Έτυχε να διαβάσω το ένα μετά το άλλο 2 τελείως διαφορετικά βιβλία, το "Ιμαρέτ"
και το "Η πικρή γεύση των πορτοκαλιών"
και χωρίς να το θέλω τα σύγκρινα μεταξύ τους.
Το Ιμαρέτ είναι ένα μυθιστόρημα, μεγάλο σε έκταση, βασισμένο σε ιστορικά στοιχεία που μας ταξιδεύει σε μιαν άλλη εποχή (επί τουρκοκρατίας και συγκεκριμένα μετά το 1850), μιας εποχής όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραπαίει και τα στραβοπατήματά της κλονίζουν κατακτητές και κατακτημένους και μας ξεναγεί στις πολυπολιτισμικές γειτονιές της Άρτας, εισχωρώντας ταυτόχρονα στις ζωές και στις ψυχές των κατοίκων της.
Κατ εμέ, ένα δύσκολο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα, που ο Καλπούζος αντιμετώπισε με επιτυχία.
Κατάφερε να ισορροπήσει ακριβοδίκαια στα όποια μίση και πάθη εγείρονται ανάμεσα στους λαούς σε αυτές τις ταραχώδεις για τους ανθρώπους εποχές, παραθέτοντας αντικειμενικά τυχόν προκαταλήψεις, γνωρίζοντας μας ήθη, έθιμα και παραδόσεις και εστιάζοντας στα κοινά μας πολιτιστικά και θρησκευτικά στοιχεία.
Ξετυλίγεται το βιβλίο μέσα από τις προσωπικές διηγήσεις δυο ομογάλακτων συνομηλίκων, ενός Τούρκου και ενός Έλληνα, ένας ευφυής πιστεύω τρόπος αφήγησης ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να δει τις οπτικές γωνίες της κάθε πλευράς.
Παρακολουθούμε τα παιδιά από την ημέρα της γέννησης τους και έτσι μέσα από τα παιχνίδια τους ,τις σκανδαλιές τους, τις σπουδές τους και τον καλπασμό της νιότης τους γινόμαστε κοινωνοί των εξελίξεων.
Από τα δυνατά σημεία του βιβλίου, η αναβίωση της εποχής, η αναπαράσταση της Άρτας, οι σημαντικές πληροφορίες για πλείστα όσα θέματα και θεσμούς, μα πάνω απ όλα οι διάφοροι χαρακτήρες, χαρακτήρες με τα καλά και τα άσχημα τους, και χαρακτήρες παραδείγματα, όπως ο Μπεχζάτ και ο παππούς Ισμαήλ Μπέης, στο στόμα του οποίου ο Καλπούζος "βάζει" ρητά ανεκτίμητης σοφίας.
Σαν αδύνατα σημεία, θα ανέφερα τις λεπτομερείς και καμιά φορά κουραστικές περιγραφές και την απουσία ενός ιδιαίτερου λογοτεχνικού ύφους.
Και να έρθω τώρα στο "Η πικρή γεύση των πορτοκαλιών", ένα μικρό βιβλίο, μια νουβέλα θα έλεγα, που διαδραματίζεται στην εποχή μας, έχει όμως σαν κοινό θέμα με το προηγούμενο την πολυπολιτισμικότητα και την συνύπαρξη των λαών .
Κυριαρχεί εδώ το πρόβλημα των λαθρομεταναστών που δίνεται επίσης με παρόμοιο τρόπο, μέσα από τις διηγήσεις των κύριων προσώπων.
Λιγοστές εδώ οι περιγραφές και τα λόγια των ηρώων, αλλά μεστά και αιχμηρά, στηλιτεύοντας καταστάσεις και τσιγκλώντας τον αναγνώστη.
2 σχόλια:
To Ιμαρέτ μόνο διάβασα,εν πολλοίς συμφωνώ με τη αποψή σου,θέλω να προσθέσω μόνο ότι με γοήτευσε ο "κρυφός"αφηγητής και κοινός τόπος των δύο κοινοτήτων ,ο παπούς Ισμαήλ,που εγώ τον θεωρώ το κεντρικό πρὀσωπο του βιβλίου.
Κώστα,
περίμενα να καταθέσεις την άποψη σου από κοντά.
Δημοσίευση σχολίου