Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ?

Τοις πάσι γνωστόν και στις μέρες μας χιλιοειπωμένη η φράση του Αριστοτέλη, πως ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικό.
Δηλαδή;;
Είναι ο άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική;
Που ασχολείται με τα κοινά;
Πιστεύω πως είναι ο άνθρωπος που συμμετέχει στα κοινά, στην κοινωνία.
Μα άμα ζεις σε μια κοινωνία συμμετέχεις θέλεις δεν θέλεις.
Άρα.... τι να εννοεί ο φιλόσοφος που ανέδειξε την λογική σε επιστήμη;
Δεν το γκουγκλάρω;
Ορίστε το 1ο (και μόνο) που βρήκα:
Ανακοίνωση του Άλκη Γούναρη στην διημερίδα με θέμα : «Φύση- Αξίες – Περιβάλλον» του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μεσσηνίας τον Ιούλιο του 2006:
"ο άνθρωπος είναι ένα ον προορισμένο από τη φύση να ζει σε πόλη (πολιτικόν ζώον)
Σύμφωνα με τη μέθοδό του να ξεκινά από το γενικό για να φτάσει στο
ειδικό, ο Αριστοτέλης, αφού τόνισε ότι η πόλη είναι φυσική ύπαρξη, ισχυρίζεται τώρα ότι ο άνθρωπος, που τη δημιούργησε, είναι από τη φύση του πολιτικόν ζώον.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει από τη φύση την ιδιότητα να ζει μέσα σε μία κοινωνία ανθρώπων, που είναι οργανωμένη με πολίτευμα, νόμους, θεσμούς. Αρχικά χαρακτηρίζεται ζώον και εξισώνεται έτσι με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Με βάση τα βασικά βιολογικά δεδομένα, τα ζώα διακρίνονται, ανάλογα με τον τρόπο διαβίωσής τους, σε αγελαία και μονήρη. Από τα αγελαία άλλα ζουν ως πολιτικά ζώα και άλλα διασκορπισμένα. Πολιτικά είναι τα ζώα που έχουν μια κοινή δραστηριότητα και σ' αυτά ανήκουν ο άνθρωπος, η μέλισσα, η σφήκα, το μυρμήγκι και ο γερανός.
Τη διαπίστωση του Αριστοτέλη ότι ο άνθρωπος παρουσιάζει εκ γενετής αγελαία χαρακτηριστικά, όπως και τα υπόλοιπα ζώα, έρχονται σήμερα να την επιβεβαιώσουν η επιστήμη της συμπεριφοράς (ηθολογία) και η εθνολογία. Ο άνθρωπος, λοιπόν, ως αγελαίο ζώο έχει από τη φύση του την ιδιότητα να ζει μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων. Ο Αριστοτέλης τονίζει με έμφαση την κοινωνική ορμή του ανθρώπου προς διαβίωση σε μια πολιτική κοινότητα.

Αρκετοί μελετητές κατέκριναν την τοποθέτηση αυτή του Αριστοτέλη. Ο Ross λέει ότι "θα ήταν προτιμότερο να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, που έχει ανάγκη τους συνανθρώπους του όχι μόνο ως απλούς συμπολίτες αλλά για σειρά δραστηριότητες". Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πολιτική αυτή κοινότητα δεν έχουν θέση οι δούλοι κατά τον Αριστοτέλη, γιατί δεν έχουν πολιτειακή οργάνωση, αποτελούν απλώς έμψυχον κτήμα του πολίτη".

Εντάξει, πολιτικό, κοινωνικό, αγελαίο, διαφοροποιούν λίγο πολύ την ανάγκη που έχουμε ο ένας από  τον άλλον για την επιβίωση μας.
Εκτός από τους ερημίτες,  τους ναυαγούς, τους θεούς και τα μη αγελαία ζώα, για να επανέλθουμε στην άλλη γνωστή ρήση του φιλοσόφου, ο άνθρωπος χρειάζεται τον συνάνθρωπο, την οργανωμένη κοινωνία.
Μια κοινωνία για να ευημερήσει, όχι απλά να επιβιώσει  χρειάζεται φυσικά  την οικονομική ευμάρεια, αλλά όχι μόνο.
Ο κοινωνικό-πολιτικός βίος είναι είναι πρόσφορο έδαφος για μια καλύτερη, "ευδαιμονικότερη" ζωή, αρκεί να σέβεται την διαφορετικότητα του άλλου, την ελευθερία έκφρασης, τη διαβούλευση.
Συμπεραίνω, πως αν  ο άνθρωπος δεν κατανοεί πως απαιτείται η ευνομία, η ισονομία, η πολυμορφία, η πολυπολιτισμικότητα τότε δεν ονομάζεται πολιτικό ζώο.
Και μόνο ο δεύτερος όρος αρκεί.

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ - Ο ΑΡΤΟΣ



Δυο μεγάλες θεματικές συνθέσεις του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη φιλοξενεί έως τις 2 Ιουνίου το Τελλόγλειο ίδρυμα τεχνών του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη. «Τα φαντάσματά μου- Ο Άρτος» είναι οι δύο συνθέσεις του καλλιτέχνη με τις οποίες «προσπαθεί να βρει το μίτο από κάτι που μοιάζει άπιαστο, υπερβατικό, μαγικό».
Χρησιμοποιώντας ως άξονα το ψωμί καθώς και αρχαιοελληνικά και χριστιανικά σύμβολα τιμά «μια βασική έννοια της ζωής του ανθρώπου…που καθημερινά αγωνίζεται να το αποκτήσει».
Παραφράζοντας ελαφρώς κάποια λόγια του Ελύτη ο καλλιτέχνης αναφέρει: «Αυτό που κάνω με την τέχνη μου είναι τελετουργία και οι τελετουργίες δεν εξηγούνται δια της λογικής. Οι τελετουργίες μόνο τελούνται. Ό,τι ξεπερνά τα συνήθη μέτρα οδηγεί το κοινό προς την έκσταση. Στην πορεία αυτή υπάρχει μια μυστική βοή. Αναδύεται από το δέος που προκαλεί ο αγώνας για το ψωμί. Είναι η αγωνιώδης πορεία του ανθρώπου ανά τους αιώνες για την επιβίωσή του. Προσκαλώ το θεατή να συμμετάσχει, όχι αδιάφορα και ανώδυνα αλλά κι ο ίδιος να αναλογιστεί αυτή την πορεία με την υπαρξιακή αγωνία που καθημερινά βιώνει».
Δεν είχα διαβάσει τα λόγια αυτά του καλλιτέχνη όταν πήγα στην έκθεση, μα συμμετείχα.
Συμμετείχα ψυχικά, διανοητικά, συναισθηματικά, ενεργά.
Κάτι σκίρτησε μέσα μου.
Πιστεύω το αρχέγονο.
Ο ίδιος με τα λόγια του μπορεί να μας προσκαλεί για αυτή την διαδραστικότητα, μα τα έργα του το προκαλούν.
 Βλέποντας τα 3μετρα σχεδόν γλυπτά του, εντυπωσιάστηκα με την επιβλητικότητα τους, μαγεύτηκα απ' αυτό που αποπνέουν και, μετά το ξάφνιασμα αυτό των αισθήσεων μα και των συναισθημάτων, εκτίμησα την τεχνική, την αισθητική, τον σχεδιασμό, τις ιδιαίτερες δυσκολίες  συναρμολόγησης των ετερόκλητων υλικών, που άψογα συνδυάστηκαν, για το εκπληκτικό για μένα αποτέλεσμα.







Χρηστικά:

Η γενική είσοδος είναι 5 ευρώ, διατίθενται μειωμένα εισιτήρια και ισχύουν πολλές ατέλειες

Ισόγειο Τελλογλείου. 
Διάρκεια : 12 Απριλίου – 2 Ιουνίου 2013 
Ωράριο λειτουργίας εκθεσιακού χώρου: Δευτέρα κλειστά Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10.00 – 13.00 Τετάρτη: 10.00 – 19.00 Σάββατο – Κυριακή: 10.00 – 18.00 
Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ Αγ. Δημητρίου 159Α, τηλ.: 2310247111, 2310991610

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

ΑΛΛΟ ΟΙΚΤΟΣ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ

Όταν ξεκινησα το blog, μου ήταν εύκολο να γράφω σε αυτό.
Έγραφα ό,τι μου 'ρχόταν στο μυαλό χωρίς δεύτερη σκέψη και τις περισσότερες φορές χωρίς δεύτερη ανάγνωση.
Πίστευα πως ήταν κίνητρο για να ενεργοποιήσω το μυαλό μου, ένοιωθα πως έβλεπα τα γεγονότα από άλλη σκοπιά, γνωρίστηκα ιντερνετικα, και όχι μόνο, με ενδιαφέροντες, και όχι μόνο, ανθρώπους.
Με τον ερχομό της κρίσης, ένοιωθα πως όταν συμβαίνει κάτι τόσο δραματικό, δεν είναι σωστό να ασχολείσαι, τουλάχιστον δημόσια, με άλλα θέματα, αλλά και πάλι καταλάβαινα πως δεν γίνεται να μιλάς όλο για αυτήν.
Είχαν λοιπόν το προνόμιο, χι χι, μόνοι οι φίλοι να γνωρίζουν τις σκεψεις μου, τα συναισθήματα, τις κρίσεις μου για τα θεάματα και τα διαβάσματα  μου.
Το ξέχασα, (το blog) αλλά δεν το ξέχασαν οι ιντερνετικοί φίλοι και οι απομακρυσμένοι γνωστοί που με παρακινούν να το ενημερώνω.
Ας πω λοιπόν πως σήμερα κάνω ένα νέο ξεκίνημα.
Και γιατί θα μιλήσω;
Μα για αυτό που με απασχολεί.
Πώς μπορώ να γελάω, να διασκεδάζω, να χορεύω όταν γύρω μου υπάρχει δυστυχία, μιζέρια, αναπηρία;
Θα μου απαντήσω με τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ, από το μυθιστόρημά του "Επικίνδυνος Οίκτος".

"Κάποιος με παράλυτα πόδια. ίσως να ζηλεύει που με βλέπει να πετάω έτσι ελαφριά σαν παιδί.
Όπως να 'ναι, ντρέπομαι ξαφνικά που τρέχω γερός, ελεύθερος, ντρέπομαι γι αυτή την "σωματική" ευτυχία, σαν να 'ταν ένα προνόμιο που δεν μου ανήκει.
Βέβαια, την ίδια στιγμή που μου ήρθε αυτή η παράξενη σκέψη, καταλάβαινα κιόλας πόσο μια τιμωρία σαν αυτήν είναι ανόητη και άσκοπη. Ξέρω πως είναι παράλογο να στερείται κανείς μιαν απόλαυση, επειδή είναι απαγορευμένη σ' έναν άλλον, ν' απομακρύνει απ τον εαυτό του μιαν ευτυχία, επειδή κάποιος άλλος είναι δυστυχισμένος. Ξέρω πως σε κάθε στιγμή, ενώ εμείς γελάμε κι αστειευόμαστε, άλλοι αγκομαχούν στο κρεβάτι τους και πεθαίνουν, πως πίσω από χιλιάδες παράθυρα φωλιάζει η δυστυχία κι οι άνθρωποι πεινάνε, πως υπάρχουν νοσοκομεία, ανθρακωρυχεία και λατομεία, πως μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις φυλακές, αμέτρητοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι κάθε στιγμή σε αναγκαστική δουλειά, και κανενός τους ο πόνος δεν θ' αλάφρωνε αν τυραννιόταν κάποιος  άλλος παράλογα. Αν άρχιζε κανένας- το 'ξερα καλά- να σκέφτεται τη δυστυχία αυτού του κόσμου, δεν θα μπορούσε πια να κοιμηθεί και θα 'σβηνε το γέλιο από το στόμα του......."

Υ.Γ 1ο) ΦΩΦΩ έτσι έπρεπε να μου απαντήσεις ( αυτό το βιβλίο διάβαζες εκείνη την ήμερα)  όταν σου είπα πώς κατεβαίνει η μπουκια μας, πώς μπορούμε και  χασκογελάμε όταν γύρω μας άλλοι δεν έχουν δουλειά, ρεύμα,  ψωμί;;

Υ.Γ 2ον  Μικρέ αδελφέ αφιερωμένο σε σένα.



Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

















και γυναίκες εν διασκεδάσει