Πιστεύω πως όλοι μας θεωρούμε κάποιες περιόδους, ακόμη περισσότερο κάποιες μέρες, σταθμούς στη ζωή μας.
Έναν τέτοιο σταθμό, θεωρώ τη περίοδο που πήγα σε σχολή γονέων.
Δεν ήταν τόσο αυτά που μάθαινα και από τη σύμβουλο μα και από τους άλλους γονείς, -το μοίρασμα παρόμοιων εμπειριών είναι πολύ ουσιαστικό-, όσο που βρισκόμουν σε μια ομάδα.
Η ένταξη σε ομάδα είτε είναι ομαδικό σπορ, είτε μαθήματα ζωγραφικής, νομίζω πως σε βοηθάει να εμβαθύνεις σε προσωπικό επίπεδο.
Όσο και είναι ένα σχήμα οξύμωρο, το σύνολο να αναπτύσσει τη μονάδα, παραδόξως, εμένα αυτό μου συμβαίνει.
Ενώ είναι κοινός τόπος το ότι η ομάδα δρα για την επίτευξη ενός σκοπού, επωφελούνται και τα μέλη προσωπικά οφέλη και για να μη παρεξηγηθώ, εννοώ όλους τους τομείς, συναισθηματικούς, πνευματικούς, αυτοεκτίμησης, προσφοράς, επανατροφοδότησης, εκπαιδευτικούς και ό,τι άλλο τέλος πάντων, εκτός από οικονομικούς.
Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε ποδοσφαιρικές, πολιτικές, εθνικιστικές, ή τέτοιου τύπου ομάδες τέλος πάντων.
Μιλάω για ομάδες πολιτιστικές, κοινωνικής αρωγής, εθελοντισμού, ανάγνωσης......
Παρατηρώ όμως, πως πολλές φορές μέσα στην ομάδα υπάρχουν διαμάχες, κακόβουλα σχόλια, επιβολή απόψεων, κυριαρχίας, καπελώματος.....
Υπάρχουν και υποομάδες που μπορεί να επιδρούν είτε ως πυρήνες συσπείρωσης είτε σαν διάσπασης.
Δεν είναι παράξενο. Μια μικρή κοινωνία είναι. Αντίγραφο της.
Δεν έχουμε μάθει να βάζουμε το εγώ μας, μετά το γενικό καλό.
Ανοήτως βέβαια, γιατί αν είναι το σύνολο καλά, είμαι και γω. Αν επιτύχει το στόχο της η ομάδα, πετυχαίνω εγω.
Αναμφισβήτητα, ο καθένας κουβαλάει και μια ιστορία, έχει τη προσωπικότητά του, τα βιώματά του, διαμορφωμένες αντιλήψεις.
Ενυπάρχουν δηλαδή πολλές συνιστώσες για την επιδιωκόμενη συνισταμένη, πολλές αντίρροπες δυνάμεις για ένα βέλος.
Μόνη λύση πιστεύω, αυτού του "αδιέξοδου",είναι η προσαρμογή ( δεν εννοώ υποταγή) του ατόμου, στους σκοπούς και στις συνθήκες της ομάδας.
Και αν ακούγεται αυτό σαν καταρράκωση προσωπικότητας, ισχυρίζομαι (χρησιμοποιώ έναν όρο που δεν συμπαθώ -μάλιστα τολμώ να πω πως αντιπαθώ τους ισχυρογνώμονες-), πως ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
Ο άνθρωπος με προσωπικότητα, ο σίγουρος για τον εαυτό του άνθρωπος, ο κατασταλαγμένος και δομημένος, είναι αυτός που επιλέγει να υπακούει στις κοινωνικές επιταγές αυτός που ξέρει πως δεν θα χάσει τον εαυτό του στο σύνολο.




Αφιερωμένο στην Κατερίνα που μου με μια κουβέντα της μου έδωσε το ερέθισμα.