Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω όλο πιο βαθιά Πότε θα πιάσουμε επιτέλους πάτο... πια

Έχοντας δει το "Με τα παιδιά της Πιάτσας" στη Μονή Λαζαριστών, σε διασκευή του Γιώργου Σκαμπαρδώνη και πέφτοντας τυχαία σε μια συνέντευξή του συγγραφέα, είπα να τη διαβάσω.
Εκεί όμως που στάθηκα δεν ήταν αυτά για τα οποία στην αρχή ενδιαφερόμουν.
Έμεινα να συλλογίζομαι την απάντησή του στην τελευταία ερώτηση:
"Για το ευρωπαϊκό πρέσινγκ λόγω της οικονομικής κρίσης και τον πιθανό εγκλεισμό της Ελλάδας στην εντατική αισθάνεστε σκεπτικιστής, αισιόδοξος;
«Η κυρίως κρίση δεν είναι οικονομική, γιατί η οικονομία θα φτιάξει έτσι κι αλλιώς σε κάνα - δυο χρόνια. Η μόνη πραγματική και διαρκής κρίση είναι ότι πέθανε ο Μάνος Χατζιδάκις».

Υπονοώντας φαντάζομαι, τη κρίση αξιών που υφιστάμεθα και που δυστυχώς δεν είναι μόνο στο καλλιτεχνικό στερέωμα, αλλά έχει διαβρώσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Ατυχώς δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο, (αν και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δίνουμε δικαιώματα πανταχόθεν), αλλά αν κρίνω από το εξώφυλλο του Γερμανικού Focus πανευρωπαϊκό.


Αν δεν είναι δείγμα απόλυτης ακαλαισθησίας τότε είναι ιταμότητας.

Δεν ξέρω αν μας κατηγορούν δικαίως για τα δανεικά και τα χρωστούμενα.

Ο Δελαστικ πάντως μας πληροφορεί και όποιος έχει υπομονή ας διαβάσει......


Ξέρεις πόσα χρωστάνε Αμερικανοί και Ευρωπαίοι;

«Ακούει διαρκώς αυτή την εποχή για τα χρέη και τα δάνεια της Ελλάδας ο μη ενημερωμένος πολίτης και εντυπωσιάζεται (...) Μη έχοντας μέτρο σύγκρισης με τα χρέη ή με τα δάνεια που θα πάρουν φέτος άλλες χώρες, ο κόσμος ακούει αυτά τα αστρονομικά νούμερα, πανικοβάλλεται και νομίζει ότι ήδη χρεοκόπησε η χώρα.

Πολύ πιο ψύχραιμος αισθάνεται κανείς όμως όταν αποκτά γνώσεις γύρω από το πόσα χρωστούν π.χ. οι ΗΠΑ σε ξένους ή πόσα σκοπεύουν να δανειστούν οι εταίροι της κυβέρνησης στην ΕΕ - ακόμη και εκείνοι που της κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με τα χρέη της Αμερικής. Μόνο το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ (προσοχή, χωρίς το ιδιωτικό που είναι επίσης τεράστιο) ανέρχεται, λοιπόν, στο απίστευτο ύψος των τριών και πλέον τρισεκατομμυρίων δολαρίων!

Τον Δεκέμβριο του 2009, μόνο στην Ιαπωνία το αμερικανικό Δημόσιο χρωστούσε 768,8 δισεκατομμύρια δολάρια, βάσει των στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ. Αλλα 755,4 δισεκατομμύρια δολάρια χρωστούσαν οι Αμερικανοί στην Κίνα.

Αν μάλιστα προσθέσει κανείς και τα 152,9 δισεκατομμύρια δολάρια που οφείλει η Ουάσιγκτον στο επίσης κινεζικό Χονγκ Κονγκ, οι Αμερικανοί χρωστούν σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια μόνο στους Κινέζους! Ετσι και αποφάσιζε δηλαδή το Πεκίνο ή το Τόκιο να εκποιήσουν τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα που έχουν στη διάθεσή τους (θεωρητικά μιλώντας, εννοείται), το δολάριο και οι ΗΠΑ θα χρεοκοπούσαν εν μια νυκτί!

Πάνω από 300 δισ. δολάρια χρωστούν οι Αμερικανοί στη Βρετανία, σχεδόν 200 δισ. στα Εμιράτα του Κόλπου, άλλα 160 δισ. στη φτωχή Βραζιλία (!) και πάει λέγοντας (...)

Κατηγορούν εμάς τους Ελληνες ότι ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας με δανεικά από την ΕΕ. Γιατί δεν λένε όμως ότι οι Αμερικανοί ζουν με δανεικά εις βάρος τουλάχιστον ενός δισεκατομμυρίου εξαθλιωμένων Κινέζων που έχουν εισόδημα λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα; Γιατί δεν λένε ότι οι Αμερικανοί ζουν με δανεικά εις βάρος των Γιαπωνέζων επειδή τους νίκησαν πριν από... 65 (!) χρόνια;

Ας αφήσουμε όμως τους Αμερικανούς και ας έλθουμε στην Ευρώπη. Θα δανειστεί, λοιπόν, η Ελλάδα φέτος πάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Κακώς, κάκιστα. Γιατί όμως δεν λέει κανείς τίποτα π.χ. για το Βέλγιο, το οποίο με πληθυσμό ελαφρά μικρότερο από της Ελλάδας θα δανειστεί σχεδόν... 100 δισεκατομμύρια; Το ότι η Ολλανδία θα δανειστεί πάνω από 100 δισ. ευρώ γιατί δεν κρίνεται άξιο μιας μικρής έστω αναφοράς;

Ο υψηλός δανεισμός καθόλου δεν είναι φαινόμενο που θα παρατηρηθεί φέτος μόνο στις μικρές χώρες. Κάθε άλλο.

Η Γερμανία είναι βεβαίως μια οικονομία με περίπου εννιαπλάσιο ΑΕΠ από το ελληνικό. Ναι, αλλά και τα περίπου 370 (!) δισεκατομμύρια που θα δανειστούν φέτος οι Γερμανοί δεν είναι καθόλου ασήμαντο ποσό. Η πανίσχυρη Γερμανία θα δανειστεί το επταπλάσιο ποσό από την "υπό χρεοκοπία" Ελλάδα! Κάτι δεν πάει καλά εδώ...

Η Γαλλία θα δανειστεί ακόμη περισσότερα, 450 δισεκατομμύρια. Και η Ιταλία επίσης - 400 δισεκατομμύρια αυτή. Το ποσό των φετινών δανείων των δύο αυτών μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών ως προς το ΑΕΠ τους είναι ίδιο με της Ελλάδας - της Ιταλίας μάλιστα είναι μεγαλύτερο!

Τι γίνεται; Χρεοκοπούν άραγε και η Γαλλία και η Ιταλία αφού παίρνουν δάνεια αναλογικά ίδια με την Ελλάδα για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους; Χρεοκοπούν και μας το κρύβουν ή μήπως είναι παραμύθι που υπηρετεί κερδοσκοπικές και πολιτικές σκοπιμότητες η υποτιθέμενα επαπειλούμενη "χρεοκοπία" της Ελλάδας; Είναι προφανές πως συμβαίνει το δεύτερο».


....πως παγκοσμίως ο ένας χρωστάει στον άλλο.
Εδώ βέβαια γεννιέται το ερώτημα ποιος διαθέτει τον παρά;;;!!!!! και θα παρακαλούσα όποιον έχει τη λύση-απάντηση να με φωτίσει.

Για κρίση ακούω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μα τα τελευταία 20 χρόνια όποτε μιλάνε γι αυτή, μου έρχονται στο μυαλό οι κάτωθι στιχοι
.... και φυσικά αναρωτιέμαι πότε επιτέλους θα πιάσουμε αυτόν τον πάτο!


Παράξενος χειμώνας μπαίνει
παράξενη εποχή
Κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει
δεν ξέρει πού θα βγει

Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω
όλο πιο βαθιά
Πότε θα πιάσουμε επιτέλους πάτο... πια

Όλο κάτι άσχετοι κερδίζουν
με κόλπα και εφέ
και μας που λίγα μας χωρίζουν
δεν σμίγουμε ποτέ

Φατμέ, Χαρούλα, Αφροδίτη
πρώτη μας φορά
φέτος νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι... να

Πες μου ποιος
την άνοιξη θα φέρει
σε τούτα εδώ τα μέρη
Κανένας πια δεν ξέρει πώς

Πες μου ποιος
το φως του θα μας δώσει
Ξανά να μας ενώσει
τα όνειρα να σώσει ποιος

Τώρα που πια κανείς δεν μοιάζει
για σοφός
Η αγάπη ίσως ξέρει πώς

Η αγάπη μόνο ίσως ξέρει
μα το 'χει μυστικό,
πώς λύνουνε χωρίς μαχαίρι
το γόρδιο δεσμό.

Η αγάπη μόνο ίσως έχει
το μαγικό κλειδί
να ξέρει μέσα απ' το λαβύρινθο... να βγει

Πες μου ποιος
το φως του θα μας δώσει
Ξανά να μας ενώσει
τα όνειρα να σώσει ποιος

Παράξενος χειμώνας μπαίνει
παράξενη εποχή
Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει
δεν ξέρει πού θα βγει

Φατμέ, Χαρούλα, Αφροδίτη
πρώτη μας φορά,
φέτος νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι... να


Η αγάπη ίσως ξέρει

Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Φατμέ & Χαρούλα Αλεξίου & Αφροδίτη Μάνου ( Τερτσέτο )


Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Η οικογένεια ζει και βασιλεύει



Για όλους μας έχει έρθει μια στιγμή να πούμε «το αίμα νερό δεν γίνεται» -και όσοι προχωρούν και κάποια βήματα παραπέρα, φτάνουν να αποδεχτούν αυτή τη ρήση ή να την απορρίψουν.

Αρκετές ψυχο-κοινωνιολογικές μελέτες υποστηρίζουν ότι τα οικογενειακά δεσμά έχουν χαλαρώσει «επικίνδυνα» τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ ακούμε συχνά και πολιτικούς, συνήθως συντηρητικούς, να διαμαρτύρονται για τα αυξανόμενα ποσοστά διαζυγίων, τη μείωση των γεννήσεων, τις οικογένειες «patchwork» κι εκείνες ομόφυλων ζευγαριών με υιοθετημένα παιδιά -που «όλα τους χαλούν την παράδοση». Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική: η οικογένεια ζει και βασιλεύει.

Σήμερα οι οικογένειες είναι «πολυμορφικές» - πλέγματα σχέσεων που μεταβάλλονται συνεχώς και που οι δεσμοί τους διαρρηγνύονται και επανασχηματίζονται σε άλλα σημεία ίσως και με άλλη μορφή. «Ποτέ άλλοτε οι οικογένειες δεν είχαν τόσο "έντονη" ζωή» υποστηρίζει ο καθηγητής Εξελικτικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κωντάντζας, Χέλμουτ Φεντ, που διερευνά επί 30ετία τα βιογραφικά νέων ατόμων. «Συχνά οι γονείς συνεχίζουν να στηρίζουν τα παιδιά τους και πολύ μετά το πέρας των νεανικών τους χρόνων» τονίζει ο Φεντ, «ενώ υπάρχουν πολλά σημάδια ότι οι οικογενειακοί συναισθηματικοί δεσμοί ποτέ δεν είχαν μεγαλύτερη διάρκεια απ' όση σήμερα».

Αυτό σημαίνει ότι παρ' όλο που υπερασπιζόμαστε όλο κι εντονότερα την ανεξαρτησία μας, την ατομικότητα και την ελευθερία μας, η επίδραση της οικογένειας εξακολουθεί να διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στη ζωή μας - μπορεί, βεβαίως, με μεγαλύτερη διακριτικότητα απ' ό,τι παλαιότερα, αλλά όχι και με λιγότερη ένταση. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά πρόσφατο δημοσίευμα της γερμανικής εβδομαδιαίας «Τσάιτ», οι πιθανότητες μόρφωσης, οι πολιτιστικές και πολιτικές αξίες ενός ατόμου, πόσο ικανοποιημένο είναι από τις διαπροσωπικές του σχέσεις, πόσο κοινωνικά επιτυχημένο, ευτυχισμένο είναι, ακόμα και ο βαθμός της αυτοπεποίθησής του εξαρτώται σε μεγάλο βαθμό από το οικογενειακό του περιβάλλον. Και οι περισσότεροι από εμάς φέρουμε περισσότερα οικογενειακά στοιχεία απ' όσα ίσως θα θέλαμε...

Οσο στενότεροι είναι οι συναισθηματικοί δεσμοί τόσο εντονότερη η επίδραση της οικογένειας. Ασχέτως εάν κυριαρχούσαν καβγάδες ή ηρεμία, αν ήταν παραδοσιακή ή «χίπικη», έντονα συναισθηματική ή κυρίως «λογική», σοβαρή ή «λίγο-πολύ τρελούτσικη», -η οικογένεια είναι ένα «χνάρι» που δίδει στα μέλη της το περίγραμμα της περαιτέρω ζωής τους- κι όποιος θέλει να ξεφύγει απ' αυτό πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει τα ενδοοικογενειακά δρώμενα. «Μεταβίβαση» (transmission) αποκαλούν οι ερευνητές την «προώθηση» απόψεων, τρόπων συμπεριφοράς ή ευκαιρείες/ανοίγματα για τη ζωή από τους γονείς στους βλαστούς τους. Δεν είναι όλα ζήτημα γονιδίων, όπως πρεσβεύουν πολλοί. Γιατί στην οικογένεια εκδιπλώνονται όλα όσα επηρεάζουν τον άνθρωπο, τόσο τα επίκτητα όσο και τα συναισθήματα. Η συγγένεια μπορεί να είναι θέμα βιολογικό, ωστόσο η έννοια οικογένεια αφορά πολύ περισσότερο πολιτιστικά δεδομένα κι αυτή η μορφή αλληλεπίδρασης απαντά μόνον στο ανθρώπινο είδος. Αλλωστε, οι σύγχρονοι ερευνητές χαρακτηρίζουν ως οικογένεια άτομα που, ανεξαρτήτως ηλικιών και μεταξύ τους σχέσεων, διαβιούν μαζί με παιδιά.

Ο μιμητισμός

Κατά τον Μάρκους Νόινσβαντερ, καθηγητή Ψυχολογίας στην ελβετική Παιδαγωγική Σχολή του Σόλοτερν, «ανεξαρτήτως ευφυΐας, οι γονείς ανώτερων κοινωνικών τάξεων επενδύουν περισσότερο στα παιδιά τους - δηλαδή οι αυξημένες προσδοκίες τους απ' αυτά διαμορφώνουν βλαστούς με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και καλύτερες επιδόσεις». Επίσης συχνά τα παιδιά υιοθετούν ασυνείδητα τρόπους συμπεριφοράς των γονέων: «Πρόκειται για συνδυασμό παρατήρησης, μιμητισμού και ανάπτυξης σχέσεων αγάπης κι αφοσίωσης. Ολα αυτά καθορίζουν ακόμη και πολύ προσωπικές αποφάσεις, όπως η επιλογή του συντρόφου» εξηγεί η Γερμανίδα ψυχοθεραπεύτρια Μπριγκίτε Γκεμάινχαρντ.

Εν τέλει στο σύστημα της οικογένειας το «ρετσίνι», που λειτουργεί σαν κόλλα, είναι η επικοινωνία - αυτός ο παράγοντας φροντίζει τόσο να γνωρίζει ο ένας τι απασχολεί τον άλλον κι επίσης να υφίσταται οικειότητα. Η επικοινωνία δημιουργεί μία οικογενειακή ταυτότητα, μια αίσθηση του «εμείς», μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, αλλά και πολύ συγκεκριμένα τελετουργικά συμπεριφοράς, που «οξυγονοκολλά» και καθιστά ιδιαίτερη κάθε οικογένεια. Γι' αυτό όποιος βρεθεί π.χ. σ' ένα «ξένο» οικογενειακό τραπέζι, συχνά αισθάνεται σαν να βρίσκεται σ' άλλο... πλανήτη. «Οι άνθρωποι πράττουν ευκολότερα ό,τι τους είναι οικείο παιδιόθεν - αυτό τους παρέχει αίσθημα ασφάλειας, αφού είναι πράγματα που γνωρίζουν καλά» διευκρινίζει η Μπρ. Γκεμάινχαρντ.

Σε παρόμοια συμπεράσματα καταλήγουν και μελέτες σχετικές με τη μάθηση. Κατά τη μαθησιακή διαδικασία -είτε αυτή είναι συνειδητή είτε ασυνείδητη- σχηματίζονται πάντοτε συνδέσεις μεταξύ των εγκεφαλικών νευρικών κυττάρων. Οσο συχνότερα επαναλαμβάνονται όσα μάθαμε τόσο δυναμώνουν αυτοί οι σύνδεσμοι - κατ' αυτόν τον τρόπο τα γνωστά μάς φαίνονται εύκολα, ενώ για οτιδήποτε νέο πρέπει να καταβάλλουμε κάθε φορά προσπάθεια.

Δηλαδή όσα μαθαίνει ο Γιαννάκης, δεν τα ξεχνά ποτέ ως Γιάννης; Και είναι ορθό ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη «μοίρα» που προδιαγράφεται μέσα στους οικογενειακούς κόλπους;

Για καλή μας «τύχη», υπάρχουν διέξοδοι. Η ανθρώπινη εξέλιξη δεν σταματά στην ηλικία των 20 και κάτι ακόμη, και ο εγκέφαλος συνεχίζει να αλλάζει μέχρι τα βαθιά γηρατειά. Κι αυτό ο καθένας μας είναι σε θέση να το επηρεάσει. Οπως λέει η Μπρ. Γκεμάινχαρντ, «το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε υιοθετήσει από γονείς και παππούδες και για ποιον λόγο - και τότε να αποφασίσουμε εάν επιθυμούμε να το διατηρήσουμε ή όχι».

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Το γράψιμο είναι μια πράξη ενάντια στον φόβο




Το πρώτο του βιβλίο, «Το Μέγαρο Γιακουμπιάν» (εκδόσεις Πόλις, 2007, μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη) είχε σπάσει κάθε ιστορικό ρεκόρ πωλήσεων στον αραβικό κόσμο, έκανε μια διθυραμβική πορεία στο εξωτερικό κι αποθεώθηκε από τον παγκόσμιο Τύπο. Κανείς λοιπόν δεν περίμενε ότι ο παράξενος αυτός οδοντίατρος από το Κάιρο, με το δαιμονικό ταλέντο, θα επαναλάμβανε τόσο γρήγορα το θαύμα.


Κι όμως, το νέο του βιβλίο, το «Σικάγο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκη» σε μετάφραση της Κλαίρης Σωτηριάδου, κατάφερε από τις πρώτες κιόλας μέρες της κυκλοφορίας του να ξεπεράσει κάθε φαντασία και να σπάσει ακόμα και το προηγούμενο ρεκόρ.

Ο Αλάα Αλ Ασουάνι φαίνεται να κουβαλά το μαγικό λυχνάρι της έμπνευσης. Εκπληκτικός τεχνίτης της αφηγηματικής τέχνης, με χαρακτήρες που σφύζουν από ζωντάνια, με τις μεγάλες συγκρούσεις και τα ανθρώπινα πάθη να διυλίζονται πανέξυπνα κάτω από την πένα του, ξέρει σίγουρα πώς να κρατά μαγεμένο τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Στο «Σικάγο» διασταυρώνονται δύο διαφορετικοί κόσμοι κι αναμετρούν τις αδυναμίες, τους φόβους, τους κεκτημένους κώδικες και τις ιδιαιτερότητές τους. Στην πανεπιστημιακή Σχολή Ιατρικής του Ιλινόις, ένα γοητευτικό μωσαϊκό χαρακτήρων από την Αίγυπτο και την Αμερική θα ταιριάξει από την αρχή τα ψηφία της ταυτότητάς του, για να χωρέσουν και την «άλλη» πραγματικότητα. Ωστόσο, ο Αλ-Ασουάνι κατορθώνει να μετατρέψει ένα τέτοιο δύσβατο εγχείρημα στην πιο μεθυστική ιστορία, με την εκπληκτική ζωντάνια των χαρακτήρων του και τα σπαρταριστά στιγμιότυπα της καθημερινότητάς τους.

Τι σας παρακίνησε να τοποθετήσετε την ιστορία σας στο Σικάγο αυτή τη φορά;

«Οι πρώτοι σπόροι γι' αυτό το βιβλίο βρίσκονται μέσα στα προσωπικά μου βιώματα. Ημουν φοιτητής Οδοντιατρικής στο Σικάγο τη δεκαετία του '80, κι είναι ένας τόπος που γνωρίζω καλά, είναι κομμάτι της ζωής μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι την πρώτη μέρα που έφτασα στο πανεπιστήμιο, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα από το παράθυρό μου ήτανε δύο Αφροαμερικανοί σε άθλια κατάσταση να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε. Ηταν μια εικόνα που με αιφνιδίασε, σχεδόν με σόκαρε, μια εικόνα που ταίριαζε σε χώρα του Τρίτου Κόσμου κι όχι στην Αμερική, όπως την είχα τότε στο μυαλό μου. Τα ερεθίσματα γύρω μου ήτανε τόσο οξυμένα, τόσο ορμητικά, που από τότε ακόμα σκεφτόμουν πως θ' αποτελούσαν εξαιρετικό υλικό για ένα βιβλίο κάποια στιγμή στο μέλλον. Κρατούσα λοιπόν τα μάτια μου ανοιχτά να ρουφήξω όσο μπορούσα περισσότερο απ' ό,τι συνέβαινε γύρω μου, να καταγράψω μέσα μου τις δονήσεις και τα ερωτήματα εκείνης της εμπειρίας».

Νιώθατε όπως οι ήρωές σας στο βιβλίο, εκείνα τα χρόνια;

«Ναι, βέβαια, ένιωθα την ίδια νοσταλγία για την Αίγυπτο, το ίδιο σάστισμα μπροστά σε μια διαφορετική κουλτούρα, την ίδια αμηχανία κι επιφυλακτικότητα μέχρι ν' αποκρυπτογραφήσω τον νέο τόπο. Ακόμα και το γεγονός πως θα ζούσα εκεί μόνο για λίγα χρόνια, δεν με παρηγορούσε ιδιαίτερα. Ομως οι ήρωές μου δεν είναι αντίγραφα, ούτε δικά μου ούτε κανενός άλλου. Μπορεί να παίρνω την πρώτη ύλη από τα δικά μου βιώματα, αλλά από κει και πέρα είναι αυθύπαρκτοι κι αυτόνομοι ν' ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο».

Στο βιβλίο καταπιάνεστε με πολλά δυνατά θέματα ταυτόχρονα, όπως η θέση της γυναίκας στον αραβικό κόσμο, η κατάσταση των θρησκευτικών μειονοτήτων, τα αγκάθια ενός ανελεύθερου καθεστώτος. Δεν σας φόβισε το βάρος τους;

«Δεν ξεκινάω ποτέ ένα βιβλίο με βάση τα θέματα που θα 'θελα να καταπιαστώ. Ξεκινάω πάντα με τους χαρακτήρες. Θεωρώ ένα μυθιστόρημα γεμάτο ζωή και ανθρώπους, που είναι σαν κι εμάς, πολύ πιο ουσιαστικό και σημαντικό. Κατά συνέπεια, η μεγάλη πρόκληση για έναν συγγραφέα είναι, κατά τη γνώμη μου, να δημιουργήσει αληθινούς χαρακτήρες, που πείθουν, που τους νιώθεις ν' αναπνέουν ολοζώντανοι. Φυσικά και θα ξετυλίξεις τα θέματα που σε απασχολούν, όπως τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, αλλά αυτό θα γίνει μέσα από τους χαρακτήρες. Οταν καταφέρεις να ταυτιστεί ο αναγνώστης μαζί τους, ν' αναγνωρίσει τον εαυτό του στις σκέψεις και την καθημερινότητά τους, να τους νιώσει οικείους, τότε θ' ασχοληθεί πραγματικά και με τα ερωτήματα που θέτουν».

Οι ήρωές σας στο «Σικάγο», αν και λαχταρούν την αλλαγή στη ζωή τους, εν τούτοις φαίνεται να μην καταφέρνουν να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, στην Αμερική. Ποιοι είναι οι λόγοι, κατά τη γνώμη σας;

«Οι Αιγύπτιοι δεν είναι λαός συνηθισμένος στη μετανάστευση. Μεταναστεύουν μόνον εάν είναι απόλυτα αναγκασμένοι να το κάνουν. Σκεφτείτε πως ένας λαός με 7.000 χρόνια Ιστορίας ήρθε για πρώτη φορά σ' επαφή με το θέμα της μετανάστευσης μόλις πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια. Η ιδέα της μετανάστευσης είναι παντελώς ξένη με την αιγυπτιακή φύση και νοοτροπία. Σ' όλη την πορεία της Ιστορίας μας ήμασταν συνηθισμένοι να είμαστε σφιχτά ο ένας δίπλα στον άλλο. Επομένως, ένας Αιγύπτιος μετανάστης, ακόμα κι αν έχει τεράστια επαγγελματική επιτυχία σε μια άλλη χώρα και καλύτερες συνθήκες ζωής, περνάει πάντα μια εσωτερική διαδικασία "δράματος". Πόσω μάλλον όταν είναι αναγκασμένος να το κάνει γιατί δεν έχει τα βασικά ανθρώπινα στάνταρντ ζωής στη χώρα του».

Πόσο μπορεί να βοηθήσει η λογοτεχνία για να επιτευχθούν αυτά τα ανθρώπινα στάνταρντ, για να αλλάξει μια νοοτροπία ή ένα καθεστώς;

«Η λογοτεχνία δεν μπορεί ν' αλλάξει ένα καθεστώς -όποιος θέλει ν' αλλάξει ένα καθεστώς πρέπει να το κάνει μέσα από την πολιτική δράση ή τον πολιτικό λόγο. Πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λογοτεχνία για όποιου είδους πολιτικά απωθημένα ή οράματα. Η λογοτεχνία έχει έναν πολύ πιο δύσκολο και υψηλό στόχο: ν' αλλάξει εμάς. Να μας κάνει πιο δίκαιους, πιο ανεκτικούς, με μεγαλύτερη κατανόηση προς τους άλλους, με βαθύτερη γνώση της ίδιας μας της ψυχής. Οταν σε συνεπαίρνει ένα βιβλίο, που ωθεί το πνεύμα σου να φτάσει μακρύτερα, δεν είσαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος στο τέλος με τον άνθρωπο που το ξεκίνησε. Μια μικρή, μαγική, έστω και ανεπαίσθητη, αλλαγή έχει γίνει μέσα σου».

Ειδικά για τη θέση της γυναίκας σήμερα στις αραβικές χώρες, ένα θέμα που αναδεικνύετε με ιδιαίτερη ευαισθησία στο βιβλίο σας, βλέπετε να υπάρχει κάποια αλλαγή;

«Σε μια δικτατορία υποφέρουν οι πάντες και κάποιες ομάδες υποφέρουν διπλά. Ομως δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες αν δεν λύσεις πρώτα το πρόβλημα που έχει όλος ο αιγυπτιακός λαός κάτω από ένα ανελεύθερο καθεστώς».

Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η τεράστια απήχηση που έχουν τα βιβλία σας, όχι μόνον στον αραβικό κόσμο αλλά και σε χώρες που θεωρούνται απόρθητες σ' ό,τι αφορά την ξενόγλωσση λογοτεχνία, όπως η Αγγλία και η Αμερική;

«Πιστεύω πως δεν έχει να κάνει με το πόσο σπουδαία και μεγάλα θέματα αναπτύσσει ένας συγγραφέας, αλλά με το πόσο ζωντανή παρουσιάζει την ανθρώπινη εμπειρία. Ο συγγραφέας, οφείλει να ισορροπήσει πάνω σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη θεματική και να διατηρήσει τους ήρωές του τόσο πραγματικούς και ατόφιους που ο κάθε αναγνώστης να βρίσκει κάτι από τον εαυτό του. Ειδικά στο "Σικάγο", η παρουσία χαρακτήρων από διαφορετικούς χώρους και κουλτούρες που προσπαθούν να ζήσουν και να δημιουργήσουν μαζί, λειτούργησε πολύ ενθαρρυντικά, πιστεύω, στους αναγνώστες της Δύσης. Η ευχαρίστηση της ανάγνωσης, που δεν κάνει βέβαια εκπτώσεις στην ποιότητα, πιστεύω ότι είναι το σημαντικότερο απ' όλα, το κλειδί. Αν το κατορθώσεις αυτό, μπορείς να διασχίσεις κάθε είδους όρια και σύνορα και να μιλήσεις στον κάθε αναγνώστη».

Το γεγονός ότι πρώτη φορά στην αραβική λογοτεχνία ένας συγγραφέας εκφράζεται τόσο ανοιχτά και θαρραλέα για πολιτικά και σεξουαλικά θέματα, δεν είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας; Είναι μια αποφασιστική τομή που ξαφνιάζει, σε σχέση με την πιο διακριτική γραφή που είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα στην αραβική λογοτεχνία - ειδικά ο αραβικός κόσμος θα πρέπει να διψούσε για ένα βιβλίο που να λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους.

«Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα γι' αυτή την παρατήρηση. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως όταν φοβάμαι να πω τα πράγματα όπως είναι, τότε δεν είμαι συγγραφέας. Δεν εννοώ πως είμαι θαρραλέος από τη φύση μου, εννοώ πως για μένα το γράψιμο είναι η καθαυτό πράξη ενάντια στο φόβο. Οσο για το αν διψούσαν οι Αραβες αναγνώστες για κάτι τέτοιο, δεν μπορώ να το πω, γιατί υπάρχει εξαιρετικά πλούσια λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο, πολύ δυνατά βιβλία και εκπληκτικοί συγγραφείς».

Γιατί αυτή η πλούσια λογοτεχνία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παραμένει άγνωστη στη Δύση; Πού είναι το πρόβλημα;

«Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα σε ό,τι αφορά τη μετάφραση. Η αραβική λογοτεχνία δεν έχει παρουσιαστεί μέχρι τώρα στη Δύση, όπως θα 'πρεπε, μ' όλο τον πλούτο και τις διαστάσεις της. Και δεν εννοώ μόνο τη σύγχρονη λογοτεχνία, αλλά πολύ περισσότερο την κλασική, μια λογοτεχνία εκπληκτικής δύναμης και ομορφιάς. Δυστυχώς, αυτοί που έχουν την αρμοδιότητα να μεταφράζουν δεν κρίνουν πάντα αντικειμενικά, με βάση μόνο τα λογοτεχνικά κριτήρια, κάποιοι κρίνουν με βάση άλλες παραμέτρους, που δεν έχουν σχέση με την τέχνη. Είμαστε σε μια εποχή που η λογοτεχνία αυτή καθαυτή δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα, μπαίνουν στη μέση άλλα κριτήρια, πολιτικά, κοινωνικά... αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...». *

Η πολιτική αρθρογραφία μου ενοχλεί περισσότερο από τα βιβλία μου

Το γεγονός ότι στο βιβλίο σκιαγραφείτε ξεκάθαρα τον πρόεδρο της Αιγύπτου με όχι πολύ κολακευτικό τρόπο, αλλά και το ότι είστε μέλος της οργάνωσης Kefaya, με έντονο πολιτικό λόγο, σας έχει δημιουργήσει προβλήματα με τις επίσημες αρχές;

«Αρθρογραφώ έντονα για τη δημοκρατία, έχω δική μου στήλη όπου εκφράζομαι πολιτικά, κι αυτό ενοχλεί πολύ περισσότερο την κυβέρνηση απ' ό,τι τα βιβλία μου. Οι κυβερνήσεις που δεν είναι δημοκρατικές, δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τη λογοτεχνία. Φυσικά δεν με συμπαθούνε αλλά δεν μου έχουν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα μέχρι στιγμής. Οι όποιοι μπελάδες μου είναι τουλάχιστον ασήμαντοι σε σχέση με τις καταστάσεις που είχαν ν' αντιμετωπίσουν αρκετοί φίλοι μου, που φυλακίστηκαν ή και βασανίστηκαν ακόμη».

Απογοήτευση ο Ομπάμα

Σε άρθρο σας στους «New York Times» εκφράσατε την απογοήτευση του αραβικού κόσμου από τον Ομπάμα. Τι αλλαγές ελπίζατε ότι θα έφερνε;

«Ο Ομπάμα προέρχεται από μια κοινωνική ομάδα που γνώρισε την καταπίεση και το άδικο. Σαν φιγούρα ενέπνευσε, νομίζω, όλο τον κόσμο κι όχι μόνο τον αραβικό. Αλλά ειδικότερα εμείς οι Αραβες προσδοκούσαμε περισσότερη δικαιοσύνη σε ό,τι αφορά την αραβο-ισραηλινή διαμάχη. Κάτι τέτοιο τελικά δεν συνέβη, μάλλον το αντίθετο: η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν έχει αλλάξει καθόλου σε σχέση με πριν, τουλάχιστον μέχρι τώρα».

Τι πιστεύετε ότι τον κάνει απρόθυμο να δώσει μια δικαιότερη λύση;

«Η εξωτερική πολιτική της Αμερικής κατευθύνεται σε μεγάλο βαθμό από τα ισχυρά λόμπι. Ο Ομπάμα, εξαιρετικά έξυπνος, γνωρίζει πως αν σπρώξει τα πράγματα πέρα από κάποιο όριο, θα αποβεί καταστροφικό για την καριέρα του».

Κείμενο: ΠΟΠΗ ΜΟΥΣΟΥΡΑΚΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ /www.enet.gr

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

ΕΥΡΩ ή ΓΙΑΤΡΟ??

Οι απόψεις στο ενδιαφέρον αυτό φόρουμ του BBC έχουν πληθύνει και σήμερα θα παραθέσουμε ακόμη μερικές από αυτές, κυρίως τις πιο αρνητικές.

ΑΓΓΛΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ με το ψευδώνυμο «Ι need a holiday», δηλαδή «Χρειάζομαι διακοπές»: Εφόσον δεν χρησιμοποιούνται χρήματα των Βρετανών φορολογουμένων, δεν μου καίγεται καρφί τι θα συμβεί στην Ελλάδα ή με το ευρώ.

ΤΖΟ ΜΑΪΚΛ, Λονδίνο: Πηγαινοέρχομαι μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου πολύ τακτικά τα τελευταία 6 χρόνια και σας εγγυώμαι ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. (Οι Ελληνες) δεν υπακούουν σε κανένα νόμο και το «μαύρο χρήμα» είναι βασιλιάς στην Ελλάδα. Μπαίνεις σ' ένα κατάστημα, εστιατόριο ή και κομμωτήριο. Ολοι καπνίζουν και η αστυνομία περνάει απ' έξω τραγουδώνας χαρούμενα. Συναντάς πλούσιους ανθρώπους, όπως τραγουδιστές, γιατρούς κ.λπ., όλοι ισχυρίζονται ότι τα βγάζουν πέρα δύσκολα όταν είναι να πληρώσουν τους φόρους τους, αλλά ξέρεις πως τα παίρνουν με πλάγιο τρόπο, και μετρητά, από τους απλούς πολίτες. Οι Ελληνες δεν πληρώνουν φόρους.

ΑΝΤΑΜ, Ηνωμένο Βασίλειο: Προτού βοηθήσουμε οποιαδήποτε χώρα, θα πρέπει να απομακρυνθούν από την εξουσία οι ανίκανοι που οδήγησαν τους πολίτες τους σε οικονομική δυσκολία και απέραντο ψυχικό στρες και να παραπεμφθούν μετά σε δίκη. Γιατί να επιδοτούμε τράπεζες, και τώρα ολόκληρες χώρες, όταν εκείνοι που προκάλεσαν την κρίση με την απληστία και ανικανότητά τους παραμένουν ανέγγιχτοι; Αναφέρομαι στην άρχουσα ελίτ, που δεν λογοδοτεί ποτέ σε κανέναν, κλέβει τους πάντες και κάνει αβάσταχτη τη ζωή των καθημερινών ανθρώπων.

ΚΟΓΚΙΤΑ ΤΙΟΥΤ, Βόρεια Αγγλία: Οταν επιβραβεύεις, αντί να τιμωρείς ένα άτακτο παιδί, δεν θα αλλάξει ποτέ την παραβατική συμπεριφορά του.

ΤΖΑΖΜΙΝ, Γαλλία: Θα πάνε χαμένα τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, εάν με αυτά βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από την κρίση. Πρέπει να της επιβληθούν ακόμα πιο αυστηρά μέτρα.

ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΛΟΟΥ, Νόρθγουντ, Αγγλία: Επισκέφθηκα τη νότια Ελλάδα πέρυσι. Ταξίδεψα πολύ. Παρατήρησα πόσο σαθρό ήταν το σύστημα με πιστωτικές κάρτες. Σε βενζινάδικο της επαρχίας δεν τις δέχονταν και αναγκαζόμουν να πληρώνω τοις μετρητοίς. Κατάλαβα, μιλώντας με αρκετό κόσμο, ότι η φιλοδοξία πολλών νέων ανθρώπων είναι να προσληφθούν στο Δημόσιο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να απολυθούν και παίρνουν καλές συντάξεις. Η διαφθορά μέσα στην αστυνομία είναι ενδημική, σε τέτοια κλίμακα μάλιστα, όπως μου είπαν φίλοι, που δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε εμείς στη Βρετανία. Η Ελλάδα έχει ξεπεράσει τα όρια που να μπορεί να βοηθηθεί. Δεν σώζεται με τίποτα. Και εμείς δεν πρέπει να το κάνουμε.

Όσο και να μας κακοκαρδίζουν αυτά τα σχόλια, αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια τους.

Και παρ όλη την αντίθετη επικρατούσα άποψη, η "βοήθεια" θα έρθει με τη μορφή τριπλής βαριάς επιτήρησης.
Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Τράπεζα και για πρώτη φορά Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

ΠΡΟΚΑΛΕΙ πολλά και εύλογα ερωτήματα η ανάμιξη του Δ.Ν.Τ. με δεδομένο ότι με τις σκληρές παρεμβάσεις του σε χώρες που είχαν οικονομικό πρόβλημα δεν έδωσε λύσεις σωτηρίας αλλά καταστροφής.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ παράδειγμα είναι η περίπτωση της Αργεντινής, με αφορμή την οποία ο Νόαμ Τσόμσκι επεσήμανε «την προσπάθεια απαλλαγής των χωρών από το κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έπειτα από δύο δεκαετίες καταστροφικών επιπτώσεων από την εφαρμογή των κανόνων του». Οχι μόνον η Αργεντινή αλλά και όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής αγωνίζονται συλλογικά να απαλλαγούν από την «τεχνογνωσία» του Δ.Ν.Τ.

Ισχυρίζεται όμως ο Γεώργιος Παπανδρέου, ότι η στήριξη που χρειαζόμαστε είναι ψυχολογική και πολιτική και ουχί οικονομική, κάτι που με βάζει σε σκέψεις.


Υ.Γ. Ευχαριστώ τα κορίτσια της Καλημεροπαρέας για τα καλά και ενθαρρυντικά τους λόγια.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Αργόμισθοι και άφαντοι!


Περίπου 350 εφοριακούς ψάχνουν να βρουν στο υπουργείο Οικονομικών κι ακόμα δεν τους έχουν ανακαλύψει.

Πρόκειται για 350 μόνιμους, και όχι συμβασιούχους, υπαλλήλους, που εμφανίζονται στις λίστες της κεντρικής υπηρεσίας, αλλά είναι άγνωστο μέχρι σήμερα πού προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Η έρευνα, που έγινε από υπηρεσία σε υπηρεσία, δεν απέδωσε καρπούς. Και τώρα συζητούν πιο δραστικά μέτρα, όπως της περικοπής ενός μηνιάτικου, του Απριλίου ή του Μαΐου. Διότι μπορεί οι εν λόγω υπάλληλοι να είναι αργόμισθοι, αλλά θα τους τσούξει αν ένα μήνα πάνε στην τράπεζα και δεν βρουν τον μισθό τους. Μπορεί τότε να εμφανιστούν στην υπηρεσία τους ζητώντας εξηγήσεις...



πηγή

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ





Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Είναι εξοργιστικό -γράφει ο Τζον Γουότσον- τα σχολεία να παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις και γεγονότα και να αφήσουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία. Αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες. Δεδομένου του κρίσιμου ρόλου της φαντασίας στη δημιουργικότητα, την καινοτομία και την επιστημονική πρόοδο, ο αρνητικός αντίκτυπος στην κοινωνία είναι ανυπολόγιστος. Οταν επισκέπτομαι συχνά σχολεία, λέει ο Ευγένιος Τριβιζάς, με εντυπωσιάζει η τεράστια φαντασία και δημιουργικότητα των προνηπίων και νηπίων. Βλέπω λίγα χρόνια αργότερα, τα ίδια παιδιά να συμπεριφέρονται σαν ρομπότ, σαν πιόνια. Κουρασμένα και αγχωμένα, να έχουν χάσει τη φρεσκάδα αυτή της ματιάς, αυτή τη μαγική σπίθα. Εχουμε όμως και εμείς μερίδιο της ευθύνης. Ανησυχούμε όταν τα παιδιά παίζουν με αόρατους φίλους ή όταν υποδύονται στα παιχνίδια τους διάφορους ρόλους. Προτιμάμε να τους δίνουμε βιβλία ηθικής βελτίωσης ή μετάδοσης γνώσεων αντί να τους χαρίζουμε παραμύθια, τα οποία είναι η θρεπτικότερη τροφή της φαντασίας. Στόχος της εκπαίδευσης δεν πρέπει να είναι τόσο η μετάδοση γνώσεων -άλλωστε η γνώση στην εποχή μας είναι εύκολα προσβάσιμη- όσο η καλλιέργεια της δημιουργικότητας του παιδιού, ώστε να μπορεί να κάνει σωστή εκμετάλλευση αυτών των γνώσεων. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η επιστήμη δεν είναι τίποτα άλλο από εφηρμοσμένη φαντασία. Η επιστημονική πρόοδος δεν επέρχεται τόσο με νέες παρατηρήσεις και πρόσθετα στοιχεία, όσο με μετατάξεις που συντελούνται στη φαντασία των επιστημόνων. Με τολμηρές ιδέες, θαρραλέες υποθέσεις και ριζοσπαστικές εικασίες. Μαθαίνουμε τα παιδιά να υπηρετούν την πραγματικότητα, ενώ θα έπρεπε να τα μαθαίνουμε να την ξεπερνούν.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΣΙΚΝΑ

Τσικνοπέμπτη σήμερα, νωρίς φέτος οι απόκριες, αν δεν έβλεπα το νομάρχη εν μέσω αποκριάτικων εκδηλώσεων ούτε που θα ήξερα τι περίοδο διανύουμε.
Αλήθεια τι περίοδο διανύουμε;
Δύσκολο ν' απαντήσεις λιγόλογα.
Γι αυτό και όταν ακούω τις ρήσεις:
"Πιάσαμε πάτο.
Χρεοκοπήσαμε.
Καταστραφήκαμε.
Οι αγρότες είναι χαραμοφάηδες.
Οι μετανάστες είναι εγκληματίες.
Οι γιατροί φακελώνονται.
Οι εργοδότες είναι εκμεταλλευτές.
Οι υδραυλικοί υπερχρεώνουν", μαζεύομαι.
Καθίστε ρε παιδια, δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο.
Ξέρεις πόσες αποχρώσεις έχει το γκρι;
Σε πόσες γκάμες συνδυάζονται τα χρώματα;
Οι υπεραπλουστεύσεις όμως είναι βολικές.
Εύκολα ξεμπερδεύεις.
Δεν χρειάζεται να βάλεις το μυαλό να δουλέψει.
Και όταν το βάζουν κάποιοι που τόχουν ανάγκη, κάποιοι έγκλειστοι που οι γνώσεις, η μόρφωση, η πνευματική τους καλλιέργειά είναι ίσως και η μόνη τους διέξοδος από τη φυλακή τους, το ελληνικό κράτος τους το αρνείται.
Αρνείται σε έναν άνθρωπο, άσχετο ποιος είναι αυτός, τα νομικά και ηθικά του δικαιώματα, (αφορούν σε διδακτορική διατριβή) με τον κίνδυνο ακόμη μια φορά να δώσουμε δικαιώματα για να μιλήσουν απαξιωτικά για την Ελλάδα.
Αναλυτικότερα, αρνείται το Υπουργείο Δικαιοσύνης αίτηση στον Γιωτόπουλο, για χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, ο οποίος θα έχει σύνδεση μόνο με το πόρταλ του πανεπιστημίου και θα βρίσκεται εκτός κελιού, σε ειδική αίθουσα.
Την αίτηση συνυπογράφουν καθηγητές - μεταξύ των οποίων και η επιβλέπουσα το Διδακτορικό- και η Διευθύντρια του Τμήματος του Γαλλικού Πανεπιστημίου και την αποστέλλουν στον Υπουργό Δικαιοσύνης και στον Διευθυντή της φυλακής. Σ' αυτήν υποστηρίζουν το αίτημά και υπογραμμίζουν ότι είναι η πρώτη φορά που ένας φυλακισμένος συνεχίζει τις σπουδές στα Μαθηματικά σε τόσο ψηλό επίπεδο και ότι είναι σημαντικό για τη Δημοκρατία και για την αντιμετώπιση των φυλακισμένων στην Ευρώπη να του επιτραπεί να προσφέρει στη συλλογική Επιστημονική Ερευνα. Η απάντηση έρχεται στις 2-12-09 και είναι πάλι απορριπτική για τους ίδιους λόγους! Αυτή τη φορά απ' τους αρμόδιους του Υπουργείου Δικαιοσύνης, υποτίθεται σήμερα εκσυγχρονιστές και προοδευτικούς!
Και μια και μιλάμε για εκσυγχρονισμό και πνευματικές εργασίες, θρηνήσαμε αρκετές απώλειες αυτές τις μέρες, ανθρώπων της λογοτεχνίας και της διανόησης.
Χάουαρντ Ζιν, η Αναστασία είχε γράψει γι αυτόν και για το καταπληκτικό του βιβλίο " Η Ιστορία του Λαού Των Ηνωμένων Πολιτειών", Σάλιντζερ, με το αριστούργημα "ο Φύλακας στη Σίκαλη" και σήμερα με το μέγα στοχαστή και αγωνιστή Αξελό Κώστα.

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Τα όνειρα όπως τα αντιμετώπισαν οι αρχαίοι Έλληνες και ο Φρόυντ

Επιστήμονες εξειδικευμένοι στη μελέτη της λειτουργίας της μάθησης επισημαίνουν ότι το όνειρο μας βοηθάει να εμπεδώσουμε αυτά που μάθαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας και να διατηρήσουμε έτσι στη μνήμη μας γεγονότα και λύσεις προβλημάτων για χρόνια.
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως τα όνειρα δραστηριοποιούν εγκεφαλικά κύτταρα σε συνδυασμούς και διαδοχές που είναι αδύνατες κατά την εγρήγορση, ασκώντας έτσι στον εγκέφαλο την ευελιξία της σκέψης και της συμπεριφοράς.
Έτσι λοιπόν, το όνειρο ως συμβάν κι ως περιεχόμενο εξηγήθηκε ποικιλοτρόπως.
Στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια ο Όμηρος χρησιμοποιεί το όνειρο ως θεόσταλτο μήνυμα ή ως μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων με τους θεούς.
Αργότερα οι Έλληνες πήγαιναν στους ναούς του Απόλλωνα ή στα Ασκληπιεία, όπου, ύστερα από ειδική τελετουργία αφήνονταν να ονειρευτούν το τρόπο της θεραπείας τους, τον οποίο ειδικοί μάντεις-ιερείς ερμήνευαν το επόμενο πρωί.
Στη φιλοσοφία του Πλάτωνα βρίσκουμε αντιστοιχίες με ορισμένες βασικές έννοιες της ψυχανάλυσης του Φρόυντ. Σύμφωνα με τη θεωρία του Πλάτωνα (Πολιτεία) στο όνειρο ικανοποιούνται εικονικώς παράνομες επιθυμίες.
Αντιστοίχως, η θεωρία του Φρόυντ, που 24 αιώνες αργότερα θεμελιώθηκε πάνω σε κλινικές παρατηρήσεις επί νευρωτικών ασθενών, υποστηρίζει ότι το όνειρο έχει ψυχολογική σημασία και νόημα και ότι είναι η βασιλική οδός που οδηγεί στον ασυνείδητο κόσμο των καταπιεσμένων από την ηθική συνείδηση πόθων.




πηγή:περιοδικό"ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΕΣ"