Kafka δεν έγραψε ποτέ για το θέατρο, (με εξαίρεση ένα μικρό πεζογράφημα, σε μορφή δραματικού διαλόγου). Ο Κόσμος του θεάτρου τον τραβούσε, αλλά την ίδια στιγμή τον φόβιζε, ήταν ένας κλειστός ακατανόητος κόσμος.
Προσπάθησα λοιπόν να φανταστώ… Τι παράσταση θα άρεσε στον Franz Kafka; Αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και ερχόταν σήμερα στο θέατρο -εδώ στη Θεσσαλονίκη! Το “υλικό” που αποτέλεσε τον καμβά – αυτής της παράστασης – είναι το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Αμερική», καθώς κι ένα μικρό διήγημα του, «Η αδελφοκτονία».
Τους χαρακτήρες της παράστασης, μαζί με τον σκηνογράφο μου- τον Βιτάουτας Ναρμπούτας – τους τοποθετήσαμε σ ένα χώρο, που δεν θυμίζει καθόλου τους τόνους του μαύρου και του γκρι που παραδοσιακά “χρωματίζονται” οι διασκευές κειμένων του Kafka για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Kafka ήταν μια προσωπικότητα που χαιρόταν τη ζωή, ο δε κόσμος του δεν περιοριζόταν σε ζοφερούς τόνους. Είδαμε λοιπόν τον κόσμο του φωτεινό, τρυφερό, και σε κάποιο βαθμό μάλιστα – σκανταλιάρικο και ξεκαρδιστικό. Δουλεύοντας την παράσταση με τους ηθοποιούς θέλαμε να σκεφτούμε για την ίδια την ουσία του Θεάτρου – για το πώς και από τι υλικά γεννιέται, πώς ανθίζει, και πώς πεθαίνει… Και ίσως αυτές οι σκέψεις μας τελικά, να μην αφορούν μόνο στο θέατρο, αλλά και σ’ ολόκληρη τη ζωή. Όλα είναι τόσο εύθραυστα και σύντομα κι είναι τόσο λυπηρό αυτό. Απ’ την άλλη όμως υπάρχει πάντα η ομορφιά, και η χαρά – έστω κι έτσι!






Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

I WILL SURVIVE

 I will survive,
ελληνιστή θα επιζήσω ή σωστότερα θα επιβιώσω,
μας υπενθυμίζουν και μας διδάσκουν πώς θα  καταφέρουμε  να επιβιώσουμε μετά από μια παγκόσμια καταστροφή,
στο   θέατρο Σοφούλη.



Μια παράσταση με νεύρο, σφιχτή, πρωτότυπη, με συναίσθημα, με χιούμορ, με δίδαγμα.
Σκηνοθετημένη ευρηματικά, με έναν τρόπο  έλκει την προσοχή σου και αποζητά την συμμετοχή σου.
Γραμμένο και σκηνοθετημένο το έργο από νέους ανθρώπους, αποπνέει φρεσκάδα και ζωντάνια,  απευθύνεται σε νέους και σε αυτούς που παραμένουν νέοι, φρέσκοι και ζωντανοί.
Άλλωστε για επιβίωση δεν μιλάμε;

Συντελεστές:
Δραματουργία: Αντίνοος Αλμπάνης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Γιάννης Σαρακατσάνης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασσόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Κοτσαηλίδου
Παίζουν: Γιώργος Παπαγεωργίου, Αντίνοος Αλμπάνης

Info:
Παραστάσεις: Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή στις 21:00, Παρασκευή διπλή στις 21:00 και μεταμεσονύκτια στις 24:00.
Χώρος: Θέατρο Σοφούλη
Εισιτήρια: 15 ευρώ και 12 ευρώ φοιτητικό
 τηλ.2310423925