ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΧΙ;

Θυμάμαι όταν είχα κάνει το blog η Νίνα είχε δηλώσει πως της φαίνεται "κάπως" να επικοινωνούμε με τα σχόλια, ενώ μπορούμε να τα λέμε από το τηλέφωνο. Με το καιρό μας έγινε οικείο και προσφιλές και όταν το είχα διαγράψει είχε σχολιάσει: "Σ' έψαξα χθες, μόλις γύρισα από Χανιώτη, δεν σε βρήκα. Η ασχετοσύνη μου για το μέσον δεν μου επέτρεψε ν' ανησυχήσω. Τώρα μαθαίνω ότι αποφάσισες να κόψεις την επικοινωνία. Όχι κοπέλα μου! Τώρα που το συνηθίσαμε. Ευτυχώς ξαναγύρισες!" Τώρα συνδυάζουμε και ανακατεύουμε τηλέφωνο, ζωντανή επικοινωνία και σχόλια με μια τρομερή άνεση. Για να μη μακρηγορώ στην έκκληση μου για ερεθίσματα μου είπε γιατί δεν γράφεις για το "ΟΧΙ" στη ζωή μας μιας και είναι και επίκαιρο;

'Οταν μου το πρότεινε, στο νου μου ήρθαν τα λόγια της συμβούλου σε μια σχολή γονέων που πήγαινα προ .... αμνημονεύτων χρόνων.
Θυμάμαι πως μας είχε τονίσει να μην αποθαρρύνουμε τα παιδιά όταν μας φέρνουν αντίρρηση. Να μην επιβάλλουμε τη θέλησή μας αδιάλλακτα και αυστηρά, μα να τα αφήνουμε να επιχειρηματολογούν, να διεκδικούν, να έχουν το θάρρος της γνώμης τους.

Έτσι, μας έλεγε, θα μάθουν να λένε όχι και στις παρέες τους όταν θα τους προτείνουν να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Από μια απλή βόλτα ή έναν καφέ, μέχρι τσιγάρο, αλκοόλ, ουσίες κ.λ.π.

Δεν είναι κακό να κάνουμε τα χατίρια σε φίλους, παιδιά γονείς. Δεν είναι όμως και κακό να ξέρουμε να λέμε και όχι όταν χρειάζεται. Μόνο να μην είναι από αντίδραση, γιατί γνωρίζω και άτομα που δε λένε αυτά που πρεσβεύουν η επιθυμούν, μα έχουν το συνήθειο να υποστηρίζουν κάθε φορά το αντίθετο από αυτό που τους λες. Για αυτή την κατηγορία θα μιλήσουμε όμως μιαν άλλη φορά.

Τώρα θα μιλήσουμε για τους ανθρώπους που δεν ξεστομίζουν όχι, γιατί νομίζουν πως λέγοντας το , θα πάψουν να τους αγαπούν, δεν θα τους κάνουν παρέα, θα τους απορρίψουν.
Πιστεύω πως τα άτομα αυτά είναι ανασφαλή, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους. Είναι πεπεισμένοι πως μόνο κάνοντας τα κέφια των αλλωνών είναι προσφιλείς και αγαπητοί.

Για μένα, δεν είναι προσβολή ούτε εγωισμός να χαλάμε και χατίρια, να έχουμε τις απόψεις μας, τα θέλω μας, το χουζούρι μας. Γνωρίζουν οι φίλοι μας και τα παιδιά μας πως ξέρουμε να λέμε και ναι όταν το νιώθουμε, όταν χρειάζεται, όταν είναι ανάγκη.