ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Παρατήρησα πως η τυπική αυτή ευχή προκαλεί μια δυσθυμία.

Αν και το καλοκαίρι ημερολογιακά τελείωσε, οι ηλιόλουστες μέρες, και η καλοκαιρινή αύρα που ακόμη απομένει δεν μας αφήνουν ν' αποδεχτούμε την επερχόμενη αλλαγή.

Καλώς ή κακώς, δεν ξέρω, έχουμε συνδυάσει το καλοκαίρι με διασκέδαση, ανεμελιά, δραπέτευση από την ρουτίνα μας.

Πάντως κακώς, αυτό το ξέρω, ταυτίζουμε την καθημερινότητα με τη ρουτίνα.

Πιστεύω πως μπορούμε να συμπεριλάβουμε στην μέρα μας τόσα " μικρά όμορφα πράγματα" που να την κάνουμε αν όχι συναρπαστική, σίγουρα ενδιαφέρουσα.

Δεν χρειάζονται δραστικές αλλαγές. Ξέρετε αυτές τις αποφάσεις που παίρνουμε για το θα κάνω αυτό και εκείνο μεγαλεπήβολα δηλαδή και και ανέφικτα σχέδια.

Όταν γεμίζουμε το χρόνο μας ουσιαστικά, επαναπροσδιορίζουμε τις αξίες μας, τις σχέσεις μας με την οικογένεια, την εργασία, τους φίλους, όταν αντλούμαι ευχαρίστηση από τα απλά, τότε αναμφισβήτητα έχουμε ανοσία σε μελαγχολίες, ανίες, καταθλίψεις.

Στο κάτω κάτω υπάρχουν και τα "εσωτερικά" ταξίδια, ταξίδια του νου, της ψυχής, της φαντασίας, της ενδοσκόπησης.

Υπάρχουν και τα όνειρα και δεν κοστίζουν ακριβά!!

Νομίζω ότι επιβάλλεται να παραθέσω, έστω και αργά, κάποια λόγια του Αντρέ Μπρετόν, του οποίου όπως καταλάβατε διαβάζω τη βιογραφία και πιστεύω πως συνάδει με το κείμενο.

Τον Μπρετόν λοιπόν τον απασχολεί έντονα το φαινόμενο του παγκόσμιου πολέμου και αναρωτιέται πώς φτάνουν οι άνθρωποι σε αυτό το σημείο. Καταλήγει στο συμπέρασμα πως η ζωή μας είναι επίπεδη και χωρίς φαντασία και αποφαίνεται:

¨Πρέπει να ξαναδώσουμε πάθος και αξία στην ανθρώπινη ζωή, στην ανάγκη κάτω από το πρίσμα εκείνου που πιθανότατα μια μόνο φορά συμβαίνει στον καθένα μας. Θα έπρεπε να καταστρώσουμε προγράμματα μεγαλεπήβουλα, ( εδώ διαλέγεται και παίρνεται, τη δική μου ή τη δική του εκδοχή), που να βγάλουν τον κόσμο από την ηθική εξαθλίωση. Σε σχέση με τις λύσεις που απαιτούμε όλοι, η ρουτίνα, ντυμένη ολόκληρη στο βελούδο, είναι πιο απειλητική, η ρουτίνα επωάζει περισσότερη θλίψη, περισσότερο θάνατο από τη φανερή ουτοπία. Μπροστά στην απόλυτη ένδεια των ετοιμοπαράδοτων ιδεών θα ήταν καλύτερο να δοθεί σ' αυτήν την τελευταία κάθε ελευθερία να εκφραστεί, δημόσια ή όχι".