Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Σαν αεράκι επιταφίου

Παίρνω πάσα που λένε και οι δημοσιογράφοι, από το προηγούμενο θέμα και συνεχίζω.
Τα βιβλία εκδίδονται και δε κάθονται στα συρτάρια των συγγραφέων τους, για να διαδοθούν.
Και δε σταματάνε μόνο στο διάβασμα. Σχολιάζονται, επαινούνται , επικρίνονται, μα προπάντων μεταφέρουν ιδέες, γνώσεις, καλλιεργούν.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε για όλες τις μορφές τέχνης, για πίνακες, ταινίες, μουσική.
Και εδώ είναι που θέλω να σταθώ περισσότερο.
Στη μουσική.
Όταν πρόκειται για ηχογραφημένη μουσική, η διάδοση της γίνεται με πολλαπλούς τρόπους ακόμη και "πειρατικούς" όπου και διώκεται.
Όταν όμως πρόκειται για μια συναυλία που εκτελείται για μια και μόνη φορά, που για αυτή την παρουσίαση κρύβεται κόπος, χρόνος, πρόβες, όπου έχει ενσταλαχτεί έμπνευση και έχει στάξει ιδρώτας, δεν θα έπρεπε αυτή η συναυλία να έχει εγκαίρως γνωστοποιηθεί;
Ιδιαίτερα όταν την οργάνωσή της επιμελείται ο δήμος Θεσσαλονίκης;
Ειδικότερα όταν χορηγοί επικοινωνίας είναι το δημοτικό ραδιόφωνο και η δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης;
Δεν θα έπρεπε δελτία τύπου να σταλούν σε έντυπα, περιοδικά και περισσότερο στο διαδίκτυο;
Δεν βρήκα καμιά αναφορά σε κανένα διαδικτυακό τόπο.
Πρόσφατα έγραφα για τη πληθώρα πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν, για τη δυσκολία μας να ξεχωρίσουμε την πληροφορία από την παραπληροφόρηση και να που έχουμε και το άλλο φαινόμενο, να ψάχνουμε για πληροφορίες και να μη τις βρίσκουμε.
Και όλα αυτά γράφονται για τη μερίδα του κοινού που διψάει για τέτοιου είδους ακροάσεις και που από έλλειψη ή παράλειψη έγκαιρης δημοσιοποίησης έχασε την ευκαιρία.

Ο λόγος γίνεται για την

Συναυλία της Νέας Συμφωνικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης


"Σαν αεράκι επιταφίου"

με τη συμμετοχή των χορωδιών "Νίκος Αστρινίδης", διδασκαλία Βασιλική Κατσούκα και της Λέσχης Προσωπικού Ο.Τ.Ε., διδασκαλία Ιωάννη Τσαουσίδη.

Διεύθυνση ορχήστρας Καμπάνης Σαμαράς.

Ακολουθούν μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα από τον ερασιτέχνη βιντεολήπτη πλην φιλόμουσο και ένθερμο υποστηρικτή αυτού του blog, ΣΤΕΡΓΙΟ ΓΚΡΕΖΙΟ.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Bookcrossing και όχι μόνο

Καιρό τώρα σκέφτομαι για να γράψω για το "Bookcrossing" , μα όλο το αναβάλλω.
Αφορμή, για ακόμη μια φορά, να γράψω όσα σκέφτομαι, στέκεται η φίλη μου roadartist.

Η Καλλιτέχνιδα συνάντησε το βιβλίο της σ ένα παγκάκι με την επισήμανση:

"Χαρίζω αυτό το βιβλίο σε όποιον το βρει!!
Με την υποχρέωση να το αφήσει πάλι σε ένα
παγκάκι για να το διαβάσουν πολλοί!!
Σμάρω"

Πώς αυτοσυστήνεται το Bookcrossing :"Μέσω του bookcrossing υλοποιούμε αυτή την ιδέα με την «απελευθέρωση» των βιβλίων μας, δηλαδή με το να τα αφήνουμε σε κάποιο δημόσιο χώρο, ελπίζοντας ότι θα βρουν τον επόμενο αναγνώστη τους, ο οποίος με τη σειρά του θα διαβάσει το βιβλίο και θα το αφήσει ώστε να βρει τον επόμενο αναγνώστη του κ.ο.κ.

Αν αυτό φαίνεται επικίνδυνο για τα βιβλία, μην ανησυχείτε. Κανείς δε σας υποχρεώνει να τα αφήνετε στη μέση του δρόμου. Μπορείτε να τα δίνετε χέρι με χέρι σε γνωστούς ή φίλους σας, αφού ο σκοπός είναι τα βιβλία να «ταξιδεύουν» και να διαβάζονται".

Και λέω τώρα. Δεν μπορούμε να το πάμε παραπέρα;

Μόνο τα βιβλία μπορούν να ταξιδέψουν;

Πόσα και πόσα χρηστικά αντικείμενα δεν έχουν εκπληρώσει το χρέος τους στον κατέχοντα!

Από cd, dvd, βραχιόλια, ρούχα, οικιακά σκεύη, πίνακες, τσάντες, βαλίτσες, αξεσουάρ......

Αν δε θέλουμε να αφήσουμε έτσι τα μη χρειαζούμενα μας, μπορούμε να διοργανώνουμε πάρτυ ανταλλαγής.
Θα αποκτήσουμε το φουλάρι της φίλης που τόσο καιρό λιμπιζόμασταν, δίνοντας της μάλιστα τη χαρά της προσφοράς.
Η βαλίτσα που έχουμε βαρεθεί θα κουβαλάει τώρα όχι μόνο τις αποσκευές του κουμπάρου, μα και όλες τις εκδρομές μας και τις αναμνήσεις μας.



Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Η ποινικοποίηση της εντιμότητας



Η Χάνα Αρεντ θεωρείται μια κορυφαία πολιτική φιλόσοφος, που τα βιβλία της μεταφράστηκαν σχεδόν σε όλο τον κόσμο και επηρέασαν βαθύτατα την πολιτική σκέψη της Νέας Αριστεράς.

Στην Ελλάδα μάς ήρθε καθυστερημένα, μόλις το 1986, από τις εκδόσεις «Γνώση», και ακολούθησαν άλλα εφτά βιβλία της, με τελευταίο βιβλίο το «Για την επανάσταση» από τις εκδόσεις «Νησίδες» 2005. Εκτός από τους «μυημένους» είναι άγνωστη στο μεγάλο κοινό και παντελώς αδιάφορη για την Αριστερά. Ποτέ δεν είδε στο έργο της μια πηγή σκέψης και προβληματισμού. Η Αρεντ μαζί με πολλούς άλλους θεμελιώνουν μιαν Αριστερά του 21ου αιώνα. Δεν θα ασχοληθούμε με το έργο της στο σημερινό μας σημείωμα, αλλά θα αναφερθούμε σε μια λεπτομέρεια της ζωής της που θα μας δώσει ένα μέτρο σύγκρισης για το πώς λειτουργούν οι γραφειοκρατίες σε δύο ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ελλάδα και στη Γερμανία.

Το 1933 η Χάνα Αρεντ τέλειωσε την υφηγεσία της, αλλά δεν μπόρεσε να την υποστηρίξει, εξαιτίας της εχθρότητας του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος απέναντι στις γυναίκες, και κυρίως απέναντι στις γυναίκες εβραϊκής καταγωγής. Εγκατέλειψε τη Γερμανία για να αποφύγει τις διώξεις των ναζί και έκανε τη διεθνή της καριέρα στις ΗΠΑ. Υστερα από τέσσερις δεκαετίες καταφεύγει στη γερμανική δικαιοσύνη και ζητά να αποζημιωθεί. Οι ναζί εμπόδισαν την ακαδημαϊκή της καριέρα. Το Δικαστήριο τη δικαιώνει. Αναγνωρίστηκε ως υφηγήτρια από την 1η Ιουλίου 1933 και έλαβε μια ανισταθμιστική αμοιβή και έναν αυξανόμενο μισθό από το 1933. Αν μιλήσεις στην Ελλάδα για τα θύματα του Μεταξά και για το πόσες καριέρες κατέστρεψε, θα σε χλευάσουν, όχι μόνο οι πιο δικοί σου, αλλά και οι αναρχικοί.

Αυτά στη Γερμανία. Στην Ελλάδα τώρα. Ενας γνωστός μου, αφού πέρασε από διάφορες επιτροπές του ΙΚΑ, διαπίστωσαν μια αναπηρία 67%. Του δόθηκε μια σύνταξη της τάξης των 100.000 δραχμών. Αυτό γύρω στο 1990. Υστερα από 8 χρόνια βρήκε μια δουλειά που μπορούσε να κάνει.

Θεώρησε ανήθικο να δουλεύει και να παίρνει σύνταξη.

Πήγε λοιπόν στο ΙΚΑ και ζήτησε να του διακοπεί η σύνταξη. Οι υπάλληλοι τον κοιτούσαν σαν ούφο. Πρώτη φορά έβλεπαν τέτοιο πράγμα. Αλλά δεν του διέκοψαν τη σύνταξη. Ο δικαιούχος κατάλαβε πως η συνέχιση της σύνταξης οφειλόταν στο χαμηλό του εισόδημα από την εργασία του (το είχε δηλώσει στο ΙΚΑ) και το θεώρησε κάτι σαν επίδομα και δεν ανησύχησε.

Υστερα από δέκα μήνες, το ΙΚΑ ζητάει τα λεφτά πίσω. Ο φιλαράκος μας σπεύδει αμέσως στο ΙΚΑ. Δηλώνει πως είναι πρόθυμος να βρεθεί μια λύση, αλλά αδυνατούσε να πληρώσει αυτό το ποσό, που γι' αυτόν ήταν τεράστιο. Δεν μπόρεσε να βρει μια άκρη και έδωσε την υπόθεση σε έναν δικηγόρο.

Το 2010 το χρέος του ενός εκατομμυρίου δραχμών, έγινε περίπου 38.000 ευρώ. Και θα συνεχίζει να αυξάνεται, μέχρι το θάνατό του. Δεν ξέρω κάποιον στον κύκλο μου που να διαθέτει 38.000 ευρώ. Κατά κανόνα όλοι στο τέλος του μήνα μένουν χωρίς λεφτά. Τι θα συμβεί με αυτό τον άνθρωπο που το μόνο του παράπτωμα ήταν η τιμιότητα; Ρώτησα να μάθω ποιες θα είναι οι πιθανές συνέπειες. Αν έχει σπίτι, αυτοκίνητο ή άλλη περιουσία, θα του τα πάρουν. Ακόμα, δεν αποκλείεται να «μετακομίσει» στον Κορυδαλλό. Οπως μου λένε οι επαΐοντες, αν είχε κάνει το κορόιδο, όπως το κάνουν πολλοί, θα συνέχιζε να έπαιρνε τη σύνταξή του και κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι.

Η ίδια του η παρέα τον θεώρησε ηλίθιο και τον κατηγόρησαν πως ζει σε άλλο κόσμο. Σωστά, σε αυτήν τη χώρα αν δεν κάνεις την κομπίνα που μπορείς, δεν επιβιώνεις. Η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα είναι ο κανόνας. Και ως πλειονότητα είναι θεμιτή. Η εντιμότητα είναι η εξαίρεση, άρα το λάθος. Μήπως πρέπει να στείλουμε τους έντιμους σε κάποιο ψυχίατρο; Αλλά υπάρχει και η λογική του κράτους και είναι αποκαλυπτική. Η εντιμότητα ποινικοποιείται.

Υ.Γ. Η ιστορία αυτή δεν πρέπει να είναι η μοναδική. Οποιος έχει υποστεί αντίστοιχες περιπέτειες, όχι μονάχα από το ΙΚΑ, αλλά από όποια γραφειοκρατία, ας μου τη στείλει ηλεκτρονικά για να δούμε πώς θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε αυτές τις μαρτυρίες. Π.Κ.


Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Δως της κλότσο να γυρίσει παραμύθι ν αρχινίσει και ποτέ μη σταματήσει.....




Προχθές το βράδυ παρακολούθησα ένα πρωτοποριακό θα έλεγα είδος θεάτρου.
Μια θεατρική παράσταση που βασιζόταν όχι στο λόγο, μα στη μίμηση.
Και πήγα ακριβώς γι αυτό.
Για να δω εναλλακτικούς τρόπους παρουσίασης και είδα και γοητεύτηκα.

Χθες πήγα να δω αφηγήσεις. Σωστότερα να ακούσω και να δω αφηγήσεις. Αφηγήσεις παραμυθιών , 7 στον αριθμό, από 7 διαφορετικούς ανθρώπους και με 7 διαφορετικούς τρόπους αφήγησης.

Με παρέσυραν αυτές οι αφηγήσεις με ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο.
Έγινα παιδί να ακούω τη μητέρα μου που έλεγε τα παραμύθια με ξεχωριστό τρόπο, μα, που παρασυρμένη και η ίδια από τη φαντασία της, τ άλλαζε. Όχι, τη διόρθωνα, δεν έτρεξε να κρυφτεί ο Νικολάκης, στη μηλιά ανέβηκε. Ήθελα προφανώς να τα ακούω ίδια και απαράλλαχτα.
Πήγα πιο πίσω. Στους ραψωδούς μας. Και ακόμα παραπέρα. Φαντάστηκα τους προγόνους μας, γύρω από τη φωτιά να αναπαριστούν κυνήγια.
Αναλογίστηκα τι πληροφορίες μεταφέρονται μέσα από μύθους.
Πιθανότατα κάποιο πραγματικό γεγονός θα είναι η βάση και εκεί επάνω ξετυλίγεται το κουβάρι που πλέκει γεγονότα, φαντασία, ανθρώπους, ζώα, τέρατα, θνητούς, αθάνατους, ξωτικά, δαίμονες.....για να φτιάξει μια φορεσιά πλουμισμένη με ηθικά διδάγματα και γνώσεις, με ήρωες και αντιήρωες, κουτοπονηριά και ευφυΐα με ιδανικά και χαμέρπεια.
Μια φορεσιά που δεν έχει τελειώσει, που η άκρη του νήματος στέκεται εκεί, προσμένοντας νέες θηλιές, επινόηση νέων κόμπων.

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΓΙΑ ΤΟ ΞΟΔΙ

Ήρθες στη ζωή χωρίς να ρωτηθείς
και νάσαι ευτυχής, αν δε χρειάστηκε
γι αυτό να αναρωτηθείς.

Απ όπου κι αν ξεκινήσεις το στρατί
μήτρα ταπεινή ή βασιλική,
δεν θάναι η μοίρα που θα σε οδηγεί.


Το δρόμο μόνος σου θα πάρεις
τρέχοντας ή μπουσουλώντας
ασθμαίνοντας ή λαχταρώντας.

Στάσεις στη ζωή πολλές θα κάνεις
τα απρόσμενα της να θαυμάσεις
ή κουράγιο να αντλήσεις
τον ανήφορο να συνεχίσεις.

Κι όσες ιδέες κι αν πλησιάσεις
εύχομαι σε άνθρωπο να κουρνιάσεις.
Κι αν λάθη πρέπει να πληρώσεις, τ αντίτιμο μη λυπηθείς.
Το αντίκρυσμα κάπου αλλού θα βρεις.

Μα για με, το πιο βαρύ, δεν είναι η διαδρομή.
Είναι που στο τέλος θε να φτάσω
ευθυτενής, αξιοπρεπής.

Σκιά του εαυτού μου να μη γίνω
ώμους άλλων να μη βαρύνω.
Το σώμα μου και το μυαλό
να εξουσιάζω όσο μπορώ.

Δε με ρωτήσαν για να έρθω
δε θα μου πουν για το φευγιώ.
Ας μου αφήσουν ένα τέλος
όπως το επιθυμώ.





Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Την Ελληνική καταγωγή της
στα πέρατα έκανε γνωστή,
με την κοψιά, με τη λαλιά,
μα πιότερο με την αγωγή.

Νανά τη καλούσανε μικρή
μα σα Νάνα έγινε γνωστή
γλυκόλαλη αηδόνα στη σκηνή
φιλάνθρωπος, αγωνιστής, στη ζωή.

Πρόξενος κι Ευρωβουλευτής
σεμνή κι αειθαλής
οβολό στη χώρα της προσφέρει
όσο από τη κρίση υποφέρει.

Αντί "ευχαριστώ"
σχόλια άκουσε σωρό.
Το παράδειγμά της όμως φέγγει
ρασοφόρους παρασέρνει.

Μα, κι αυτούς, λαϊκιστές τους αποκαλούν
ψόγο στη προσφορά κοιτούν.
Υποκριτές οι Φαρισαίοι τους φωνάζουν
μα άδικα θαρρώ τους κράζουν.

Τέτοια υποκρισία ας είχαμε και άλλη
να γέμιζε φασούλι το τσουκάλι.
Λαϊκισμό σαν αυτόν εδώ
χρειαζόμαστε σωρό.




Στη Σέβη που μου θύμισε ότι παιδεύω το στίχο.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

ή β) μέρος.
Γράφοντας προχθές τις σκέψεις μου, δεν φαντάστηκα ότι το θέμα έχει και άλλη διάσταση και φυσικά μπορεί και άλλες.
Υπάρχει όμως σήμερα στην "Ελευθεροτυπία" αυτό το άρθρο:

Αξίζει να ζεις αν δεν σε βλέπει κανείς;

Το ερώτημα για τη διαφάνεια, όσον αφορά την ιδιωτική ζωή των πολιτών, θέτει η καναδική «The Gazette», όπου ο αρθρογράφος Josh Freed μιλά για δύο διαφορετικές γενιές: της παλιάς «γενιάς των γονιών» και της νεότερης «γενιάς της διαφάνειας»:

«Οταν σας έρθει η επιθυμία να κάνετε ένα μπάρμπεκιου στο μπαλκόνι σας φορώντας μόνο το μαγιό σας, σκεφτείτε το δύο φορές, γιατί μπορεί να σας βλέπει ολόκληρος ο κόσμος. Το Google που παρέχει ήδη πλάνα από αέρος, στο εξής μας προσφέρει και τους δρόμους των πόλεων με το Street View, φωτογραφίζοντας τα σπίτια μας, τα αυτοκίνητά μας και οποιονδήποτε βρίσκεται εκεί κοντά τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι νεαροί φανατικοί του Διαδικτύου θεωρούν αυτή την προσφορά ένα νέο διασκεδαστικό εργαλείο για να εκθέσουν λίγο περισσότερο τις ζωές μας στο ευρύ κοινό. Ομως για πολλούς, πιο μεγάλους ανθρώπους πρόκειται για μια νέα πιθανή προσβολή της προσωπικής μας ζωής. Είναι ένα σύμπτωμα της μεγαλύτερης σύγκρουσης γενεών, εδώ και πολλές δεκαετίες, και φέρνει αντιμέτωπες τη «γενιά των γονέων» με τη «γενιά της διαφάνειας». Η πρώτη διαφυλάσσει την προσωπική της ζωή με εμμονή, η δεύτερη μόλις που γνωρίζει τι σημαίνει προσωπική ζωή.

Η «γενιά της διαφάνειας» αποτελείται ουσιαστικά από νέους που έχουν ζήσει κάτω από το δημόσιο βλέμμα από την όγδοη κιόλας εβδομάδα της ύπαρξής τους, τότε δηλαδή που αρχίζουν τα υπερηχογραφήματα των εμβρύων. Τους αρέσει να μοιράζονται τη ζωή τους -το προσωπικό τους ημερολόγιο, τις φωτογραφίες των φίλων τους- με όλον τον κόσμο στο MySpace και στο Facebook.

Μόλις που είχαμε επιστρέψει από τις διακοπές μας και ο γιος μου, που ανήκει στη γενιά της διαφάνειας, είχε ανεβάσει στο Διαδίκτυο τις φωτογραφίες όλων μας με μαγιό. Μόλις η μητέρα του, της «γενιάς των γονέων», το έμαθε, τις έσβησε με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα σημείωνε λογοκριτής της κινεζικής κυβέρνησης.

Στη γενιά της διαφάνειας αρέσει να δείχνει τη ζωή της και περνά τον καιρό της στέλνοντας μηνύματα στους φίλους της μέσω Twitter για να τους διηγηθεί όσα κάνει σε πραγματικό χρόνο. Για τη γενιά των γονιών όλη αυτή η διαφάνεια είναι ένας εφιάλτης. Είναι μια πολύ επιφυλακτική γενιά, που μεγάλωσε στον απόηχο του μακαρθισμού και των μικροφώνων του Γουοτεργκέιτ, και η ιδέα της προώθησης της ελάχιστης πληροφορίας για τους ίδιους ή για την οικογένειά τους, τους τρελαίνει. Πολλοί φοβούνται ακόμη και να αγοράσουν ένα βιβλίο μέσω του Διαδικτύου, δεν κοινοποιούν ποτέ τον αριθμό της πιστωτικής τους κάρτας και φυσικά δεν προβάλλουν φωτογραφίες δικές τους ή των φίλων τους.

Γι' αυτούς, η κουλτούρα της κάμερας είναι ο Big Brother του Τζορτζ Οργουελ.

Για τη γενιά της διαφάνειας, ο Big Brother είναι το όνομα ενός συμπαθητικού παιχνιδιού στην τηλεόραση.

Οι άνθρωποι της γενιάς των γονιών θεωρούν αφελή τη γενιά της διαφάνειας γιατί αποκαλύπτουν ευαίσθητες πληροφορίες για τους ανθρώπους της και μια μέρα αυτή η πρακτική μπορεί να τους στοιχίσει είτε μια επαγγελματική θέση είτε την υποκλοπή της ταυτότητάς τους. Οι πιο ηλικιωμένοι πιστεύουν επίσης ότι οι πιο νέοι συγχέουν τους εικονικούς με τους πραγματικούς φίλους, και στο τέλος θα την «πατήσουν».

Ωστόσο, η γενιά της διαφάνειας θεωρεί τους γέρους αφελείς και «κολλημένους». Για πολλούς νέους, σκάνδαλα και διασημότητα συχνά συμβαδίζουν -δεν έχουν παρά να δουν το παράδειγμα της Πάρις Χίλτον- και αυτό ακριβώς επιθυμούν. Σκέπτονται πως το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί είναι να παρουσιάσει κάποιος μια αποκαλυπτική φωτογραφία τους ύστερα από δέκα χρόνια. Το σημαντικό για εκείνους, όμως, είναι η φωτογραφία να είναι κολακευτική, γιατί έτσι έχουν επιπλέον πιθανότητες να γίνουν γνωστοί. Αλλωστε, αξίζει να ζεις αν δεν σε βλέπει κανείς;

Η γενιά της διαφάνειας περιμένει με ανυπομονησία το επόμενο εργαλείο που θα μας επιτρέπει να εκθέτουμε ακόμη περισσότερο τη ζωή μας. Ονειρεύονται ήδη το Google Home View, όπου θα βλεπόμαστε όλοι να παρακολουθούμε τηλεόραση στα σαλόνια μας ή να ρουφάμε με θόρυβο τα σπαγγέτι μας στην κουζίνα, και μάλιστα έχοντας την περαιτέρω δυνατότητα να δούμε τι συμβαίνει στις κρεβατοκάμαρες ή στο μπάνιο. Ή το Google Anatomy, όπου θα μπορούμε να βλέπουμε ακτινογραφίες ή τις κολονοσκοπήσεις των φίλων τους. Ή το Google Ogle (που σημαίνει «γλυκοκοιτάζω») με το οποίο μπορούμε να βλέπουμε από «πιο κοντά» τους αγαπημένους φίλους ή τις φίλες μας, όπως γίνεται ήδη στους νέους ιστότοπους του sexting, όπου ανταλλάσσονται φωτογραφίες σε στάσεις που υπόσχονται πολλά.

Μπορεί τελικά η γενιά των γονιών να έχει δίκιο και πως οι νέοι μεγαλώνοντας θα προστατεύουν περισσότερο την προσωπική ζωή τους, όταν θα αρχίσουν την αναζήτηση μιας δουλειάς ή μιας σοβαρής σχέσης. Ομως, το πιο πιθανό είναι η έκφραση «προσωπική ζωή» να περάσει στη λήθη, ως μια απαρχαιωμένη έννοια του 20ού αιώνα. Μέχρι τότε, πηγαίνω στο μπαλκόνι μου για να ετοιμάσω το μπάρμπεκιου, ντυμένος καλού κακού με κοστούμι και γραβάτα».

που θέτει επί άλλης βάσεως το θέμα, που μας βάζει να σκεφτούμε ότι ακουγόμαστε παρωχημένοι, ή ίσως ακόμα χειρότερα ότι μιλάμε σαν τους γονείς μας.

Και να και μια πληροφορία, που αν αληθεύει, είναι παράδειγμα προς μίμηση:

Οταν ο πολίτης αντιμετωπίζει μόνος του τη διαφθορά

Μια εμπειρία χωρίς προηγούμενο καταγράφεται σε μια βραζιλιάνικη πόλη, όπου οι πολίτες πήραν στα χέρια τους την κατάσταση, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Να, ένα απόσπασμα από ένα άρθρο της ισπανικής εφημερίδας «Ελ Παΐς»:

«Οι οργανώσεις που εξειδικεύονται σε θέματα διαφθοράς γνωρίζουν πως ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσουν τα βασανιστήρια και οι αστυνομικές αυθαιρεσίες δεν είναι η αύξηση των ποινών αλλά ο περιορισμός των ευκαιριών για τέτοιες πράξεις, και το μόνο πραγματικά αποτελεσματικό είναι η εγκατάσταση κάμερας σε όλα τα αστυνομικά τμήματα. Εχουν βαρεθεί να εξηγούν πως όταν έχει διαπραχθεί κάποιο περιστατικό διαφθοράς, οι πολίτες δεν έχουν καμία πιθανότητα να πάρουν πίσω τα χρήματα που εξανεμίστηκαν και πως ο αγώνας κατά της διαφθοράς, ενεργός ή παθητικός, απαιτεί προληπτικά μέτρα, δηλαδή ενημέρωση. Αυτές οι οργανώσεις δεν σταματούν να το λένε και να το αποδεικνύουν, προβάλλοντας τις εμπειρίες των σκανδιναβικών χωρών, που είναι οι λιγότερο διεφθαρμένες στον κόσμο.

Οι νόμοι για την ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφόρηση δεν είναι ένα προνόμιο μόνο για τους δημοσιογράφους, αλλά ένας μηχανισμός προφύλαξης των πολιτών που κάθε μέρα αναδεικνύεται και πιο αναγκαίος. Αρκεί να εμφανίζονται στο Διαδίκτυο όλα τα κείμενα σχετικά με τη δημόσια διαδικασία, πρακτικά συσκέψεων, σχέδια, προγράμματα, αλληλογραφία, τεχνικές αναφορές, επιστημονικές μελέτες ή άλλα έγγραφα που χρηματοδοτούνται από τους πολίτες, ώστε όλοι να μπορούν να έχουν πρόσβαση. Ακόμη κι έτσι δεν μπορούμε να εξαλείψουμε εντελώς περιπτώσεις διαφθοράς, αλλά οι κοινωνίες που διαθέτουν νόμους αυτού του τύπου είναι σε θέση να εμποδίσουν το μεγαλύτερο μέρος τους.

Εως ότου υιοθετηθούν τέτοιοι νόμοι σε όλα τα κράτη, μπορούμε να πάρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση μια βραζιλιάνικης πόλης, της Μαρινγκά. Οι κάτοικοι απαυδισμένοι απ' το να βλέπουν την κλοπή του δημόσιου χρήματος, αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πάψουν να ικανοποιούνται με την τιμωρία ορισμένων μόνο από τους διεφθαρμένους δημόσιους υπάλληλους. Οι ενώσεις των εμπόρων, των τοπικών δικηγόρων, το πανεπιστήμιο και τα μέλη του Rotary και του Lions Club ίδρυσαν μια δική τους ένωση που την ονόμασαν «Κοινωνία ηθικά υπεύθυνη», η οποία διαπραγματεύτηκε με τις τοπικές αρχές την πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα του Δήμου. Πεισμένοι για την αναγκαιότητα να δράσουν με προληπτικό τρόπο για να εμποδίσουν τις κάθε είδους ατασθαλίες, έμποροι, δικηγόροι και πανεπιστημιακοί της Μαρινγκά διέθεσαν τον ελεύθερο χρόνο τους στη μελέτη όλων των εγγράφων του Δήμου.

Αποτέλεσμα: όχι μόνο δεν υπάρχει περίπτωση διαφθοράς τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά ο Δήμος εξοικονόμησε 5 εκατομμύρια δολάρια στους πρώτους εννέα μήνες του 2009. Αλλες τριάντα πέντε πόλεις υιοθέτησαν αυτό το παράδοξο σύστημα και η Οικονομική Επιτροπή για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική (CEPALC) απένειμε, τον περασμένο Νοέμβριο, στην επιτροπή της Μαρινγκά το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού για τις Κοινωνικές Εμπειρίες και Καινοτομίες».

Όσο λοιπον ακόμη το διαδίκτυο δεν έχει περάσει στους ιδιώτες, ας εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητές του.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

ΟΡΓΟΥΕΛ VERSUS ΧΑΞΛΕΥ

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση στάθηκαν 1ον) η roadartist, που μου έστειλε ένα μέιλ με τον τίτλο Όργουελ εναντίον Χάξλεϊ, 2ον), η Αναστασία που με συμβουλεύει να μη τεμπελιάζω και 3ον), το ότι βρήκα έναυσμα για να εκφράσω κάποια πράγματα που σκεφτόμουν.
Για τον Όργουελ γνώριζα και το 1984 τυχαίνει αυτή την περίοδο να το διαβάζω.
Για τον Άλντους Χάξλεϊ με ντροπή θα ομολογήσω πως δεν είχα ιδέα.
Παραθέτω μια αντιπαράθεση των ιδεών που αναπτύσσουν στα βιβλία τους οι συγγραφείς, το "1984" και τον "Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο" επιμελημένη από τον Νιλ Πόσταν.

" Ο Νιλ Πόστμαν στο βιβλίο του «Διασκέδαση μέχρι θανάτου» («Δρομέας», 1998) αναλύει το σύγχρονο αμερικανικό πολιτισμό ως μια παραλλαγή του μέλλοντος που είχε προβλέψει ο Χάξλεϊ. Ο Πόστμαν ξεκινάει με μια σύγκριση της προφητικής δύναμης του οργουελικού «1984» και του «Θαυμαστού καινούργιου κόσμου» του Χάξλεϊ: «Ο Οργουελ προειδοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα επιβληθεί ένας έξωθεν αυταρχισμός. Αντιθέτως, για τον Χάξλεϊ δεν χρειάζεται Μεγάλος Αδελφός για να στερηθεί η ανθρωπότητα την αυτονομία, την ωριμότητα και την ιστορική της μνήμη. Εκείνος πίστευε ότι σιγά σιγά οι άνθρωποι θα καταλήξουν να αγαπούν την καταπίεσή τους, να λατρεύουν την τεχνολογία και να αποδομήσουν την ικανότητά τους για σκέψη.
Τον Οργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο, γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει.
Ο Οργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση.

Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο, ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά.
Ο Οργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης.

Ο Οργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας...
Ο Οργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε...».


Σήμερα ο κόσμος μας μάλλον προσομοιάζει προς τα λεγόμενα του Χάξλεϊ.
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από πλήθος ειδήσεων, διαφημίσεων και γενικά τεράστιο πλήθος πληροφοριών που δεν ξέρουμε πώς να τις διαχειριστούμε.
Από τη μία μας πληγώνει και μας πονά να βλέπουμε τους σεισμοπαθείς στην άλλη άκρη του πλανήτη μας, τα λιπόσαρκα παιδιά της Μαύρης Ηπείρου, τις συρράξεις στη Γάζα,μα, από την άλλη παθαίνεις μιαν ανοσία. Θαρρείς και δεν μπορείς να συσσωρεύεις επάνω σου όλες τις δυστυχίες και τα δεινά του κόσμου. Και προσωπικά πιστεύω πως δεν μπορείς.

Έχουμε και το άλλο μαρτύριο. Τις πληροφορίες που διαψεύδονται. Θυμάμαι τη φωτογραφία για τους κορμοράνους με την πίσσα που αποδείχτηκε σκηνοθετημένη. Ή τα πλάνα από ένοπλες διαμάχες που ήταν φτιαχτές.
Μετά από κάτι τέτοια γινόμαστε δύσπιστοι εκεί που δεν πρέπει και αφηνόμαστε έρμαιοι σε παραπληροφορήσεις, επικεντρωνόμαστε σε ευτελείς βιντεοκασέτες, αγωνιούμε για συζυγικούς βίους τηλεοπτικών περσόνων.
Η λατρεία μας για τη τεχνολογία δεν έχει όρια. Μη χάσουμε και δεν προλάβουμε να πάρουμε τα I pad και ότι άλλο γκατζετάκι κυκλοφορήσει.
Όσο για την αποδόμηση της σκέψης τι να πεις. Καλά πολλά έχεις να πεις, μα εγώ θα πω μόνο ένα που είναι και επίκαιρο μια και σήμερα είναι η μέρα του καταναλωτή και το άκουσα μάλιστα και από εκπρόσωπο του ΚΕΠΚΑ. Οι τράπεζες λέει φταίνε που έδιναν εορτοδάνεια και διακοποδάνεια και δεν έχει σήμερα ο κόσμος λεφτά να τα ξεχρεώσει και όχι αυτοί που δεν κοιτούσαν τα επιτόκια ή τον μισθό τους πριν υπογράψουν.
Εντούτοις ο Όργουελ θα αποδειχθεί πιστεύω σωστότερος προφήτης.
Περισπασμένοι σε πολλά μέτωπα με κατακερματισμένες προσωπικότητες πλοηγούμε στους ιντερνετικούς ωκεανούς, χωρίς πυξίδα, χωρίς έρμα και οίακα.
Αντλούμε τις περισσότερες μας πληροφορίες από εκεί, ή σωστότερα από εδώ, γιατί όσοι διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο είστε εδώ, επικοινωνούμε, καταθέτουμε σκέψεις απόψεις και ιδέες και αφήνουμε παντού οικειοθελώς και αυτοβούλως τα ίχνη μας.
Με λίγα λόγια προσφέρουμε στο πιάτο τις προτιμήσεις μας, τα πιστεύω μας, τα ενδιαφέροντά μας, τα γούστα μας, τα φρονήματα μας στο Μεγάλο Αδελφό και δεν είναι τίποτε, δεν θα ακούσουμε και ευχαριστώ.


Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΑΚΟΥ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑ

Ξέρετε, οι ειδικοί συνιστούν, όχι δε θα μιλήσω για πλυντήρια, για την αποφυγή της ρουτίνας λέω, όσο το δυνατόν να αποφεύγουμε στη καθημερινότητά μας το ίδιο ωρολόγιο πρόγραμμα, ίδιες διαδρομές και παρόμοια.
Έλα όμως που μου αρέσει τη Κυριακή το πρωί να πίνω το καφεδάκι μου και να ξεφυλλίζω τη Κυριακάτικη, να σχολιάζω και να ανταλλάσσω απόψεις με το σύζυγο;
Εντάξει δε νιώθω και στέρηση αν κάτι προκύψει αλλά πάντως απολαμβάνω το τελετουργικό, αν και σήμερα αντί να τα πω στον απέναντί μου, λέω να τα πω εδώ.
Στη παρέα μας, μας αρέσει μετά από ταινίες και παραστάσεις να μιλάμε για τα έργα, πώς τα είδαμε, τι δε μας άρεσε και γενικά να κάνουμε κριτική και να σχολιάζουμε.
Βλέπω πως συνήθως οι απόψεις διαφέρουν και εκεί φυσικά γίνεται και η καλύτερη συζήτηση, γιατί υπάρχει και ο αντίλογος και ή "άλλη ματιά".
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει σωστή ή λάθος κριτική επειδή όλα είναι υποκειμενικά και εξαρτώνται και από τα γούστα μας και από τη στάση ζωής μας και από το υπόβαθρό μας.
Τι γίνεται όμως με τους επαγγελματίες κριτικούς, αν ευσταθεί αυτός ο όρος, τι γίνεται τέλος πάντων με αυτούς που γράφουνε στον Τύπο και η άποψή τους επηρεάζει μεγάλη μεριδα κοινού;
Τους αποκλείουμε από την επιτροπή των θεατρικών βραβείων Τόνι (2009), με το σκεπτικό ότι οι απόψεις τους δεν συνάδουν με τη φιλοσοφία του θεσμού;
Γιατί αυτό διάβασα τώρα και πήρα την αφορμή.
Παραθέτω το κομμάτι:".......διαμάχη που ξέσπασε στην Αμερική ανάμεσα στους μπλόγκερ, τους παραγωγούς και τους κριτικούς των εφημερίδων, μόλις ανακοινώθηκε ο αποκλεισμός των τελευταίων από την επιτροπή των θεατρικών βραβείων Τόνι (2009), με το σκεπτικό ότι οι απόψεις τους δεν συνάδουν με τη φιλοσοφία του θεσμού.
Οι κριτικοί, αντιδρώντας στην απόφαση, θα πουν ότι τους πέταξαν έξω γιατί φοβούνται τις «αντιεμπορικές» αξιολογήσεις τους. Οι παραγωγοί, από τη μεριά τους, θα ανταπαντήσουν λέγοντας ότι σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη -όπου η παντοκρατορία των «Τάιμς» είναι πραγματικός εφιάλτης- το να επιβιώσει κανείς θεατρικά πρέπει πρωτίστως να αρέσει σε ένα και μόνο άτομο: στον κριτικό της εν λόγω εφημερίδας, ο οποίος έχει τη δύναμη να κατεβάσει μια παράσταση ακόμη και στο διάλειμμα (συνέβη κι αυτό, όταν μεσούσης της παράστασης ο κριτικός αποχώρησε φανερά ενοχλημένος). Οσο για τους μπλόγκερ, θα αποδώσουν την εντυπωσιακή δημοτικότητά τους στο γεγονός ότι εκφράζουν πιο άμεσα και ουσιαστικά το κοινό γούστο, σε αντίθεση με τους «παραδοσιακούς» κριτικούς, οι οποίοι γράφουν χωρίς αίσθηση του κοινού στο οποίο απευθύνονται. Επιμένουν να αυτοπροβάλλονται ως «ιδιοκτήτες» του νοήματος, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο και ξεπερασμένο είναι και επικίνδυνο".
Φίλα προσκείμενη προς το "σπορ", έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, πως αν θέλεις μπορείς ένα έργο ή βιβλίο, είτε να το εκθειάσεις είτε να το καταποντίσεις. Υπερβολικοί βέβαια οι όροι, μα τους χρησιμοποιώ για να τονίσω τη διάσταση.
Αναμφισβήτητα σε κάθε δημιουργία θα υπάρχουν και θετικά και αρνητικά και αν επιλέξεις να μιλήσεις μόνο για τα μεν με όρους βαρυσήμαντους, βάζοντας και κάποια ειρωνεία ή χλευασμό, έχεις μια κατευθυνόμενη κριτική.
Η ιστορία έχει δείξει περιπτώσεις, ιδιαίτερα στις εικαστικές τέχνες, που θετικοί σχολιασμοί έχουν εκτοξεύσει έργα τέχνης, σε υπέρογκα ποσά.
Αν δε πλούτισαν γκαλερίστες δια της μεθόδου αυτής!!
Συμπέρασμα; Μάλλον καλό είναι να ακούς και να διαβάζεις τις γνώμες των άλλων, αλλά καλύτερα να κρατάς την δική σου.
Η δική μου άποψη πάντως, για να κάνω και μια "συγκριτική μελέτη" -χι χι - μένοντας πιστή στο περιεχόμενο αλλά άπιστη στον τίτλο, ( οι Κουβεντούλες από λιγόλογες όπως είναι η πρόθεση κατάντησαν μακρηγορίες) και που αφορά σε δυο θεατρικά έργα, τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, το "Σουίτα στο Πλάζα" του Νιλ Σάιμον και το "Η Ισαβέλα, τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς" του Ντάριο Φο, είναι πως κάτι έχουν πάθει οι σκηνοθέτες.
Το πρώτο το είδα πριν κάνα μήνα και στενοχωρήθηκα που έδωσαν έμφαση στις υπερβολικές χειρονομίες και γενικά σε ένα υπερβολικό παίξιμο, που βγάζει εύκολα γέλιο, αλλά που υποβαθμίζει το κείμενο.
Είπα, Αθηναϊκή άποψη, να που έχουν δίκιο πως όταν λένε το κοινό της Φτωχομάνας είναι διαφορετικό.
Χθες όμως που είδα το δεύτερο, δεν μπόρεσα να βρω δικαιολογία.
Η υπερβολή της υπερβολής, σχεδόν καρικατούρα μου φάνηκε, με κόπο προσπαθούσα να εστιαστώ στο κείμενο, που έδινε και πολλά ιστορικά στοιχεία και μηνύματα.
Μήπως επικρατεί τελικά η άποψη, ότι το κοινό τέτοια θέλει;

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Σήμερα μπορούμε να πούμε πως ναι, μπήκε η Άνοιξη.
Τι θαυμάσια μέρα και γω αντί να κάνω βόλτες, κάθισα να γράψω τον ενθουσιασμό μου.
Δεν ξέρω για σας, μα προσέχω πως η ψυχολογία μου αλλάζει μόλις ο ήλιος λάμπει.Μάλλον συμπτώματα καταθλιπτικού πρέπει να είναι αυτές οι απότομες μεταπτώσεις, μα δεν θέλω να το πάρω στα σοβαρά, γιατί αν μη τι άλλο, θα επιδεινώσω τη κατάσταση μου. Γι αστείο το είπα αυτό, μα αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, είναι κι αυτό, μια κάποια λύση. Όχι να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, αλλά να, να μη τα δίνουμε περισσότερη αξία από αυτή που ενδεχομένως έχουν.
Συνήθως η απραξία και η έλλειψη ενδιαφερόντων είναι αυτά που μας κάνουν να επικεντρωνόμαστε σε ευτελή συμβάντα και πολύ περισσότερο βέβαια στα συμβάντα των άλλων. "Πάντα γι αλλους μιλάμε, έτσι δε πονάμε, έτσι ξεχνάμε" που μας σιγοτραγουδά με το μοναδικό της τρόπο η Χαρούλα.
Ποικιλία λοιπόν ενδιαφερόντων χρειάζεται η ζωή μας και για να βλέπουμε αλλά και για να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Δηλαδή και λίγο διάβασμα και λίγο άθληση και ολίγη (μάλλον μπόλικη) κοινωνικότητα και ασφαλώς δημιουργικότητα. Η δημιουργία είναι έκφραση. Κάθε είδους κατασκευή βάζει μυαλό, φαντασία, επιδεξιότητα να συνεργάζονται.
Η πολλή τηλεόραση όχι μόνο βλάπτει την υγεία, αλλά μας κλέβει και χρόνια λέει. Διότι δυστυχώς έχουμε συνδυάσει το θέαμα με τον άρτο και δε φτάνει που την αράζουμε στον καναπέ αλλά τσιμπολογάμε κιόλα.
"Οι καναπέδες ευλογία του κατεστημένου
ξηλώστε τους."
για να θυμηθούμε τους στίχους του Αργύρη Μπαρή που μου φαίνεται πως ταιριάζουν.

Βέβαια ούτε τους καναπέδες θα ξηλώσουμε ούτε τη τηλεόραση θα πετάξουμε, μα μπορούμε το μέτρον άριστο να ακολουθήσουμε και να περνάμε από κρίση ότι ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε.
Εμείς ούτε καν επιλογή προγραμμάτων κάνουμε.
Ότι μας κάτσει στο ζάπινγκ. Να σκεφτείς μια γνωστή μου μού είπε πως δεν θα πάρει αποκωδικοποιητή γιατί ανακάλυψε πως τα κρατικά κανάλια έχουν ενδιαφέρουσες εκπομπές.
Ξύπνησε ο σύζυγος, τρέχω για βόλτες, όχι που θα άφηνα τον ήλιο για το ιντερνέτι.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΣΥΜΠΛΗΡΟΥΜΕΝΟΙ


Προχθές και πιο συγκεκριμένα το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, έβλεπα στο "Άξιον Εστί", μια εκπομπή του Βασίλη Βασιλικού για το βιβλίο, την οποία παρεμπιπτόντως δεν ξέρουν σε ποια δύσκολη ώρα να τη βολέψουν ώστε να μη μπορούμε να τη δούμε, τι μεταμεσονύκτια, τι μεσημεριάτικα, ταυτόχρονα με το "ένα ταξίδι ένα βιβλίο",( καλά είναι δυνατό 2 Θεσσαλονικιώτικα κανάλια να έχουν την ίδια ώρα εκπομπή για το βιβλίο;;) τέλος πάντων, έβλεπα τον Νάνο Βαλαωρίτη.

Λόγω της ημέρας θα σταθώ στον επίλογο του. Αυτό που θα επιθυμούσε περισσότερο είπε, είναι να μπορούσε για λίγο να γινόταν γυναίκα.

Να νιώσει πώς αισθανόμαστε, πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, πώς νιώθουμε.

Και για ακόμη μια φορά σκέφθηκα τις διαφοροποιήσεις των δυο φύλων. Και δεν είναι μόνο οι κοινωνικές ή οι θρησκευτικές και όποιες άλλες συνθήκες που επηρεάζουν τις συμπεριφορές μας, αλλά είναι προφανώς και θέμα γενετικών ιδιαιτεροτήτων. Αν είναι θέμα εγκεφάλου ή ορμονών ή άλλων παραγόντων δεν είμαι η πλέον αρμόδια να απαντήσω.

Σήμερα δεν θέλω να αναφερθώ στο αν η γυναίκα έπεσε θύμα εκμετάλλευσης λόγω φυσικής υπεροχής του άνδρα.

Ούτε για το τράφικινγκ , ούτε για το δικαίωμα της να φοράει μπούργκα, αλλά θα σας μεταφέρω ένα κείμενο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που πιστεύω πως είναι μια τοποθέτηση που βάζει πολλά πράγματα στη θέση τους. Η περιβόητη ισότητα δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στα φύλα για κυριαρχία, για επιβολή ισχύος όπως κακώς έχει περάσει σε άντρες και γυναίκες.


"Είμαι αντίθετη προς τον κατακερματισμό των χωρών, της θρησκείας, του είδους. Μην υπολογίζετε σε μένα για τον κατακερματισμό του φύλου . Εάν πρόκειται ν’ αγωνιστούμε για να παίρνουν οι γυναίκες, επί ίσοις όροις, την ίδια αμοιβή που παίρνουν και οι άντρες, συμμετέχω σ’ αυτόν τον αγώνα. Από την άλλη πλευρά, έχω δυνατές αντιρρήσεις για τον φεμινισμό όπως εμφανίζεται σήμερα δεκαετία του 1970. Τον περισσότερο χρόνο είναι επιθετικός, και δεν είναι με την επιθετικότητα που κερδίζουμε σταθερά κάτι. Κατόπιν, και αυτό θα σας φανεί αναμφίβολα παράδοξο, πάσχει από κομφορμισμό, από το πρίσμα του κοινωνικού κατεστημένου, υπό την έννοια ότι η γυναίκα φαίνεται να’ χει σαν στόχο της την ελευθερία του γραφειοκράτη . Όλα όσα επέτυχε η γυναίκα στον τομέα των πολιτικών δικαιωμάτων, του ουρμπανισμού, του περιβάλλοντος, της προστασίας των ζώων, του παιδιού και των ανθρωπίνων μειονοτήτων, κάθε νίκη εναντίον του πολέμου, εναντίον της τερατώδους εκμεταλλεύσεως της επιστήμης από την απληστία και τη βία, ανήκει στη γυναίκα, αν όχι στον φεμινισμό . Πιστεύω μάλιστα τη γυναίκα καταλληλότερη για αυτόν το ρόλο από τον άντρα, λόγω της καθημερινής επαφής της με της αλήθειες της ζωής, που συχνά ο άντρας αγνοεί περισσότερο απ’ αυτήν.


Τέλος, οι γυναίκες που λένε «οι άντρες» και οι άντρες που λεν «οι γυναίκες», γενικά για να κλαφτούν τόσο στη μία ομάδα όσο και στην άλλη, μου εμπνέουν μια απέραντη πλήξη σαν όλους αυτούς που προφέρουν όλους τους συμβατικούς τύπους. Υπάρχουν αρετές καθαρά «γυναικείες» που οι φεμινίστριες συμπεριφέρονται σαν να τις περιφρονούν, χωρίς αυτό να σημαίνει εξάλλου ότι υπήρξαν ποτέ το ίδιον όλων των γυναικών: η γλυκύτητα, η καλοσύνη, η λεπτότητα, είναι τόσο σημαντικές αρετές που όταν ο άντρας δεν έχει έστω και ένα πολύ μικρό μερίδιο απ’ αυτές είναι ένα κτήνος και όχι ένας άντρας. Υπάρχουν οι λεγόμενες «αρρενωπές» αρετές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τις έχουν όλοι οι άντρες: το θάρρος, η αντοχή, η φυσική ενέργεια, η αυτοκυριαρχία, και η γυναίκα που δεν έχει ένα ελάχιστο έστω μερίδιο απ’ αυτές δεν είναι άλλο από ένας σωρός ρούχων, για να μην πω ένα κουρέλι. Θα ήθελα να υπηρετούν αυτές οι συμπληρωματικές αρετές το καλό όλων. Αλλά το να καταργήσουμε τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα φύλα, τις τόσο μεταβαλλόμενες και ρευστές όσο οι κοινωνικές και ψυχολογικές διαφορές θα μπορούσαν να είναι, το βρίσκω αξιοθρήνητο, όπως όλα όσα σπρώχνουν το ανθρωπινό γένος του καιρού μας προς μια σκυθρωπή ομοιομορφία".

Η Γιουρσενάρ στέκεται όχι σε αυτά που μπορεί να χωρίζουν τα φύλα, αλλά στις διαφορές και τα χαρακτηριστικά που ταυτόχρονα διαφοροποιούν αλλά και συμπληρώνουν το ένα το άλλο.



Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΔΕΙΑΣ; Ε ΚΑΙ;

Μου φαίνεται πως από τούδε και στο εξής όταν θα αναφερόμαστε σε γκαντέμικες μέρες δε θα λέμε Τρίτη και 13 αλλά τρεις του Μάρτη.
Από δω το είχαν, από κει μας το φέραν, πέσαν οι περικοπές και χαρήκαμε κι όλα.
Μας προετοίμαζαν βλέπεις για τα χειρότερα.
Τον γλυτώσαμε τον 14ο μισθό.
Τώρα αν πετσοκόβουν λίγο τους άλλους, τι να κάνουμε. Για την Ελλάδα μας, την Ελλαδίτσα μας ας κάνουμε και καμιά θυσία.
Το είπε και ο Πρωθυπουργός. Ο κόσμος λέει τον έπιασε. Και του το είπε. Ξεκάθαρα. Εδώ είμαστε εμείς-του λένε-. Μη νοιάζεσαι. Όσο αντέχουμε, ξεζούμιζε.
Μόνο μη γίνουμε -λέω εγώ τώρα- σαν τη παροιμία που λέει: "Πάνω που έμαθα το γαϊδούρι χωρίς τροφή, μού πέθανε".
Αντέχουμε, πάντως. Και αν το καλοσκεφτείς, τι έγινε που κόπηκε λιγάκι το επίδομα αδείας; Εναλλακτικές διακοπές θα κάνουμε.
Θα θυμηθούμε τα χωριά μας, -επιστροφή στις ρίζες το ονομάζουμε-, φίλους και γνωστούς με εξοχικά θα επισκεφτούμε, -επανασύνδεση σχέσεων το λένε- και το καλύτερο, οικονομικότερο, πιο ξεκούραστο και εκπαιδευτικό, θα κάνουμε ΤΟΥΡΙΣΜΟ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΜΑΣ.
Πείτε μου σας παρακαλώ πόσοι (εννοείται εκτός της Καλημεροπαρέας) έχετε επισκεφτεί τον Λευκό μας Πύργο;

Τη Μονή Βλατάδων;


Το λαογραφικό μας μουσείο;


Αλήθεια ξέρει κάποιος να μου πει πόσα μουσεία έχει η Θεσσαλονίκη;
Περπάτησε κάποιος στα σοκάκια της Άνω Πόλης;


Ατένισε την ερωτική Θεσσαλονίκη (μη ξεχνιόμαστε κιόλας για)


από το Πολυβολείο ή το Κέδρινο Λόφο;
Αναθαρρήσατε;
Έτσι μπράβο. Χαρούμενα πρόσωπα θέλω, όχι γκρίνιες και μιζέρια.
Και προπάντων όχι αυτά τα κακόβουλα που ακούω, καλά κάναν και κάνανε περικοπές από τους δημοσίους και υψηλόμισθους και ρετιρέ και τέτοια.
Πράγματι. Υπάρχει αδικία στους μισθούς και ανάμεσα στους διάφορους κλάδους των δημοσίων υπαλλήλων, μα πολύ περισσότερο στους ιδιωτικούς.
Πιστεύω όμως πως θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε όλοι για εξίσωση των μισθών προς τα πάνω και όχι εξομάλυνση προς τα κάτω.
Αντίσταση για το νυχτερινό ωράριο μια χαρά κάναμε, δε του πέρασε του Παπαθεμελή.
Για το τσιγάρο αντιστεκόμαστε δίνοντας και λαβή για σχόλια στις γείτονες χώρες, για να μη πω παγκόσμια.
Στην αντισυνταγματική εισφορά για το κτηματολόγιο, τρέχαμε στις ουρές να καταθέσουμε τον ως μη οφείλαμε οβολό μας.
Άντε βρε, και εις άλλα με υγεία!!

Γεύση από Βερολίνο


  • Γερμανοί «ναζί» και Ελληνες «απατεώνες»

    Μία εβδομάδα έλειψε αυτή η στήλη και κόντεψε να κηρυχθεί ο νέος ελληνογερμανικός πόλεμος.

    Τι ακούσαμε και τι είδαμε αυτή την εβδομάδα, δεν λέγεται. Για γέλια και για κλάματα. Ο λαϊκισμός στην αποκορύφωσή του. Από τη μια το «Φόκους» από την άλλη ο Αυτιάς. Η «Μπιλντ» συναγωνιζόταν τον Λαζόπουλο, ο οποίος μπορεί να κάνει τον κόσμο να γελάει με τη Μέρκελ / Χίτλερ, αλλά σπίτι του πήγε μετά το σόου με τη γερμανική Μπε Εμ Βε του. Χαμός, σε Ελλάδα και Γερμανία, με τους Ελληνες που θυμήθηκαν ξαφνικά τις αποζημιώσεις και τους Γερμανούς να απειλούν ότι δεν θα ξαναπατήσουν το πόδι τους στην αγαπημένη χώρα των διακοπών τους, εάν δεν σηκωθούμε από τις καρέκλες των καφενείων. Ο παραμορφωτικός καθρέφτης του λαϊκισμού σε ελληνικά και γερμανικά ΜΜΕ βάπτισε συλλογικά τους Ελληνες απατεώνες και τους Γερμανούς ναζήδες. Είναι όμως έτσι; Οχι βέβαια. Εμείς το ξέρουμε καλά, δεν είμαστε όλοι λαμόγια. Οι Γερμανοί όμως τι ξέρουν; Τα ΜΜΕ τούς έχουν ψήσει ότι αυτοί μόνο δίνουν και δεν παίρνουν τίποτα από την Ε.Ε. Οτι όλοι τους χρησιμοποιούν σαν την αγελάδα για το άρμεγμα και ποτέ δεν ακούν ότι η Γερμανία έχει πολύ μεγάλα οφέλη από την ευρωζώνη. Και εμείς ποια εικόνα φτιάχνουμε για τους Γερμανούς; Αν δούμε τα ΜΜΕ εδώ και χρόνια, και όχι τώρα που έσκασε η κρίση, παρουσιάζονται ως ναζήδες. «Γερμαναράδες» τους αποκαλούν ακόμη και σοβαροί δημοσιογράφοι, τους ζωγραφίζουν με στολή της Βέρμαχτ ή και χονδρούς Πρώσους που φωνάζουν «άχτουνγκ, άχτουνγκ». Πάντα προτάσσουμε το ναζιστικό παρελθόν τους και ποτέ δεν θα ακούσεις στην Ελλάδα ότι «Γερμαναράς» ήταν και ο Κάρολος Μαρξ και ο φίλος του ο Φρίντριχ Ενγκελς ή ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Τόμας Μαν, ο Ερμαν Εσε, ο Γκέτε και ο Σίλερ, ο Φασμπίντερ ή ο Λαφοντέν. Σίγουρα η Ελλάδα δεν είναι η χώρα των απατεώνων, αλλά και η σύγχρονη Γερμανία είναι μια χώρα ανοιχτή, βαθιά δημοκρατική, φιλελεύθερη, που έγινε δεύτερη πατρίδα για εκατομμύρια μετανάστες από όλο τον κόσμο, ανάμεσά τους και 350.000 Ελληνες. Ζούμε και στις δύο χώρες και γνωρίζουμε από κοντά την αλήθεια. Οι ψύχραιμες φωνές πνίγηκαν στον ορυμαγδό του λαϊκισμού. Η ζημιά που έγινε, μεγάλη. Αντε να πεις τώρα σε αυτόν που ξυπνάει με τα ελληνικά πρωινάδικα, ότι εδώ δεν μας κυνηγούν οι ναζί και στο Βερολίνο ζούμε σε μια πολύ δημοκρατική και ανθρώπινη πόλη. Τι να του πεις του άλλου, για το πόσο οι Γερμανοί έχουν επηρεάσει τον σύγχρονο πολιτισμό, τις τέχνες και τις επιστήμες; Ακόμη και πονοκέφαλο να έχει, στη Γερμανία θα προστρέξει, καταπίνοντας μια ασπιρίνη, μια γερμανική εφεύρεση. Τι να πεις στον Ανατολικογερμανό, που ακούει όλη μέρα ότι κάποιοι εκεί κάτω ζουν ζωή χαρισάμενη με το υστέρημά του και όχι ότι στην Ελλάδα εκατομμύρια άνθρωποι προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με μερικές εκατοντάδες ευρώ. Είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε μαζί. Οι πολιτισμοί μας είναι για πάντα δεμένοι. Ετσι, σήμερα και πάλι χιλιάδες Γερμανοί θα θαυμάσουν την ελληνική βαθιά ευρωπαϊκή ομορφιά των γλυπτών της Αφαίας στην Πινακοθήκη του Μονάχου, ξεχνώντας έστω για λίγο τα όσα έγραψε το «Φόκους». Χιλιάδες Ελληνες θα ξυπνήσουν και σήμερα και θα ευλογήσουν τον Θεό που για άλλη μια μέρα είναι ζωντανοί εξαιτίας μιας ακόμη ανακάλυψης των «γερμαναράδων». Μια μικρή Γερμανία χτυπά στην καρδιά τους και ας μην το ξέρουν, είναι ο βηματοδότης Made in Germany που τους κρατά στη ζωή.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Ιδιαίτερες και σημαντικές οι γυναικείες φιλίες


Οι φιλίες μεταξύ των γυναικών μπορούν να είναι ιδιαίτερες και σημαντικές. Διαμορφώνουν το ποιες είναι και ενισχύουν το ποιες μπορούν να είναι. Απαλύνουν τις εσωτερικές τους αναταραχές, τις βοηθούν να είναι σε επαφή με τα συναισθήματά τους, γεμίζουν τα συναισθηματικά κενά από τη σχέση ή τον γάμο τους και τις βοηθούν να θυμούνται ποιες πραγματικά είναι.

Αυτό τις διευκολύνει να έχουν βαθύτερη επαφή και επικοινωνία με τον εαυτό τους (και στη συνέχεια και με τους άλλους). Το να βρίσκονται με τις φίλες τους μπορεί γενικά να βοηθήσει σημαντικά στο στρες που βιώνουν στην καθημερινή τους ζωή. Η μια επιστημονική έρευνα μετά την άλλη δείχνουν ότι οι φιλικές επαφές μειώνουν τις πιθανότητες για ασθένειες, καθώς χαμηλώνουν την πίεση, τους υψηλούς καρδιακούς παλμούς και τη χοληστερόλη. Για παράδειγμα, μια έρευνα από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ δείχνει ότι οι γυναίκες με κοντινές φίλες έχουν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν σωματικές ενοχλήσεις καθώς μεγαλώνουν και, επίσης, φαίνεται να ζουν την καθημερινότητα με περισσότερη χαρά κι αυτοπεποίθηση.

Από την άλλη, κάθε φορά που οι γυναίκες έχουν πολλή δουλειά είτε στον επαγγελματικό είτε στον οικογενειακό τομέα, το πρώτο πράγμα που τείνουν να παραμελούν είναι οι φιλίες τους. Αυτό πραγματικά μπορεί να μη βοηθάει, καθώς έτσι στερούνται μια πηγή δύναμης που μπορεί να δράσει θετικά στις δύσκολες και στρεσογόνες συνθήκες τις οποίες βιώνουν. Αυτό που συνήθως χρειάζεται για να επικοινωνήσουν είναι χρόνος χωρίς πίεση, μέσα στον οποίο μπορούν να συζητήσουν και να μοιραστούν. Μια τέτοια εμπειρία μπορεί να είναι πολύ θεραπευτική για τις ίδιες αλλά ακόμα και για τις σχέσεις τους.

Οι φίλοι, λοιπόν, βοηθούν στο να ζούμε καλύτερα και περισσότερο. Είναι φανερό ότι οι επιστημονικές έρευνες απλά επιβεβαιώνουν ή προσθέτουν από την αντικειμενική πλευρά πληροφορίες που ο καθένας, λίγο ώς πολύ, μπορεί να γνωρίζει και από προσωπική εμπειρία.

Η μοναδικότητα

Βεβαίως, επιπρόσθετα στο φύλο, ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και εκφράζει με τον δικό του τρόπο τις συμπεριφορές και τα συναισθήματά του με πολλούς και διάφορους συνδυασμούς. Αυτό έχει να κάνει, επίσης, με την ιδιοσυγκρασία του ατόμου, την κουλτούρα του, τις εμπειρίες, τραυματικές και μη, που έχει από το παρελθόν κ.τ.λ.

Τα ευρήματα ωστόσο αυτά είναι αρκετά σημαντικά, ώστε οι ερευνητές πλέον να εκτιμούν ότι η έλλειψη κοντινών φίλων μπορεί μεταξύ άλλων να έχει παρόμοιες βλαβερές συνέπειες με αυτές του καπνίσματος ή της παχυσαρκίας.




Το στρες στις γυναίκες και ο ρόλος της γυναικείας φιλίας

Βιώνουν οι γυναίκες και οι άντρες το στρες με τον ίδιο τρόπο; Εχουν τους ίδιους μηχανισμούς αντιμετώπισης; Πώς γνωρίζοντας τις διαφορετικές αντιδράσεις στο στρες μπορεί να σε βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση και τη βελτίωση της επικοινωνίας στις σχέσεις σου αλλά και στην υγεία;

Μέχρι τώρα οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι οι άντρες και οι γυναίκες βιώνουν το στρες με τον ίδιο τρόπο, γνωστό και ως η αντίδραση «fight or flight» («μάχομαι ή φεύγω»). Αυτή δεν είναι άλλη από την αντίδραση που έχουμε όταν βρισκόμαστε σε μια στρεσογόνο κατάσταση, όπου είτε νιώθουμε την ορμή να την αντιμετωπίσουμε ακαριαία είτε τρέχουμε να φύγουμε από αυτήν το γρηγορότερο δυνατό. Αυτός είναι ένας πανάρχαιος μηχανισμός επιβίωσης που αναπτύχθηκε από τότε που οι άνθρωποι κυνηγούσαν τα άγρια ζώα και γενικά ήταν εκτεθειμένοι πολύ συχνά σε απειλητικές συνθήκες για τη ζωή τους.

Kαταρράκτηs χημικών

Σήμερα, οι έρευνες επιπρόσθετα δείχνουν ότι οι γυναίκες έχουν μια ευρύτερη ποικιλία αντίδρασης στο στρες πέρα από το «μάχομαι ή φεύγω». Μια πρόσφατη έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLA) για τη «βιοχημεία των σχέσεων» δείχνει ότι οι γυναίκες αντιδρούν στο στρες με έναν καταρράκτη χημικών που εκκρίνονται στον εγκέφαλο και τις προτρέπει να φροντίζουν, να δημιουργούν και να διατηρούν φιλίες με άλλες γυναίκες. Πώς γίνεται αυτό; Οταν οι γυναίκες βρίσκονται σε κατάσταση στρες, εκκρίνεται μια ορμόνη που ονομάζεται οξυτοκίνη ή αλλιώς και «ορμόνη της αγάπης». Αυτή η ορμόνη σχετίζεται μεταξύ άλλων με την καλή διάθεση, την εμπιστοσύνη και την ενσυναίσθηση (την ικανότητα δηλαδή να συν-αισθάνεσαι τον πόνο ή τη χαρά του άλλου). Η έκκριση της οξυτοκίνης φαίνεται να «μπλοκάρει» την αντίδραση «μάχομαι ή φεύγω» και αντί αυτού οι γυναίκες έχουν την τάση να φροντίσουν τα παιδιά ή/και να βρεθούν με άλλες γυναίκες, π.χ., να φτιάχνουν έναν καφέ και να αρχίζουν να κουβεντιάζουν και να δένονται συναισθηματικά. Οταν τελικά ασχοληθούν με κάποια φροντίδα ή φιλική συνεύρεση, τότε εκκρίνεται ακόμη περισσότερη οξυτοκίνη, κάτι που συντελεί σημαντικά στη μείωση του στρες και τη δημιουργία ενός αισθήματος χαλάρωσης.

Αυτό το αίσθημα χαλάρωσης δεν δημιουργείται και στους άντρες με τον ίδιο τρόπο. Η ορμόνη τεστοστερόνη -η οποία εκκρίνεται στους άντρες σε μεγάλο βαθμό όταν βρίσκονται σε κατάσταση στρες- φαίνεται να μειώνει τα ποσοστά της οξυτοκίνης, ενώ η γυναικεία ορμόνη οιστρογόνο φαίνεται να τα αυξάνει. Οταν οι άντρες βιώνουν στρες, συνήθως προτιμούν να ξεσπάσουν ή να πάνε κάπου μόνοι τους - κι όταν αισθανθούν έτοιμοι, να επανέλθουν στην κατάσταση.

πηγή: