ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Εκλογές σήμερα και "ημέρα των Ζώων"!!

Δεν θα αναφερθώ όμως σε αυτά.

Λέω να πω κάποιες σκέψεις μου για την τέχνη και τον πολιτισμό.

Ή μάλλον για την τέχνη στη ζωή μας σε σχέση με τις βασικές μας ανάγκες.

Αναμφισβήτητα ο πολιτισμός είναι ποιότητα ζωής, όταν όμως έχεις καλύψει τις βασικές σου ανάγκες.

Είναι αναβάθμιση μιας ήδη βασικής ποιότητας.

Νομίζω πως αν δεν έχουμε άρτο δεν μπορούμε ν απολαύσουμε τα θεάματα.

Μπορεί μέσα από δεινά και ταλαιπωρίες, σωματικές ή ψυχικές, να βγουν αριστουργήματα, μα αν δεν είσαι χορτάτος και χαλαρός δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις.

Είμαι πεπεισμένη πως οι άνθρωποι των σπηλαίων άφησαν τα καλλιτεχνικά τους αποτυπώματα και τις πνευματικές τους ανησυχίες,
αφού είχαν ξεκοκαλίσει το θήραμά τους και είχαν ζεστάνει το κοκαλάκι τους.

Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις είναι οι μέχρι "κορεσμού" επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για την "κρίση που περνάει ο πολιτισμός μας" και για τη λίγη σημασία που δίνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Δεν θα ισχυριστώ τα αντίθετα.

Θα πω όμως πως απαιτούμε και διεκδικούμε επιχορηγήσεις από τον κρατικό κορβανά για διάφορες και ποικίλες μορφές έκφρασης της τέχνης, που όσο πάνε και πολλαπλασιάζονται, και καλά κάνουν, σε καιρούς ομολογουμένως χαλεπούς.

Σε καιρούς που η υγεία, η εκπαίδευση, τα ασφαλιστικά μας ταμεία χρειάζονται πόρους.

Έχοντας επίγνωση του τι συγκινήσεις, ανατάσεις, ευφορία, τέρψη και δημιουργικές σκέψεις προσλαμβάνει ο άνθρωπος από τραγούδια, μουσικές, στίχους, πίνακες, χορογραφίες, ταινίες,
ή,
πώς μπορούν να πάνε "κάτω τα φαρμάκια" ακούγοντας τον αγαπημένο μας βάρδο,
έχοντας λοιπόν επίγνωση των ανωτέρω, πάλι δεν μπορώ να μην σκεφτώ, πως οι προτεραιότητες πρέπει να εστιάζονται στις βασικές μας ανάγκες.

Οι χορηγίες, ένας δημοκρατικός θεσμός στην εποχή του Περικλή και όχι μόνον, ίσως "είναι μια κάποια λύση" που θα έλεγε και ο ποιητής.