Μια λιακάδα την έχει!
Θα μπορούσε να είναι μέρα για βόλτα αν δεν ήταν αυτό το βοριαδάκι που τ' αρνάκια παγώνει.
Καλύτερα όμως, για να αναγκαστώ στρωθώ και να γράψω την "εργασία" μου. Υποσχέθηκα να γράψω λίγα λόγια, κάτι σαν κριτική, για το βιβλίο "Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας" του Σκαμπαρδώνη.
Οξύμωρο σχήμα ο τίτλος ε; Έτσι δεν μαθαίναμε στο δημοτικό; Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα και το βιβλίο. Γιατί ενώ κάτι απροσδιόριστο σε ξενίζει στο ύφος του, ίσως η λοξή σύνθεση συγγραφής όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, ενώ κάπου νιώθεις ότι σε κουράζει, από την άλλη κάτι σε έλκει, σε γοητεύει να συνεχίσεις.Δεν είπα όμως την υπόθεση! Ας αφήσω τον συγγραφέα να μας την εξηγήσει αντιγράφοντας το οπισθόφυλλο: "Ο φλογερός και νοσηρός έρωτας του Μάρκου Βαμβακάρη για την πρώτη γυναίκα του Ζιγκοάλα, που συζούσε με τον παιδικό του φίλο και κουμπάρο τους, είναι η βασική, οδυνηρή πηγή έμπνευση του θεμελιωτή του ρεμπέτικου, στα χρόνια 1932-1940. Το πάθος αυτό περνάει διάφορες φάσεις, κορυφώνεται τραγικά μέσα στη φθορά του και ξαναγεννιέται διαρκώς. Είναι η ίδια εποχή που ο Μάρκος, από άσημος εκδοροσφαγεύς, γνωρίζει τη δόξα: γίνεται ο πρωτοπόρος που θα ανοίξει νέους δρόμους στη λαϊκή μουσική και στη διασκέδαση, όντας συνέχεια σε σύγκρουση με τις μουσικές αντιλήψεις της εποχής, τη φτώχεια, τη στείρα παράδοση, τον καθωσπρεπισμό, την αστυνομία, την οικογένειά του, τη γυναίκα του που τον προδίδει, τη δικτατορία Μεταξά -σχεδόν με όλους, κι ενώ πλησιάζει, σαν αναπότρεπτο ρεφρέν, ο πόλεμος. Ο Μάρκος, σ' αυτά τα οχτώ χρόνια, εξελίσσεται, ανεβαίνει, δημιουργεί, δοξάζεται, νικά, ενώ γύρω του τα πάντα, κάθε μέρα, επιδεινώνονται.
Όλα βαίνουν καλώς εναντίον του".
Συνεχίζοντας λοιπόν δεν θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο που σε καθηλώνει.
Θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο που σε μπάζει στον γνωστό-άγνωστο κόσμο των τεκέδων, της ανεργίας, της μαγκιάς, της προσφυγιάς, της υπουλότητας, της ντομπροσύνης, του καθαρού κούτελου.
Γραμμένο πρωταρχικά για σενάριο ταινίας, διατηρεί την κινηματογραφική δομή, οι σκηνές ξετυλίγονται παραστατικότατα, "βλέπουμε" τα δρώμενα και τρόπον τινά συμμετέχουμε.
Χωρίς να συναινούμε, κατανοούμε τις πράξεις και τις αντιδράσεις των ηρώων, μπαίνουμε κατά κάποιον τρόπο δηλαδή στο μυαλό και στον τρόπο σκέψης τους, κάτι που πιστεύω πως ευθύνεται αποκλειστικά στον συγγραφέα.
4 σχόλια:
Η λαμπρή εποχή του μεσοπολέμου προς το τέλος της και μετά την οικονομική ύφεση. Λίγο πρίν αλλά οπωσδήποτε στα μαγειρέματα της μεγάλης σφαγής. Η εποχή που δείχνει τι σόϊ λαός είμαστε, που δεν τον καταλάβαιναν αυτοί που θα είχαν το θράσσος να ζητήσουν γήν και ύδωρ. Ηταν σημαντική
για όλ' αυτά και χαράς σ΄εσένα που την διαβάζεις. Αλλά και για κάποιες σημαντικές γεννήσεις!!!!!!!! Εδώ μπορώ να γελάσω άνετα. Γενήθηκαν δυό μελλοντικά γεροντάκια!!!
Η γοητεία μιας με το ζόρι επικής,δύσκολης πορείας των ανθρώπων της εποχής εκείνης!
Επόμενο ήταν να ντυθεί και με την ανάλογη
θλίψη των ρεμπέτικων,εξ ίσου γοητευτική,δραματικά αληθινή!
Είναι καλύτερο να τα διαβάζεις δοσμένα από τέτοιους άξιους συγγραφείς,παρά να τα βλέπεις σε συνήθως άθλιες παραστάσεις!
Δεν το ξέρω το βιβλίο, ευκαιρία να το πάρω. Θυμάμαι όμως όταν είχα πάει στο σπίτι του Βαμβακάρη στη Σύρο μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η αγνή αγάπη όλων των ανθρώπων εκεί γι΄αυτόν.
Καλό βράδυ.
Αστερίωνα, Κώστα, Αδαμαντία,
αν ήθελε κάποιος να διαβάσει για το ρεμπέτικο ή τον Βαμβακάρη, πιστεύω πως πιο αντιπροσωπευτικά είναι το "Αγιος Μάγκας" του Μάνου Τσιλιμίδη ή Ηλία Πετρόπουλο.
Δημοσίευση σχολίου