Μελαγχολικά ξεκίνησε η Μεγάλη Βδομάδα.
Κρυμμένος ο ήλιος, μια πνιχτή βουβαμάρα αιωρείται, αραιές σταγόνες-δάκρυα σταλάζουν και αφήνουν το στίγμα τους.
Μα σάμπως ή προηγούμενη, τι; Καλύτερα έκλεισε;
Με ταρακούνησε ο σεισμός, μ' έκανε πάλι να σκεφτώ πόσο απροστάτευτοι είμαστε ενάντια στη φύση, πώς μερικά δευτερόλεπτα θάβουν τα υπάρχοντά μας, τα βιβλία που αγαπήσαμε, υπογραμμίσαμε, που στα περιθώρια τους ακουμπήσαμε σκέψεις μας, αφανίζουν επιλεγμένες μουσικές φορτωμένες αισθήματα, φωτογραφίες-αναμνήσεις-τεκμήρια ζωής, τις πρώτες ζωγραφιές των παιδιών μας.....πώς μερικά δευτερόλεπτα σε αποκόβουν από τη μέχρι τώρα ζωή σου και σε κάνουν να στέκεσαι, έτσι, με αυτά που φοράς, τα χέρια άψυχα να πέφτουν στα πλάγια...ναι.... με ταρακούνησε αυτός ο σεισμός, ξύπνησε μνήμες, ξέθαψε τον διάλογο του βοσκού με τον Βούδα



Ο βοσκός:-Το φαγητό μου ψήθηκε,άρμεξα τα πρόβατά μου
μανταλωμένο το καλύβι μου,αναμμένη η φωτιά μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο Βούδας;-Δεν έχω ανάγκη πια από φαγιά και γάλατα
οι άνεμοι είναι το καλύβι μου,έσβησε η φωτιά μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο βοσκός:-Έχω βόδια,έχω γελάδες, έχω λιβάδια πατρογονικά κι έναν ταύρο που πηδάει τις αγελάδες μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο Βούδας:-Δεν έχω βόδια,μήτε γελάδες,δεν έχω λιβάδια.
Δεν έχω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο βοσκός!-Έχω μια βοσκοπούλα υπάκουη και πιστή
χρόνια τώρα γυναίκα μου και χαίρουμαι να παίζω μαζί της τη νύχτα.
Και συ βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο Βούδας;- Έχω μια ψυχή υπάκουη και λεύτερη
χρόνια τώρα τη γυμνάζω και τη μαθαίνω να παίζει μαζί μου.
Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ναι, με ταρακούνησε ο σεισμός στην Ιταλία, με ξάφνιασε το περιστατικό στην Αθήνα.Τι, αυτά συμβαίνουν μόνον "εις Παρισίους" !
Εμείς εδώ δεν έχουμε τέτοια. Ναι, δεν έχουμε, δεν ήταν δικός μας αυτός. Αλήθεια τι πάει να πει "δεύτερης γενιάς";

Και τούτο πάλι το χθεσινό; Να ακούς για φρίκες που το μυαλό δε χωράει, που νομίζεις πως υπάρχουν σε κάτι αρρωστημένα έργα και σε νοσηρές φαντασίες!!!
Δόξα τω θεώ όμως.
Ούτε αυτός ήταν δικός μας.

Προσθέτω σχετική αρθρογραφία από άρθρα της Ελευθεροτυπίας σαν αποσαφηνίσεις.

ΥΓ 1ον)Στην πόλη Λ' Ακουιλα, στην Κεντρική Ιταλία, σκοτώθηκαν από 6,3 Ρίχτερ πάνω από 200 άνθρωποι και πάνω από 60.000 έμειναν άστεγοι, μεταξύ των οποίων και περίπου 500 έλληνες φοιτητές, που σχεδόν όλοι γύρισαν στην Ελλάδα. Λέω σχεδόν, γιατί ελάχιστοι έμειναν εκεί να βοηθήσουν τον κόσμο, που μαζί του ζούσαν, μαζί του καλημερίζονταν, μαζί του ανάσαιναν την -έστω πληρωμένη- φιλοξενία και πάντως λιγότερο κλεφταράδικη και πολύ πιο εξυπηρετική από τους ομοεθνείς αγιογδύτες των ελληνικών φοιτητουπόλεων.

Θα ήθελα να ακούσω, όμως, κάποιον πατέρα και καμία μάνα να ζητάει από το σπλάχνο της να μείνει εκεί να βοηθήσει με αυτοθυσία τις γριούλες και τα παιδιά και τους χαροκαμένους γονείς και τους κατεστραμμένους εμπόρους και τα πανεπιστήμια και τους άστεγους στις σκηνές, άστεγος κι αυτός -το σπλάχνο-, έχοντας όμως μια πατρίδα ν' ακουμπήσει, και μια τσέπη να σιτιστεί πίσω του.

Για να μπορεί να βγει αύριο στους δρόμους και ν' απαιτεί μια κοινωνία δικαιότερη, ειρηνικότερη, με την αλληλεγγύη της συνανθρωπιάς.

Πράγματα που αποκτούν αυτοθυσία.

Υ.Γ. 2ον) Το φονικό στη σχολή του Ρέντη διέλυσε τις επικίνδυνες ψευδαισθήσεις... Αλλά και πάλι, αντί να πρυτανεύσει η περίσκεψη, άρχισε τις επελάσεις το απόλυτον για τα αίτια και τις ευθύνες: φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα (δεν υπάρχουν ψυχολόγοι στα σχολεία), φταίει η οικονομική κρίση, ευθύνεται η τηλεόραση, φταίει το «σαλεμένο του μυαλό»... Εκείνο το σωτήριο «ουδέν οίδα», αφετηρία για στοιχειώδεις προσεγγίσεις, εξοστρακίστηκε βιαίως και πετάχτηκε στα σκουπίδια

Υ.Γ. 3ον). Φρίκη με αλυσοπρίονο

Ψυχολογική στήριξη στα παιδιά την ώρα που η μητέρα τους δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή, μετά την εφιαλτική εμπειρία που έζησαν, να βλέπουν τον πατέρα τους να κόβει με αλυσοπρίονο τα άκρα της μητέρας τους για να την εκδικηθεί για τον χωρισμό τους.