Το συζητούσαμε τρόπος του λέγειν, μονοπολούσα τη συζήτηση , -κάτι που δεν συνηθίζω- και ξέρεις τώρα αν λες πολλά σου ξεφεύγουν και πολλά.
Ένα από αυτά καθώς φαίνεται "κράτησε" το κορίτσι και τώρα μου ζητάει να το μοιραστούμε!
Να το μοιραστούμε Χριστίνα, αλλά δεν είναι ακριβώς δακρύβρεχτο περιστατικό, αλλά σκέψεις μου με αφορμή ένα συμβάν.
Όπως και νάχει το αντιγράφω και όποιος καταλάβει τι θέλω να πω κατάλαβε!!
"Είναι μέρες που περνάνε από πάνω σου σαν ένα ελαφρύ χάδι, σαν ένα φτερό που μόλις νιώθεις το άγγιγμα του. Κυλάνε, γλιστράνε από τα χέρια σου χωρίς ν' αφήνουν "κάτι".
Αυτές οι τελευταίες μέρες όμως για μένα είναι ακριβώς το αντίθετο. Γεγονότα τραχιά γδέρνουν το δέρμα μου και θύμησες πλημμυρίζουν το είναι μου, απολογισμός ζωής, καταγραφή καινούριων συναισθημάτων, αλλαγές ούτε δραματικές ούτε δραστικές μα αλλαγές. Στη ζωή μου, στων παιδιών μου αλλαγές που με αλλάζουν. Ήμουν τόσο ευκολοσυγκίνητη;;;;; Δεν ήμουν και το ξέρω. Όχι, όχι ήμουν αλλά κατάπινα τα δάκρυα!!
Μπορούσα και τα έκρυβα. Τώρα δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν ξέρω.
Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να μην κρύβομαι πια.
Ναι, είμαι πιο ανοικτή τώρα, δεν ντρέπομαι να κλαίω, δεν είναι δείγμα δύναμης η αυτοσυγκράτηση ή μήπως πάλι είναι;
ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΕ ΑΥΤΑ!!
Όση χαρά σου δίνει ένα γέλιο καρδιάς άλλη τόση ανακούφιση σου δίνει ένα κλάμα ψυχής.
Σε ξελαφρώνει, σε κάνει να κοιμάσαι σαν πουλάκι, σε αδειάζει για να μπορείς να ξαναγεμίσεις.
Καλημέρα αλλαγή!
δεν σε περίμενα.
Καλώς όρισες!
Περαστική κι αν είσαι
τα σημάδια σου θ' αφήσεις.
Χρειαζούμενα...."
δεν σε περίμενα.
Καλώς όρισες!
Περαστική κι αν είσαι
τα σημάδια σου θ' αφήσεις.
Χρειαζούμενα...."
17 σχόλια:
Τώρα μάλιστα. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Λοιπόν σέρνεις καποια φορτία ζωής, όμορφα ή άσχημα δεν έχει σηαμσία. Αυτά όλα τα παλιά μαζί με τα καινούργια κάποια στιγμή σε πνίγουν και βγαίνουν δάκρυα. Ασε τα να βγαίνουν, κάνουν καλό, ξελαφρώνουν. Να μην ξεχνάς ότι κάποια στιγμή μεγαλώνοντας γινόμαστε ποιό συναισθηματικοί.Και ύστερα μου λές αν μην ανησυχώ. Κουρουφέξαλα.
καλό σου βράδι
Ποιό πάνω Αστερίων όχι Κονσταντίν
Αστερίων
ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ!
Δεν ξέρεις πόσο "μιλάνε" αυτές οι λέξεις και σε μένα, πιστέυω και σε άλλους. Τελικά σε έντονες στιγμές είναι καλό να ξεσπάμε σε δάκρυα και στο χαρτί.
Σε ευχαριστώ Κωνσταντινιά για το μοίρασμα!!
Κρυφά ραντεβουδάκια ε;;;;;
και μας δε μας λέτε τίποτα!!!!!!καλάαααα!
Απ το λίγο που σε ξέρω..αυτή η αλλαγή σου πάει,για τα δικά μου μέτρα βέβαια!
Καλά κρασιά και ούζα!!
Καλημέρααα!
Κι εγώ παλιά ήμουν πολύ σκληρή..έκλαιγα μόνο από τα νεύρα μου. Τώρα συγκινούμαι και μπορεί να κλάιω με λιγμούς, αλλά όντως είναι χαλαρωτικό το κλάμα...άτιμες ορμόνες!
Λες σε λίγα χρόνια να τρώω και πατσά;
Α, κι επειδή είμαι καρφί..Κώστα..ήταν κι ο Βαγγέλης μαζί!
:0 :) ;*
μαρτυριάρα μανιταριους! :))
Αστερίωνα
Τι υπονοείς μεγαλώνοντας; Με πήραν τόσο τα χρόνια; Μου φαίνεται ώρα να ξαλαφρώσω πάλι!
Πότε σου είπα εγώ να μην ανησυχείς; Με κάνεις τώρα ν' ανησυχώ για τη μνήμη μου. Να ανησυχείς και να νοιάζεσαι όλο τον κόσμο.Είναι ένας τρόπος κι αυτός να ξεφεύγεις από τα προβλήματα σου.
Χριστίνα
το ξέρω πως δεν είναι ούτε καταπληκτικό, ούτε τίποτε, μα είναι σκέψεις χύμα, όπως μου είχαν έρθει και νομίζω πως το σημαντικό είναι πως δεν διστάζω να τις μοιραστώ.
Σημαντικό και τολμηρό επίσης για μένα! Τώρα θα μου πεις μπορεί να μην είναι τόλμη αλλά θράσος, αλλά όπως το δει κανείς.
Εγώ σ' ευχαριστώ για την πρόκληση.
Κώστα
πρέπει οπωσδήποτε να βρεθούμε, άλλωστε καιη Χριστίνα σε ανέφερε και το τόνισε, αλλά θέλω και γω να μάθω πόσο λίγο ή πολύ με ξέρεις και γιατί νομίζεις ότι μου πήγε η αλλαγή.
ΑΑΑΑ!! να μην ξεχάσω να πάρω και τα μέτρα σου.
Καλά κρασιά χωρίς καλή παρέα δεν γίνονται.
Βρε τι πάθατε όλοι με τα χρόνια και τις ορμόνες;
Μιά στιγμή να πάρω τα οιστρογόνα μου.....
Δεν μου λες Μαρία θεωρείσαι τώρα εσύ γκουρμέ τύπος και δεν τρως πατσά????
Δεν θα κατέβω Αθήνα; Θα σας μάθω να τρώτε!Εκείνο το πατσατσίδικο στο Μεταξουργείο λειτουργεί για τον "φάγατε" τον άνθρωπο;
Μανιτάριους ο έξαλλους
Μανιτάριους ο κλαψάριους
Μανιτάριος ο ισκαριώτιους
Μανιτάριους ο αγαπησιάρικους
Μανιτάριους ο μεγαλόψυχους να είσαι καλά καρδιά μου, με τα πολλά σου πρόσωπα και με το ανεξάντλητο χιούμορ σου.
Χριστίνα
καλα της τα είπες!! Να αγιάσει το στοματάκι σου!
Κωνσταντινιά
όταν είσαι 21 ετών και γίνεσαι 22 λέμε ότι μεγάλωσες. Δεν λέμε ότι μίκρηνες.
Τι ίδιο δεν συμβαίνει και στα 30 κλπ-κλπ ;
Οσο για την ανησυχία άσε την να βρίσκεται. Σε ενοχλεί;
Αστερίων
Εγώ τώρα τί να πω?
Θα παραθέσω κάποιους στίχους που σου χρωστώ.
Τα δάση που είχα μέσα μου
σώπασαν.
"Στο αίμα μου δεν καλπάζουν
φουρτουνιασμένα σύννεφα
και στην καρδιά μου
κουρνιάζουν χιλιάδες ζευγαρωμένα πουλιά."
Τί άλλο πιά μας μένει για να δείχνουμε άνθρωποι ,παρά το δάκρυ,
και η χαρά!
Με την αγάπη μου.
Αστερίων
χαλάρωσε, μάθε να διαβάζεις κάτω από τις γραμμές, έχεις χιούμορ και το έχεις αποδείξει.
Επίκουρε
δεν ξοφλάς τόσο εύκολα μαζί μου!
Σε αντιπροσωπεύει το ποίημα; Αν ναι, αυτό τα δάση μέσα μου σώπασαν, και τα σύννεφα που δεν καλπάζουν πια, μου φαίνονται ωχρά, άνευρα!!
Αν δεν πάλλεσαι, δεν συγκινείσαι!!
Δημοσίευση σχολίου