Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

«Η πρώτη του Μάη δεν είν' αργία, είν' απεργία».

Ισως ήρθε η ώρα, αυτό το στερεότυπο σύνθημα -σήμα κατατεθέν κάθε Εργατικής Πρωτομαγιάς εδώ και πολλά χρόνια- να «επικαιροποιηθεί» (των οικονομολόγων και αυτός ο νεόκοπος όρος!). Στο εξής -και για όσο διάστημα θα μαίνεται η οικονομική κρίση, με τις οδυνηρότατες επιπτώσεις στην απασχόληση- «Η Πρώτη του Μάη δεν είν' αργία, είν' ανεργία...». Δεν είναι «λογοπαίγνιο» στιγμιαίας έμπνευσης. Είναι η αδήριτη, σκληρή πραγματικότητα των τελευταίων μηνών. Τη ζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που, από τη μια στιγμή στην άλλη, έχασαν τη δουλειά τους. Αλλά και νιώθουν το δυναστικό βάρος της απειλής, όσοι ακόμα -και με όποιους τρόπους...- εργάζονται...

Η «μετάλλαξη» από την «απεργία» (αγωνιστικό δικαίωμα των εργαζομένων) στην «ανεργία» (αγωνιακή καταδίκη χωρίς ενοχή...) δεν είναι, απλώς, συνθηματολογική. Δείχνει δομική κρίση ενός συστήματος, κοινωνικού - πολιτικού - οικονομικού, στην πιο ακραία εκδοχή της: αναστολή ή και ακύρωση του δικαιώματος εργασίας. Δείχνει, όμως, και κρίση της έμπρακτης κριτικής αυτού του συστήματος που προκαλεί όσους τάσσονται -ή υποστηρίζουν ότι τάσσονται- υπέρ των εργαζομένων (εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα) να παραμερίσουν συνθηματολογικά στερεότυπα και να επαναχαράξουν -με μελέτη, γνώση, προπαντός τόλμη- τακτικές και στρατηγικές ωφέλιμες για τους εργαζόμενους (τώρα πια και για τους ολοένα αυξανόμενους ανέργους), οι οποίες θα στηρίζονται στην εξελισσόμενη πραγματικότητα και όχι σε... πάγιες επιθυμίες...

Τα αμείλικτα ερωτήματα (όπως ο πρόσφατος υπολογισμός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τουλάχιστον 10 εκατ. πρόσθετους ανέργους εφέτος, μόνο σε ΗΠΑ και Ευρώπη!) απαιτούν και πειστικές απαντήσεις. Αν η κρίση παραμείνει «υπόθεση» τραπεζιτών, βιομηχάνων, εργολάβων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, καλύτερα να κάνουμε Εργατική Πρωτομαγιά στους αγρούς...


Υ.Γ. Αντιγράφω τα λόγια του Μανταίου, γιατί πράγματι διανύουμε χαλεπούς, αλλοπρόσαλλους καιρούς, αντικρίζοντας κατασπατάληση χρήματος από τη μια πλευρά και νιώθοντας το χνώτο της ανεργίας στο σβέρκο μας από την άλλη. Μην έχοντας τη σιγουριά του αύριο νιώθουμε ανασφαλείς, μουδιασμένοι. Τίποτε δεν φοβίζει περισσότερο τον άνθρωπο από την αβεβαιότητα, εκτός ίσως από το αίσθημα του ότι δεν μπορεί να αντιδράσει, πως δεν περνά από το χέρι του να αλλάξει μια κατάσταση. Ίσως αυτό να είναι και η αβεβαιότητα θα μου πεις. Θα συμφωνήσω μη θέλοντας όμως να κλείσω αυτό τον μήνα με απαισιοδοξία -έπειτα και από μια μικρόχρονη διακοπή- θα ευχηθώ......

......ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ


Διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα , εβδομάδα υποτίθεται κατάνυξης, περισυλλογής και ενδοσκόπησης.
Από θρησκευτικής πλευράς το Πάσχα είναι η σημαντικότερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, ασχέτως αν οι περισσότεροι δίνουμε έμφαση στα Χριστούγεννα.
Τα έθιμα αυτών των ημερών είναι συμβολικά, το βάψιμο των αυγών, τα τσουρέκια, ο οβελίας, όπως συμβολικές και αναπαραστατικές είναι και οι λειτουργίες της εκκλησίας, η Σταύρωση, η Ταφή με σημαντικότερη όλων και εκπλήρωση της θεανθρώπισης ή σωστότερα ενανθρώπισης του Χριστού, είναι αυτή της αναβίωση της Ανάστασης του.
Της Ανάστασης που είναι η ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα , για μια αιώνια ζωή.
Θα μου πεις ότι αυτά είναι γι αυτούς που πιστεύουν.
Και γω θα πω, γι αυτούς που δεν πιστεύουν είτε σε αυτόν το Θεό είτε σε κανένα θεό, ας είναι ελπίδα και πίστη γι αυτη τη ζωή, ας είναι ελπίδα και πίστη στον άνθρωπο, στην καλοσύνη που κρύβει βαθιά μέσα του, στην θέληση και στο πείσμα του.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Μελαγχολικά ξεκίνησε η Μεγάλη Βδομάδα.
Κρυμμένος ο ήλιος, μια πνιχτή βουβαμάρα αιωρείται, αραιές σταγόνες-δάκρυα σταλάζουν και αφήνουν το στίγμα τους.
Μα σάμπως ή προηγούμενη, τι; Καλύτερα έκλεισε;
Με ταρακούνησε ο σεισμός, μ' έκανε πάλι να σκεφτώ πόσο απροστάτευτοι είμαστε ενάντια στη φύση, πώς μερικά δευτερόλεπτα θάβουν τα υπάρχοντά μας, τα βιβλία που αγαπήσαμε, υπογραμμίσαμε, που στα περιθώρια τους ακουμπήσαμε σκέψεις μας, αφανίζουν επιλεγμένες μουσικές φορτωμένες αισθήματα, φωτογραφίες-αναμνήσεις-τεκμήρια ζωής, τις πρώτες ζωγραφιές των παιδιών μας.....πώς μερικά δευτερόλεπτα σε αποκόβουν από τη μέχρι τώρα ζωή σου και σε κάνουν να στέκεσαι, έτσι, με αυτά που φοράς, τα χέρια άψυχα να πέφτουν στα πλάγια...ναι.... με ταρακούνησε αυτός ο σεισμός, ξύπνησε μνήμες, ξέθαψε τον διάλογο του βοσκού με τον Βούδα



Ο βοσκός:-Το φαγητό μου ψήθηκε,άρμεξα τα πρόβατά μου
μανταλωμένο το καλύβι μου,αναμμένη η φωτιά μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο Βούδας;-Δεν έχω ανάγκη πια από φαγιά και γάλατα
οι άνεμοι είναι το καλύβι μου,έσβησε η φωτιά μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο βοσκός:-Έχω βόδια,έχω γελάδες, έχω λιβάδια πατρογονικά κι έναν ταύρο που πηδάει τις αγελάδες μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο Βούδας:-Δεν έχω βόδια,μήτε γελάδες,δεν έχω λιβάδια.
Δεν έχω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο βοσκός!-Έχω μια βοσκοπούλα υπάκουη και πιστή
χρόνια τώρα γυναίκα μου και χαίρουμαι να παίζω μαζί της τη νύχτα.
Και συ βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο Βούδας;- Έχω μια ψυχή υπάκουη και λεύτερη
χρόνια τώρα τη γυμνάζω και τη μαθαίνω να παίζει μαζί μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ναι, με ταρακούνησε ο σεισμός στην Ιταλία, με ξάφνιασε το περιστατικό στην Αθήνα.Τι, αυτά συμβαίνουν μόνον "εις Παρισίους" !
Εμείς εδώ δεν έχουμε τέτοια. Ναι, δεν έχουμε, δεν ήταν δικός μας αυτός. Αλήθεια τι πάει να πει "δεύτερης γενιάς";

Και τούτο πάλι το χθεσινό; Να ακούς για φρίκες που το μυαλό δε χωράει, που νομίζεις πως υπάρχουν σε κάτι αρρωστημένα έργα και σε νοσηρές φαντασίες!!!
Δόξα τω θεώ όμως.
Ούτε αυτός ήταν δικός μας
.

Προσθέτω σχετική αρθρογραφία από άρθρα της Ελευθεροτυπίας σαν αποσαφηνίσεις.

ΥΓ 1ον)Στην πόλη Λ' Ακουιλα, στην Κεντρική Ιταλία, σκοτώθηκαν από 6,3 Ρίχτερ πάνω από 200 άνθρωποι και πάνω από 60.000 έμειναν άστεγοι, μεταξύ των οποίων και περίπου 500 έλληνες φοιτητές, που σχεδόν όλοι γύρισαν στην Ελλάδα. Λέω σχεδόν, γιατί ελάχιστοι έμειναν εκεί να βοηθήσουν τον κόσμο, που μαζί του ζούσαν, μαζί του καλημερίζονταν, μαζί του ανάσαιναν την -έστω πληρωμένη- φιλοξενία και πάντως λιγότερο κλεφταράδικη και πολύ πιο εξυπηρετική από τους ομοεθνείς αγιογδύτες των ελληνικών φοιτητουπόλεων.

Θα ήθελα να ακούσω, όμως, κάποιον πατέρα και καμία μάνα να ζητάει από το σπλάχνο της να μείνει εκεί να βοηθήσει με αυτοθυσία τις γριούλες και τα παιδιά και τους χαροκαμένους γονείς και τους κατεστραμμένους εμπόρους και τα πανεπιστήμια και τους άστεγους στις σκηνές, άστεγος κι αυτός -το σπλάχνο-, έχοντας όμως μια πατρίδα ν' ακουμπήσει, και μια τσέπη να σιτιστεί πίσω του.

Για να μπορεί να βγει αύριο στους δρόμους και ν' απαιτεί μια κοινωνία δικαιότερη, ειρηνικότερη, με την αλληλεγγύη της συνανθρωπιάς.

Πράγματα που αποκτούν αυτοθυσία.


Υ.Γ. 2ον) Το φονικό στη σχολή του Ρέντη διέλυσε τις επικίνδυνες ψευδαισθήσεις... Αλλά και πάλι, αντί να πρυτανεύσει η περίσκεψη, άρχισε τις επελάσεις το απόλυτον για τα αίτια και τις ευθύνες: φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα (δεν υπάρχουν ψυχολόγοι στα σχολεία), φταίει η οικονομική κρίση, ευθύνεται η τηλεόραση, φταίει το «σαλεμένο του μυαλό»... Εκείνο το σωτήριο «ουδέν οίδα», αφετηρία για στοιχειώδεις προσεγγίσεις, εξοστρακίστηκε βιαίως και πετάχτηκε στα σκουπίδια


Υ.Γ. 3ον). Φρίκη με αλυσοπρίονο

Ψυχολογική στήριξη στα παιδιά την ώρα που η μητέρα τους δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή, μετά την εφιαλτική εμπειρία που έζησαν, να βλέπουν τον πατέρα τους να κόβει με αλυσοπρίονο τα άκρα της μητέρας τους για να την εκδικηθεί για τον χωρισμό τους.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Τα μικρά όμορφα πράγματα προτείνουν .....και .......μικρά πανέμορφα παιχνίδια... τα ατιμούλικα!!!
Μου ζητήθηκε να πω τις 5 πιο αγαπημένες ταινίες μου.
Συνήθως όταν μου λένε να πω αγαπημένες ταινίες ή βιβλία που ξεχωρίζω, μπλοκάρω. Τώρα με αυτό το μπλογκοπαίχνιδο θαρρείς και ξεμπλόκαρα και αυτόματα μου ήρθαν
οι ταινίες στο μυαλό .

Άνετη και ωραία γιατί ξέρω το θέμα, μετά το πρωινό καφεδάκι και το απαραίτητο συγύρισμα (Μιχάλη μη προδίδεις θα υποστείς ποινές....) κεφάτη-κεφάτη (τόχω αυτό το κουσούρι και σπάνω τα νεύρα των πρωινών μουρτζούφληδων) ανοίγω
τον υπολογιστή ( και κλείνω επιτέλους τις παρενθέσεις) (δεν παίρνω και όρκο!!) και βλέπω ότι κάποιος έχει γενέθλια!!
Ψιλοσυγκινούμαι διαβάζοντας τα λεγόμενά του, ψιλοχαμογελώ διαβάζοντας το τότε σχόλιο μου. Και.... συνειδητοποιώ, πως, και γω είχα αυτή τη εβδομάδα γενέθλια, τα πρώτα αυτού του blog, γιατί ανήκοντας σε αυτούς:" Ήδη κάποιοι απ΄αυτούς που γνώρισα έχουν φύγει, και κάποιοι ευτυχώς ξαναγύρισαν" μπορώ να έχω και δεύτερα γενέθλια στον ίδιο χρόνο.
Σαν τώρα ήρθε στο μυαλό μου εκείνη η ημέρα. Βροχερό πρωινό Σαββάτου, να θέλω να σχολιάσω έναν Επίκουρο και να μη μπορώ - είχε τα σχόλια μόνο για blogger- και ....κάνω το ατόπημα.

Δεν θ' αντισταθώ στον πειρασμό (ακολουθώντας το παράδειγμα του αγαπητού και αγαπημένου και φίλου τώρα πια Κώστα) να καρφιτσώσω τις πρώτες μου ανοησίες

Σάββατο, Απρίλιος 05, 2008

Αχ τι μου κάνετε!!!

Για όλα φταίνε οι γκόμενες, λέει ένα αγαπημένο τραγούδι. Στην περίπτωση μου φταίνε οι bloggers. Για να μπορέσω να γράψω ένα σχόλιο έκανα και εγώ blog. Κουβεντούλες το βάφτισα. Κουβεντούλες θα λέμε λοιπόν τακτικά από αυτό το "βήμα", κουβεντούλες καθημερινές, απλές, ανεπιτήδευτες.
Εγώ λοιπόν αυτές τις βροχερές μέρες διαβάζω ένα βιβλίο που μπορείς να το παίρνεις και με δόσεις σαν αντικαταθλιπτικό. Το πάντα καλά του Μάτεσι. Γραμμένο με ένα χιούμορ ανατρεπτικό να το πω; καυστικό; πάντως πρωτότυπο και απολαυστικό.
Η συνέχεια στο επόμενο. Να έχουμε και σασπένς Ε?!!!


Ήμουν σίγουρη πως θα το διατηρούσα κανά δυο μήνες και θα το σταματούσα, μα όταν το έπραξα, αναθεώρησα.

Και νάμαι τώρα, ένα χρόνο αργότερα , να παίζω το παιχνίδι και ν' αναπολώ.

Πρώτη ταινία λοιπόν που μου ήρθε στο μυαλό είναι " Τα καλύτερά μας χρόνια" Barbara Streizant, Robert Redfort.




και μου έχει μείνει στο μυαλό γιατί την ένιωσα την δεύτερη φορά που την είδα. Την πρώτη μάλλον απλώς θα τη κοιτούσα.

Δεύτερη " Φορεστ Γκαμπ" με τον Τομ Χανκς γιατί κάθε φορά που τη βλέπω, εντοπίζω και κάτι νέο.




Τρίτη το "Στην Ακτή του Κουνουπιού", Harrison Ford, Helen Mirren, River Phoenix, όχι τόσο για το οικολογικό του μήνυμα όσο γιατί βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το έργο βασίζεται στο βιβλίο του γιου του "πρωταγωνιστή".



Τέταρτη " Το Δένδρο της Ζωής" Hugh Jackman, Rachel Weisz, Ellen Burstyn, γιατί δεν είναι συνηθισμένη γιατί έχει υπέροχη μουσική και γιατί αρέσει και στον γιο μου! Υιέ, ξέρω ότι αγνοείς επιδεικτικά τα γραφόμενά μου μα στην αφιερώνω εκεί στα σύνορα πουλάκι μου που φιλάς Θερμοπύλες. Όχι δεν θα αναφέρω πως κάθε απόγευμα τη βγάζεις στα ιντερνέτια.




And last but not least, ακολουθώντας και το παράδειγμα του υπαίτιου αυτού του παιχνιδιού, γειά σου ρε Χριστίνα!! μια ελληνική, τη "Δεσποινίς Διευθυντής". Το "γυρίσατε- γυρίσατε, ενοχλώ; δεν ενοχλώ! και το Αθηνά!!! Αθηνά!!! είναι νομίζω ανεπανάληπτες ατάκες.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ


Πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα ένα αγόρι ταπεινής καταγωγής που σπουδάζει με υποτροφία σ’ ένα αριστοκρατικό οικοτροφείο της Νέας Αγγλίας; Λέγοντας ψέματα για το παρελθόν του. Όπως πολλοί συμμαθητές του, ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Την ιδεώδη ευκαιρία να διακριθεί θα του τη δώσει ένας διαγωνισμός διηγήματος τον οποίο διοργανώνει το σχολείο και που έπαθλο του είναι μια κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον θρυλικό Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Όμως, για να γίνει συγγραφέας, ο αφηγητής πρέπει, για πρώτη φορά στη ζωή του, να μάθει να λέει την αλήθεια για τον εαυτό του. . . .


Με αυτά τα λόγια μας βάζει στο κλίμα του βιβλίου το οπισθόφυλλο, ένα βιβλίο που θα το χαρακτήριζα, ένα βιβλίο ήρεμο, που κρύβει όμως μια ανταριασμένη θάλασσα.

Κάτι αντίστοιχο με το σχολείο, στο οποίο ξετυλίγεται το μυθιστόρημα.

Εκεί, κάτω από κώδικες τιμής, ευγενή ιδανικά και υψηλά στάνταρ, μάχονται οι χορηγοί, οι καθηγητές, οι μαθητές, με τις αδυναμίες τους, τα μυστικά τους, τις ανησυχίες τους.

Αν ήμουν αναγκασμένη να πω μια κεντρική ιδέα, θα επέλεγα τα λόγια του συγγραφέα: “Κάθε πραγματικό λογοτέχνημα είναι επικίνδυνο. Μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου”.

Αιτιολογώ. Το σχολείο θέλει να διακρίνεται σε όλους τους τομείς, μα το κυριότερο βάρος το ρίχνει στη λογοτεχνία.

Μέσα από τους διαγωνισμούς των παιδιών για το καλύτερο διήγημα και από τις ομιλίες-συνεντεύξεις των συγγραφέων βλέπουμε αφενός τις επίπονες προσπάθειες των παιδιών για βράβευση και την όχι και τόσο ευγενή άμιλλα τους και αφετέρου αντιπαραθέτουμε τη ζωή των ομολογουμένως επιφανών συγγραφέων, με το έργο τους. Στην περίπτωση της Νερομάνας ο ασύμβατος παραλληλισμός ήταν καθοριστικός για τον πρωταγωνιστή.

Βλέπουμε δηλαδή ανθρώπους που με τα γραφόμενά τους έχουν επηρεάσει γενιές, απομυθοποιημένους, διακρίνουμε τις εμμονές τους, τα τρωτά τους σημεία.
Συλλογιζόμαστε κατά πόσο είναι η αλήθεια τους μέσα στα βιβλία, αναρωτιόμαστε αν είναι ωραιοποιημένα ή όχι τα βιογραφικά τους στοιχεία και το κυριότερο , κάτι που φωνάζει νομίζω σε όλο το έργο αν η αποσιωποίηση στοιχείων είναι απόκρυψη της αλήθειας.
Κατ' επανάληψη καλούμαστε στο να πάρουμε θέση στο τι είναι τόλμη ή έπαρση, κουράγιο ή κομπορρημοσύνη, θάρρος ή αποκοτιά.

Κατά την ανάγνωση εκεί που με κούραζε το βιβλίο μου ανακινούσε εκ νέου το ενδιαφέρον. Δεν θα έβαζα όμως μείον γι αυτό στο βιβλίο αλλά στο τέλος του ή σωστότερα στο μη τέλος του.

Αναγνωρίζω τους λόγους που επέλεξε ο συγγραφέας αυτό τον επίλογο, δεν παύω όμως να νιώθω την αίσθηση του μισοτελειωμένου.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ

Ότι και να μου τύχαινε χθες δεν θα το άφηνα να μου χαλάσει το πρόγραμμα.
Χθες, 8 γυναίκες ήμασταν καλεσμένες στης Σέβης για ιδιωτική προβολή της ταινίας του Μιχάλκοφ το 12.

12 RAZGNEVANNYH MUZHCHIN
του Νικίτα Μιχάλκοφ
με τους Σεργκέι Μακοβέτσκι, Νικίτα Μιχάλκοφ

Υπόθεση: Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, το επάγγελμα και καταγωγή, όπως το ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιωματικού. Οι μαρτυρίες και οι ενδείξεις τείνουν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Ήταν εκείνες τις ώρες στον τόπο του εγκλήματος, ο γέρος γείτονας άκουσε την κραυγή του “θα σε σκοτώσω”, η γειτόνισσα απέναντι τον είδε να κρατάει το μαχαίρι... Οι δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια σχολική αίθουσα που χρησιμοποιείται ως χώρος αθλοπαιδιών και, ενώ έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει “αθώος” και ξαναεξετάζει το θέμα από την αρχή, στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει για τον καθένα μια κατάδυση στην προσωπική του ιστορία και εμπειρία με ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για τη ρωσική κοινωνία σήμερα.

Καλεσμένες λοιπόν στης Σέβης, που είναι από τις πιο πρόσφατες γνωριμίες μου, μα ελπίζω να γίνει από τις πιο μακροχρόνιες.
Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά της.
Αεράτη και ανεπιτήδευτη και γι αυτό υπέροχα ελκυστική.
Τρομερά μα τρομερά φιλόξενη, μας έκανε να χαλαρώσουμε και να τιτιβίζουμε σαν κοριτσόπουλα!
Το κλίμα άλλαξε βέβαια μετά το τέλος της ταινίας όταν ξεκινήσαμε την ανάλυση και την κριτική.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕ

Πρωινό Τρίτης και κάνω αυτό που είπα πως δεν θα ξανακάνω.
Να ενημερώνω το μπλογκ ενώ ακούω την Καλημέρα. Στο τέλος δεν καταφέρνω τίποτε, ούτε γράφω σωστά, ούτε ραδιόφωνο ακούω, αλλά μου φαίνεται γι αυτό δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας, για να μην τις τηρούμε. Εαυτο-αντι-επανάσταση θα την πω.

Λοιπόν, πήγαμε στην Αθήνα, δυο ζευγάρια που κάνουν καλή ως υπέροχη παρέα, τολμώ να πω, εδώ και .....από το 92, λογάριασε τώρα.
Τα εύσημα στη Νίνα, επειδή είναι ένας άνθρωπος αισιόδοξος, ευχάριστος, με άποψη, με γνώσεις, μα πάνω απ' όλα ένας άνθρωπος ήρεμος, (δεν την έχω να δει να νευριάζει) χαλαρός, κατευναστικός.
Στέργιο, θα 'ρθει και η σειρά σου, μη νομίζεις πως θα τη γλυτώσεις.... πήγαμε λοιπόν στην Αθήνα και συμφωνήσαμε να επιστρέψουμε μιαν ημέρα νωρίτερα για να μη χάσουμε την επίσκεψη της Καλημεροπαρέας στον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης. Εννοείται ότι όχι μόνο δεν το μετανιώσαμε μα και θα το επαναλάβουμε μέσα στον Μάιο για να
εκστασιαστούμε στον ροδώνα.

ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ, την επόμενη φορά θα φροντίσω να σε συμβουλευτώ εγκαίρως. Είδαμε πάντως τον Βροχοποιό, μας άρεσε, ήπιαμε καφέ στην πλατεία Κολωνακίου, φάγαμε στα μπριζολάκια του Τέλη και στις Μικρασιάτικες Γεύσεις, πήραμε το ποτό μας στο roof garden γνωστού ξενοδοχείου, δεν προλάβαμε να πάμε στην Πνύκα που πολύ το ήθελα, με ανεβάζει θαρρείς εκείνο το μέρος ιδιαίτερα αν η ορατότητα είναι καλή, περπατήσαμε όμως στην Ηρώδου του Αττικού, στην Πλάκα, στην Ανδριανού, στο Μοναστηράκι, τουρίστες γαρ!!!

Στην εβδομάδα που μεσολάβησε, είδα το "τη νύχτα που ο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη" και το "Slumdog Millionaire", τελείωσα το " Οι Αλήθειες των άλλων" του Θέμελη και το "Παλιό Σχολείο" του Τομπάιας Γουλφ και τώρα διαβάζω το " Εσύ τα δικαιώματά σου και οι άλλοι" του Γιώργου Πιντέρη και το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
Διαπιστώνω πως δεν είναι εύκολο πολλές φορές όχι μόνο να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, όχι μόνο τι τα προκαλεί, δηλαδή τι ακριβώς μας κάνει να νιώθουμε άβολα, άσχημα ή αμήχανα, μα κυρίως πώς να εξωτερικεύουμε το τι νιώθουμε χωρίς να πληγώνουμε τον άλλο και να γινόμαστε και κατανοητοί.
Αντιγράφω: "μια βασική αρχή στην ανθρώπινη συνεννόηση είναι ότι "μήνυμα που εστάλη, δεν είναι απαραίτητα και μήνυμα που ελήφθη". Δηλαδή, είναι μερικές φορές πιθανό, άλλα να λέω εγώ και άλλα να καταλαβαίνεις εσύ. Έτσι, εγώ μπορεί να σου πω κάτι που να μην το θεωρώ καθόλου επιθετικό, εσύ όμως να το εισπράξεις σαν κατηγορία - δηλαδή σαν μια μορφή έμμεσης επίθεσης εκ μέρους μου".

Ενδιαφέρον βρίσκω και το κομμάτι:"Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε τίποτα. Κανείς δεν έχει τέτοια δύναμη πάνω μας. Εμείς διαλέγουμε αυτά που νιώθουμε την κάθε στιγμή. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι μας πληγώνουν, μας προσβάλλουν, μας απειλούν και δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτό που πράγματι γίνεται, είναι ότι εμείς "πληγωνόμαστε", εμείς "νιώθουμε προσβεβλημένοι", εμείς "απειλούμαστε". Για πολλούς ανθρώπους, οι φράσεις "με πλήγωσες" και "πληγώθηκα" ακούγονται το ίδιο. Όμως, κατά τη γνώμη μου, οι φράσεις αυτές είναι τελείως διαφορετικές. Τόσο διαφορετικές που αντικατοπτρίζουν μια διαφορά φιλοσοφίας για τη ζωή".

Αρκετά σας κούρασα για σήμερα, ας αφήσω και κάτι για την άλλη φορά.
Πιστεύω να λάβατε το μήνυμα.