Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Ο ΜΑΙΟΣ


Ο Μάιος μας έφτασε
εμπρός βήμα ταχύ
να τον αποφύγουμε
μπας και γλιτώσουμε δραχμή!

Στης Άνοιξης το τέλος
και στης κρίσης την ακμή
το μαγιάτικο στεφάνι
το περνάμε για τροφή

Η φύση επρασίνισε
και τα λουλούδια ανθίζουν
τόκοι επιτόκια και spread
τον Γκρέκο ταλανίζουν

Ως γνωστό ο τράχηλος του
ζυγό δεν υπομένει
μα του Ταμείου τα λουριά
ζητά και περιμένει

Οι ξένοι και οι έτεροι
για πάντα όλα φταίνε
διαφθορά και λάδωμα
σε μας τίποτε δε λένε

Διπλες ταρίφες τα ταξί
και διπλολογαριασμοί
φοβίσανε τον Φράγκο
και άντε να δούμε φράγκο

Ήλιος, θάλασσα κι ελπίδα
τέχνη και φιλοσοφία
αλλάξανε μάλλον πατρίδα
και μας έμεινε η πενία

Τον Δία μας τον Ξένιο
να θυμηθούμε πάλι
τα ήθη το φιλότιμο
για όρθιο κεφάλι








Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Αμερικανίδα υιοθέτησε Ρωσάκι, το μετάνιωσε και το έστειλε πίσω ασυνόδευτο, με μια επιστολή στη τσέπη του, που "δικαιολογούσε" την πράξη της.
Ισχυριζόταν πως το παιδί έχει ψυχολογικά προβληματα.

Στους Αγιους Θεοδώρους Κορινθίας ηλικιωμένος κατηγορείται πως έριξε βραστό νερό σε 13χρονο, γιατί ενοχλήθηκε από τις φωνές του.
Ο ίδιος ισχυρίζεται πως ήταν ατύχημα.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σωματικής Τιμωρίας των Παιδιών ανακοινώθηκαν έρευνες που αναφέρουν πως πανευρωπαϊκώς η σωματική τιμωρία είναι ανεκτή από την κοινωνία. Μεταξύ 70% και 99% οι ενήλικοι που απάντησαν στις έρευνες είπαν ότι είναι αποδεκτό να χτυπούν τα παιδιά τους.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

ΑΠΟΡΙΕΣ

Πόσο κρατάει μια ανάσα;
Τι σου κόβει την ανάσα;

Πόση γλύκα έχει το φιλί;
Πόση πίκρα τα σφιγμένα χείλη;

Τι σου παίρνει τα μυαλά;
Τι σου κόβει τη μιλιά;

Για ποια μάτια πεθαίνεις;
Ποια καρδιά ανασταίνεις;

Γιατί αργοδιαβαίνει η στιγμή;
Γιατί πετά ο χρόνος;

Τι, γιατί, πόσο, ρωτάς
μήπως άδικα αγωνιάς;







Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

Ο άνθρωπος λένε είναι το πιο άγριο ζώο.
Γιατί άραγε;
Πιστεύω γιατί το ζώο και αν βλάπτει δεν το κάνει συνειδητά. Τα ένστικτα καθοδηγούν τα ζώα, για την επιβίωση και διαιώνισή τους, οπότε αν επιδεικνύουν επιθετική ή και επικίνδυνη συμπεριφορά, είναι εξ αιτίας αυτής της αυτοσυντήρησης.
Παρατηρούμε πως έχουν κοινωνική συμπεριφορά και τους αρέσουν τα παιχνίδια.
Το επίπεδο ευφυίας τους λένε πως αναλογεί με το νηπιακό των ανθρώπων αλλά εμένα δε με πείθει αυτή η αντιστοιχία. Έχω προσέξει πως σε πολλές περιπτώσεις ζώα έχουν επιδείξει αξιοπρόσεκτη εφευρετικότητα και ειδικότερα οι εκπαιδευμένοι σκύλοι για άτομα με ειδικές ανάγκες, επανειλημμένα έχουν αποδείξει ότι όχι μόνο είναι έξυπνα και επινοητικά όντα, μα ότι διαθέτουν αλτρουισμό και πολλές φορές και αυτοθυσία.
Δεν ξέρω αν έχουν συνείδηση και δεν εννοώ την ηθική, μα, συνείδηση του εαυτού τους, σα ξεχωριστή οντότητα.
Οι άνθρωποι σίγουρα έχουν και ίσως αυτό τους κάνει ατομιστές και εγωπαθείς.
Ξεχωρίζουμε τόσο τον εαυτό μας από τους άλλους, που θεωρούμε αυτονόητο πως προέχει πρώτα ή και μόνο η δική μας καλοπέραση, άσχετα αν αυτό δυσκολεύει άλλους.
Έχω ξαναγράψει από εδώ πως όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, κατά τη γνώμη μου φυσικά, από τη μεγαλομανία και τον υπερτροφικό ατομισμό προέρχονται.
Η συσσώρευση πλούτου και αξιωμάτων ευθύνεται για τους επεκτατικούς πολέμους, τη φτώχεια, τη δουλεία, την εκμετάλλευση του ανθρώπου.
Πιστεύω πως το πιο δύσκολο στο βίο του ανθρώπου είναι να διατηρήσει την ανθρωπιά και τη καλοσύνη του, μα ίσως να είναι και εξίσου δύσκολο, να ξέρει πού να τη σταματήσει.
Από ένα σημείο και πέρα η καλοσύνη μπορεί να είναι υποδούλωση στα θέλω και στα καπρίτσια των άλλων.
Μπορεί να είναι υποταγή σε απάνθρωπες διαταγές σε ώρα πολέμου αν είσαι στρατιώτης.
Μπορεί να είναι καταπίεση προσωπικών επιθυμιών.
Μπορεί να είναι υπερπροστασία των παιδιών με αποτέλεσμα να γίνουν άβουλα.
Μπορεί να είναι έλλειψη αυτοεκτίμησης.
Και επειδή δεν μπορούμε να τους έχουμε όλους ευχαριστημένους, επειδή πρέπει να ξέρουμε τα όρια της υπακοής, του αλτρουισμού, της ανεκτικότητας, της προστασίας, μάλλον πρέπει να είμαστε όσο χρειάζεται κακοί για να είμαστε πραγματικά καλοί.


Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Tο γράψιμο να είναι μια πράξη καταβύθισης στην πραγματικότητα

Η Στυλιάνα Γκαλινίκη και τα βιβλία της έχουν αναφερθεί ξανά από εδώ, με ενθουσιασμό θα μπορούσα να πω, οπότε δεν ήταν και έκπληξη για μένα που το μυθιστόρημα "όλα πάνε ρολόι (ή Σχεδόν) ", κατέλαβε την 1η θέση, ως το πιο αγαπημένο βιβλίο του 2009, σε μια δημοσκόπηση του bookpress.
Τώρα ανακαλύπτω μια συνέντευξή της συγγραφέως στο "art.mag" όπου μας μιλάει για πολλά και μας αποκαλύπτεται.



Στυλιάνα Γκαλινίκη: "Tο γράψιμο να είναι μια πράξη καταβύθισης στην πραγματικότητα"
Συντάκτης: Ειρήνη Σπυριδάκη
Κυριακή, 11 Απρίλιος 2010 10:26
GalinikiΕμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα πριν από δύο χρόνια, παρουσιάζοντάς μας τη συλλογή διηγημάτων «Ρούχα από δεύτερο χέρι». Ένα χρόνο αργότερα, η Στυλιάνα Γκαλινίκη κερδίζει αναγνωστικό κοινό και κριτικούς με το δεύτερο συγγραφικό της πόνημα, το μυθιστόρημα «Όλα πάνε ρολόι ή σχεδόν». Η καταλυτική επίδραση του χρόνου σε συνδυασμό με τις ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσονται στην ελληνική επαρχία, η οποία αποκηρύσσει «το απ’ αλλού φερμένο» απασχολούν σε βάθος τη συγγραφέα.
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η Στυλιάνα Γκαλινίκη αναφέρεται στη σχέση της με τη συγγραφή, αναλύει τα στάδια της σύνθεσης του τελευταίου βιβλίου της, το οποίο έχει ως κεντρικό του θεματικό άξονα την περιθωριοποίηση του ξενικού στοιχείου από τους ανθρώπους μιας μικρής κοινωνίας. Η συγγραφέας ερμηνεύει πώς τα βιώματά της επηρέασαν τη γραφή της, εκθέτει τα πλεονεκτήματα της διαδικτυακής της επαφής της με τους αναγνώστες και τέλος συστήνει σε όλους εμάς αγαπημένα της λογοτεχνικά αναγνώσματα.

- Ποια είναι η βαθύτερη, πιστεύετε, αιτία που ωθεί έναν άνθρωπο να ασχοληθεί με την συγγραφή, παράλληλα με μια φορτωμένη από υποχρεώσεις καθημερινότητα;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Για μένα είναι μία υπαρξιακή ερώτηση αυτή, με απασχολεί. Γι’ αυτό στα κείμενά μου υπάρχει πάντα η μορφή ενός συγγραφέα. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το γράψιμο είναι ένας τρόπος φυγής από την πραγματικότητα, μια και η πραγματικότητα είναι γεμάτη υποχρεώσεις, δυσκολίες. Ίσως όμως το γράψιμο να είναι μια πράξη καταβύθισης στην πραγματικότητα που έρπει κάτω από τα καθημερινά, μια περισυλλογή σε αυτά που ζούμε, η ανάγκη να μιλήσουμε για τα μη προφανή, για τον σιωπηλό εαυτό μας. Από την άλλη, συχνά σκέφτομαι πως το γράψιμο είναι ένα έντονο ίχνος του περάσματός μας από τη ζωή. Μου έχει τύχει να μου ζητήσουν άλλοι άνθρωποι να γράψω για κάτι που τους έχει συμβεί. Η γραφή λειτουργεί καμιά φορά και ως καταγραφή, ως τεκμήριο του βιώματος.

- Εκδώσατε προσφάτως το μυθιστόρημα «Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)». Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα, και πόσο επίπονη ήταν η πορεία μετεξέλιξής της σε μυθιστόρημα;

Το μυθιστόρημα γραφόταν μέσα μου επί χρόνια. Πρώτα θέλησα να γράψω για ένα ισπανικό σπίτι, στο οποίο ζούσε ένα αντρόγυνο με το παιδί του. Δεν θυμάμαι να είχα δώσει ονόματα στους ήρωες. Θυμάμαι μόνο ότι υπήρχε τότε ο Αριστάκος, ο οποίος, μάλιστα, σ’ εκείνη την πρώτη εκδοχή πέθαινε. Αργότερα, πολύ αργότερα, δημιουργήθηκαν μέσα μου η Ρόρη, ο Μηνάς, η Αλγερία, η ιδέα της πορείας της ζωής τους. Το ερέθισμα γι’ αυτό ήταν τα συναισθήματα που περισσότερο μου μετέδιδε, παρά μου εξέφραζε, μία πολύ καλή μου φίλη, που εκείνη την περίοδο βίωνε το επικείμενο τέλος της ζωής του πατέρας της. Η οδύνη αυτού του σιωπηλού αποχαιρετισμού, σιωπηλού γιατί ο πατέρας της είχε χάσει το τελευταίο διάστημα τις αισθήσεις του, ήταν το ερέθισμα για κάποια πρώτα κείμενα, που δεν συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο, αλλά αποτελούσαν το ορμητήριο της ιστορίας. Η οποία και πάλι, έμελλε να περάσουν χρόνια για να γραφτεί. Τελικά, χάρη στην παρακίνηση μίας πολύ σπουδαίας συγγραφέως, της Σώτης Τριανταφύλλου, αποφάσισα να γράψω την ιστορία. Την ευγνωμονώ. Αν δεν είχα την ώθηση και τη στήριξή της, μπορεί να μην είχα ξαναγράψει.
Η διαδικασία ήταν επίπονη, αλλά και μία καταπληκτική εμπειρία. Νομίζω ότι το γράψιμο είναι μία συγκλονιστική κατάσταση, μέσα στην οποία διαλύεσαι και ανασυγκροτείσαι.

- Πραγματεύεστε το θέμα της περιθωριοποίησης από μέρους των ανθρώπων του ανοίκειου και του ακατάληπτου, εκείνου ξεφεύγει από τα στερεότυπα και τις προσδοκίες τους. Μιλήστε μας για την επιλογή ενός τόσο επίκαιρου για την εποχή μας προβληματισμού.

Πιστεύω ότι σε κάθε εποχή οι άνθρωποι προσπαθούσαν να αποβάλλουν το ανοίκειο, προκειμένου να εξασφαλίσουν τις σταθερές που θα εγγυούνταν τη μακροβιότητα και τη συνεκτικότητα της ομάδας. Σας θυμίζω το «τραγούδι του νεκρού αδελφού» και τις ποικίλες παραλογές του σε όλον τον βαλκανικό χώρο. Ταυτόχρονα οι κοινωνικές ομάδες κατέφευγαν στο ανοίκειο, επικαλούμενοι την παρέμβαση εξωλογικών δυνάμεων που με έναν τρόπο μαγικό θα φρόντιζαν για την αρμονία του κόσμου. Θέλω να πω ότι οι ομάδες χτίζουν την ταυτότητά τους πάνω σε ένα διαρκή διάλογο με το ξένο. Οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από το ξένο στοιχείο. Τις ενδυναμώνει και τις συνενώνει η διαφοροποίηση προς το άλλο. Τα φαινόμενα αυτά είναι περισσότερο έντονα σε εποχές ανασφάλειας και σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι προηγούμενες βεβαιότητες είναι πια μετέωρες. Όμως το ξένο πολλές φορές είναι κομμάτι μας, αποβάλλουμε κάτι δικό μας για να μπορέσουμε να γίνουμε αποδεκτοί. Όλοι μας, πιστεύω, έχουμε υπάρξει πάνω από μία φορά στη ζωή μας και Σεωρή και Αλγερία.

- Στο μυθιστόρημά σας τοποθετείτε την αφήγηση στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ενώ η πλοκή εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας. Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι σήμερα είναι προετοιμασμένοι να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα όσων συναναστρέφονται;

Η αφήγηση εκτυλίσσεται σε δύο χρονικές περιόδους: από τα τέλη της δεκαετίας του 60 έως τις πρώτες δεκαετίες του 80, αλλά και στο σήμερα. Πολλά έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία στο μεταξύ και κυρίως ο ορισμός του διαφορετικού. Φαινομενικά είμαστε πλέον πιο ανεκτικοί με τους άλλους, θα έλεγα όμως ότι είμαστε λιγότερο ανεκτικοί με τον εαυτό μας. Η Σεωρή θα μπορούσε να είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο τόπος του εαυτού μας. Είμαστε περισσότερο αποξενωμένοι με τον εαυτό μας από άλλοτε ίσως.

- Μεγαλώσατε στην Ηράκλεια Σερρών, συνεπώς έχετε βιώματα από τη ζωή σας στην επαρχία. Πόσο χρήσιμη αποδείχθηκε αυτή η εσωτερικευμένη εμπειρία σας στη μυθιστορηματική απόδοση της επαρχιώτικης ζωής των ηρώων σας;

Νομίζω ότι όλη η χώρα είναι μία επαρχία, δεν είναι τόσο έντονες οι διαφορές ανάμεσα στον τρόπο ζωής στις πόλεις και στα χωριά. Η τηλεόραση, η προσβασιμότητα στις πόλεις, η υιοθέτηση ενός λίγο πολύ κοινού τρόπου ζωής έχει αμβλύνει τις διαφορές. Και τελικά νομίζω ότι αυτό που κάποτε νοούσαμε ως επαρχία είχε μηχανισμούς εξισορρόπησης. Οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις είναι πλέον έντονες μέσα στα ίδια τα αστικά κέντρα, στα οποία έχουν εισρεύσει άνθρωποι από την πάλαι ποτέ επαρχία, αποκομμένοι από τους μηχανισμούς που μία κοινωνία δεμένη και συγκροτημένη έχει αναπτύξει. Αυτό που αποκαλούμε με τόση ευκολία «ζωή στην επαρχία» ευδοκιμεί στα άστη, στους χώρους εργασίας, στις ποικίλες συναθροίσεις. Πλέον, το κουτσομπολιό, χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς στις μικρές κοινωνίες, είναι το εθνικό τηλεοπτικό προϊόν. Τα καφενεία στα χωριά έχουν ακόμη μία σεμνότητα που θα τη ζήλευαν τα τηλεοπτικά πάνελ. Νομίζω ότι ως χώρα καμωνόμαστε πως είμαστε σπουδαιότεροι από τους άλλους, κατά πώς η Σεωρή, αν και χωριό, “περνιότανε” για δήμος. Συνοψίζοντας, θέλω να πω ότι η εμπειρία μου της επαρχιώτικης ζωής αποκρυσταλλώθηκε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι κάτοικος της πόλης. Οι επιστροφές μου στην επαρχία, στον τόπο καταγωγής μου, βιώνονται πια σαν ένα προσκύνημα στον τόπο της αθωότητάς μου.

- Πώς νιώθετε μετά από την ολοκλήρωση της συγγραφής; Λύτρωση, πνευματική κόπωση ή ψυχική ευφορία;

Όλα αυτά τα συναισθήματα που αναφέρετε τα ένιωθα όταν έγραφα. Ένιωσα ακόμη και οδύνη. Γέλασα επίσης πολλές φορές γράφοντας. Ένιωσα έντονη λύπη. Τώρα νιώθω γαλήνη. Και θλίψη ίσως.

- Πώς βιώνετε την επαφή με τους αναγνώστες σας στις παρουσιάσεις του βιβλίου σας, αλλά και στο Διαδίκτυο;

Η επαφή με τους αναγνώστες είναι αποκαλυπτική, συγκινητική, γεμάτη χρώματα. Έχω ζήσει καταπληκτικές στιγμές, μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Η μαγεία της ανθρώπινης επι-κοινωνίας. Από την άλλη, η οικειοποίηση του βιβλίου από τους αναγνώστες με απελευθερώνει από το βάρος που αυτό έχει μέσα μου, είναι πια και δικό τους το κείμενο. Πολλές φορές έχω συνειδητοποιήσει κάποιες επιλογές μου μέσα στο κείμενο μέσα από αυτές τις συζητήσεις. Είναι δηλαδή μια επικοινωνία που με βελτιώνει, με προχωράει σαν άνθρωπο και πιθανόν και ως συγγραφέα.

- Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας λογοτέχνες; Πιστεύετε ότι τα αναγνώσματα ενός συγγραφέα επηρεάζουν και σε ποιο βαθμό τη γραφή του;

Έχω δει κι έχω διαβάσει κι έχω ακούσει πολύ-πολύ λιγότερα απ’ όσα θα ήθελα. Και νομίζω ότι η ζωή είναι πιο μικρή από όσα έχει να χωρέσει. Σαφώς τα αναγνώσματα επηρεάζουν έναν συγγραφέα, αν θέλετε τον υποκινούν κιόλας σε αυτόν τον τρόπο έκφρασης. Από την άλλη, οι επιρροές είναι πολυποίκιλες. Πιστεύω ότι μέσα μου έχουν καταγραφεί πολύ έντονα κάποιοι πίνακες ζωγραφικής ή σκηνές από ταινίες, αλλά κυρίως καθημερινά ενσταντανέ, χειρονομίες και κουβέντες, μυρωδιές και ήχοι, μορφασμοί και σιωπές των άλλων ανθρώπων. Η σύνθεσή τους είναι δυνατό να παράγει μία ιδιαίτερη γραφή στην οποία οι γραφές των άλλων αθροίζονται και αυτές ως βιώματα. Εξάλλου για τον καθένα που γράφει, ζητούμενο είναι νομίζω να εκφράσει το πώς ο ίδιος βλέπει και συλλογιέται τα πράγματα.

- Ποιο θεωρείτε ότι είναι το σημαντικότερο βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Δεν μπορώ να απαντήσω για ένα. Αυτά που κουβαλώ μέσα μου σαν κομμάτι ζωής, με ένα αίσθημα ορφάνιας κιόλας, σαν να με άφησαν τη στιγμή που τα έκλεισα, αλλά με σημάδεψαν σαν άνθρωποι: η «Άμμωμος σύλληψη» του Μπρετόν, η σκηνή της σιωπηλής αναχώρησης του Οδυσσέα από το νησί της Καλυψώς, διηγήματα του Παπαδιαμάντη, το «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Μαρκές, η «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση, η «Χαμένη άνοιξη» του Τσίρκα, «Το νεκρό σπίτι» του Ρίτσου, το ποίημα «Οι δίδυμοι» του Μπουκόφσκι, «το σύννεφο με παντελόνια» του Μαγιακόφσκι, τα κείμενα των Ντανταϊστών, η «Αγαπημένη» της Τόνι Μόρισον, τα διηγήματα του Πόε, ακόμη τα τραγούδια σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω και συνεπώς τα αντιλαμβάνομαι μέσα από τη μουσική και το ηχόχρωμα της φωνής.

- Μιλήστε μας για τα θέματα με τα οποία σκοπεύετε να καταπιαστείτε στα επόμενα λογοτεχνικά σας βήματα.

Επιφυλλάσσομαι να απαντήσω. Πολλές φορές αλλάζει η πορεία του ταξιδιού. Στη διαδρομή ανακαλύπτεις μονοπάτια που δεν ήξερες, δεν είχαν σημειωθεί ευκρινώς στο χάρτη. Ή αναγκάζεσαι να πάρεις άλλο δρόμο, γιατί το τυχαίο έχει τη δική του δυναμική.
.
Το μυθιστόρημα της Στυλιάνας Γκαλινίκη με τίτλο «Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μελάνι. Το προφίλ της συγγραφέως στο Facebook βρίσκεται στη διεύθυνση http://el-gr.facebook.com/people/Styliana-Galiniki/1555276183



Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Πάρε Δώσε στο πνεύμα της αντικατανάλωσης.



Δωρεάν bazaar μεταχειρισμένων διοργανώνει η αντιδημαρχία Κοινωνικής Πολιτικής Συκεών, με τη συνεργασία του Κέντρου Πρόληψης ΠΥΞΙΔΑ και της ομάδας εθελοντών Θεμέλιο.



Καλούνται όλοι οι συμπολίτες να μετάσχουν, προσφέροντας μεταχειρισμένα ρούχα, παπούτσια (οπωσδήποτε καθαρά), παιδικά παιχνίδια, μικροσυσκευές, μικροέπιπλα, βιβλία, cds (σε καλή κατάσταση), κ.ά.

Ό,τι δεν είναι χρήσιμο σε κάποιον, μπορεί να είναι χρήσιμο σε κάποιον άλλο. Μην το πετάξετε. Χαρίστε το, ανταλλάξτε το!

Το bazaar θα γίνει το Σάββατο 17 Απριλίου, από τις 10 το πρωί έως τις 2 μετά το μεσημέρι, στο γήπεδο μπάσκετ του παιδικού σταθμού του δημαρχείου (οδός Ιωάννου Μιχαήλ 8).

Σας περιμένουμε όλους!


Πληροφορίες: ΠΥΞΙΔΑ (Επταπυργίου 150, 2310 202015)

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Είναι τοις πάσι γνωστό πως "το χρήμα δε φέρνει την ευτυχία" μα δε τη παίρνει κιόλας.
Ή καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και σακάτης, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο σοφός λαός.
Στο συσχετισμό χρημάτων και ευτυχίας πολλοί και σε όλες τις εποχές εντρύφησαν, άπειρα γνωμικά και ρήσεις ειπώθηκαν και τώρα διαβάζω τα αποτελέσματα μιας πρόσφατης έρευνας για το κατά πόσο τα χρήματα επηρεάζουν συναισθηματικά τη ζωή μας.
Μας λέει η έρευνα λοιπόν, πως οι άνθρωποι είναι πιο χαρούμενοι καθώς αυξάνεται ο μισθός τους, αλλά αυτό εξαρτάται από το πώς αντιμετωπίζουν την εξέλιξη αυτή.
Καλυτερεύει τις συνθήκες ζωής, ή μας μπάζει σε έναν φαύλο κύκλο, όπου εργαζόμαστε σκληρότερα και περισσότερο με αποτέλεσμα λιγότερο ελευθερο χρόνο;
Και εάν η σχέση ανάμεσα στα λεφτά και την ευημερία είναι περίπλοκη, ο συσχετισμός ανάμεσα σε προσωπικές σχέσεις και ευτυχία δεν είναι.
Οι καθημερινές δραστηριότητες που συνδέονται περισσότερο με την ευτυχία είναι το σεξ, η συναναστροφή μετά τη δουλειά και το δείπνο με άλλους.
Η καθημερινή δραστηριότητα που βλάπτει περισσότερο την ευτυχία είναι οι μετακινήσεις μεταξύ κατοικίας και εργασίας.
Σύμφωνα με την έρευνα, το να ανήκει κάποιος σε μια ομάδα της οποίας τα μέλη συναντιούνται το πολύ μια φορά το μήνα προσφέρει το ίδιο ποσοστό ευτυχίας με το διπλασιασμό του εισοδήματος.
Με βάση άλλη έρευνα, το να είναι κανείς παντρεμένος προσφέρει ψυχική ανάταση που είναι ισάξια με πάνω από 100.000 $ το χρόνο.
Σε αυτό το σημείο γνωρίζω πως πολλοί θα έχουν τις ενστάσεις τους και μπορεί να έδιναν και τα διπλάσια για να απαλλαγούν από τα δεσμά του γάμου, αλλά δεν είναι δικά μου λόγια, είναι απόρροια εμπεριστατωμένης έρευνας Αμερικανών ερευνητών και στατιστικολόγων, (από κάτι τέτοια θα βγήκε και το "είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι")!
Η έρευνα μάλιστα επιμένει επί αυτού του σημείου και ισχυρίζεται πως η ευτυχία μέσα στο γάμο είναι πολύ πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο, για την εξασφάλιση της προσωπικής ευημερίας.
Εαν έχεις συνάψει έναν ευτυχισμένο γάμο, δεν έχει σημασία πόσες επαγγελματικές αποτυχίες βιώνεις, γιατί θα είσαι έτσι κι αλλιώς ευτυχισμένος.
Εάν ο γάμος σου είναι αποτυχημένος, δεν έχει σημασία πόσο λαμπρή είναι η επαγγελματική σου καριέρα, καθώς θα παραμένεις ανικανοποίητος.
Σημαντικοί παράγοντες που συντελούν στην ευτυχία είναι η εμπιστοσύνη στους γείτονες, η χαμηλή εγκληματικότητα , καλό σύστημα υγείας και βαθύτερες και ουσιαστικότερες διαπροσωπικές σχέσεις.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως έτσι που είναι δομημένη η ζωή μας, τα χρήματα είναι και αναγκαία και απαραίτητα.
Τα χρήματα όμως πρέπει -όπως το λέει και η λέξη-να τα χρησιμοποιούμε και όχι να μας χρησιμοποιούν.
Τα λεφτά δίνουν δύναμη και εξουσία, μα πρέπει να και μεις να έχουμε τη δύναμη να τα εξουσιάζουμε.
Μια τίμια συναλλαγή, για να μιλήσουμε και με οικονομικούς όρους θα ήταν το ιδανικότερο.
Ούτε να τα υπερεκτιμούμε, ούτε να τα θεοποιούμε και προπάντων να μη τα συλλέγουμε, γιατί να μη το ξεχνάμε και αυτό, υπάρχει και ο γερό-Λαδάς, που υπολογίζει και τη δεκάρα και που φυλάει σε στρώματα, ταμιευτήρια και τράπεζες το λατρευτό οβολό του.

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Ενας φιλόσοφος και ένας θεολόγος συζητούν για τον ρόλο της θρησκείας

  • «Η θρησκεία είναι δικαίωμα του καθενός και υποχρέωση κανενός», έλεγε ο φιλόσοφος Φερνάντο Σαβατέρ σε μια παλαιότερη συζήτηση με τον θεολόγο Χοσέ Μαρία Καστίγιο, στην εφημερίδα «Ελ Παϊς», και υπενθύμιζε πως ο Νίτσε υποστήριζε πως «υπάρχουν ιδέες που έχουν εξήγηση και άλλες ιστορία.

    Ο Θεός, μού φαίνεται πως είναι μια ιδέα που μπορεί να έχει ιστορία, αλλά όχι εξήγηση».

    «Εμένα -απαντούσε ο Χοσέ Μαρία Καστίγιο- ο Θεός μού δημιουργεί την αίσθηση του σεβασμού και του κινδύνου. Σεβασμό γιατί είμαι πιστός και κίνδυνο γιατί στο όνομά του διαπράττονται οι μεγαλύτερες βαρβαρότητες. Υπάρχει αυτή η μυστηριώδης σχέση ανάμεσα στη θρησκεία και τη βία. Μια σχέση που στο χριστιανισμό παίρνει σοβαρές διαστάσεις καθώς πιστεύει σε έναν Θεό που επιζητεί τη θυσία, και επιπλέον τον θάνατο και το αίμα του γιου του, προκειμένου οι άνθρωποι να φτάσουν σε αυτόν. Ο Νίτσε μιλούσε για έναν Θεό βαμπίρ... Από μεταφυσικής πλευράς, η ιδέα του Θεού δεν έχει διέξοδο γιατί πρόκειται για την εναρμόνιση της απόλυτης καλοσύνης με την απόλυτη εξουσία σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε και αυτό είναι εξαιρετικά αντιφατικό. Δεν είναι προφανής η ύπαρξη του Θεού και ούτε μπορούμε να το μάθουμε ποτέ, αλλά γνωρίζουμε τη χρησιμότητά του: το βλέπουμε σήμερα στην Ισπανία. Η Εκκλησία και η Δεξιά χρησιμοποιούν τον Θεό, αλλά κατά την άποψή μου, αυτή η στάση είναι απαράδεκτη. Στην Ισπανία χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού για κάθε θέμα».

    Χρησιμεύει ο Θεός ως παρηγοριά απέναντι στον θάνατο;

    Σαβατέρ: «Οι λειτουργίες της κοινωνικής ραχοκοκαλιάς που απαρτίζουν τους νόμους και το Σύνταγμα, υπήρξαν πριν από τις θρησκείες. Ωστόσο, από τον 17ο αιώνα, η θρησκεία πέρασε σε ένα επίπεδο πιο προσωπικό από όπου έπρεπε να δει από την αρχή και πέρα από τον φόβο του θανάτου, την άρνηση της ιδέας της απώλειας που είναι το μεγάλο αίνιγμα και το μεγάλο αγκάθι της ανθρώπινης κατάστασης: το ότι είμαστε θνητοί μάς κάνει να σκεπτόμαστε. Η ιδέα του θανάτου είναι μια ιδέα που κανείς δεν μπορεί να αποδεχθεί. Ο Ροσφουκό έλεγε: "Ούτε τον ήλιο, ούτε τον θάνατο μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα". Ενα από τα "καπνισμένα γυαλιά", μέσα από τα οποία βλέπουμε τον θάνατο, είναι η ιδέα του Θεού και της σωτηρίας, η ιδέα πως κάποιος θα ασχοληθεί μαζί μας, παρ' όλο που θα μας τιμωρήσει. Πως δεν θα μας αφήσει να χαθούμε από παντού. Αυτό εξακολουθεί να χρησιμεύει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γιατί η διαπραγμάτευση της κατάστασής μας με τον θάνατο ποτέ δεν υπήρξε εύκολη υπόθεση».

    Χοσέ Μαρία Καστίγιο: «Μπροστά στον πόνο, η θρησκεία εξακολουθεί να προσφέρει θετικό ρόλο για πολλούς ανθρώπους καθώς κάνει πιο υποφερτή την αρρώστια, τα γηρατειά, την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Σήμερα, βέβαια, δεν γίνεται να προσφέρει σιγουριά, γιατί όλα είναι ασαφή. Η ελπίδα στη μετά θάνατον ζωή βοηθά ορισμένους ανθρώπους, όμως για κάποιους άλλους είναι πραγματικός κίνδυνος: όπως στην περίπτωση του τρομοκράτη που θυσιάζεται σκεπτόμενος πως θα κερδίσει για πάντα τον Παράδεισο. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη εκδοχή, αυτή της υποταγής στο πεπρωμένο: η σιωπηρή αποδοχή των πάντων μπροστά στις αδικίες που δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε. Θυμάμαι συχνά τον μεγάλο υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που έλεγε: "Οταν οι άνθρωποι θα αναφέρονται στις μεγάλες βαναυσότητες του 20ού αιώνα, θα διαπιστώνουν πως τα χειρότερα δεν τα διέπραξαν οι φαύλοι, αλλά οι καλοί άνθρωποι με τη σιωπή τους". Και αυτό είναι φοβερό».

    Σαβατέρ: «Υπάρχει και η ιδέα του Μαρξ πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού... Σήμερα η θρησκεία μπορεί να είναι όντως το όπιο για κάποιους, γιατί έτσι μπορούν να υπομείνουν τις φυσικές καταστροφές και την εξουσία σαν να είναι μέρος της θεϊκής βούλησης. Ομως, σε άλλες περιπτώσεις δεν λειτουργεί σαν όπιο, αλλά σαν κοκαΐνη, γιατί για τον τρομοκράτη η θρησκεία είναι ένα τρομερό διεγερτικό.

    Το περίεργο είναι πως αυτά αφορούν μόνο τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Στην Παλαιά Διαθήκη, σε κάθε τέσσερις σελίδες υπάρχει και μια προτροπή για γενοκτονία. Το Κοράνι είναι γεμάτο παρακινήσεις για τον αφανισμό των άπιστων και την εξάπλωση των πιστών του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο».