Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΓΙΑ ΤΟ ΞΟΔΙ

Ήρθες στη ζωή χωρίς να ρωτηθείς
και νάσαι ευτυχής, αν δε χρειάστηκε
γι αυτό να αναρωτηθείς.

Απ όπου κι αν ξεκινήσεις το στρατί
μήτρα ταπεινή ή βασιλική,
δεν θάναι η μοίρα που θα σε οδηγεί.


Το δρόμο μόνος σου θα πάρεις
τρέχοντας ή μπουσουλώντας
ασθμαίνοντας ή λαχταρώντας.

Στάσεις στη ζωή πολλές θα κάνεις
τα απρόσμενα της να θαυμάσεις
ή κουράγιο να αντλήσεις
τον ανήφορο να συνεχίσεις.

Κι όσες ιδέες κι αν πλησιάσεις
εύχομαι σε άνθρωπο να κουρνιάσεις.
Κι αν λάθη πρέπει να πληρώσεις, τ αντίτιμο μη λυπηθείς.
Το αντίκρυσμα κάπου αλλού θα βρεις.

Μα για με, το πιο βαρύ, δεν είναι η διαδρομή.
Είναι που στο τέλος θε να φτάσω
ευθυτενής, αξιοπρεπής.

Σκιά του εαυτού μου να μη γίνω
ώμους άλλων να μη βαρύνω.
Το σώμα μου και το μυαλό
να εξουσιάζω όσο μπορώ.

Δε με ρωτήσαν για να έρθω
δε θα μου πουν για το φευγιώ.
Ας μου αφήσουν ένα τέλος
όπως το επιθυμώ.





4 σχόλια:

Χριστίνα (lbt) είπε...

"Μα για με, το πιο βαρύ, δεν είναι η διαδρομή.
Είναι που στο τέλος θε να φτάσω
ευθυτενής, αξιοπρεπής."

όμορφα λόγια, όλο το ποίημα ένα μάθημα για τη διαδρομή μας σ' αυτή τη ζωή..

Καλημέρα Κωνσταντινιά!

Κωνσταντινιά είπε...

Χριστίνα,

χαίρομαι όσο δε μπορείς να φανταστείς, που ξεχώρισες αυτούς τους στίχους.
Γι αυτό έγινε το ποίημα. Γι αυτά τα λόγια.

με ακούμπησες και αυτό συγκίνησε!!

Πολλά φιλιά!!!!

Γιώργος Κ. είπε...

Εμένα με συγκίνησαν οι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος, σκέψεις μιας θαρραλέας ψυχής !

Σέβη

Κωνσταντινιά είπε...

Σέβη,

μα ναι, γιατί είναι απόρροια των προηγούμενων.
Εδώ τίθεται όμως το βασανιστικό ερώτημα: τι κάνουμε όταν βλέπουμε να έρχονται ανίατες και επώδυνες αρρώστιες;
Θα έχουμε το θάρρος να δώσουμε το τέλος που επιθυμούμε ή ακόμη χειρότερα, θα έχουμε τη σωματική ικανότητα γι αυτό;