ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Φθάσανε, ήρθανε και φέτος τα Χριστούγεννα.
Εν μέσω κρίσης.
Δεν τα νοιάζει.
Και δεν πρέπει.
Νοιάζει εμας που έχουμε συνδέσει και συνδυάσει τα Χριστούγεννα με τα δώρα.
Που έχουμε ταυτίσει το κόστος των δώρων με το μέγεθος των συναισθημάτων μας.
Τα δώρα ναι, αντικατοπτρίζουν τα όποια συναισθήματά μας, μα συμβολικά.
'Ετσι τουλάχιστον πιστεύω.
Οτιδήποτε χωρίς αξία,  ένα άνθος, μια κάρτα με ευχές κάτι φτιαγμένο από τα χεράκια μας, όταν έχει περιτύλιγμα, τη έμπρακτη φροντίδα, τη δεδηλωμένη στοργή, το αποδεδειγμένο νοιάξιμο, την κάθε είδους  συμπαράσταση, πλέον δεν κοστολογείται.
Πώς να αποτιμήσεις  την πληρότητα,  την ασφάλεια και σιγουριά που σου παρέχει η αγάπη με πράξεις;

Φαντάσου........

Φαντάσου μια χώρα

που ποτέ δεν γκρινιάζει

κι ας αναστενάζει

Φαντάσου ένα έθνος

που τ άλλα δεν υποτιμά

κι ας περήφανα κοιτά

Φαντάσου μια πόλη 

που δεν μιζεριάζει 

κι αλάνες χαράζει

Φαντάσου μια ενορία

που δεν έχει αιτία

να ξεχωρίζει θρησκεία

Φαντάσου μια συνοικία 

που δεν ξαγρυπνά

με την πόρτα ανοιχτά

Φαντάσου μια γειτονιά 

όλη μιαν αγκαλιά 

σε χρόνια χαλεπά

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ, ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΠΡΟΣΦΟΡΑ

"Ελεημοσύνη δίνουν αυτοί που έχουν."

Σ' ευχαριστώ Γιώργο για την πάσα. όπως λένε και οι δημοσιογράφοι.

Εν πρώτοις  δεν μ' αρέσει η λέξη ελεημοσύνη, -θα πρέπει να το ψάξω;- θα προτιμούσα τη λέξη φιλανθρωπία ή αρωγή.

Έπειτα, οποιονδήποτε   όρο και να χρησιμοποιήσουμε, δεν τον ταυτίζω αποκλειστικά και μόνο με οικονομική βοήθεια.

Είμαι όμως σίγουρη πως, αν εξαιρέσουμε τους άπορους, μπορεί ο καθένας μας  να διαθέσει 5€ τον μήνα σε κάποια συσσίτια, καθιερωμένα πια  σε πολλούς φορείς.

Αν  πραγματικά θέλω να συμπαρασταθώ στα άτομα που πηγαίνουν σε αυτά, δεν θα πρέπει να με νοιάζει ποιος φορέας τα υλοποιεί.

Αν πιστεύω πως δεν αξίζουν της προσοχής μου, γιατί ευθύνονται  τα ίδια για την κατάστασή τους, μπορώ να διαθέσω το ευτελές αυτό ποσό, στους γιατρούς χωρίς σύνορα, στο Ι.Ν.ΚΑ., σε περιβαλλοντολογικές ή οικολογικές οργανώσεις, ενάντια στον αναλφαβητισμό και πάει λέγοντας.

Έστω, ότι δεν μου περισσεύει φράγκο. 

Υπάρχουν πάρα πολλά που μπορούμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπο και στην κοινωνία προσφέροντας  από τον ελεύθερο χρόνο μας.

Από το πολύ απλό να διαβάζουμε λογοτεχνία στη Σχολή Τυφλών, (υπάρχει), να κρατάμε συντροφιά σε τακτά διαστήματα σε ηλικιωμένα ή ακινητοποιημένα άτομα στο σπίτι τους, (φιλικές κατ οίκον επισκέψεις λέγεται το πρόγραμμα), να συνοδεύουμε παιδιά από διάφορα ιδρύματα, (ορφανοτροφεία ή για ειδικές ανάγκες), σε εικαστικές και άλλες εκδηλώσεις της πόλης μας........ και σε πολλά και διάφορα ακόμα που χρειάζονται από λίγο έως περισσότερο ψυχικό σθένος.

Είναι γεμάτα τα νοσοκομεία μας από πάσχοντες με ανίατες αρρώστιες ή με κινητικά προβλήματα που δεν έχουν συγγενείς ή φίλους να διεκπεραιώσουν γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Πιστεύω πως έγινα κατανοητή, να μην μακρηγορώ περισσότερο, είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως μπορούμε  να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο, είτε μας περισσεύουν είτε όχι, αρκεί να το θέλουμε.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;

Πέρυσι τέτοια μέρα άμα μου έλεγε κάποιος πως πρόκειται να μειωθούν συντάξεις, επιδόματα και όλα αυτά περί μνημονίου και τα τοιαύτα, θα τον έλεγα το λιγότερο φαντασιόπληκτο  και μπορεί να έβαζα και στοίχημα ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν  να συμβεί.

 Σήμερα δηλώνω ότι περιμένω τα χειρότερα.

 Ό,τι και να μου πουν θα το πιστέψω.

Και χρεοκοπίες και επιστροφή στη δραχμή και το σενάριο (είχα λυθεί στα γέλια όταν το πρωτοάκουσα), πως κάπου στις Ινδίες τυπώνονται οι δραχμούλες μας...... για πιο οικονομικά.

Φως δεν βλέπω από πουθενά, το μυαλό μου τριγυρνάει στους ανέργους που όλο και πληθύνονται και στο τι θα κάνουν αυτές οι στρατιές του χρόνου τέτοιον καιρό, που δεν θα παίρνουν πια το επίδομα.

Η πενία τέχνες κατεργάζεται ναι, η κρίση οξύνει την κρίση θα συμφωνήσω, βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι- το δεξί;- μέσα από δεινά, μάλιστα, μα όλα αυτά δε γεμίζουν στομάχια δεν πληρώνουν νοίκια και κοινόχρηστα, άμεσα τουλάχιστον.

Γι αυτό και όταν άκουσα από μια φίλη ( γειά σου ρε Σέβη)  πως λύσεις στο αδιέξοδο,  θα επιχειρήσουν να δώσουν Γαβράς, Γλύκατζη-Αρβελέρ και Σερέφας στο Βασιλικό Θέατρο το Σάββατο το απόγευμα με συντονιστή την εφημερίδα Μακεδονία, έσπευσα ελπίζοντας.

Κάτι τέτοιο άκουσα και σε ανακοίνωση  ραδιοφώνου.

Τελικά όμως το θέμα ήταν : Αν η Ελλάδα είναι τόπος καταγωγής ή τουριστικός προορισμός ή πέρα και πάνω από αυτά μία ιδέα.

Η κυρία  Αρβελέρ, ο κ. Γαβράς και ο κ.Σερέφας καλέστηκαν  να αναπτύξουν έναν μονόλογο για να απαντήσουν.

Ο Γαβράς έλαμψε (sic) δια της απουσίας του, ο Σερέφας επιχείρησε να διαβάσει ένα μονόλογο εν είδει θεατρικού κειμένου, όπως επεξήγησε,  και,  η κυρία Αρβελέρ μας τόνωσε το ηθικό ξεναγώντας μας στο ελληνικό μεγαλείο ανά τους αιώνας.

Πολύ καλά και άριστα όλα όσα ακούστηκαν, κούρασαν μερικά αυτιά οι αλληγορίες του γνωστού συγγραφέα (έτσι εξηγείται το επιχείρησε) και χάιδεψαν όλων οι αίνοι της διεθνούς εμβέλειας βυζαντινολόγου.

Δυστυχώς δεν είχαν σχέση με αυτά που εγώ περίμενα.

Άλλο θέμα ανέμενα, άλλο μου προέκυψε.

Δεν θα πω πως πήγε άχρηστο το απόγευμα μου, αναρωτήθηκα όμως πόσα χρήματα δαπανήθηκαν για αυτό και αν θα έχουν αντίκρυσμα στη χώρα μας.

Φοβάμαι μήπως, όσον αφορά την Ελλάδα , από το θέμα της ημερίδας  απομείνει μόνο η ιδέα.




Επείγον και σημαντικό, κλικάρερτε.

INTIMACY

Το τελείωσα το "οικείες απιστίες"

 

intimacy ο τίτλος στο πρωτότυπο,
που μεταφράζεται αν δεν κάνω λάθος οικειότητα.
Κατ εμέ, ατυχής η απόδοση.
Ο ήρωας δεν είναι βέβαια και κανένας πιστός, αλλά όπως το είδα εγώ, το κεντρικό "δίδαγμα" δεν είναι τόσο το ζήτημα της μοιχείας, ούτε ο θεσμός του γάμου, αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε να έρθουμε κοντά με τον - την συμβία μας.
Αν και ο ίδιος ο συγγραφέας

σε μια συνέντευξη του λέει: «H διάλυση των οικογενειών είναι ένα από τα βασικά θέματα της εποχής μας. Όπως είναι και η θέση των παιδιών στη ζωή μας, η εξουσία που τους δίνουμε μέσα απ' αυτά που κάνουμε. Δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που λέει απλώς "Ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει". Είναι ένα μυθιστόρημα που μιλά για τη σύγκρουση ανάμεσα στην ανάγκη να είσαι καλός πατέρας και συγχρόνως καλός σύζυγος. Μπορείς να είσαι και τα δύο; [...] Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν, αλλά δεν μπορούν. Ίσως το βιβλίο αυτό τους κάνει ν' αναρωτηθούν πώς θα ήταν η ζωή τους αν τελικά ξέφευγαν...».
Αν τελικά, λέω εγώ, ξέφευγαν οι άνθρωποι αυτοί από το γάμο τους, με τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις φοβίες και ανασφάλειες που έχει ο ήρωας αυτού του βιβλίου, θα έβλεπαν πως δεν ήταν ο γάμος το πρόβλημα τους, αλλά ο εαυτός τους.
Μέσα από τον μονόλογο του ήρωα, αυτό κατάλαβα.
Μπερδεμένο κουβάρι και οι σκέψεις του και και συναισθήματά του.
Στο βιβλίο φαίνεται πως τον τρομάζει η οικειότητα με τους άλλους, αλλά η πραγματικότητα είναι πως τον τρομάζει η γνωριμία του εαυτού του.
Εξαιρετικό το βιβλίο, καλογραμμένο, σαρκαστικό, έξυπνο, σημερινό.
Αντανακλά τα προσωπικά και κοινωνικά μας αδιέξοδα με ενδιαφέρουσα γραφή.

ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΟΙ ΓΑΜΟΙ

Το ενδιαφέρον των ακαδημαϊκών ερευνητών εξάπτεται ολοένα και περισσότερο από τα ζευγάρια που είναι πολλά χρόνια παντρεμένα, υποβάλλοντας τα σε τεστ ή ακόμη και εγκεφαλογραφήματα, για να διαλευκανθεί το μυστήριο της αγάπης που αντέχει στο χρόνο.
Μέσω τηλεφωνικής έρευνας, συγκεντρώθηκαν 274 άντρες και γυναίκες σε μακροχρόνιες σχέσεις.
Προς έκπληξή των ερευνητών, διαπιστώθηκε ότι περίπου το 40% των συμμετεχόντων εξακολουθούσαν να είναι τρελά ερωτευμένοι με τον σύντροφό τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι ήταν δυστυχισμένοι. Πολλοί εξ αυτών αντλούσαν μεγάλη ικανοποίηση από τη σχέση τους και παρέμεναν ερωτευμένοι, απλώς όχι τόσο έντονα.
Σε άλλη μελέτη, 17 άνδρες και γυναίκες που ήταν τρελά ερωτευμένοι δέχτηκαν να υποβληθούν σε εγκεφαλογραφήματα, προκειμένου να διαπιστωθεί πώς απεικονίζεται στον εγκέφαλο ο διαρκής έρωτας. Οι συμμετέχοντες, που ήταν παντρεμένοι κατά μέσω όρο επί 21 χρόνια, έβλεπαν μια φωτογραφία του/της συζύγους. Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, τους έδειχναν και φωτογραφίες δυο φίλων τους.
Σε σύγκριση με την αντίδραση τους όταν έβλεπαν τους φίλους τους, η θέα του/της συζύγου ενεργοποιούσε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με τον έρωτα, με την ίδια ακριβώς ένταση που ενεργοποιήθηκαν και στους εγκεφάλους ζευγαριών που είχαν ερωτευθεί πρόσφατα όταν υποβλήθηκαν στην ίδια εξέταση. Ωστόσο, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι στα μεγαλύτερα ζευγάρια ενεργοποιούνταν και περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με το συναισθηματικό δέσιμο, γεγονός που υποδεικνύει ότι η ικανοποίηση και το πάθος στο γάμο μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο.
"Νιώθουν την ευφορία, αλλά παράλληλα νιώθουν την ηρεμία και την ασφάλεια που νιώθουμε όταν είμαστε συναισθηματικά δεμένοι με κάποιον" αποφάνθηκαν οι ερευνητές προσθέτοντας πως ήταν ενδεικτικό ότι φρόντιζαν τη σχέση.




Στην Έρη και σε όσους νιώθουν έτσι.

Χρόνια σου πολλά!!!!

Με αφορμή το τηλεοπτικό σήριαλ"Το νησί", που είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Βικτώριας Χίσλοπ, λέγονται και γράφονται πολλά, τόσο για την Σπιναλόγκα, όσο και για την αντιμετώπιση την πασχόντων.
Θα θέσω μια διαφορετική άποψη.
Μπορεί να υπήρξε κολαστήριο το νησί, μα η πρωταρχική ιδέα, απ' ό,τι μας είπε ο ξεναγός μας όταν επισκεφθήκαμε το νησί, δεν ήταν να κατοικηθεί από τους Χανσενικούς ώστε να εγκαταλειφθούν στη μοίρα τους.
Την παρουσίασε ως μια ευφυέστατη κίνηση του Βενιζέλου, ώστε να αναγκαστούν οι ευκατάστατοι Τούρκοι που έμεναν εκεί, μετα την ανακήρυξη της Κρήτης σε αυτόνομη Πολιτεία το 1898, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Από μαρτυρίες είναι πια γνωστά τα βάσανα, οι κακουχίες και οι δυσμενείς συνθήκες των αρρώστων εκεί.
Υποθέτω όμως πως η ζωή αυτών των ανθρώπων δεν θα τύχαινε καλύτερης μεταχείρισης, οπουδήποτε.
Εδώ, σήμερα, που θέλουμε να λεγόμαστε μια κοινωνία εκπολιτισμένη και ενημερωμένη, δεν δίνουμε το χέρι μας σε κάποιον που έχει ένα ασυνήθιστο σπυράκι, για να μην αναφέρω την αντιμετώπισή μας σε φορείς του Aids.
Η λέπρα ήταν μια αρρώστια που σε παραμόρφωνε αποκρουστικά.
Μια νόσος που δεν ξέραν αν ήταν κληρονομική, λοιμώδης, μεταδοτική.
Παρόλα αυτά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συμπαραστάθηκαν στους δικούς τους ή και γενικότερα στους αρρώστους.
Ας κρατήσουμε αυτούς σαν παράδειγμα, ας δώσουμε ελαφρυντικά στους υπόλοιπους και ας αναρωτηθούμε τι θα κάναμε εμείς.
Ως υγιείς. Γιατί ως νοσούντες ούτε να το διανοηθώ.

Η μανία για μητρότητα είναι ναρκισσιστική

 ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΡΙΑ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Της ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ

 

«Από τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον αγώνα για το δικαίωμα στην έκτρωση και την προφύλαξη των γυναικών φτάσαμε σε μία εποχή που γυναίκες 40, 50 και 60 χρόνων σαν μανιακές κυνηγούν να βρουν το νόημα της ζωής μέσα από την απόκτηση παιδιού. Μόνο που η μητρότητα δεν είναι η διαδικασία. Είναι το μετά. Μετά, τι κάνουμε;».

Είναι τα λόγια της Τζούλια Κρίστεβα, καθηγήτριας Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris VII, ψυχαναλύτριας, μέλους της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας των Παρισίων, γλωσσολόγου, κοινωνιολόγου, μυθιστοριογράφου, ενεργού φεμινίστριας, μαθήτριας της Σιμόν ντε Μποβουάρ, που ήρθε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στο Διεθνές Φόρουμ Ψυχανάλυσης. Χθες το απόγευμα μίλησε και στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα «Η γυναίκα στην ψυχανάλυση».
«Οι γυναίκες σήμερα κατακλύζονται από την επιθυμία για απόκτηση παιδιού», μας λέει. «Χρησιμοποιούν κάθε δυνατότητα που τους προσφέρει απλόχερα η επιστήμη. Παλεύουν με μανία, πολλές φορές ακόμα και να υπερβούν τη φύση. Εξαντλούνται. Είτε το παιδί έρχεται ως η μόνη επιτυχία μιας γυναίκας που νιώθει ότι έχει αποτύχει στη ζωή είτε ως μία ακόμα επιτυχία μίας καριερίστριας, η σημερινή τάση για απόκτηση παιδιού έχει κάτι από φρενίτιδα και κίνητρα καθαρά ναρκισσιστικά. Αλλά η μητρότητα είναι το μετά. Είναι το να μπορείς να σκέφτεσαι μπαίνοντας στη θέση του άλλου, του παιδιού. Αυτό μου είχε πει η Αγία Τερέζα της Αβιλα, στην οποία αφιέρωσα το νέο μου βιβλίο, όταν τη ρώτησα τι είναι η συμβολική μητρότητα. «Είναι να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να δέχεσαι, να καταλαβαίνεις την ετερότητά του».

«Το πάθος για τη μητρότητα» είναι η νέα σας ερευνητική δουλειά. Τι αναζητάτε;
 
«Μιλάμε στην ψυχανάλυση για τον ρόλο του πατέρα και λιγότερο για τον ρόλο της μητέρας. Απουσιάζει η εικόνα της λαϊκής, σύγχρονης μητέρας, μια εικόνα της που να μην είναι θρησκευτική-Παναγία.
Η μητέρα συμβολικά είναι ένας "φάκελος", ένα "κουτί". Η σχέση μητέρας-παιδιού είναι σχέση αγάπης και μίσους. Ο δεσμός είναι πολύ ισχυρός, ενστικτώδης, βιολογικός, σωματικός, αδιαμεσολάβητος. Η μητέρα μεταδίδει τη γλώσσα και τις αξίες. Σέβεται την αυτονομία του παιδιού, είναι αλληλέγγυα, δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να είναι ο εαυτός του. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται το παιδί να γίνει ξένος. Αν δεν το δει η μητέρα ως ξεχωριστή οντότητα, δεν θα μπορέσει το παιδί να γίνει ο εαυτός του. Χρειάζεται η μητέρα να κάνει επανεκκίνηση μετά τη γέννα, να υπερβεί το πάθος και να γίνει πηγή ελευθερίας. Η πλειονότητα των μητέρων τα καταφέρνουν. Ομως, με τις πιέσεις που βιώνουν στις μέρες μας, συχνά αποτυγχάνουν. "Το παιδί έρχεται από εμένα και είναι κομμάτι μου. Το λατρεύω", σκέφτονται. Στέκονται πάνω από το παιδί όχι ως αντικείμενο, αλλά ως ναρκισσιστικό έργο. Η ψευδαίσθηση αυτή των γυναικών με θυμώνει. Γι' αυτό έχουμε εγκληματικότητα, μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Αφού τα "έχουν", τα καταστρέφουν. Και δεν χρειάζεται να τα σκοτώσουν για να τα "σκοτώσουν". Τα σκοτώνουν ψυχικά. Ορισμένα γίνονται μέχρι και ψυχωσικά. Γι' αυτό θέλουμε την αποπαθοποιημένη -χωρίς πάθος- εικόνα της μητέρας. Ωστόσο, τα παιδιά καταφέρνουν να μιλήσουν, να πάνε σχολείο, μέχρι και πρόεδροι γίνονται... (γελάει). Δεν θα 'πρεπε όμως η μητρική αγάπη να βασίζεται στο κέρδος. Είναι αγάπη εξιδανικευμένη, που ενέχει την πλήρη παράδοση και αφοσίωση».

Ποιο το αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης σε γυναίκες, άνδρες, στην οικογένεια;
 
«Η οικονομική κρίση μας πληγώνει, μας εξευτελίζει και αφήνει ανοιχτή την τρομακτική απειλή της κατάθλιψης. Ο ψυχικός κλονισμός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η γυναίκα, που έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέχρι σήμερα, έχει ταυτότητα και δύναμη. Εκείνη δομεί την οικογένεια και την ανακατασκευάζει όταν χρειάζεται. Η γυναικεία αντοχή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δομές να βοηθήσουν τη γυναίκα, να την καθοδηγήσουν, να τη στηρίξουν όταν εκείνη ανήκει σε ευπαθείς ομάδες, όπως οι γυναίκς που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές ή είναι μετανάστριες.
Η θέση του άνδρα, από την άλλη, έχει αποδυναμωθεί. Τα συμπτώματα αυτής της αποδυνάμωσης είναι η ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας και η καταφυγή σε πνευματικές πρακτικές (θρησκεία κ.ά.)». 

Πηγή:Ελευθεροτυπία

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.

Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο γεγονός εδώ και πολύ καιρό στα ανθρώπινα είναι ο απεγκλωβισμός των 33 μεταλλωρύχων από τα 700 μέτρα βάθος του ορυχείου, όπου ήταν θαμμένοι.

Για να είμαι πιο ακριβής, δεν είναι ο απεγκλωβισμός το σημαντικό αλλά η ίδια η θέση αυτών των ανθρώπων εκεί κάτω και η στάση που κράτησαν επί 68 μέρες στα έγκατα της γης. Μια στάση που φαίνεται να μην έγινε κατανοητή από μια τάξη του πάνω κόσμου, η οποία χτίζει και δημιουργεί πρότυπα ανθρώπων που όλο και πιο πολύ δυσκολεύονται να ζήσουν σ' αυτόν τον κόσμο.
Δεν έχει αναδειχτεί το μείζον, φερ' ειπείν, ότι ο ένας και μοναδικός παράγοντας που έφερε πίσω σώους και αβλαβείς τους ανθρώπους δεν ήταν μήτε το σώμα τους ούτε η οικονομική τους επιφάνεια, ούτε η ομορφιά τους, ούτε η θέση τους στην κοινωνία. Αλλά η συναισθηματική δύναμη κάποιων από αυτούς. Αυτό που οι πολλοί άνθρωποι λένε ψυχή και που οι λίγοι υποψιάζονται ότι έχει να κάνει με την ενέργεια του σώματος σε σχέση με το περιβάλλον του.
Ας λέγεται όπως θέλει. Απ' όπου και αν ορμάται, δεν είναι τυχαίο που όλοι καταλαβαίνουμε για τι μιλάμε. Και μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
Αυτή, λοιπόν, η ψυχή κάποιων από τους θαμμένους μεταλλωρύχους ήταν που κράτησε τα 700 μέτρα χώμα και βράχια από πάνω από τους υπόλοιπους και δεν έπεσαν να τους πλακώσουν όλους. Να τους πλακώσουν πραγματικά. Γιατί εκεί, στα πολύ δύσκολα, όπως και σε κάθε πολύ δύσκολα, αυτό που σώζει τους ανθρώπους ή τους καταστρέφει δεν είναι ούτε ο πλούτος, ούτε η ομορφιά τους, ούτε η μούρη τους στην κοινωνία. Είναι το τσαγανό που κουβαλάνε μέσα τους.
Αυτούς τους 33 του κάτω κόσμου τους έσωσαν εκείνοι που με τη στάση τους έγιναν παράδειγμα και στήριγμα για τους υπόλοιπους. Αυτοί, που και τους ακραία φοβισμένους και τους πανικόβλητους τους μετέτρεψαν σε γενναίους ανθρώπους. Γενναίους μέσα τους.
Ακούγεται έτσι σαν γελοιότητα και σαν να μην έχει επαφή με την πραγματική φύση των ανθρώπων ο τόσος τονισμός για την ανάγκη μέχρι και εξάμηνης ψυχολογικής στήριξης των πρώην εγκλωβισμένων, από επαγγελματίες του είδους. Οπως υπερβολή ακούγεται και η τόση υπερπροστασία, που διαχύθηκε αίφνης από τον μιντιόκοσμο γι' αυτούς, που μπήκαν στη στοά σαν άνθρωποι καθημερινοί και βγήκαν γίγαντες.
Αυτό που η σύγχρονη μαμοθρεφτολογία έχει αναδείξει σαν κυρίαρχο τρόπο, σαν οδηγό, σαν πρότυπο ζωής, έρχεται η ίδια η ζωή να το χλευάσει. Πόσο φτωχός ουσιαστικά είναι ο ψυχολόγος, που θα καθήσει απέναντι απ' το θηρίο. Ενα θηρίο που πάλεψε και νίκησε κάθε αρχέγονο φόβο. Και επιβιώνοντας επιβεβαιώθηκε σχεδόν απόλυτα.
Πόσο αμετροεπής θα ήταν ένας επιστήμονας που θα αναλωθεί σε ερωτήσεις αξιολόγησης, αντί να ρωτάει ευλαβικά να μάθει ο ίδιος, να δει, να καταλάβει πώς γίνεται η αδυναμία δύναμη. Και, τελικώς, πώς κερδίζει κανείς τον εαυτό του.

ΥΓ Για τρίτη φορά μέσα στο 2010 έκλεισε ο χώρος της Ακρόπολης από τους εργαζόμενους, που διαμαρτύρονται για τη μεταχείρισή τους από το ελληνικό κράτος. Οπου κράτος είναι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι να αναρωτιέται κανείς πόση βία έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή τους ώστε να ξηλώνουν την κλειδαριά του αρχαιολογικού χώρου για να βάλουν μια δική τους. Και πόση βία έχουν υποστεί για να κλειδώνουνε τον κόσμο, που έχει ταξιδέψει τον μισό πλανήτη για να δει τα μάρμαρα, απ' έξω, όχι για πρώτη φορά. Πόση βία έχουν υποστεί, που να μη φτάνει απλώς το κλείσιμο των εκδοτηρίων των εισιτηρίων, ώστε να βλάπτεται πραγματικά μόνο ο αδικοπραγών, το κράτος; Πόσες κυβερνήσεις από το 1997 και δώθε, τους τάζουν από τα αυτονόητα μέχρι λαγούς με πετραχήλια, για να κρατάνε ομήρους αυτούς, που στην ουσία φυλάνε ό,τι λαμπρότερο έχει πάνω της η γη του τόπου; Πόσες κυβερνήσεις τους ψυθιρίζουνε στ' αφτί ταξίματα μέχρι παρανομίας για να τους έχουν να δουλεύουνε, φτηνό προσωπικό, αναλώσιμο στα διεστραμμένα καπρίτσια του κάθε νομοθέτη; Κάτω απ' την Ακρόπολη παίζεται η φαρσοκωμωδία της σύγκρισης. Ο πολιτισμός που κάποτε αναδείχτηκε και ο πολιτισμός που υπάρχει. Το γελοίο είναι που ο ένας περηφανεύεται ότι είναι συνέχεια του άλλου. Ντροπή.

  Οι απεγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι και η ιστορία τους είναι μια ευκαιρία να δει η κοινωνία τον εαυτό της στον καθρέφτη. Να διαπιστώσει για χιλιοστή φορά ότι οι άνθρωποι δεν χρησιμεύουν στον εαυτό τους αν πλάθονται για κουλουράκια. Αλλά για σίδερα.
Οι άνθρωποι δεν χρησιμεύουν στην κοινωνία τους αν προστατεύονται. Αλλά αν κινδυνεύουν. Οι άνθρωποι δεν δένονται μεταξύ τους με δεσμούς φιλίας, που είναι η πιο στενή σχέση ασφάλειας και ζεστασιάς, μέσα από την ανεμελιά. Αλλά μέσα από τη δοκιμασία. Οι άνθρωποι δεν απελευθερώνονται με την προστασία. Αλλά με την εγκατάλειψη.
Οι μεταλλωρύχοι της Χιλής βγήκαν από τα έγκατα της γης και μέσα στις αγκαλιές και τα δάκρυα των δικών τους ανθρώπων μπορούσε να δει κανείς τι άλλο τους κρατούσε ζωντανούς, γενναίους και αποφασισμένους:
Γυναίκες με μισοκούρελα και παιδιά ξυπόλητα και γριές και γέροι απεριποίητοι και φτωχοί. Πραγματικά φτωχοί. Αυτή η φτώχεια ήταν η περιουσία τους η ανεκτίμητη. Αυτή η φτώχεια ήταν ο πλούτος τους όλος. Που δεν μπορούσε να τον εξαγοράσει ο πλούτος του κόσμου όλου. Αυτό είχαν, και τη ζωή τους. Τίποτε άλλο; Την περηφάνια τους. Γι' αυτό που είναι.
Οι κάμερες συνόδευαν τους τελευταίους, που έφευγαν από τους μαχαλοκαταυλισμούς, με κάτι σακαράκες από τα διαλυτήρια αυτοκινήτων. Κάτι σκηνές από χαρτί φτιαγμένες. Με στρώματα τρυπημένα, και για σκεπάσματα κουρέλια ρούχων, πολύχρωμα, σαν την απροσποίητη χαρά, που έχουν οι άνθρωποι στις Ανδεις.
Αυτή ήταν η περιουσία των τριάντα τριών μεταλλωρύχων της πιο άγριας ερήμου σ' αυτό τον πλανήτη. Της Ατακάμα. Γι' αυτή και για τις ζωές τους λαχταρώντας επέζησαν. Γιατί ζωή χωρίς την αγκαλιά της αγαπητικιάς και της γυναίκας, του φίλου, του πατέρα και της μάνας, της κόρης, του γιου κι αυτών που αγαπάς, είναι ζωή σε φτώχεια τρισχειρότερη.
Φτώχεια για μια ανθρωπότητα που έχει εμπρός της τη ζωή να της θυμίζει πού είν' ο δρόμος. Κι αυτή, ανέμελη, σαν καλομαθημένη ανήλικη να ξεπουλάει τον εαυτό της για δυο χαρτονομίσματα ακόμα. Και δυο ακόμα. Και δυο ακόμα. Μέχρι πορνείας.


 πηγή:Ελευθεροτυπία

scripta manent

Τα γραπτά μένουν.
Μένουν και αναμένουν να τα επισκεφτείς ξανά και ξανά.
Μένουν ίδια μα και τόσο διαφορετικά σε κάθε επίσκεψη, σε κάθε επισκέπτη.
Αφορμή γι αυτές μου τις σκέψεις η δεύτερη ανάγνωση  (στα 48 μου, έναντι της εφηβείας),του Υπόγειου του Ντοστογιέφσκι.
Τώρα εμβάθυνα.
Μάλλον τώρα  αντιλήφθηκα το βάθος του υπογείου.
Προφανώς η πείρα, η αυτογνωσία, η ωριμότητα στάθηκαν σκαπάνη και φακός για αυτή την καταβύθιση.
Ένας μονόλογος το έργο,ένας μονόλογος εξομολογητικός , παράλογος, παραληρηματικός, ένα ψυχογράφημα-ανατομία της μοναξιάς, των παθών,  της εκδικητικότητας, των αντικρουόμενων επιθυμιών, των αυτοκαταστροφικών επιθυμιών.
Από αυτές που παίδευαν τον συγγραφέα και τον βασάνιζαν στη ζωή του, μα, που στάθηκαν και το εφαλτήριο για τη μελέτη του στην ανθρώπινη ψυχή και έμπνευση για τα έργα του.
Ακόμη ένα έργο-σταθμός στην παγκόσμια βιβλιογραφία που διάβασα πρόσφατα, για πρώτη φορά όμως, -ποτέ δεν είναι αργά-, είναι ο Ξένος του Καμύ.
Άλλο ύφος, άλλη εποχή, άλλη προσέγγιση της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας μα εξίσου βαθύ.
Χθες ξεκίνησα τις "Οικείες Απιστίες" του Χανιφ Κιουρέισι , ένας μονόλογος και αυτό, πολύ σημερινό, πολύ στην εποχή μας και την καθημερινότητά μας.

Μα και τα θεατρικά έργα που παρακολούθησα πρόσφατα, μονόλογοι ήταν.
Το " La poupe", του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, τη "γυναίκα της Πάτρας" του Γιώργου Χρονά και το σεμινάριο βλακείας του Σάκη Σερέφα.
Τυχαίο; Έτσι νομίζω.
Τρία έργα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους και από άποψη και από σκηνοθεσία και από θέμα.
Το " La poupe" παίζεται ακόμη, τρέξτε να το δείτε, εξαιρετική η Άννα Κοκκίνου. Μέχρι την Κυριακή στο δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς.
Κι επειδή κορεσμός δεν επήλθε ακόμη, λέω να πάω σήμερα σε ακόμη έναν μονόλογο, στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με τη Νένα Μεντή σε μια ιδέα του Πέτρου Ζούλια.
Στο ραδιόφωνο ακούω τώρα την Γιασεμή Κηλαηδόνη να μιλάει για το Μαράν Αθά ,  ένα πνευματικό (όπως ακούω) μονόλογο 2,5 ωρών, σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη που θα παιχθεί αύριο και μεθαύριο στο θέατρο Άνετον.
Να μη τρομάζουμε λέει, θα έχει και διάλειμμα.
Από τα γραπτά  ξεκίνησα και αλλού η ζωή με πήγε, ή μήπως όχι, γιατί και το τελευταίο θεατρικό απ ότι ακούω σε γραπτα κείμενα ενός μοναχού βασίζεται.
Τα χειρόγραφα επεξεργάστηκε ο Θωμάς Ψύρρας.

Ένας πραγματικά φθινοπωρινός Οκτώβρης

Σε παρακινεί να μαζέψεις τα καλοκαιρινά, να κοιτάς από το παράθυρο τις στάλες και τις ομπρέλες να κυλούν, να αναπολείς το καλοκαίρι,  να στοχάζεσαι τον Χειμώνα, το επέκεινα.

 Μ' αρέσει να βιώνω τις μεταβατικές περιόδους.
Χαίρομαι που ζω σ' ένα τόπο που έχει εποχές.
Δεν ξέρω πόσες είναι πια, 2,3,4, όσες έστω έχουν απομείνει.
Αγαπώ, για να μη πω λατρεύω, την πόλη μου και την εξερευνώ και την ανακαλύπτω συνεχώς.
Θέλω να ενημερώνομαι για τις εκδηλώσεις της και προσπαθώ όσο μπορώ να συμμετέχω.
Και της πάει θαρρείς το φθινόπωρο της Σαλονίκης.
Φοράει τα γιορτινά της.
Εγκαινιάζεται με τη Διεθνή Έκθεση, γιορτάζει με τα Δημήτρια και κορυφώνεται με το εορταστικό της τριήμερο.
Οι περισσότεροι βέβαια Θεσσαλονικείς εκδράμουν εκείνες τις μέρες.
Μπορείς να πεις πως οι αργίες είναι τι δώρο της.

Ένα βιβλίο, ένα ταξίδι.

Έτσι είθισται να λέγεται
και θα συμφωνήσω.

Ένα ταξίδι νου, καρδιάς, φαντασίας.

Ένα ταξίδι με μια αφετηρία, πολλούς προορισμούς,
ακόμα περισσότερους σταθμούς
και ίσως ίσως χωρίς τέρμα.

Το  βιβλίο για μια συγκεκριμένη ομάδα

γίνεται όχημα για ταξίδια στη πολυφωνία,
στην πολυγνωμία, στην ομαδικότητα μα 
πάνω απ όλα στην αποδοχή στο έτερο και στην ατομικότητα.

Για τη συγκεκριμένη ομάδα,
είναι το μέσο για να γνωρίσει τον κόσμο,
κυριολεκτικά 

 και μεταφορικά,

μα πάνω απ όλα  το όχημα για να ένα ταξίδι στον εσώτερο εαυτό της,

κυριολεκτικά και μεταφορικά.

αποτυπώματα

Γλυκά κι αν οι μέρες περνούν

θυμάρι κι αν μυρίζει το μέλι

για τα χνάρια που μέσα σου ζουν

γι αυτά μοναχά να σε μέλει

«Νεκρές γλώσσες»; Αστειεύεστε...

«Τι απομένει από τις πρακτικές μας γνώσεις όταν φύγουμε από τα θρανία;

Τι απομένει από τον κύκλο του Οϊλερ και τις δευτεροβάθμιες εξισώσεις; Σχεδόν τίποτα. Και τι απομένει από τα Λατινικά και τα Ελληνικά; "Ολα εκείνα στα οποία οφείλουμε σήμερα αυτό που λέμε καλλιεργημένο πνεύμα" λέει ο συγγραφέας Χ. Κεραλί.
"Τα ιδρυτικά κείμενα της λογικής σκέψης, τη γέννηση των επιστημών και της πολιτικής, τη φιλοσοφική έρευνα που συχνά περνάει μέσα από την ετυμολογία, τη σχέση με τις ρίζες των περισσότερων λέξεων, τα γλωσσικά όπλα του Δικαίου, της Ιατρικής και εν γένει των επιστημών, την Αντιγόνη που έδειξε πως υπάρχουν υψηλότερες αξίες από τους ατελείς νόμους των ανθρώπων, όλους τους μεγάλους μας μύθους. Σίγουρα υπάρχουν εξαιρετικές μεταφράσεις του Ομήρου, του Θουκυδίδη, του Σοφοκλή. Ομως, τίποτα δεν συγκρίνεται με την εμπειρία να σκύβουμε πάνω στο πρωτότυπο".
Οι λεγόμενες "νεκρές γλώσσες" παραμένουν ζωντανές σε ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό. Κι αυτός ο πολιτισμός δεν πρόκειται να γίνει καλύτερος με τη δολοφονία των Ελληνικών και των Λατινικών πάνω στα σχολικά θρανία. Αντιθέτως, όπως είχε προβλέψει η Ζακλίν ντε Ρομιγί στο περιοδικό "Λε Πουάν" το 2007, αυτή η παιδαγωγική δολοφονία θα ανοίξει άλλη μια πόρτα στη σχολική βία και τη βαρβαρότητα.
Εγραφε η ελληνίστρια: "Αυτό που λατρεύω στα ελληνικά κείμενα είναι η συνάντηση με τη γέννηση της έλλογης σκέψης, η έκρηξη φωτός που πρωτοφάνηκε σε έναν κόσμο αμήχανο και σκοτεινό. Ο λόγος είναι το τείχος που προστατεύει από την κτηνωδία. Οποιος δεν γνωρίζει, όποιος δεν ξέρει να εκφραστεί, όπως πολλοί νέοι μας σήμερα, όποιος δεν έχει λόγο επαρκή για να ακουστεί, επειδή η σκέψη του είναι μπερδεμένη και σκοτισμένη, τότε δεν του απομένουν παρά οι γροθιές, το ξυλοκόπημα, η ωμή, ανόητη και τυφλή βία».


  Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ Από τα «ΝΕΑ»

μια αλλιώτικη μέρα | μια μέρα χωρίς αυτοκίνητο

Οι δράσεις της Parallaxi και του ‘’Θεσσαλονίκη αλλιώς’’ συνεχίζονται το Σεπτέμβριο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο και την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας.
Η Parallaxi συνεργάζεται και αυτή τη φορά με τους σημαντικότερους φορείς της πόλης, επιμελητήρια, πανεπιστήμιο, ομάδες κλπ, και οργανώνει ένα ενδιαφέρον project που έχει σκοπό να δείξει τις εναλλακτικές προτάσεις λειτουργίας του κέντρου της πόλης.
Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2010
(Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο):
Ολοήμερη πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου της πόλης που περικλείεται από τις οδούς Αγγελάκη, Σβώλου, Ερμού, Βενιζέλου, Κορομηλά. Πρόκειται για μια πεζοδρόμηση 4 ωρών που θα ξεκινήσει στις 6 το απόγευμα και θα ολοκληρωθεί στις 10 το βράδυ.
Η πεζοδρόμηση των βασικών κεντρικών δρόμων του κέντρου της πόλης περιλαμβάνει μια σειρά από δράσεις που χωρίζονται θεματικά ως εξής:
Προξένου Κορομηλά - Ελεύθεροι χώροι για τα παιδιά με δράσεις σε όλο το μήκος του δρόμου.
Μητροπόλεως - Ο δρόμος των εναλλακτικών μετακινήσεων.
Ποδήλατα, πατίνια, ηλεκτροκινούμενα μέσα, segway, ακόμα και άμαξες σε μια μοναδική συνύπαρξη εναλλακτικών μέσων κυκλοφορίας στην πόλη.
Τσιμισκή - Ο δρόμος της μουσικής.
Μουσικές παρελάσεις, συναυλίες και happenings σε συνεργασία με τα καταστήματα του δρόμου.
Σβώλου και Ερμού - Οι δρόμοι της τέχνης.
Με εικαστικές υπαίθριες εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές προβολές στο δρόμο, τις στοές και τα ιστορικά του κτήρια.
Παράλληλα, προτρέπουμε τον κόσμο να γνωρίσει την πόλη περπατώντας:
εναλλακτικές οδικές ξεναγήσεις στο κέντρο της πόλης με ειδικούς ξεναγούς που θα οδηγήσουν τους περιπατητές στα σημαντικότερα μνημεία και τις άγνωστες πτυχές του κέντρου, αλλά και θα διηγηθούν ιστορίες του παρελθόντος και αφηγήσεις του παρόντος της πόλης μας.
Επίσης, σε συνεργασία με τον Εμπορικό Σύλλογο θα υπάρχουν εκπτώσεις στα καταστήματα που θα ανοίξουν εκτάκτως το απόγευμα της Τετάρτης 22 Σεπτεμβρίου και δυνατότητα αποστολής των εμπορευμάτων στο σπίτι την επομένη, δωρεάν επιβίβαση σε όλες τις λεωφορειακές γραμμές της πόλης σε συνεργασία με τον ΣΑΣΘ και τον ΟΑΣΘ από τις 4 το απόγευμα και μέχρι τα μεσάνυχτα, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στον κόσμο να κατέβει στο κέντρο με τη δημόσια συγκοινωνία, πειραματική εφαρμογή της θαλάσσιας συγκοινωνίας με καράβια που θα ξεκινούν από την Περαία και θα τερματίζουν στο Λευκό Πύργο.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
Διοργάνωση: Parallaxi / Θεσσαλονίκη Αλλιώς
Υποστηρικτής συντονισμού: SYMVOLI - Conference & Event Organisers

Ο δικός μας δήμαρχος!

ΜΙΑ φορά κι έναν καιρό, κάπου μακριά από δω, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη: με βουνά από σκουπίδια, ατμοσφαιρική ρύπανση, κυκλοφοριακή συμφόρηση, δυστυχήματα, βία, ναρκωτικά, συμμορίες παντού.

ΕΥΤΥΧΩΣ, αυτή η πόλη έτυχε να έχει κι έναν ιδιαίτερο, ιδιόρρυθμο πρύτανη στο πανεπιστήμιο. Να φανταστείτε, μια φορά που γινόταν χάβρα στο μάθημά του -ήταν καθηγητής Μαθηματικών και Φιλοσοφίας- κατάφερε να επαναφέρει στην τάξη τους θορυβούντες σοκάροντάς τους: δεν τους επέπληξε, απλά κατέβασε τα βρακιά του και τους έδειξε τα αχαμνά του. Εκτοτε, όλοι τον σέβονταν...
ΔΕΝ ήταν μικρή η πόλη με τις συμμορίες, τα σκουπίδια, το κυκλοφοριακό χάος και τον ιδιόρρυθμο πρύτανη· είχε ξεπεράσει τα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Ενα πρωί, ο άνθρωπός μας πήγε στο πανεπιστήμιο και υπέβαλε την παραίτησή του. «Δεν μπορώ να διδάσκω μόνον εσάς», είπε στους φοιτητές του, «έχω καθήκον να διδάξω όλη την πόλη: έξι εκατομμύρια ανθρώπους! Γι' αυτόν τον λόγο θέτω υποψηφιότητα για δήμαρχος».
ΠΡΑΓΜΑ που έγινε. Ο άνθρωπός μας ντύθηκε... Σούπερμαν και βγήκε στους δρόμους για να διεκδικήσει την ψήφο των συμπολιτών του. «Είμαι υπερπολίτης», αυτοσυστηνόταν. Στην αρχή, κάποιοι προσπάθησαν να τον χλευάσουν. Φάγανε τα μούτρα τους! Ο δικός μας είχε τέτοιο χιούμορ, φαντασία και τρέλα, που κάτι τέτοιους τούς έκανε μια χαψιά. Ο κόσμος τον υπερψήφισε, γιατί έδειχνε ορίτζιναλ, είχε φάση και ήταν συμπαθής.
Η πρώτη του ενέργεια ως δημάρχου ήταν να προσλάβει είκοσι μίμους-κλόουν, τους οποίους έβγαλε στον δρόμο για να κράζουν όσους παρκάρανε παράνομα, κορνάρανε χωρίς λόγο, περνάγανε με κόκκινο κοκ. Τι συνέβη; Οι πολίτες, που είχαν γραμμένα εκεί όπου φαντάζεστε τα σήματα και τα φανάρια, άρχισαν να συμμορφώνονται στον ΚΟΚ. Απ' ό,τι φάνηκε, τους ενοχλούσε πολύ περισσότερο το κράξιμο από τα πρόστιμα...
Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή: ο δήμαρχός μας μοίρασε εκατομμύρια ταμπέλες που έγραφαν «thumbs up» ή «thumbs down» και ζήτησε απ' όλους να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν κάθε στιγμή τις πράξεις των συμπολιτών τους. Η πόλη ανταποκρίθηκε σ' αυτό το «παιχνίδι» και άρχισε το ομαδικό κράξιμο σε όλα τα κακώς κείμενα τις αυθαιρεσίες και στις γουρουνιές. Εν είδει διαρκών διαδηλώσεων... Και, ως εκ θαύματος όλα αυτορρυθμίστηκαν σιγά σιγά. Το ομαδικό κράξιμο πέτυχε τον στόχο του.
ΟΤΑΝ τα αποθέματα νερού «χτύπησαν κόκκινο», ο δικός μας δήμαρχος βγήκε στα τηλεοπτικά κανάλια και σε ζωντανή μετάδοση έκανε ντουζ ολοτσίτσιδος! Ενώ σαπουνιζόταν, έκλεινε την παροχή νερού για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούσαν να εξοικονομήσουν νερό. Αποτέλεσμα; Σε δύο μήνες, η κατανάλωση νερού στην πόλη μειώθηκε κατά 14%!
ΚΑΘΙΕΡΩΣΕ τη «νύχτα των γυναικών», ενάντια στην εγκληματικότητα και τον φαλλοκρατισμό. Ετσι, 700.000 γυναίκες τις τρεις πρώτες νύχτες κάθε χρόνου ξεχύνονται στους δρόμους, γλεντώντας χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Οι άνδρες είναι υποχρεωμένοι να φροντίζουν τα παιδιά στο σπίτι.
ΤΣΑΚΙΣΕ την εγκληματικότητα! Οι ανθρωποκτονίες, από 80 ανά εκατό χιλιάδες κατοίκους το '93, μειώθηκαν το 2003 σε 22! Ζήτησε να ενισχυθεί με... εθελοντικούς φόρους το ταμείο του δήμου και ανταποκρίθηκαν 65 χιλιάδες πολίτες! Ιδρυσε και τους «Ιππότες της Ζέρβας»: μια ομάδα με τους πιο ευγενικούς και εξυπηρετικούς ταξιτζήδες στον κόσμο.
ΟΧΙ, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Antanas Mockus, που πρωτοεκλέχθηκε δήμαρχος το 1993 στην Μπογκοτά, την πρωτεύουσα της Κολομβίας. Και απέδειξε πως η γνώση δίνει δύναμη, αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας, χωρίς επιβολή και επίδειξη ισχύος. Μόνον έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές. Σήμερα, ο Antanas Mockus είναι πρόεδρος της Corpovisionari, μιας οργάνωσης που συμβουλεύει τις δημοτικές Αρχές.




 ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ Σ

---

                                       

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ

Τελευταίες, τώρα μπορεί να είναι και προτελευταίες, δεν θέλω να σας γελάσω, επισταμένες και τεκμηριωμένες έρευνες, λένε πως το γρήγορο περπάτημα καίει λίπη,καταβροχθίζει χοληστερίνες, εξαφανίζει ζάχαρα και εν γένει μακραίνει και βελτιώνει το βίο.
Οπότε λέμε ναι στο βάδισμα και μάλιστα στο ταχύ.
Μα έλα σου που δεν έχει ο καθείς  τον ίδιο διασκελισμό, για να μη μιλήσω για  ρυθμό, οπόταν, αν θέλεις να ακολουθήσεις τις οδηγίες του ιατρού, σουλατσάρεις μοναχός και αν θες, κάνεις και διαλογισμό.

Εκτός αν είσαι τυχερός και βρεις στο διάβα σου άλλον με ίδιο τέμπο και συγχρονισμό, συνοδοιπόρο νάχεις στης συνταγής το γιατρικό, αυτί στου μυαλού σου τις φωνές και ακροατή  στης καρδιάς σου τις σιωπές.

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μια όμορφη και ξεχωριστή βραδιά ζήσαμε χθες όσοι παρευρεθήκαμε στα εγκαίνια του "παρ'  αθίν αλός", στο στρατόπεδο Κόδρα, στην Καλαμαριά.
Η γαλήνια και σαν βγαλμένη από όνειρο οργανική μουσική του εμπνευσμένου συνθέτη  και καλλιτεχνικού διευθυντή του πολιτιστικού οργανισμού του Δήμου Καλαμαριάς, Καζαντζή Γιώργου, σε συνδυασμό με την προβολή video-art, μας ταξίδεψε.




Το γύρω του κόσμου όμως με τρεις φωνές μας χάρισε και ο Δήμος Νεάπολης τη Δευτέρα στο ξεκίνημα της Βαλκανικής Πλατείας.

Ένα μήνυμα ειρήνης σε μια μουσική συνάντηση της Μαρίας Φαραντούρη, της Έλλης Πασπαλά και της Σαββίνας Γιαννάτου, σε ένα πρόγραμμα με τραγούδια από την Ελλάδα, τη δημοτική και τη βυζαντινή παράδοση, τα ρεμπέτικα, το έντεχνο, τα Βαλκάνια, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, ως τη Λατινική Αμερική.   

ΚΑΙ ΕΚΕΙ

«Σικελός, 43 χρόνων, συνελήφθη από την αστυνομία της Κατάνης με την κατηγορία ότι έκρυβε επί ένα χρόνο σε καταψύκτη το πτώμα της θείας του για να εισπράττει τη σύνταξή της. Την καταγγελία έκαναν περίοικοι, οι οποίοι για αρκετό καιρό δεν έβλεπαν την 95χρονη γυναίκα να κυκλοφορεί στη γειτονιά. Η σύνταξη ξεπερνούσε τα 3.000 ευρώ, δεδομένου ότι επρόκειτο για χήρα στρατηγού».

Πηγή:Απογευματινή

Αυτή και αν είναι αλλαγή σεζόν!!

Δεν μας τρομάζουν όμως εμάς τα πρωτοβρόχια, ξεπλένουν ρύπους!
Δεν μας πτοούνε τα μποφόρ, φρεσκάρουν τα μυαλά!
Πτώση θερμοκρασίας, αναθέρμανση σχέσεων!
Νέος μήνας, άλλη εποχή,νέοι ορίζοντες, άλλη προοπτική!

Πέμπτη, δυό μέρες μετά το Αυγουστιάτικο φεγγάρι!
10 μετά το 15Αύγουστο.
Μέρες σταθμοί του θέρους, του έτους,  στιγμές στίγματα σε μνήμες, αφετηρίες ή τέρματα σε ζωές.
Πολύς λόγος γίνεται για την πανσέληνο και μάλιστα του Αυγούστου.
Λόγος συνήθως εγκωμιαστικός  και στον  οποίο  δεν δίνω πια ιδιαίτερη σημασία.
Διαβάζοντας  όμως τον παρακάτω αρνητικό,......σκανδαλίστηκα.

"Τα απαγορευμένα φεγγάρια

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

24/8

Μαθαίνω πως πάνε για κατάργηση οι επίσημες φεγγαράδες σε Δήλο, Ακρόπολη και άλλα ιερά μέρη της χώρας, λόγω συνδικαλιστικών διαφωνιών με το προσωπικό φύλαξης. (ατέλειωτο χασμουρητό). 
Το να προσπαθείς να κάνεις "κοπιράιτ" την αυγουστιάτικη Πανσέληνο είναι ό,τι ματαιότερο υπάρχει ως ιδέα. Η Δήλος και η Ακρόπολη δεν ενδιαφέρονται για το αν οι σεληνιακές φάσεις "σετάρουν" με τη διάθεσή μας. Είναι αρχαία πέτρινα θηρία, στέκουν αδιάφορα στις δικές μας φλωριές.

Οργανωμένες φεγγαράδες με κρατική "ούγια": δεν έχω τίποτα εναντίον τους, αλλά δεν έχω και τίποτα υπέρ τους. Μου θυμίζουν τα χειροκροτήματα στην Οία όταν ολοκληρώνεται η ατραξιόν του ηλιοβασιλέματος, τότε που δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω (από τα γέλια για το μάταιο του πράγματος).
Στο μεταξύ, πίσω από τη βιτρίνα των απαγορευμένων φεγγαριών εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες και ξένοι, νέοι, γέροι και παιδιά, κάνουν αυτοσχέδια μακροβούτια στα ασημένια νερά: κοινωνούν την Πανσέληνό τους άτακτα, χύμα, όπου γης πατρίς. Το φεγγάρι ανατέλλει πειρατικά, στα λιγότερα "ιν" σημεία, στην εθνική οδό, μετά τη στροφή για Ιλιον και λίγο πριν κόψεις δεξιά για Μπουρνάζι: μοιάζει υπερφυσικά μεγάλο και κίτρινο. Λίγο πριν, ο ήλιος έχει δύσει σαν να τον έχεις πασαλείψει εκρηκτικά, από το πιο απρόβλεπτο μέρος. Οκτώ το βράδυ: στο "Σείριο", το τράβελ-στοπ στα πενήντα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, έχω πετύχει το πιο τεχνικολόρ ηλιοβασίλεμα στον πλανήτη. Η Πανσέληνος, αργά, λάμπει μέσα από το παράθυρο της μεζονέτας, φως εκτυφλωτικό, ενοχλητικό ("εεε, προσπαθώ να δουλέψω") και σε βγάζει με το ζόρι, μαζί με μια μπουκάλα κρασί, στην ταράτσα.
Το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπης μου την πόρτα. Το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπης μου τον κήπο και δεν δίνει δεκάρα για το αν συνδικαλίζεται το φέγγος του.
Μην το πιείτε - λουστείτε το". 





Η καθιερωμένη πια αυτή νύχτα του φεγγαριού, των αρχαιολογικών χώρων, της μουσικής, έχει σηκώσει ανθρώπους από καναπέδες, τους  έχει απογειώσει, ταξιδέψει, μαγέψει, συγκινήσει, συνενώσει , έχει εν κατακλείδι  φυτέψει φτερά σε φαντασία, έρωτα δημιουργικότητα και πιστεύω πως θα ήταν φρόνιμο να μην τα ψαλιδίσουμε.


Από την άλλη τι να πεις γι αυτό τον Αύγουστο;;;;
Πολυτάραχος και θλιβερός όσο δεν παίρνει.
Φωτιές, πλημμύρες, ομηρίες, φόνοι, θεομηνίες, καταστροφές, άνθρωποι θαμμένοι ζωντανοί, άνθρωποι υπεράνθρωποι και υπάνθρωποι.
Είναι που μαθαίνουμε και όλα τα συμβάντα του παγκόσμιου χωριού μας και δεν τα σηκώνει ο νους μας.

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ! ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ! ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ, ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ!

Όχι, δεν είναι αδιαφορία, όχι δεν είναι τεμπελιά, που δεν αξιώθηκα να γράψω ούτε μια σειρά, είναι που- ως γνωστό- το καλοκαίρι μου παίρνει τα μυαλά.
Μα φέτος, δεν είναι υπαίτιο μόνο το καλοκαίρι (και το περιηγητικό πνεύμα του συζύγου), αλλά και η δελεαστική πρόταση του ζεύγους Καπετανάκη, για μια επίσκεψη στο σπίτι τους στα προάστια της Καλαμάτας.
Παρόλο που γνωρίζω το πόσο περιποιητικοί και φιλόξενοι είναι, όπως και οι παλιοί φίλοι, εντυπωσιάστηκα από την οικειότητα και την άνεση που εκπέμπουν.
Πιστεύω πως είναι χάρισμα, να κάνεις στους επισκέπτες σου να νιώθουν πως δεν είναι επισκέπτες.

 

Κατόπιν υποδείξεως της παλαιότερης και πιο αγαπημένης συνblogger  φίλης, της Καλημέρας μεταφέρω το βιντεάκι  για την

Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπιστικής Βοήθειας - 19/8/2010  

που γυρίστηκε από προσωπικό ανθρωπιστικών οργανώσεων και από ανεξάρτητους κινηματογραφιστές από όλον τον κόσμο (πάνω από 50 συμμετέχοντες συνολικά) οι οποίοι εργάστηκαν εθελοντικά. 

Μήνες επί μηνών ταλανιζόμαστε με τις περικοπές επιδομάτων, δώρων, παροχών και τα γνωστά επί ασφαλιστικών, λέχθηκε και τι δε λέχθηκε περί αυτών απ όλους και απ όλα τα Μ.Μ.Ε., μα θορυβωδώς εσιώπησε, εκτός κι αν σφάλλω, επιφανής μερίδα δημοσίων υπαλλήλων. Συγγνώμη. Κρατικοί λειτουργοί ήθελα να πω.
Μέχρι πρότινος.
Μέχρι που τα μέτρα τους αγγίζουν.
Τώρα εννόησαν πως είναι αντισυνταγματικά και θα πολεμήσουν (με νύχια και δόντια;) για τη καταπολέμησή τους.
2 απορίες έχω.
1ον: Μόνο για την κάστα τους οι αγώνες;
2ον: Ποιο λάκκο κρύβει η φάβα για τον διαχωρισμό τους ως κρατικούς λειτουργούς αντί δημοσίων υπαλλήλων στην απογραφή;
Κρατικοί λειτουργοί, που απαιτούν υψηλό εισόδημα ώστε να είναι αδιάφθοροι.
Αυτά που είπε όμως ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΔΗΜ. ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ Λ. ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΘΕΣΜΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ σύμφωνα με άρθρο της Ελευθεροτυπίας με έβαλαν σε σκέψεις.

«Επίορκοι δικαστές» και επώνυμοι που «πάντα γλιτώνουν»

Ευθείες βολές κατά της Δικαιοσύνης για τη βραδύτητα στην εκδίκαση των υποθέσεων διαφθοράς, εκτόξευσε ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζής.

«Γνωρίζω πολλά πράγματα, από μέσα» για τη Δικαιοσύνη, είπε ο Λ. Ρακιντζής. «Υπάρχουν αποφάσεις που δεν μπορώ να εξηγήσω», πρόσθεσε Μιλώντας χθες, ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, έκανε λόγο για «επίορκους δικαστές» και για «επώνυμους που δεν καταδικάζονται ποτέ, παρά απαλλάσσονται με βούλευμα».

Σήμερα η ίδια εφημερίδα γράφει:

1. Για να τελεσιδικήσει μια σοβαρή ποινική υπόθεση (Εφετείου), απαιτούνται κατά μέσο όρο 8-9 χρόνια.
2. Στα διοικητικά Δικαστήρια ο αντίστοιχος χρόνος είναι 8-10 χρόνια.
3. Στο Πρωτοδικείο Αθήνας εκδικάζονται 4 στις 10 υποθέσεις των πινακίων.
4. Η συνολική εκκρεμότητα υποθέσεων αγγίζει τις 350.000!
5. Στο Πρωτοδικείο Αθήνας όλες οι υποθέσεις προσδιορίζονται να δικαστούν 2 χρόνια μετά!
6. Συνολικά οι εκκρεμείς υποθέσεις σε όλα τα δικαστήρια της χώρας εκτιμάται ότι υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο!

Και ακόμη:

Διαφθορά, αδιαφάνεια, αναποτελεσματικότητα

Για φαινόμενα διαφθοράς, αδιαφάνειας και ανεπάρκειας δικαστών που, σε συνδυασμό με τον σφικτό εναγκαλισμό τους από την εκτελεστική εξουσία, έχουν οδηγήσει σε ατυχείς επιλογές ηγεσίας και έφεραν την ελληνική Δικαιοσύνη σε κατάσταση αμφισβήτησης και αναποτελεσματικότητας κάνει λόγο ο Ι. Παπανικολάου, αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου έως τον Ιούνιο του 2010 και προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων το κρίσιμο διάστημα 2008-2009.

Μεσοκαλόκαιρο, ζέστη, κορμιά ιδρωμένα, μέλη κουρασμένα, διάθεση ευκολομεταβαλλόμενη.
Φραπεδιές, μπύρες, κουβεντούλες, καλαμπούρια, σχολιασμοί, διάβασμα, μπιρίμπα, θέατρο, βόλτες, θερινά σινεμά.
Χαλλαρή ζωή, δύσκολη ζωή, δραστήρια, αγχωμένη, ανέμελη, τσιτωμένη, διασκεδαστική, κουραστική, μονότονη.... μα προπάντων όπως χρειάζεται. Απρόβλεπτη.

Βρέθηκα απρογραμμάτιστα για ένα δεκαήμερο στη Θράκη και στον Έβρο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι αυτήν την περιοχή, μα για πρώτη φορά πήγα στα Πομακοχώρια, Φέρρες, Σουφλί, Δαδιά και στο περίφημο Δέλτα που είναι μαγευτικό.

Ως γνωστό μετά από μια εξόρμηση, σε αυτό το blog ,δημοσιεύονται φωτογραφίες με κάποια σχόλια.

Συνήθως η δυσκολία είναι στο να επιλέξεις τις αντιπροσωπευτικότερες φωτογραφίες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η δυσκολία ήταν στο σχολιασμό.
Τι να γράψεις για τον Έβρο χωρίς να αναφερθείς στη διέλευση των λαθρομεταναστών
Και τι να πεις για ένα θέμα που καίει και πονάει.
Να μιλήσεις για τις συνθήκες που αναγκάζουν ανθρώπους να εγκαταλείψουν πατρίδες για καλύτερη ζωή, για την εκμετάλλευσή τους από "συνανθρώπους" τους, για ελλειπή μέτρα φύλαξης συνόρων, για περιπτώσεις που μάνες χάνουν τα παιδιά τους ή για περιπτώσεις που πτώματα εκβράζονται σωρηδόν;


Η αίσθηση ανάτασης που εισπράττεις γνωρίζοντας δρυμούς και πανέμορφες περιοχές με πλούσια βλάστηση και σπάνια βιοποικιλότητα, σκιάζεται από τη σκληρότητα του ανθρώπου.

Μα και η Ελληνική πραγματικότητα με τα μνημόνια της που θα μας μείνουν αμνημόνευτα, τις βόμβες και τα κυριαρχικά δικαιώματα που κάνουν βόλτες και ενίοτε εκρήγνυνται, τα συνταξιοδοτικά της, τα ένσημα της που από βαριά και ασήκωτα για πούπουλα μετράνε, την ανεργία της, τα φ.π.α και τις φάπες της, σε κάνει να τραγουδάς "δεν είναι καλοκαίρι τούτο το φετινό κοντεύω να φλιπάρω και όλο μονολογώ".
Μα και ο καιρός συνηγορούσε σ΄αυτό, μιας και τα αεράκια δεν αφήσαν τίποτα όρθιο.

Ευτυχώς όμως ο κόσμος δεν το βάζει κάτω

και συνεχίζει μπάνια και αθλοπαιδιές.

Η Θράκη έχει τεράστιες παραλίες, με κοινοτικές κοινόχρηστες ομπρέλες και αποδυτήρια, με οργανωμένα μπαράκια, ωραιότατες παραλιακές ταβέρνες, καθαρή θάλασσα, αλλά δεν έχει τουρισμό.
Οι Θεσσαλονικείς μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν το "σαν τη Χαλκιδική δεν έχει" και να εκδράμουν και σε άλλες παραλίες, είτε προς Πιερία μεριά, είτε προς Καβάλα, Ξάνθη, τόσο για αποσυμφόρηση, όσο και για διακίνηση κινητηρίου δυνάμεως αλλά και για πιο οικονομικές διακοπές.

Η Παναγία η Κοσμοσώτηρα στις Φέρρες

Μια ιδέα από τα Πομακοχώρια

από το Σουφλί

από την Ξάνθη

και συγκεκριμένα

από

την παλιά

πόλη

και τίτλοι τέλους με


νέο κομμάτι της συλλογής.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ

Το σκέψου θετικά, έχει εξελιχθεί πλέον σε σλόγκαν, μα όταν το πρωτοάκουσα εξεπλάγην.
Μα γιατί, σκέφθηκα, πώς θα σκεφτόμαστε, ότι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;
Ίσως επειδή πάντα σκεφτόμουν, πως, ότι στραβό και να έρθει θα προσπαθήσω να το ξεπεράσω, θα το παλέψω ρε παιδί μου, φανταζόμουν πως όλοι έτσι σκέφτονταν.
Βλέπω όμως ανθρώπους απαισιόδοξους που με έπαρση αυτοχαρακτηρίζονται σκεπτικιστές ή βαθιά σκεπτόμενοι , βαφτίζοντας ρηχούς και επιπόλαιους τους διαφορετικά σκεπτόμενους.
Ποιοι είναι τελικά οι αφελείς δεν μπορώ να πω και δεν είναι και η πρόθεση μου.
Δεν θέλω να μιλήσω σήμερα για τους πεσιμιστές, αλλά γι αυτούς που ψάχνουν πάντοτε να βρουν κάτι που θα τους στεναχωρεί.

Μια ομάδα είναι οι μελλοντοκαταστροφολόγοι.
Αυτούς που σε όλες τις δραστηριότητες προβλέπουν δράματα:
"Θα πάει σήμερα σώο το παιδί στο σχολείο ή θα το πατήσει αυτοκίνητο;
Θα πάει καλά η εγκυμοσύνη;
Να πάω στον μπακάλη αλλά να μη μου ανοίξουν το σπίτι."

Άλλοι ομάδα οι δια ψύλλου πήδημα αγχωμένοι.
Τους φαίνεται βουνό το πιο απλό:
"Φάτε επιτέλους να μαζέψω το τραπέζι.
Ξυπνήστε να πιούμε τον απογευματινό καφέ για να πλύνω τα φλιτζανάκια."

Υπάρχουν και οι δε ζω τα συμβάντα:
"Πότε θα μεγαλώσουν τα παιδιά να χαλαρώσω.
Άντε να παντρευτούν επιτέλους να ηρεμήσω."

Προσπαθώντας να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια που καθοδηγούν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τέτοιων ανθρώπων, παρατήρησα πως πολλά από αυτά τα άτομα παρουσιάζονται ως μεμψίμοιρα και κακόμοιρα, για να μη τους πιάσει το μάτι. Πολλές φορές τους ξεφεύγει, το λένε και μόνα τους.
Φυσικά υπάρχουν οι ανασφαλείς που οι καταστάσεις τους ξεπερνούν, ίσως οι πραγματικά κακότυχοι, μα υποψιάστηκα πως υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων, που το να νιώθουν δυστυχισμένοι, τους παρέχει ευχαρίστηση.
Η εικασία μου αυτή νομίζω πως τεκμηριώνεται με το παρακάτω άρθρο:

.......Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι αποκτούμε χημικό εθισμό σε ορμονικές εκκρίσεις από συγκεκριμένα συναισθήματα και έχουμε την τάση να αναζητούμε υποσυνείδητα τρόπους να ξαναδημιουργήσουμε αυτά τα συναισθήματα και να πάρουμε τις «ορμονικές δόσεις» μας, ακριβώς όπως κάνουμε με κάθε άλλη εθιστική ουσία. Στην πραγματικότητα αποκτούμε χημικό εθισμό σε συναισθήματα φόβου, θυμού, πόνου, πίκρας, μίσους ή ενοχής και έλκουμε και δημιουργούμε καταστάσεις, στις οποίες μπορούμε να βιώσουμε ξανά εκείνα τα οικεία συναισθήματα.

Αυτό στη συνέχεια οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο αναδημιουργίας αρνητικών συναισθηματικών καταστάσεων που ενισχύουν τις λανθασμένες πεποιθήσεις μας ότι κινδυνεύουμε ή ότι είμαστε θύματα ή ανάξιοι. Η υγεία, οι σχέσεις, η εργασία και η ευτυχία μας φθείρονται.

Εδώ δεν ξέρω αν ισχύει το ότι η αρνητική σκέψη έλκει αρνητικές καταστάσεις, σε αντιδιαστολή φυσικά με το "σκέψου θετικά για να συνωμοτήσει το σύμπαν", αντιλήφθηκα όμως, -όσο παράδοξο και να ακούγεται- ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν βολικά νιώθοντας άβολα.

Γουόλτερ Λάκερ, ένας από ρους σημαντικότερους ιστορικούς του καιρού μας.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ katoiko@enet.g

Οσο τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης αρνούνται ή διστάζουν να αντιμετωπίσουν από κοινού τα θέματα της ενέργειας και της εξωτερικής πολιτικής τόσο περισσότερο θα περιορίζεται η ισχύς της Ε.Ε. στην παγκόσμια σκηνή. Και είναι ήδη αρκετά αποδυναμωμένη, λέει ο Γουόλτερ Λάκερ, ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς του καιρού μας.Είναι κοινός τόπος ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση περνάει κρίση - σε αυτό το στάδιο είναι εφικτό να επιχειρήσουμε προβλέψεις σχετικά με τη μελλοντική εξέλιξή της;

«Η κατάσταση είναι οπωσδήποτε πολύ σοβαρή, αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Ωστόσο μια κρίση μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Από τη μια μεριά, μπορεί να οδηγήσει τελικά σε μια πολύ πιο ισχυρή Ε.Ε. Να σας θυμίσω ότι ένας από τους ιδρυτές της είχε πει ότι μια ένωση κρατών μόνο μέσα από μια κρίση μπορεί να γεννηθεί. Με άλλα λόγια, πρέπει να συντρέχουν σοβαροί λόγοι ώστε να αποφασίσουν διαφορετικά κράτη να αντιμετωπίσουν ενωμένα μια, καθώς φαίνεται, κοινή πρόκληση. Σε περιόδους ομαλότητας, όταν τα προβλήματα δεν μοιάζουν απειλητικά, οι άνθρωποι δεν βρίσκουν κανένα λόγο να καθήσουν να συζητήσουν γύρω από τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας τους. Αλλά όταν ξεσπάει η κρίση...Από την άλλη, στην προκειμένη περίπτωση, δεν αποκλείεται να αποδειχτεί ότι τελικά η Ε.Ε. είναι υπερβολικά αδύναμη και υπερβολικά αναποφάσιστη. Θα έλεγα ότι είναι ακόμη πολύ νωρίς για να κρίνουμε, αλλά ας πούμε τουλάχιστον ότι δεν έχουν όλα χαθεί. Οχι ακόμη. Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι οι δύσκολες συνθήκες δημιουργούν και προϋποθέσεις για να συνειδητοποιήσουν, ίσως, οι ηγέτες και οι λαοί πως δεν αρκεί η νομισματική ένωση -ούτε ακόμη και η οικονομική συνεργασία- ότι χωρίς πολιτική ηγεσία η Ε.Ε. δεν θα έχει διάρκεια».

Κι αν δεν προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση;

Εκτός από τους ηγέτες, πάντως, και οι πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών στέκονται με αμφιθυμία απέναντι στο ενδεχόμενο εμβάθυνσης της ενοποίησης.

Αξίζει να αντιστραφεί αυτό το κλίμα;

«Ολα καταλήγουν σε μια πολύ απλή πραγματικότητα - ότι κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές αξίες. Υπάρχουν, λοιπόν, κι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος να γίνουν κι άλλα βήματα προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνιστά πρόοδο. Υπάρχουν, άλλωστε, κάτοικοι ευρωπαϊκών κρατών που πιστεύουν ότι δεν έχουν ούτε κοινές αξίες ούτε κοινά συμφέροντα με κατοίκους άλλων ευρωπαϊκών κρατών και πολύ απλά τάσσονται εναντίον της Ε.Ε. Αρκεί, βέβαια, να γνωρίζουν ότι εκτός της Ε.Ε., ή εντός μιας αδύναμης Ε.Ε., περιορίζεται η ισχύς και της δικής τους χώρας. Καλό θα ήταν να έχουν συνείδηση αυτής της παραμέτρου. Και να αντιλαμβάνονται, επίσης, τις συνολικότερες επιπτώσεις που θα έχει αυτή η παράμετρος στα εσωτερικά της χώρας τους, δηλαδή και στη ζωή τους. Δεν αμφιβάλω ότι έχουν σοβαρούς λόγους να αντιτάσσονται στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά οφείλουν να έχουν στο νου τους και ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες για την κάθε χώρα ξεχωριστά, σε περίπτωση που δεν προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης».

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Αλλιώς.
Έχει γίνει επίκαιρο το "αλλιώς" και φοριέται πολύ.
Εκτός από την πρόταση για την Θεσσαλονίκη "αλλιώς", διαφημιστές, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, μας προτρέπουν να αλλάξουμε.
Τι σημαίνει όμως το αλλιώς;
Προφανέστατα ότι το "έτσι" δεν μας ικανοποιεί θα ισχυριστούν πολλοί.
Υπάρχει όμως και η άλλη σκοπιά που λέει ότι όσο ευχαριστημένος και να είσαι από τον "έτσι" τρόπο σου, το άλλο, το διαφορετικό, το καινούριο, κάτι θα σου δώσει.
Υπάρχουν και αυτοί που ισχυρίζονται πως δηλώνεις ικανοποιημένος για να μη ξεβολευτείς.
Θέλει αρετή και τόλμη η γνωριμία με το έτερο.
Και αρκετοί συμπολίτες μας αποδείχτηκαν τολμηροί και ξεβολεύτηκαν και βγήκαν στους δρόμους προς πείσμα του καιρού ή και αν την "είδαν" και αλλιώς, απολαμβάνοντας τις καλοκαιρινές αυτές μπόρες.
Πολλά τα δρώμενα, έπρεπε να επιλέξεις, μερικά αναβλήθηκαν, άλλα ματαιώθηκαν, και, αν και το κυνήγι του θησαυρού μετακόμισε, υπήρξε το κυνήγι των εκδηλώσεων που άλλαζαν ώρες και θέσεις.
Μπορεί προς απογοήτευσή μου, να έχασα τον Λουκά και τον Σόλωνα όπως και τους Plaza ensemble σε αυτό το κυνήγι, αλλά αποζημιώθηκα συνδιασκεδάζοντας στο street party με εκατοντάδες συντοπίτες μου, κοιτώντας την πόλη από κει που της πρέπει, (της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι), γνωριζοντας τον λύκο και την καποέρια αλλιώς, τις ικανότητες στο σκειτμπορντ και γκραφιτι της νεολαίας μας, βιώνοντας το πλακόστρωτο ως αμμουδιά και πιάνοντας το πρώτο "αεροπλανάκι ποίημα" που απογειώθηκε από τα μπαλκόνια του Palace, το οποίο και μας αφιερώνω:

Βασίλης Ιωαννίδης, Μικρά ερωτικά (Έστρωσε η μέρα...)

Έστρωσε η μέρα
ένα φιλί
να περπατήσεις,
έστρωσε ο ήλιος
την χαρά
για να χαρείς,
κι ο δρόμος
απ' τα βάθη του
στα χείλη σου
να λάμψει

Από τη συλλογή Μικρά ερωτικά (1998)

Η οδός Ερνέστου Εμπράρ -που αγνοούσα- φωτισμένη αλλιώς.