ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΣ

ιδρυτής και editor της περιοδικής έκδοσης "n+1". Συνεργάζεται τακτικά με τους "New York Times", επίσης έχει γράψει άρθρα για τα περιοδικά "Dissent", "The Nation", "The New York Review of Books" και "The New Yorker". "Ο αναποφάσιστος" είναι το πρώτο του βιβλίο.

Γνωρίζοντας αυτά τα ολίγα για τον συγγραφέα, σχημάτισα την εντύπωση πως έγραψε με τέτοια όρεξη, ζήλο και ζέση το πρώτο του βιβλίο που το .... μπούκωσε.

Δεν υπάρχει αδικία στον πλανήτη, παντός είδους, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χώρας από χώρα, πολιτικής ή θρησκευτικής ή οικονομικής ή κατακτητικής χροιάς ( το πιάσατε το νόημα) που να μην έχει αναφερθεί.
Ο δε αναποφάσιστος έχει τα μύρια όσα ( υπερατλαντικά) κακά.Πάμπλουτους ψυχρούς πρόσφατα χωρισμένους γονείς, αιμομικτικά συμπλέγματα, ενοχικά ( λόγω αδικιών,βλ. ανωτέρω) και εννοείται ότι υπερέχει όλων η αβουλία του.
"Ο Ντουάιτ δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να αλλάξει δουλειά, αν είναι ικανοποιημένος με τη σχέση του, τι να παραγγείλει στο εστιατόριο. Γενικά, δεν μπορεί να αποφασίσει τίποτα - πάσχει από αβουλία".
Έτσι περιγράφεται στο οπισθόφυλλο. Το οποίο για να κατατοπιστούμε και για το περιεχόμενο του βιβλίου συνεχίζει: "Ο Ντουάιτ είναι 28 χρονών. Αλλά περνά ήδη την κρίση της μέσης ηλικίας. Εργάζεται στο τμήμα τεχνικής υποστήριξης του φαρμακευτικού κολοσσού Pfizer. Αλλά ζει στη Νέα Υόρκη μια ζωή σχεδόν φοιτητική. Η αδερφή του δεν χάνει την ευκαιρία να τον ψυχαναλύει και να τον θέτει προ των ευθυνών του. Το πρόσφατο διαζύγιο των γονιών του τον βαρύνει με την απορία μήπως οφείλεται και αυτό στα δικά του προβλήματα, με σοβαρότερο όλων την αναποφασιστικότητά του.
Ανακαλύπτει τότε ένα ειδικό, θαυματουργό φάρμακο, το "Αβουλινίξ". Και όταν ξαφνικά απολύεται από τη Pfizer, αποφασίζει να ταξιδέψει στο Εκουαδόρ και να βρει το κορίτσι των ονείρων του. Βαθιά στη ζούγκλα του Αμαζονίου, ό,τι ξεκίνησε σαν ρομαντική απόδραση μετατρέπεται σε ένα ξεκαρδιστικό ταξίδι προς τη μη καλοδεχούμενη ενηλικίωση. Μια ευτυχής συνάντηση του Καρλ με τον Γκράουτσο Μαρξ...
Αστείος και δηκτικός ταυτόχρονα, ο "Αναποφάσιστος" αντικατοπτρίζει, με ευαίσθητη οξυδέρκεια και εξαιρετική πρωτοτυπία, τα βαθύτερα ερωτήματα και τον τρόπο ζωής μιας ολόκληρης γενιάς".

Δηκτικός ναι ο Κάνκελ, αστείος δεν θα το έλεγα. Τουλάχιστον όχι για τον μέσης ηλικίας Έλληνα. Ίσως οι νεότεροι , φαν του Τομ Ρόμπινς ή του Κωστάκη Ανάν γελάσουν. Εμάς θα μειδιάσει πικρά το χείλι μας, γιατί το δήγμα του το αφήνει στα πιο σοβαρά συμβάντα.

Οξυδερκής πραγματικά ο συγγραφέας το αποδεικνύει μέχρι κορεσμού και όντως πρωτότυπος.
Δεν μπορείς εύκολα να κατατάξεις το βιβλίο σε ένα γενικότερο είδος γραφής, έχει αποκλειστικά ένα ιδιότυπο ύφος, με χάρισμα στις περιγραφές, με ελάχιστες πινελιές- όπως μου αρέσουν- έχεις εικόνα, αίσθηση, όσφρηση και βρίσκεσαι από ένα φοιτητικό δωμάτιο στη ζούγκλα ή ταξιδεύεις σ' ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο αγκαλιά με παιδιά και γατιά!

Στα μείον θα έβαζα την "αμερικανιά" του, τους ακατάληπτους προφανώς εσκεμμένα διαλόγους του και τη μη ταύτιση ή καλύτερα τη μη κατανόηση της συμπεριφοράς του ήρωα.

Παρ όλα αυτά δεν με κούρασε και μου έδωσε τροφή για σκέψη.
Αυτό που δεν πρόκειται να κρατήσω - από άποψη- είναι να χρεωθώ προσωπικά όλα τα κακώς κείμενα από αρχής χρόνου και παγκοσμίως .
Ας μείνω ανήλικη λέω, προδίδοντας λίγο και το τέλος.