"Σχετικά με την Εξοχή, υπάρχει στο μυαλό μου μια εικόνα που μοιάζει με το ποίημα του Καβάφη Η πόλις, το οποίο λέει ότι όπου και να πας πάντα φέρνεις μαζί σου τα προβλήματά σου. Δεν μπορείς ν' αφήσεις πίσω το μυαλό σου, ούτε το πλέγμα των σχέσεων σου".
Η ΠΟΛΙΣ
Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.
Δεν διαφωνώ και μάλιστα έχω να προσθέσω και άλλα.....μα.... προσεχώς.
3 σχόλια:
Βγήκα απ' την παράσταση με μια γεύση σαν αυτήν του νερού. Ασαφή, απροσδιόριστη, ουδέτερη. Όταν καταλάγιασε μέσα μου το έργο, το τοποίο ξεδιάλυνε και το "νερό" απέκτησε γεύση.
Σ' αυτό το έργο, όλα όσα λέγονται από τους ήρωες είναι ένα πρόσχημα.
Καλείσαι να κατανοήσεις, αυτά που υπονοούνται.
Τρείς χαρακτήρες που εμπλέκονται συναισθηματικά, αλλά στην ουσία είναι βυθισμένοι στον εαυτό τους. Έτσι οι εκρεμότητες και τα αδιέξοδα παραμένουν, γιατί η φυγή δεν είναι ποτέ λύση.
Εξαιρετικό σηνοθετικό εύρημα το νερό που τρέχει στη βρύση.
Οι δύο έμπειροι ηθοποιοί δεν το κατέκτησαν, σε αντίθεση με τη νεαρή ηθοποιό που ενδύθηκε το ρόλο της επιτυχώς.
Ένα πάντως είναι σίγουρο. Το έργο δεν σ' αφήνει επ' ουδενί αδιάφορο.
ΝΙΝΑ,
θα συμφωνήσω με όσα λες για την παράσταση, μα, ήθελα στην προκειμένη περίπτωση να εστιαστώ στον πυρήνα της σκέψης του συγγραφέα.
Στην εικόνα οπως λέει που τον ώθησε να γράψει το συγκεκριμένο έργο.
Δεν την κράτησε βέβαια αυτή την εικόνα στο έργο, μάλλον στις σχέσεις και στο αδιέξοδό τους κεντράρισε και στα κατά πόσο τελικά είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Κάπου στο πρόγραμμα λέει και για παραλληλισμό ανάμεσα στην ιστορία ως μελέτη, σαν προσωπική ιστορία και ιατρικό ιστορικό, κάτι που εγώ τουλάχιστον δεν διέκρινα.
Τα υπόλοιπα λέω να τα πούμε από κοντά γιατί όπως λες και συ, σίγουρα το έργο δεν σε αφήνει αδιάφορο.
την παράσταση δεν είδα
για τον Καβάφη τι να πώ;
...λοιπόν καλησπέρα!
Δημοσίευση σχολίου