Υπάρχουν κάτι παιδιά, ίδια μέσα στ' άλλα , μεγαλωμένα με αγάπη και φροντίδα, που, όμως, όταν κάποια μέρα μάθουν πως οι πραγματικοί τους γονείς είναι κάπου εκεί έξω, μπορεί και να ξοδέψουν την υπόλοιπη ζωή τους για να τους βρουν.
Υπάρχουν κάτι παιδιά, ίδια μες στα άλλα, μεγαλωμένα μ' ανεμελιά και παιχνίδι, που...όμως... όταν κάποια μέρα μάθουν πως δεν έχουν χωριό.....υιοθετούν...μερικά!
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουμε εγώ και ο Μ., που παρ όλο που είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σ' εποχές που στις πόλεις υπήρχαν γειτονιές, μπίλιες, κρυφτό, μακριά γαϊδούρα, δεν υπήρχαν.... γαϊδούρια!!!!
Τώρα θα μου πεις πώς γίνεται να νοσταλγείς κάτι που δεν έχεις βιώσει; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εξηγήσω, να όμως που συμβαίνει, να που γυρεύουμε ρίζες δανεικές, να που οι φίλοι μας μας τις παρέχουν απλόχερα!
Γιατί συν τοις άλλοις έχουμε και την τύχη να έχουμε φίλους που αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα της αναβίωσης, της συμμετοχής, της συνέχειας των τοπικών εθίμων και παραδόσεων αποφασίζουν να περάσουν στην ενεργό δράση.
Αστοί πλέον και γνωρίζοντας πως ο μόνιμος νόστος είναι ανέφικτος, επιλέγουν να ποτίσουν τις ρίζες με "νόστιμες εφημερίες" και να μπολιάσουν με την έκδοση και κυκλοφορία τριμηνιαίας εφημερίδας.
Δράσεις που χρειάζονται επίπονη και χρονοβόρα προετοιμασία μα που τα ανταποδοτικά οφέλη αποζημιώνουν !!! Δεν εκφράζονται τα συναισθήματα που νιώθεις όταν βλέπεις το χωριό να ξαναζωντανεύει, όταν από τα πέρατα του κόσμου σ' ευχαριστούν για την εφημερίδα και σε παρακαλούν για την επόμενη.
Έτσι και μεις τώρα δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λόγια αυτά που οι φίλοι μας μας πρόσφεραν αυτό το τριήμερο και την φιλικότητα και την φιλοξενία που μας έδειξαν οι μόνιμοι κάτοικοι!
δυό πλευρές
Πριν από 4 ώρες
12 σχόλια:
Μπορείτε πλέον να καυχιέστε οτι έχετε, όχι μόνο ένα χωριό, αλλά δύο (Αλιάκμονα και Βελανιδιά).
Δεν σας το χάρισε κανείς αυτό. Το κατακτήσατε, γιατί αισθανόμαστε την από καρδιάς συμμετοχή σας, σε ότι αφορά τον γενέθλιο τόπο μας.
Nτίνα μου,συμφωνώ απολύτως με την Νίνα.Το κατακτήσατε μόνοι σαςκαι μάλιστα ο Μ.λίγο πάρα πάνω με το κλάδεμα.Ας ευχηθούμε ότι σύντομα θα ξανπεράσουμε το ίδιο καλά στο χωριο.
Χρύσα.
Ε, παιδιά, άλλοι στο χωριό σας χωράνε; όχι τίποτε άλλο, αλλά είστε τόσο καλή παρέα που είμαι μέσα να έχω όχι μόνο ένα χωριό, το δικό μου, αλλα μαζί κι ένα ακόμη, το δικό σας!
Κωνσταντινιά πού είναι οι φωτογραφίες; Τι, μόνο με κείμενο θα τη βγάλουμε;
Τα μπροστινά γραφόμενα είναι μια λογική συνέχεια αυτών που έζησες. Και αυτά που έζησες είναι η αναβάπτισή σου και ο εμποτισμός σου στα βιώματα των φίλων σας. Ετσι δημιουργήθηκε μια κάποια συνέχεια η οποία μπορεί να αντέξει στον χρόνο, επειδή πάντα θα συνδυάζει αισθήματα και παραστάσεις (εικόνες)από μια άλλη Ελλάδα, όπου κολλάμε όπως η μύγα στο μέλι λόγω καταβολών.
Καμιά φωτογραφία δεν έχουτε απ αυτό το μέρος, να ταξιδέψουμε κι εμείς ολίγον,οι αμετακίνητοι;
ΝΙΝΑ,
ευχαριστούμε πολύ!!!!!!
Πάντως αν θέλουμε να καυχηθούμε μπορούμε να πούμε -όπως είπε και η Χρύσα- πως σαν τον Όμηρο και μεις, μας διεκδικούν πολλοί!
Δεν μας παραχωρούν όμως όλοι και σπίτια όπως εσείς.
Πάντως το ότι συμμετέχουμε, συμμετέχουμε. Η αλήθεια να λέγεται.
ΧΡΥΣΑ,
σ' ευχαριστούμε!!!
Σίγουρα θα περάσουμε καλά και πολλές φορές. Έχει δέσει πια το σιρόπι. Η συνταγή πέτυχε!
Υ.Γ.Καλά ρε συ! Αφού γνωρίζεις το κουσούρι μου! Πώς υπ' έπεσες σ' αυτό το σφάλμα; Δεν μπορείς να λες μόνο ένα καλό λόγο για τον Μιχάλη.
Αναστασία,
σαν επίτιμη δημότισσα, μου φαίνεται πως δικαιούμαι να πω, πως χίλιοι καλοί χωράνε.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Αναμείνατε λίγο!
Αστερίωνα,
μπροστά ήσουνα;
Κώστα,
έκανα έκκληση στους φωτορεπόρτερ. Προς το παρόν ένα βιντεάκι δια χειρός -ποιανού άλλου;- Μιχάλη!
Γιατί αμετακίνητοι; Τεμπελιά;
Kαλύτερα να έχεις φίλους και να μην έχεις δικό σου χωριό παρά το αντίθετο, σε διαβεβαιώ. Και του χρόνου!
Και του χρόνου Αδαμαντία!!
Σοφά τα λόγια σου. Το ξέρω και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για τους φίλους που υπάρχουν στη ζωή μου.
Δημοσίευση σχολίου