THE SOUND OF SILENCE

Στην ελευθεροτυπία της Τρίτης, στην τελευταία σελίδα, είχε ένα άρθρο για τον ήχο της σιωπής.
Θεωρώντας το συνέχεια της κουβέντας μας για την ομιλία και την σιωπή, το μεταφέρω αυτούσιο:

"Ελευθεροτυπία, Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Το αναγνωστικό της τελευταίας σελίδας

• Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr,www.bavzer.blogspot.com

  The Sound of Silence

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ που ο θόρυβος γύρω μας -όσοι ζούμε σε μεγάλες πόλεις, δηλαδή- είναι πολύς, συνεχής και αποκρουστικός, όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που καταφεύγουν σε μια καινούργια «θεραπεία» (η οποία, όμως, στην ουσία είναι παμπάλαιη, αφού την «εφαρμόζουν» διάφορες θρησκείες) που ονομάζεται «αποτοξίνωση σιωπής» ή και «νηστεία θορύβου».

Διαβάζαμε προχθές στην αγγλική «Ντέιλι Τέλεγκραφ» για μία πολύ δυναμική γυναίκα, που είναι στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας, η οποία δοκίμασε αυτή την 3ήμερη «αποτοξίνωση σιωπής» και είπε μετά πως ένιωσε τον εαυτό της να αναγεννάται, ψυχικά και σωματικά. Η κ. Μπ. (δεν ήθελε να μαθευτεί το όνομά της, για να μην αρχίσουν να την ενοχλούν οι δημοσιογράφοι και χάσει την ησυχία της), ζούσε και ζει ακόμα μία ζωή που ούτε και η ίδια φανταζόταν πόσο θόρυβο είχε.

ΞΥΠΝΑΕΙ το πρωί και πριν καλά καλά ανοίξει τα μάτια της, πατάει το κουμπί της τηλεόρασης και, όσο αρχίζει να ετοιμάζεται για τη δουλειά, «παρακολουθεί» τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές. (Στην Αγγλία, οι τόνοι είναι χαμηλοί σ' αυτές τις εκπομπές. Στη χώρα μας, οι συμμετέχοντες σε αυτές μοιάζουν να είναι συνεχώς στην πρίζα). Καθ' οδόν προς τη δουλειά, η κ. Μπ. ακούει στο ραδιόφωνο, στο αυτοκίνητό της, την ειδησεογραφική επομπή Today από το 4ο Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας του BBC -μια εκπομή που είναι στον αέρα πολλές δεκαετίες, είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου ενημέρωσης και ακούγεται απ' όλους εκείνους που περιγράφονται ως «decision makers», δηλαδή, εκείνους που είναι μέσα στα λεγόμενα «κέντρα λήψεως αποφάσεων».

ΕΠΕΙΤΑ, στο γραφείο, η κ. Μπ. βρίσκεται αντιμέτωπη με όλον τον συνηθισμένο θόρυβο του εργασιακού της χώρου. Τηλέφωνα να κτυπούν διαρκώς, ακατάπαυστες συζητήσεις σε συνεδριάσεις, που συνήθως διαρκούν πολύ περισσότερο απ' όσο χρειάζεται το «θέμα» τους, αλλά και διάφοροι μικρότερης ισχύος ήχοι, όπως πληκτρολόγηση σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, βάδισμα των υπαλλήλων, μετακίνηση μικροαντικειμένων, κ.λπ., αθροιστικά δημιουργούν έναν ασταμάτητο και πολύ ενοχλητικό κρότο. Η αποτοξίνωσή της συμπεριελάμβανε, λοιπόν, τρεις ημέρες απόλυτης σιωπής. Αποσύρθηκε σε μια εξοχική κατοικία ώστε να γλιτώσει και από τον περιβάλλοντα θόρυβο της πόλης, και απλώς, όπως λέει η ίδια, σφράγισε το στόμα της. Ταυτόχρονα, βεβαίως, απενεργοποίησε όλα τα τηλέφωνά της και κράτησε έναν ειδικό αριθμό σε καρτοκινητό, τον οποίο έδωσε μόνο σε πολύ στενά συγγενικά της πρόσωπα, με την εντολή «να με πάρετε μόνο για σοβαρό θέμα ζωής και θανάτου - όχι δουλειάς».

ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ, λοιπόν, σ' αυτήν τη σιωπηλή της νηστεία, η κ. Μπ. πολύ γρήγορα ανακάλυψε πως «το πρωινό τραγούδι των πουλιών είναι πολύ ομορφότερο από την πρωινή φλυαρία των ραδιοφώνων και της τηλεόρασης». Ταυτόχρονα αισθάνθηκε πως αυτή η, έστω και μικρή, «αποτοξίνωση θορύβου» τη βοήθησε να καθαρίσει τη σκέψη της «από πάσης κηλίδος» και να στοχαστεί πράγματα που η «σκληρή καθημερινότητα» σε κάνει να σπρώχνεις διαρκώς όλο και πιο βαθιά μέσα σου, και στο τέλος να τα αφήνεις εκεί, ανέγγιχτα. Από την άλλη, όπως παραδέχεται και η ίδια (αλλά το ίδιο θα σου πουν και όσοι άλλοι ακολουθούν αυτήν τη νηστεία), δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν άνθρωπο των πόλεων, άνθρωπο που έχει εθιστεί πια στον θόρυβο, να μείνει, όχι τρεις μέρες χωρίς να αρθρώσει λέξη, αλλά ούτε και μερικές ώρες. Η κ. Μπ. μιλάει για «υπέροχη, αλλά και επίπονη διαδικασία». Και παραδέχεται πως μια - δυο φορές τής ήρθε να αρχίσει να μιλάει στον εαυτό της, «αλλά έσφιξα τα χείλη και δεν το έκανα».

ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ

«People talking without speaking People hearing without listening».

Απόσπασμα από το τραγούδι Sound of Silence (Ο ήχος της σιωπής) του Πολ Σάιμον. (Σε πολύ ελεύθερη μετάφραση: Ανθρωποι που μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα / Ανθρωποι που ακούνε χωρίς όμως να προσέχουν τι τους λες)".

Λέγε λιγότερα από όσα ξέρεις, έχε περισσότερα από όσα λες, κάνε περισσότερα από όσα λες .

ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ.
Έτσι τελείωσα ένα σχόλιο μου, υιοθετώντας την παρότρυνση του Κριαρά, στην οποία αναφερόταν και η ανάρτηση.

Να μιλάμε, διότι δια της ομιλίας μεταδίδουμε τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας, τα συναισθήματά μας, εκφράζουμε διαμαρτυρία και διατυπώνουμε τις αντιρρήσεις μας.

Να μιλάμε, ναι, αλλά πότε;

Όταν είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι αυτό που θα πούμε είναι αληθινό, ευγενικό και χρήσιμο.

Και δεν είναι δικά μου λόγια αυτά.
Μακάρι να ήταν.
Κάπου τα διάβασα και μ έβαλαν σε σκέψεις.

Σκέψεις που με προβληματίζουν εδώ και καιρό και αφορούν συγκεκριμένα ,στο κατά πόσο επιβάλλεται να λέμε την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, όσο και να πληγώνει τον άλλο.
Ιδιαίτερα όταν δεν πρόκειται να ωφεληθεί κάποιος.

Παρατηρώ πως πολλοί και πολύ, πληγώνουμε κάποιους με υποκειμενικά προσωπικά σχόλια και παρατηρήσεις.

Αν υποθέσουμε πως η αλήθεια σκοτώνει, αυτός που την ξεστομίζει είναι εγκληματίας;

Δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν κρατήσουμε και κάτι για τον εαυτό μας.

Διαμορφώνονται οι προσωπικότητες και χωρίς την δική μας παρέμβαση.

Μα και η δική μας προσωπικότητα θα φανεί από τα έργα μας και όχι από τα λόγια μας.

Κουράζουν τα πολλά λόγια και περισσότερο κουράζει η επανάληψη.

Γι αυτό και γω, για να μην κουράσω, (περισσότερο) λέω να σταματήσω εδώ.
Και μια που άρχισα με λόγια του Κριαρά λέω να κλείσω με λόγια του Βιτγκεστάιν:

" Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει".


Υ.Γ. Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και "εξομολογητική αυτοκριτική".

ΤΑ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ

Έτυχε να διαβάσω το ένα μετά το άλλο 2 τελείως διαφορετικά βιβλία, το "Ιμαρέτ"

του Γιάννη Καλπούζου

και το "Η πικρή γεύση των πορτοκαλιών"

της Κατερίνας Παπουτσή

και χωρίς να το θέλω τα σύγκρινα μεταξύ τους.

Το Ιμαρέτ είναι ένα μυθιστόρημα, μεγάλο σε έκταση, βασισμένο σε ιστορικά στοιχεία που μας ταξιδεύει σε μιαν άλλη εποχή (επί τουρκοκρατίας και συγκεκριμένα μετά το 1850), μιας εποχής όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραπαίει και τα στραβοπατήματά της κλονίζουν κατακτητές και κατακτημένους και μας ξεναγεί στις πολυπολιτισμικές γειτονιές της Άρτας, εισχωρώντας ταυτόχρονα στις ζωές και στις ψυχές των κατοίκων της.

Κατ εμέ, ένα δύσκολο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα, που ο Καλπούζος αντιμετώπισε με επιτυχία.

Κατάφερε να ισορροπήσει ακριβοδίκαια στα όποια μίση και πάθη εγείρονται ανάμεσα στους λαούς σε αυτές τις ταραχώδεις για τους ανθρώπους εποχές, παραθέτοντας αντικειμενικά τυχόν προκαταλήψεις, γνωρίζοντας μας ήθη, έθιμα και παραδόσεις και εστιάζοντας στα κοινά μας πολιτιστικά και θρησκευτικά στοιχεία.

Ξετυλίγεται το βιβλίο μέσα από τις προσωπικές διηγήσεις δυο ομογάλακτων συνομηλίκων, ενός Τούρκου και ενός Έλληνα, ένας ευφυής πιστεύω τρόπος αφήγησης ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να δει τις οπτικές γωνίες της κάθε πλευράς.

Παρακολουθούμε τα παιδιά από την ημέρα της γέννησης τους και έτσι μέσα από τα παιχνίδια τους ,τις σκανδαλιές τους, τις σπουδές τους και τον καλπασμό της νιότης τους γινόμαστε κοινωνοί των εξελίξεων.

Από τα δυνατά σημεία του βιβλίου, η αναβίωση της εποχής, η αναπαράσταση της Άρτας, οι σημαντικές πληροφορίες για πλείστα όσα θέματα και θεσμούς, μα πάνω απ όλα οι διάφοροι χαρακτήρες, χαρακτήρες με τα καλά και τα άσχημα τους, και χαρακτήρες παραδείγματα, όπως ο Μπεχζάτ και ο παππούς Ισμαήλ Μπέης, στο στόμα του οποίου ο Καλπούζος "βάζει" ρητά ανεκτίμητης σοφίας.

Σαν αδύνατα σημεία, θα ανέφερα τις λεπτομερείς και καμιά φορά κουραστικές περιγραφές και την απουσία ενός ιδιαίτερου λογοτεχνικού ύφους.

Και να έρθω τώρα στο "Η πικρή γεύση των πορτοκαλιών", ένα μικρό βιβλίο, μια νουβέλα θα έλεγα, που διαδραματίζεται στην εποχή μας, έχει όμως σαν κοινό θέμα με το προηγούμενο την πολυπολιτισμικότητα και την συνύπαρξη των λαών .

Κυριαρχεί εδώ το πρόβλημα των λαθρομεταναστών που δίνεται επίσης με παρόμοιο τρόπο, μέσα από τις διηγήσεις των κύριων προσώπων.
Λιγοστές εδώ οι περιγραφές και τα λόγια των ηρώων, αλλά μεστά και αιχμηρά, στηλιτεύοντας καταστάσεις και τσιγκλώντας τον αναγνώστη.

LOVE FOR EVER?

Καλή η πολιτική, μα, καλύτερος ο έρωτας.

Περί του οποίου θα κουβεντιάσουμε σήμερα.

Τι είναι ο έρωτας;

"Το συναίσθημα το οποίο δημιουργείται σε κάποιον όταν το σεξουαλικό του ενδιαφέρον επικεντρωθεί σε ορισμένο πρόσωπο και εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους", μας λέει το νεοελληνικό λεξικό.

Και τι κάνει με τα χρόνια αυτό το συναίσθημα; Φθίνει;

Το σκοτώνει ο γάμος; Όπως μας λέει και το γνωστό ρητό;

Εγώ ξέρω μα δεν απαντώ, θα βάλω τον Άντλερ να απαντήσει αντί εμού.

"Αν οι σύντροφοι ενδιαφέρονται πραγματικά ο ένας για τον άλλο δε θα υπάρξει ποτέ το πρόβλημα του σταματήματος της σεξουαλικής έλξης.
Το σταμάτημα αυτό περιέχει πάντοτε μια έλλειψη ενδιαφέροντος' μας λέει ότι το άτομο δεν αισθάνεται πια ισότιμα, φιλικά και συνεργατικά προς τον σύντροφο, δεν επιθυμεί πια να πλουτίσει τη ζωή του συντρόφου.
Οι άνθρωποι σκέφτονται, μερικές φορές, ότι το ενδιαφέρον υπάρχει αλλά έχει σταματήσει η έλξη.
Αυτό δεν είναι ποτέ αλήθεια.
Μερικές φορές το στόμα ψεύδεται ή ο εγκέφαλος δεν κατανοεί, αλλά οι λειτουργίες του σώματος μιλούν πάντοτε την αλήθεια.
Αν οι λειτουργίες είναι ελαττωματικές, σημαίνει ότι δεν υπάρχει αληθινή συμφωνία ανάμεσα στα άτομα.
Έχουν χάσει το ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.
Ο ένας από αυτούς, τουλάχιστον δεν επιθυμεί πράγματι ν ανταποκρίνεται στο καθήκον του έρωτα και του γάμου αλλά ψάχνει για μια αποφυγή και διαφυγή.
Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η σεξουαλική ορμή στα ανθρώπινα όντα είναι διαφορετική από τη σεξουαλική ορμή στα άλλα όντα.
Στους ανθρώπους η ορμή αυτή είναι συνεχής. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η ανθρωπότητα μπορεί να αυξάνεται, να γίνεται πολυάριθμη και να εξασφαλίζει την πρόοδο και την επιβίωση της".

ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟ

Κατά την προεκλογική περίοδο σε αυτούς που με ρωτούσαν τι θα ψηφίσω, τους απαντούσα τα τετριμμένα, πως δεν υπάρχουν πλέον σαφείς διαφορές στις εξαγγελίες των προγραμμάτων, πως είναι συγκεχυμένα τα όρια μεταξύ των κομμάτων κ.λ.π. και τους ανέλυα την άποψή μου, πως δηλαδή αν ήταν να υπάρξει κάποια βελτίωση στα πράγματα, αυτή δεν θα γινόταν από κόμματα και πολιτικές παρατάξεις μα από ανθρώπους ικανούς και ανυστερόβουλους.
Και επειδή, συνέχιζα, είμαι πεπεισμένη πως εκείνοι που θα έκαναν την διαφορά, δεν θέλουν να είναι υποψήφιοι, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο.
Και να, που πριν από λίγο διάβασα στην Πολιτεία του Πλάτωνα.

"Οι άριστοι δεν επιζητούν την τιμή της εξουσίας, ούτε τη θέλουν, για να ωφεληθούν χρήματα από αυτήν· γιατί δεν επιθυμούν ούτε φανερά να παίρνουν μισθό και να τους λένε μισθωτούς, ούτε κρυφά να σφετερίζονται τα δημόσια και να λέγουνται κλέφτες· ούτε πάλι την επιζητούν για την τιμή, επειδή δεν είναι φιλόδοξοι. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει καμιά επιτακτική ανάγκη, ή ο φόβος καμιάς τιμωρίας, για να το αποφασίσουν να αναλάβουν εκουσίως μιαν αρχή· και γι’ αυτό καταντά να θεωρείται επονείδιστο το να αναδέχεται κανείς εκουσίως μιαν αρχή, χωρίς να του το επιβάλλει κάποια ανάγκη· και η μεγαλύτερη τιμωρία γι’ αυτόν, όταν δεν θέλει να κυβερνήσει ο ίδιος, είναι να κυβερνάται από άλλους χειρότερούς του· και απ’ αυτό το φόβο είναι που αναλαβαίνουν την αρχή οι άριστοι, όταν την αναλαβαίνουν, και όχι επειδή την επιζητούν σαν ένα πράγμα καλό για τον εαυτό τους, ούτε για να τα καλοπεράσουν από την εξουσία, αλλά επειδή από ανάγκη τη δέχονται, αφού δεν έχουν να την αναθέσουν σε άλλους καλύτερούς τους και ομοίως τους".


Πιθανότατα θα είχαν μείνει στην μνήμη μου από κάποια άλλη ανάγνωση και τα θεωρούσα δικές μου σκέψεις.

Πιστεύω πως πολλοί θα έχετε νιώσει πως μερικές περίοδοι της ζωής μας ξεχωρίζουν.
Χωρίς να συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, νιώθεις όμορφα, χαρούμενα, εξαιρετικά.
Έτσι είμαι εγώ αυτό το διάστημα.
Και μετά από ένα γεμάτο διήμερο που μου ανέβασε περισσότερο τη διάθεση, ωθώντας μου να τα μοιραστώ , βλέπω τη δήλωση της Αδαμαντίας.
Με μελαγχόλησε.
Σεβαστή η επιλογή σου Άντα.
Θα μου λείψουν οι σκέψεις σου, οι προτάσεις σου, το χιούμορ σου, η γραφή σου.
Να ελπίσουμε πως θα επιστρέψεις και να είμαι και γω ακόμη εδώ.

Με λιγότερο ενθουσιασμό λοιπόν να πω πως το παρατεταμένη καλοκαιρία μας ξελόγιασε και απολαύσαμε ένα θαυμάσιο θαλασσινό μπάνιο στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, όπου αποφεύγουμε να πάμε το καλοκαίρι λόγω της πολυκοσμίας και των επακόλουθων της.

Χωρίς την βαβούρα, τα τζετ σκι, τα μπαλάκια του πιγκ-πογκ και τα "Μιχαλάκη μη πας στα βαθιά παιδί μου", απολαύσαμε την ηρεμία της θάλασσας, της φύσης και τις απολαυστικά ζεστές αχτίνες του ήλιου.

Χθες το βράδυ είδαμε την παράσταση "Εδουάρδος Γ" από το Εθνικό Θέατρο Βουκουρεστίου σε σκηνοθεσία Alexandru Tocilescu.


Πήγα η αλήθεια είναι με επιφύλαξη, φοβούμενη πως θα δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω το έργο λόγω των υπερτίτλων .
Ήταν μια παράσταση άριστη.
Ενας τέλεια ισορροπημένος συνδυασμός μοντέρνων στοιχείων μέσα στο κλασσικό έργο, έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, καλές ερμηνείες, φαντασμαγορικά εφέ, μα πάνω απ όλα κυριαρχούσε το πολυχρηστικό και λειτουργικό σκηνικό.
Δεν συζητώ βέβαια το πολύ δυνατό κείμενο, το οποίο τελικά έγινε πολύ καλύτερα αντιληπτό, τουλάχιστον από εμένα, λόγω των υπερτίτλων.

Θα κλείσω αντιγράφοντας τα λόγια του σκηνοθέτη που εξηγεί γιατί διάλεξε να ανεβάσει αυτό το έργο:
"Είμαστε όμηροι ενός κόσμου για τον οποίο «ο λόγος της τιμής» δεν σημαίνει τίποτα πλέον. Στα αυτιά και στο στόμα των συγχρόνων ανθρώπων «ο λόγος της τιμής» ακούγεται κενός, χωρίς περιεχόμενο. Μην πιστεύοντας ποτέ σε τίποτα, επιβαρύναμε τις ζωές μας με κούφια λόγια, υποσχέσεις χωρίς ουσία, διευκολύνοντας πιο πολύ την καταπάτησή του και την παραβίαση του νόμου. Ο λόγος της τιμής έχει μείνει μια ηχηρή εικόνα χωρίς ουσία. Οπότε, για ποιο λόγο να σέβεσαι ένα πράγμα που κανείς δεν το λαμβάνει υπόψη;
Επιθυμούμε τώρα να επαναφέρουμε στο μυαλό των ανθρώπων την ιδέα ότι, ένας λόγος τιμής που δόθηκε, ένας όρκος, είναι ιερά πράγματα που πρέπει να τα σεβόμαστε".

Η ΕΚΠΛΗΞΗ

Μια φορά και έναν καιρό...
Όχι.
Μια φορά τον μήνα, μια ομάδα, μαζευόμαστε στον πιο φιλόξενο χώρο που έχω γνωρίσει και μιλάμε για φιλόσοφους και φιλοσοφία, για τον άνθρωπο και τις ανεξιχνίαστες βουλές του.
Οι συζητήσεις αυτές εκτός του μας προσθέτουν γνώσεις, μας οδηγούν σε νέα μονοπάτια σκέψης, διευρύνουν το οπτικό μας πεδίο και φωτίζουν σκοτεινές μας σημεία, επιφέρουν και μια ανάταση ψυχής.
Αυτό όμως που με κάνει να αναφέρω όλα αυτά, είναι μια μια έκπληξη που μας περίμενε.
Στην τελευταία μας συνάντηση, είχαμε και έναν επισκέπτη από την Ελευσίνα, την Κατερίνα Παπουτσή .
Μια γυναίκα που οι αποστάσεις και οι τυχόν ταλαιπωρίες δεν στάθηκαν εμπόδιο στις πνευματικές και υπαρξιακές της ανησυχίες .
Η επιθυμία της για να υπάρξει κάτι ανάλογο στην πόλη της, ήταν η κινητήρια δύναμη για να εντοπίσει αυτό που ζητούσε.
Δεν μπορώ να μην καταθέσω τον θαυμασμό μου για τέτοιους ανθρώπους.
Είθε το κυνήγι για τροφή του μυαλού να οπλίζει την φαρέτρα μας με θέληση και τόλμη.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ?

«Τα δέντρα ζήλευα που όσο ζουν

ανανεώνουν τη νιότη τους

με φύλλα

φύλλα προσωρινά αιώνια

ερωτευμένα με τη βροχή.

Και τα αειθαλή

με τη σταθερή ωριμότητά τους

ίσως να μη γνώρισαν ποτέ

κάτι που να τρέμουν μη το χάσουν…»

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Μα αυτό δεν ισχύει φέτος. Όχι ακόμη τουλάχιστον.

Ξεγελάστηκαν τα δένδρα.

Και δεν ρίχνουν τα φύλλα τα παλιά στο χώμα.

Τους αρέσει λέτε η αιώνια άνοιξη;

Κάποιος καλλιτέχνης δεν συμφωνεί

Trees don't like leaves...
Trees hate them...
Trees want to be bare, naked...
Trees want their branches to look like huge claws pointing to the sky...
Trees want to look like delicate hands trying to reach the stars...
Trees like fall...

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Εκλογές σήμερα και "ημέρα των Ζώων"!!

Δεν θα αναφερθώ όμως σε αυτά.

Λέω να πω κάποιες σκέψεις μου για την τέχνη και τον πολιτισμό.

Ή μάλλον για την τέχνη στη ζωή μας σε σχέση με τις βασικές μας ανάγκες.

Αναμφισβήτητα ο πολιτισμός είναι ποιότητα ζωής, όταν όμως έχεις καλύψει τις βασικές σου ανάγκες.

Είναι αναβάθμιση μιας ήδη βασικής ποιότητας.

Νομίζω πως αν δεν έχουμε άρτο δεν μπορούμε ν απολαύσουμε τα θεάματα.

Μπορεί μέσα από δεινά και ταλαιπωρίες, σωματικές ή ψυχικές, να βγουν αριστουργήματα, μα αν δεν είσαι χορτάτος και χαλαρός δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις.

Είμαι πεπεισμένη πως οι άνθρωποι των σπηλαίων άφησαν τα καλλιτεχνικά τους αποτυπώματα και τις πνευματικές τους ανησυχίες,
αφού είχαν ξεκοκαλίσει το θήραμά τους και είχαν ζεστάνει το κοκαλάκι τους.

Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις είναι οι μέχρι "κορεσμού" επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για την "κρίση που περνάει ο πολιτισμός μας" και για τη λίγη σημασία που δίνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Δεν θα ισχυριστώ τα αντίθετα.

Θα πω όμως πως απαιτούμε και διεκδικούμε επιχορηγήσεις από τον κρατικό κορβανά για διάφορες και ποικίλες μορφές έκφρασης της τέχνης, που όσο πάνε και πολλαπλασιάζονται, και καλά κάνουν, σε καιρούς ομολογουμένως χαλεπούς.

Σε καιρούς που η υγεία, η εκπαίδευση, τα ασφαλιστικά μας ταμεία χρειάζονται πόρους.

Έχοντας επίγνωση του τι συγκινήσεις, ανατάσεις, ευφορία, τέρψη και δημιουργικές σκέψεις προσλαμβάνει ο άνθρωπος από τραγούδια, μουσικές, στίχους, πίνακες, χορογραφίες, ταινίες,
ή,
πώς μπορούν να πάνε "κάτω τα φαρμάκια" ακούγοντας τον αγαπημένο μας βάρδο,
έχοντας λοιπόν επίγνωση των ανωτέρω, πάλι δεν μπορώ να μην σκεφτώ, πως οι προτεραιότητες πρέπει να εστιάζονται στις βασικές μας ανάγκες.

Οι χορηγίες, ένας δημοκρατικός θεσμός στην εποχή του Περικλή και όχι μόνον, ίσως "είναι μια κάποια λύση" που θα έλεγε και ο ποιητής.