ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ

Ο Ερρίκος ο Δ' του Πιραντέλλο, και το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη, είναι δυο θεατρικές παραστάσεις που έτυχε να δω τη μια μετά την άλλη. Δυο εκ διαμέτρου αντίθετες ως προς το σενάριο,το ύφος, τη δομή, τον τόπο και τον χρόνο παραστάσεις,που έχουν όμως ένα κοινό στοιχείο. Διαπραγματεύονται τις παρεκκλίσεις της λεγόμενης κοινής λογικής.

Ο Πιραντέλλο γράφει τον Ερρίκο τον Δ', μετά τον εγκλεισμό της γυναίκας του σε ψυχιατρική κλινική. Αν δεν ήξερα αυτό το στοιχείο, θα ισχυριζόμουν ότι ήταν γραμμένο εντελώς ακαδημαϊκά Ότι διαπραγματεύεται φιλοσοφικά την "τρέλλα", δίνοντας ερεθίσματα για σκέψη όσον αφορά στις εκφράσεις της, στις εκφάνσεις της και εστιάζοντας, κατά τη γνώμη μου, στο αγαπημένο του παιχνίδι των ρόλων, των ειδώλων, του φαίνεσθαι.





Απεναντίας στο Γάλα μπαίνουμε στο πετσί όχι μόνο του ψυχικά διαταραγμένου, αλλά και των μελών της οικογένειας και των οικείων. Βιώνουμε την προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα όχι μόνο με το βαρύ φορτίο της σχιζοφρένειας αλλά και με την μετεγκατάστασή τους στην Ελλάδα από την πρώην Σοβιετική Ένωση.
Σκληρές σκηνές και πηγαίο χιούμορ εναλλάσσονται αρμονικά κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μας και βάζοντας μας να σκεφτούμε τις πολλαπλές αντιξοότητες και δυσκολίες που κουβαλάν οι "ήρωες"όχι μόνο στην προσωπική και οικογενειακή τους ζωή αλλά και επαγγελματικά και κοινωνικά.

Πειστικότατοι οι ηθοποιοί, με έναν Λευτέρη (Δημήτρης Πατσής) να αποδίδει την εύθραυστη ψυχολογική του κατάσταση έξοχα, τον Αντώνη, (Στέφανος Κοσμίδης), που κάτω από την ισορροπημένο στάση του διαισθανόμαστε τον Γολγοθά που αντιμετωπίζει. τη Νατάσα την αρραβωνιαστικιά του Αντώνη (Ανθή Κοκκίνου) , που από το ανέμελο κι ερωτευμένο φοιτητοκόριτσο του πρώτου μέρους μεταβάλλεται σε μια πανικοβλημένη κοπέλα στην εξέλιξη του έργου.

Διστακτικότατα και γνωρίζοντας ότι είμαι λίγη να μιλήσω για την Βαγενά, θα πω αυτό που εισέπραξα. Όσο καλή ήταν στα δραματικά και τα κωμικά κομμάτια τόσο μέτρια ήταν στα αφηγηματικά. Επειδή την έχω ξαναδεί, θέλω να πιστεύω πως έφταιγε η μέρα.