Το ταξιδάκι αναψυχής ήταν στην Κωνσταντινούπολη.
Τρίτη φορά που την επισκέπτομαι και δεν ξέρω ν' απαντήσω αν μου αρέσει ή όχι.
Αυτό που λέω για την Πόλη, - και ίσως να ισχύει για κάθε πόλη-είναι ότι πρέπει να εγκλιματιστείς. Να μπεις στους ρυθμούς της ζωής της, στη νοοτροπία των ανθρώπων, ν' αποδεχτείς τις χάρες και τις παραξενιές τους.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση να βιώσεις αυτό το μείγμα Δύσης και Ανατολής, να μην σ' ενοχλούν τα κορναρίσματα η κίνηση και η βαβούρα, να μη νευριάζεις με τους λούστρους -πάνε πια τα λουστράκια- να ξεχωρίζεις τον μουεζίνη μες στην οχλαγωγία και να τον απολαμβάνεις, να παζαρεύεις, να τολμήσεις να γευθείς το σάντουιτς με κοκορέτσι ή τα γεμιστά μύδια από τους πλανόδιους.
Ταξίδι στην Πόλη σημαίνει να σουλατσάρεις στην Γέφυρα του Γαλατά παρατηρώντας τους αμέτρητους ψαράδες, να δεις την Πόλη από τη θάλασσα (δεν της πρέπει μόνο της Θεσσαλονίκης το καράβι), ν' αφεθείς στις θωπείες τωνθεραπαινίδων στα χαμάμ!!!
Νιώθεις τουρίστας όταν πας στον Πύργο του Γαλατά, μαζί με 500 Άγγλους Γάλλους Πορτογάλους και εννοείται Γιαπωνέζους, όταν πρέπει ντε και καλά να φας προφιτερόλ από το συγκεκριμένο μαγαζί, ψάρι από τον Δείνα και σιροπιαστό από τον Τάδε.

Φτάνουν όμως τα λόγια, σειρά έχουν οι εικόνες. Ακολουθεί ένα ολιγόλεπτο αριστούργημα!!! Montage by Michel the Perfect και speakage η αφεντιά μου, να δω τι άλλο θα κάνω ως blogger!!

Ταξιδάκι αναψυχής επιβάλλει απουσία βδομαδούλας!

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΑΚΙ

Στης γωνιάς το μικρό το σοκάκι
αλύπητα χτυπούσε το βοριαδάκι.
Το μικρό μου το φτωχό το κορμάκι
έτρεμε σα το κλαδάκι.

Τι κι αν τα σαγόνια χτυπάνε στο κρύο
προσπαθώ να περπατάω με μπρίο!
κουκούλα ποιος τολμά να φορέσει
τον κρύο-χιονιά για ν' αντέξει;

Τι κι αν ακριβά επλήρωσα το μοντελάκι ;
Τι κι αν μάλλινο έχει τον επενδύτη;
Το σκέπαστρο της κεφαλής
ώτα δεν θα καλύψει!!

ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ Β΄ΜΕΡΟΣ

Ίσως λίγο-πολύ όλοι να κάνουμε αυτό το λάθος.
Να πιστεύουμε δηλαδή, πως αλλάζοντας τόπο αλλάζουμε και ζωή, αλλάζοντας κούρεμα αλλάζουμε κι εμείς.
Έτυχε ν' ακούσω ζευγάρια με προβλήματα στις σχέσεις τους να λένε πως αποφάσισαν να κάνουν παιδί για να τους φέρει πιο "κοντά".
Εθελοτυφλία;
Φυγή από την πραγματικότητα;
Εύκολη λύση;
Δεν ξέρω πώς εξηγούνται κοινωνικώς ή ψυχολογικώς αυτές οι αποφάσεις.
Ξέρω πως αν δεν αντιμετωπίσεις τα προβλήματα όσο είναι μικρά, γιγαντώνουν, θεριεύουν.

Ξέρω πως αν δεν δώσεις μάχες, δεν πρόκειται να νικήσεις.
Μα και χαμένος να βγεις, πάλι κερδισμένος είσαι.
Έχεις ασπίδα τώρα τις λαβωματιές σου.

Στο θέατρο Αμαλία, η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης ανέβασε το "Στην Εξοχή" του Μάρτιν Κριμπ. Στο πρόγραμμα μεταξύ άλλων λέει ο συγγραφέας για το έργο του:
"Σχετικά με την Εξοχή, υπάρχει στο μυαλό μου μια εικόνα που μοιάζει με το ποίημα του Καβάφη Η πόλις, το οποίο λέει ότι όπου και να πας πάντα φέρνεις μαζί σου τα προβλήματά σου. Δεν μπορείς ν' αφήσεις πίσω το μυαλό σου, ούτε το πλέγμα των σχέσεων σου".

Η ΠΟΛΙΣ

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

Δεν διαφωνώ και μάλιστα έχω να προσθέσω και άλλα.....μα.... προσεχώς.

ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ , ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Γνωρίζω ανθρώπους και στο οικείο και στο ευρύτερο περιβάλλον μου, που μικροαναποδιές ή αλλαγές σχεδίων τους πανικοβάλλουν.
Θαρρείς και πρέπει να επαναπρογραμματιστούν, να ανασυνταχθούν για ν' αντεπεξέλθουν στα νέα δεδομένα.
Θέλω να πιστεύω πως δεν ανήκω σ' αυτούς, θα ήθελα ν' ανήκω στην άλλη κατηγορία των ευπροσάρμοστων και ευέλικτων, μα η αλήθεια είναι πως πρέπει να είμαι κάπου στη μέση.
Για χθες ήταν προγραμματισμένο, μετά την συζήτηση για το "'Ολα βαίνουν καλώς εναντίον μας", να χτυπήσουμε ένα "Ουζερί Τσιτσάνη".
Φυσικό επακόλουθο λέγαμε γελώντας.
Έλα όμως που έχω κάτι κουλτουριάρικα φιλαράκια, (και επειδή " δεν χαλάμε τα χατήρια της παρέας" όπως λέει και ο Στέργιος), που δεν ήθελαν με τίποτε να χάσουν την παράσταση " Η Φιλοσοφία στη Σκηνή" τη μια και μοναδική στη Θεσσαλονίκη!
Με χολή ευχήθηκα στους βαίνοντας για ουζάκι, "καλά να περάσετε" και συνοφρυωμένη πήγα στην εκλαϊκευμένα δραματοποιημένη φιλοσοφική παράσταση.
Άξιος ο Πελεγρίνης για τη σύλληψη της ιδέας, την προσπάθεια, τη διασκευή. Ο ίδιος συστήνει το έργο του ως εξής: «κάτι που παραμένει σταθερό είναι η ανάγκη των ανθρώπων να φιλοσοφούν, έστω και αν διατείνονται ορισμένοι πως η φιλοσοφία είναι στρυφνή. Αν παρουσιάζεται έτσι στα μάτια μας η φιλοσοφία, να ξέρετε ότι φταίει εκείνος που ανέλαβε να μας καθοδηγήσει σε αυτήν -ενδεχομένως και εμείς οι ίδιοι που τον πιστέψαμε. Όχι, πάντως, η Φιλοσοφία! Στην πραγματικότητα, η τελευταία αυτή είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, γοητευτική, όμορφη και χρήσιμη, μιας και έχει να κάνει με τον τρόπο που πρέπει να ζούμε και να σκεφτόμαστε. Είναι ακόμη η φιλοσοφία από τη φύση της μια λαϊκή ενασχόληση, αφού ασκείται από όλους μας -ναι, από όλους μας- είτε το αντιλαμβανόμαστε αυτό είτε όχι».
Αρκεί βέβαια αυτό να γίνεται με έναν εύληπτο και ψυχαγωγικό τρόπο προσέγγισης έτσι ώστε το κοινό, ανεξαρτήτως της παιδείας που διαθέτει, να πλησιάζει με ευχαρίστηση τη φιλοσοφία.

Πιστεύω πως αν η επί σκηνής προσπάθεια άγγιξε το στόχο της, η μετέπειτα συζήτηση που ακολούθησε, με εισηγητή και συντονιστή τον καθηγητή στο τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ. Σωκράτη Δεληβογιατζή, ΑΣΤΟΧΗΣΕ.
Η γλώσσα του δεν ήταν ούτε εύληπτη, ούτε είχε τον ψυχαγωγικό εκείνο τρόπο προσέγγισης που ο Πελεγρίνης επιθυμεί για να προσελκύσει νέο κοινό με ευχαρίστηση στη φιλοσοφία.
Απευθυνόταν όχι σε ειδικούς, μα σε εξειδικευμένους.

Βγαίνοντας, περασμένα μεσάνυχτα πια, αντικρίσαμε τα φώτα να καθρεφτίζονται στην άσφαλτο, είδαμε να πέφτει χιονόνερο και νιώσαμε ένα παγωμένο αεράκι.
Βρήκαμε απάγκιο, ζέστη, τροφή, κρασί και προπάντων κέφι σ ένα κοντινό ταβερνάκι.

Χτυπώντας παλαμάκια στο καταπληκτικό ζεϊμπέκικο της Αργυρώς, μονολόγησα: Τελικά όλα βήκαν καλώς εναντίον μου.


Υ.Γ. Κύριε Σκαμπαρδώνη περαστικά, η αισθητή απουσία σας δεν εμπόδισε στο να γίνει μια ζωντανή, εποικοδομητική συζήτηση.

Η ΕΡΓΑΣΙΑ

Μια λιακάδα την έχει!
Θα μπορούσε να είναι μέρα για βόλτα αν δεν ήταν αυτό το βοριαδάκι που τ' αρνάκια παγώνει.
Καλύτερα όμως, για να αναγκαστώ στρωθώ και να γράψω την "εργασία" μου. Υποσχέθηκα να γράψω λίγα λόγια, κάτι σαν κριτική, για το βιβλίο "Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας" του Σκαμπαρδώνη.


Οξύμωρο σχήμα ο τίτλος ε; Έτσι δεν μαθαίναμε στο δημοτικό; Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα και το βιβλίο. Γιατί ενώ κάτι απροσδιόριστο σε ξενίζει στο ύφος του, ίσως η λοξή σύνθεση συγγραφής όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, ενώ κάπου νιώθεις ότι σε κουράζει, από την άλλη κάτι σε έλκει, σε γοητεύει να συνεχίσεις.
Δεν είπα όμως την υπόθεση! Ας αφήσω τον συγγραφέα να μας την εξηγήσει αντιγράφοντας το οπισθόφυλλο: "Ο φλογερός και νοσηρός έρωτας του Μάρκου Βαμβακάρη για την πρώτη γυναίκα του Ζιγκοάλα, που συζούσε με τον παιδικό του φίλο και κουμπάρο τους, είναι η βασική, οδυνηρή πηγή έμπνευση του θεμελιωτή του ρεμπέτικου, στα χρόνια 1932-1940. Το πάθος αυτό περνάει διάφορες φάσεις, κορυφώνεται τραγικά μέσα στη φθορά του και ξαναγεννιέται διαρκώς. Είναι η ίδια εποχή που ο Μάρκος, από άσημος εκδοροσφαγεύς, γνωρίζει τη δόξα: γίνεται ο πρωτοπόρος που θα ανοίξει νέους δρόμους στη λαϊκή μουσική και στη διασκέδαση, όντας συνέχεια σε σύγκρουση με τις μουσικές αντιλήψεις της εποχής, τη φτώχεια, τη στείρα παράδοση, τον καθωσπρεπισμό, την αστυνομία, την οικογένειά του, τη γυναίκα του που τον προδίδει, τη δικτατορία Μεταξά -σχεδόν με όλους, κι ενώ πλησιάζει, σαν αναπότρεπτο ρεφρέν, ο πόλεμος. Ο Μάρκος, σ' αυτά τα οχτώ χρόνια, εξελίσσεται, ανεβαίνει, δημιουργεί, δοξάζεται, νικά, ενώ γύρω του τα πάντα, κάθε μέρα, επιδεινώνονται.
Όλα βαίνουν καλώς εναντίον του".

Συνεχίζοντας λοιπόν δεν θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο που σε καθηλώνει.
Θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο που σε μπάζει στον γνωστό-άγνωστο κόσμο των τεκέδων, της ανεργίας, της μαγκιάς, της προσφυγιάς, της υπουλότητας, της ντομπροσύνης, του καθαρού κούτελου.
Γραμμένο πρωταρχικά για σενάριο ταινίας, διατηρεί την κινηματογραφική δομή, οι σκηνές ξετυλίγονται παραστατικότατα, "βλέπουμε" τα δρώμενα και τρόπον τινά συμμετέχουμε.
Χωρίς να συναινούμε, κατανοούμε τις πράξεις και τις αντιδράσεις των ηρώων, μπαίνουμε κατά κάποιον τρόπο δηλαδή στο μυαλό και στον τρόπο σκέψης τους, κάτι που πιστεύω πως ευθύνεται αποκλειστικά στον συγγραφέα.

Ιατροδικαστική Οικολογία: Ο επόμενος μάρτυρας παρακαλώ! Ένα έντομο;

Χθες, τη Δευτέρα, την πρώτη μέρα της εβδομάδας, αν έμενα στην Αθήνα, θα πήγαινα στο Ίδρυμα Ευγενίδου, γνωστότερο ως Πλανητάριο, ν' ακούσω μιαν ομιλία με θέμα: "ΕΜΕΙΣ, Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΥΡΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ".
Παρότρυνση για να την ακούσουμε οι ερωτήσεις: "Το ξέρετε πως ο εγκέφαλος αλλάζει; Θα θέλατε να μάθετε τι ακριβώς κάνει και πώς δομείται;"
Οι ερευνητές του Ιδρύματος Αντ. Γαβαλάς και Ειρ. Σκαλιόρα και η λέκτορας Χρ. Δάλλα οι οποίοι ανέλαβαν να συστήσουν με κατανοητό τρόπο τα μυστικά του εγκεφάλου, ήταν προσκεκλημένοι στο " Έχει Γούστο".

Μέσα στα πολλά που είπαν ανέφεραν πως το μυαλό μας διψάει να γνωρίζει καινούρια πράγματα, μπορεί μάλιστα και να τα αφομοιώνει, ασχέτως ηλικίας.

Έτσι και γω, καταρρίπτοντας τις ενστάστεις μου, τι δουλειά έχεις εσύ τώρα στα γεράματα ν' ακούς, άκουσον- άκουσον, για Ιατροδικαστική Οικολογία, και... κατοικώντας στην Θεσσαλονίκη, αποφάσισα να πάω.

Και όχι μόνο δεν το μετάνοιωσα, μα για λίγο έγινα πρωταγωνίστρια στα σήριαλ τύπου CSI, μου λύθηκε επιτέλους η απορία: γιατί υπάρχουν οι μύγες πατέρα;, να δω νέες ιατρικές ανακαλύψεις, να θαυμάσω ανθρώπους που παθιάζονται με την δουλειά τους, ανθρώπους που επιζητούν με αγωνία τις νέες γνώσεις για τις έρευνές τους και να διαπιστώσω για ακόμη μια φορά, πόσο πίσω είναι η Ελλάδα σε διάφορους τομείς.
Όχι μόνο από έλλειψη κονδυλίων, κάτι δικαιολογημένο, αλλά κυρίως από έλλειψη συντονισμού, οργάνωσης, συνεργασίας.

Τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από τη χρήση της οικολογίας στην ιατροδικαστική, καθώς και τη σπουδαιότητα των εφαρμογών της στους διάφορους τομείς της κοινωνίας μας,την ανέπτυξε η Δρ. Σμαράγδα Σωτηράκη, Κτηνίατρος Παρασιτολόγος, Ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Κτηνιατρικών Ερευνών Θεσσαλονίκης του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικών Ερευνών (ΕΘΙΑΓΕ)

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Δευτέρα τη λέμε και τη θεωρούμε πρώτη μέρα της εβδομάδας.
Καλή βδομάδα λοιπόν!
Χθες ήταν η ημέρα της Γυναίκας, μα και μέρα δράσης για μερικούς πιστούς της Καλημέρας και γι αυτούς που ανταποκρίνονται σε "διαδραστικές προσκλήσεις".

Σ' αυτούς που δεν ζητούν αφορμή, όπως κάποιο μπορεί να ισχυρίζονται, ν' αφήσουν Κυριακάτικα την οικογενειακή τους εστία, μα σ' αυτούς που πιστεύουν πως κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί.
Μόνος γεννιέται, μόνος πεθαίνει.
Που όμως αν δεν φτιάξει γέφυρες να συνδέσει το νησί του με τα άλλα, θα πεθάνει σύντομα από ψυχική ασιτία.
Σε αυτούς που, συνιστούν γέφυρες και βάρκες, συχνότατες επισκέψεις στα διπλανά νησιά, εξερευνήσεις και σαφάρι στα πιο εξωτικά, σε αυτούς που παροτρύνουν να μη φοβόμαστε τα λιοντάρια, γιατί και αυτά μας φοβούνται, σε αυτούς που πιστεύουν πως τα νησιά που απαιτούν διόδια και βίζες καταλήγουν να βουλιάξουν στη μιζέρια τους.

Λόγια της Διβάνη είναι αυτά και τα δανείζομαι γιατί τα συμμερίζομαι.

Λένα Διβάνη, γνωστή συγγραφέας, καθηγήτρια ιστορίας, γυναίκα.

Δεν ξέρω αν γιόρταζε χθες και δεν είναι και το ζητούμενο.

Αυτές οι μέρες που αποδοκιμάζονται από πολλούς, δεν είναι για ανταλλαγές ευχών και δώρων.

Είναι μέρες για να ξαναδούμε τις όποιες αδικίες, ανισότητες, παραγνωρίσεις, στερεότυπα, διαφορές και γενικώς τα κακώς ισχύοντα, και, να τα επανορθώσουμε, διορθώσουμε, αναγνωρίσουμε, αναθεωρήσουμε, αποκηρύξουμε.

Καθ' όλη την πορεία της ανθρωπότητας υπάρχουν γυναίκες πρωτοπόρες που ξεχώρισαν παρ όλες τις αντιξοότητες.
Ίσως γιατί όπως λέει και η Διβάνη, οι γυναίκες και γενικά οι πιο περιθωριοποιημένες κοινωνικά ομάδες, περνάνε πιο ζόρικα, αλλά (ειδικά αν είσαι δημιουργικός) αυτό το ζόρι σού δίνει μια λοξή ματιά.
Αυτό είναι η προίκα σου.

Προικισμένες λοιπόν, λέω εγώ, με βαριά φορτία, που αντί να μας λυγίσουν με το βάρος τους μας πεισμώνουν και μας ωθούν σε εξερευνήσεις και κατακτήσεις αχαρτογράφητων νησιών, ακόμη και ηπείρων.
Και αν υπάρχουν χαμένες Ατλαντίδες, είμαι σίγουρη πως δεν ευθύνονται γυναίκες γι αυτό!

ΞΕΠΕΤΑΓΜΑΤΑ

Η άνοιξη του Μποτιτσέλι.



Η εικόνα είναι τοιχογραφία από το Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Δεν είναι υπέροχη!!!

Ήρθε ο Μάρτης, ή άνοιξη δεν ξέρουμε ακόμη, μας μπερδεύει ο καιρός, συνήθειο το 'χει θα μου πεις.
Παλουκοκαύτης και ξελογιάρεις ο Μάρτης.
Σου φουσκώνει τα μυαλά, σου γαργαλάει τις πατούσες.
Ξαναγεννιέται η φύση, αργοσαλεύει το μέσα σου.
Ξεπετάγονται φρέσκες οι ιδέες μαζί με τα βλαστάρια.
Έχει τη μυρωδιά της η Άνοιξη, που ύπουλα, υπόγεια, σε πολιορκεί και συ, άβουλος, ανυποψίαστος, αφήνεσαι να σε κατακτήσει.

Πώς ξεπετάγονται αναπάντεχα;
Πού ήταν κρυμμένες;
Νοσταλγίες γλυκές,
μνήμες που σε ορίζουν;

ΟΠΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Σάββατο, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, βόλτα στον Αλιάκμονα



με τον Παντελή να μας δείχνει πώς πετά πέτρες η Βουγιουκλάκη

Κυριακή πρωί, στο προαύλιο της νέα εκκλησιάς του Αλιάκμονα Κοζάνης, δωρεά ενός επαναπατρισθέντος χωριανού

Μια εικόνα που πληγώνει

Κυριακή βράδυ, η κλαδαριά στο ίδιο χωριό

Καθαρά Δευτέρα, σαρακοστιανό τραπέζι στην Βελανιδιά Κοζάνης, με απόντα σε όλες τις φωτογραφίες τον μέγα φωτογράφο Στέργιο!!



Αναστασία, μου διέφυγε να πω πως ευτυχία είναι να βγαίνεις σώα μετά την τραμπάλα με τον Παντελή. Είχα μια θεαματικότατη πτώση που όμως ο αξιοθαύμαστος εικονολήπτης δεν πρόλαβε να απαθανατίσει.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ

Υπάρχουν κάτι παιδιά, ίδια μέσα στ' άλλα , μεγαλωμένα με αγάπη και φροντίδα, που, όμως, όταν κάποια μέρα μάθουν πως οι πραγματικοί τους γονείς είναι κάπου εκεί έξω, μπορεί και να ξοδέψουν την υπόλοιπη ζωή τους για να τους βρουν.

Υπάρχουν κάτι παιδιά, ίδια μες στα άλλα, μεγαλωμένα μ' ανεμελιά και παιχνίδι, που...όμως... όταν κάποια μέρα μάθουν πως δεν έχουν χωριό.....υιοθετούν...μερικά!

Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουμε εγώ και ο Μ., που παρ όλο που είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σ' εποχές που στις πόλεις υπήρχαν γειτονιές, μπίλιες, κρυφτό, μακριά γαϊδούρα, δεν υπήρχαν.... γαϊδούρια!!!!

Τώρα θα μου πεις πώς γίνεται να νοσταλγείς κάτι που δεν έχεις βιώσει; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εξηγήσω, να όμως που συμβαίνει, να που γυρεύουμε ρίζες δανεικές, να που οι φίλοι μας μας τις παρέχουν απλόχερα!

Γιατί συν τοις άλλοις έχουμε και την τύχη να έχουμε φίλους που αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα της αναβίωσης, της συμμετοχής, της συνέχειας των τοπικών εθίμων και παραδόσεων αποφασίζουν να περάσουν στην ενεργό δράση.

Αστοί πλέον και γνωρίζοντας πως ο μόνιμος νόστος είναι ανέφικτος, επιλέγουν να ποτίσουν τις ρίζες με "νόστιμες εφημερίες" και να μπολιάσουν με την έκδοση και κυκλοφορία τριμηνιαίας εφημερίδας.

Δράσεις που χρειάζονται επίπονη και χρονοβόρα προετοιμασία μα που τα ανταποδοτικά οφέλη αποζημιώνουν !!! Δεν εκφράζονται τα συναισθήματα που νιώθεις όταν βλέπεις το χωριό να ξαναζωντανεύει, όταν από τα πέρατα του κόσμου σ' ευχαριστούν για την εφημερίδα και σε παρακαλούν για την επόμενη.

Έτσι και μεις τώρα δεν μπορούμε να εκφράσουμε με λόγια αυτά που οι φίλοι μας μας πρόσφεραν αυτό το τριήμερο και την φιλικότητα και την φιλοξενία που μας έδειξαν οι μόνιμοι κάτοικοι!