3ος ΑΓΩΝΑΣ ΨΥΧΗΣ

ΟΧΙ χωρίς αιδώ, θα ομολογήσω πως παρ όλα τα χρονάκια μου, παρακολούθησα για πρώτη φορά έναν κολυμβητικό αγώνα. Όχι, δεν το είπα σωστά. Πρώτη φορά παρακολούθησα έναν τέτοιο κολυμβητικό αγώνα. Γιατί πρώτα απ όλα δεν ήταν αγώνας με τη κοινότοπη έννοια του όρου.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Για τρίτη χρονιά φέτος, διεξάχθηκε ο Αγώνας Ψυχής στη Νικήτη της Χαλκιδικής. Διοργανώνεται στην μνήμη του Γεωργακούδα Μιχάλη, αντιπρόεδρο του Σίθωνα, που χάθηκε σε τροχαίο.

Είναι ένας παράπλους 5 χιλιομέτρων που ξεκινάει από τη Μεταμόρφωση και τερματίζει στη Νικήτη.

Είχα τη χαρά να δω 60 άτομα να ξεκινάνε ένα αγώνισμα χωρίς το άγχος της επίδοσης, χωρίς τα σφιγμένα χείλη του ανταγωνισμού!





Είχα την τύχη να δω ΣΥΝΑΘΛΗΤΕΣ να αλληλοβοηθιούνται, να αστειεύονται, να αυτοσαρκάζονται!

Κάτωθι η ώρα της εκκίνησης

Και η μεγάλη έκπληξη ο τερματισμός. Τους έβλεπες να τερματίζουν 2-2, 3-3, 5-5 και να βγαίνουν από το νερό με τα χέρια ενωμένα ή αγκαλιασμένοι ή χορεύοντας πάντα με γέλια και πειράγματα.






Το δε βράδυ στην απονομή, διαπίστωσα απο τα λίγα λόγια που είπε ο καθένας τους, πως υποβόσκουν μακροχρόνιες φιλίες, ότι γεννιούνται νέες, άκουσα έφηβους να λένε λόγια μεστά και, είδα αιώνιους έφηβους.


Αφορμή ήταν αυτός εδώ ο έφηβος που κέρδισε με την συμμετοχή του το ένα μετάλλιο και τα υπόλοιπα τα πήρε για το σπινθηροβόλο βλέμμα του.



Για την αφεντιά του θα μιλήσουμε, αν το επιτρέψει, μιαν άλλη φορά, που λέει και ένα άσμα. Πιστεύω σε καμιά δεκαριά αναρτήσεις να εξαντλήσω το θέμα του!!!!!!!