ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ!

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, περιμένω ν ακούσω τα κάλαντα, κοντεύει 10 και ακόμη τίποτε, πού είναι τα δικά μας τα χρόνια, ( τελικά μου αρέσει να μιλάω σα να είμαι γιαγιά), που σηκωνόμασταν πρωί-πρωί, άρτια εξοπλισμένοι με τρίγωνα και κουμπαράδες να τα πούμε σε γνωστούς και αγνώστους σε κοντινούς και μακρινούς μαχαλάδες!!!

Τα τελευταία χρόνια μετά τη 1 η ώρα συνήθως έρχονται κάτι ανομοιογενείς παρέες, κάποιοι έφηβοι σχεδόν με κάτι κούτσικα δίπλα τους να τους κοιτούν στο στόμα, για να μας προαναφέρουν την επερχόμενη γέννηση.Να μας γλυκολαλήσουν τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα προ των πυλών! Όπως πολύ ωραία τα περιγράφει η φίλη μου η Νίνα στην τριμηνιαία εφημερίδα "Αλιάκμων" που με περισσή φροντίδα επιμελείται και τυπώνει ο σύλλογος Αλιακμονιτών (Βοΐου) Θεσσαλονίκης.

"Χριστούγεννα προ των πυλών! Γιορτή γλυκιά, χαρούμενη, γεμάτη λάμψη! Χαρμόσυνοι ήχοι απλώνονται παντού. Η καρδιά μας πλημμυρίζει ζεστά συναισθήματα και στο μυαλό μας έρχονται αναμνήσεις από την εκθαμβωτική ατμόσφαιρα αυτών των ημερών. Χιλιάδες φώτα να λάμπουν παντού, άνθρωποι με πολύχρωμα πακέτα να πηγαινοέρχονται στους στολισμένους δρόμους, γυναίκες φουριόζες να κάνουν τις γιορτινές ετοιμασίες, σαγηνευτικές μυρωδιές από γλυκά και φαγητά να έλκουν τη μύτη μας, αναμμένα τζάκια να ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα, χαρούμενα παιδιά να λένε τα κάλαντα και να ονειρεύονται τα δώρα τους, χριστουγεννιάτικα έλατα σε κάθε σπίτι με αστραφτερά στολίδια και στη βάση τους πάντα η όμορφη και καλοφτιαγμένη φάτνη.

Όλα αυτά μοιάζουν με παραμύθι. Ένα παραμύθι που πλάθεται κάθε χρόνο, καθώς ξετυλίγεται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η επανάληψη ίσως έχει αφαιρέσει την έκπληξη, έχει καθιερώσει όμως τη ζεστή συνήθεια. Κι ο χρόνος πάντα κυλάει πιο ήρεμα, όταν σημαδεύεται από οικείες αναφορές. Όλοι έχουμε την ανάγκη να ζούμε κάθε χρόνο σ’ ένα όμορφο όνειρο κι ας ξέρουμε ότι θα ξυπνήσουμε σε λίγες μέρες, όταν τα πολύχρωμα λαμπιόνια θα σβήσουν και τα φωτεινά δέντρα θα χάσουν τη λάμψη τους και ξεραμένα θα μας υποδείξουν ότι το όνειρο τελείωσε. Χαιρόμαστε ωστόσο σαν να είμαστε μικρά παιδιά. Η παιδική ηλικία τελειώνει, μόνον όταν δεν θέλεις πια να είσαι παιδί. Και στην ωριμότητά μας πάντα αναζητούμε το γονατιστό μάγο, που προσφέρει δώρα. Περιμένοντας τα Χριστούγεννα είναι σαν να περιμένουμε την ελπίδα. Ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς αυτή!

Ταξιδεύοντας όμως 2009 χρόνια πριν, διαπιστώνουμε ότι η λαμπερή φάτνη του παραμυθιού μας απέχει πολύ από την αληθινή φάτνη της Βηθλεέμ , που φιλοξένησε την πρώτη ανάσα του Θεανθρώπου. Ένα σπήλαιο διάλεξε να γεννηθεί ο Χριστός. Στολισμένο με πολυκαιρισμένους ιστούς αράχνης. Δεν τριζοβολούσε το τζάκι στην απειλή του παγερού αέρα, αλλά το κρύο και η υγρασία τρυπούσαν τα κουρασμένα, από την κοπιαστική πεζοπορία, κόκαλα της ετοιμόγεννης Παναγιάς και η μόνη παρηγορητική θαλπωρή ήταν οι ανάσες των ζώων . Δεν υπήρχε χριστουγεννιάτικο έλατο, αλλά μόνον άχυρα στοιβαγμένα εδώ κι εκεί. Ένα άβολο και ταπεινό μέρος στέγασε τη γέννησή Του.

Πως εμείς τόσα χρόνια μετά μπορούμε να κάνουμε τη φάτνη του παραμυθιού μας να πλησιάσει στην αληθινή;

Μόνον αν οι ψυχές μας γίνουν πιο απλές, σαν αυτές των βοσκών. Πιο επίμονες στην αναζήτηση της αλήθειας, σαν αυτές των τριών μάγων. Πιο υπάκουες σαν της Παναγιάς. Πιο υπομονετικές σαν αυτήν του Ιωσήφ. Πιο καταδεκτικές, σαν τη φύση. Και οπωσδήποτε πιο ταπεινές, σαν του Χριστού…"

ΝΙΝΑ ΓΚΡΕΖΙΟΥ