Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ

«Η πρώτη του Μάη δεν είν' αργία, είν' απεργία».

Ισως ήρθε η ώρα, αυτό το στερεότυπο σύνθημα -σήμα κατατεθέν κάθε Εργατικής Πρωτομαγιάς εδώ και πολλά χρόνια- να «επικαιροποιηθεί» (των οικονομολόγων και αυτός ο νεόκοπος όρος!). Στο εξής -και για όσο διάστημα θα μαίνεται η οικονομική κρίση, με τις οδυνηρότατες επιπτώσεις στην απασχόληση- «Η Πρώτη του Μάη δεν είν' αργία, είν' ανεργία...». Δεν είναι «λογοπαίγνιο» στιγμιαίας έμπνευσης. Είναι η αδήριτη, σκληρή πραγματικότητα των τελευταίων μηνών. Τη ζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που, από τη μια στιγμή στην άλλη, έχασαν τη δουλειά τους. Αλλά και νιώθουν το δυναστικό βάρος της απειλής, όσοι ακόμα -και με όποιους τρόπους...- εργάζονται...

Η «μετάλλαξη» από την «απεργία» (αγωνιστικό δικαίωμα των εργαζομένων) στην «ανεργία» (αγωνιακή καταδίκη χωρίς ενοχή...) δεν είναι, απλώς, συνθηματολογική. Δείχνει δομική κρίση ενός συστήματος, κοινωνικού - πολιτικού - οικονομικού, στην πιο ακραία εκδοχή της: αναστολή ή και ακύρωση του δικαιώματος εργασίας. Δείχνει, όμως, και κρίση της έμπρακτης κριτικής αυτού του συστήματος που προκαλεί όσους τάσσονται -ή υποστηρίζουν ότι τάσσονται- υπέρ των εργαζομένων (εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα) να παραμερίσουν συνθηματολογικά στερεότυπα και να επαναχαράξουν -με μελέτη, γνώση, προπαντός τόλμη- τακτικές και στρατηγικές ωφέλιμες για τους εργαζόμενους (τώρα πια και για τους ολοένα αυξανόμενους ανέργους), οι οποίες θα στηρίζονται στην εξελισσόμενη πραγματικότητα και όχι σε... πάγιες επιθυμίες...

Τα αμείλικτα ερωτήματα (όπως ο πρόσφατος υπολογισμός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τουλάχιστον 10 εκατ. πρόσθετους ανέργους εφέτος, μόνο σε ΗΠΑ και Ευρώπη!) απαιτούν και πειστικές απαντήσεις. Αν η κρίση παραμείνει «υπόθεση» τραπεζιτών, βιομηχάνων, εργολάβων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, καλύτερα να κάνουμε Εργατική Πρωτομαγιά στους αγρούς...

Υ.Γ. Αντιγράφω τα λόγια του Μανταίου, γιατί πράγματι διανύουμε χαλεπούς, αλλοπρόσαλλους καιρούς, αντικρίζοντας κατασπατάληση χρήματος από τη μια πλευρά και νιώθοντας το χνώτο της ανεργίας στο σβέρκο μας από την άλλη. Μην έχοντας τη σιγουριά του αύριο νιώθουμε ανασφαλείς, μουδιασμένοι. Τίποτε δεν φοβίζει περισσότερο τον άνθρωπο από την αβεβαιότητα, εκτός ίσως από το αίσθημα του ότι δεν μπορεί να αντιδράσει, πως δεν περνά από το χέρι του να αλλάξει μια κατάσταση. Ίσως αυτό να είναι και η αβεβαιότητα θα μου πεις. Θα συμφωνήσω μη θέλοντας όμως να κλείσω αυτό τον μήνα με απαισιοδοξία -έπειτα και από μια μικρόχρονη διακοπή- θα ευχηθώ......

......ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!