Το ταξιδάκι αναψυχής ήταν στην Κωνσταντινούπολη.
Τρίτη φορά που την επισκέπτομαι και δεν ξέρω ν' απαντήσω αν μου αρέσει ή όχι.
Αυτό που λέω για την Πόλη, - και ίσως να ισχύει για κάθε πόλη-είναι ότι πρέπει να εγκλιματιστείς. Να μπεις στους ρυθμούς της ζωής της, στη νοοτροπία των ανθρώπων, ν' αποδεχτείς τις χάρες και τις παραξενιές τους.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση να βιώσεις αυτό το μείγμα Δύσης και Ανατολής, να μην σ' ενοχλούν τα κορναρίσματα η κίνηση και η βαβούρα, να μη νευριάζεις με τους λούστρους -πάνε πια τα λουστράκια- να ξεχωρίζεις τον μουεζίνη μες στην οχλαγωγία και να τον απολαμβάνεις, να παζαρεύεις, να τολμήσεις να γευθείς το σάντουιτς με κοκορέτσι ή τα γεμιστά μύδια από τους πλανόδιους.
Ταξίδι στην Πόλη σημαίνει να σουλατσάρεις στην Γέφυρα του Γαλατά παρατηρώντας τους αμέτρητους ψαράδες, να δεις την Πόλη από τη θάλασσα (δεν της πρέπει μόνο της Θεσσαλονίκης το καράβι), ν' αφεθείς στις θωπείες τωνθεραπαινίδων στα χαμάμ!!!
Νιώθεις τουρίστας όταν πας στον Πύργο του Γαλατά, μαζί με 500 Άγγλους Γάλλους Πορτογάλους και εννοείται Γιαπωνέζους, όταν πρέπει ντε και καλά να φας προφιτερόλ από το συγκεκριμένο μαγαζί, ψάρι από τον Δείνα και σιροπιαστό από τον Τάδε.

Φτάνουν όμως τα λόγια, σειρά έχουν οι εικόνες. Ακολουθεί ένα ολιγόλεπτο αριστούργημα!!! Montage by Michel the Perfect και speakage η αφεντιά μου, να δω τι άλλο θα κάνω ως blogger!!