Όταν ξεκινησα το blog, μου ήταν εύκολο να γράφω σε αυτό.
Έγραφα ό,τι μου 'ρχόταν στο μυαλό χωρίς δεύτερη σκέψη και τις περισσότερες φορές χωρίς δεύτερη ανάγνωση.
Πίστευα πως ήταν κίνητρο για να ενεργοποιήσω το μυαλό μου, ένοιωθα πως έβλεπα τα γεγονότα από άλλη σκοπιά, γνωρίστηκα ιντερνετικα, και όχι μόνο, με ενδιαφέροντες, και όχι μόνο, ανθρώπους.
Με τον ερχομό της κρίσης, ένοιωθα πως όταν συμβαίνει κάτι τόσο δραματικό, δεν είναι σωστό να ασχολείσαι, τουλάχιστον δημόσια, με άλλα θέματα, αλλά και πάλι καταλάβαινα πως δεν γίνεται να μιλάς όλο για αυτήν.
Είχαν λοιπόν το προνόμιο, χι χι, μόνοι οι φίλοι να γνωρίζουν τις σκεψεις μου, τα συναισθήματα, τις κρίσεις μου για τα θεάματα και τα διαβάσματα μου.
Το ξέχασα, (το blog) αλλά δεν το ξέχασαν οι ιντερνετικοί φίλοι και οι απομακρυσμένοι γνωστοί που με παρακινούν να το ενημερώνω.
Ας πω λοιπόν πως σήμερα κάνω ένα νέο ξεκίνημα.
Και γιατί θα μιλήσω;
Μα για αυτό που με απασχολεί.
Πώς μπορώ να γελάω, να διασκεδάζω, να χορεύω όταν γύρω μου υπάρχει δυστυχία, μιζέρια, αναπηρία;
Θα μου απαντήσω με τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ, από το μυθιστόρημά του "Επικίνδυνος Οίκτος".
"Κάποιος με παράλυτα πόδια. ίσως να ζηλεύει που με βλέπει να πετάω έτσι ελαφριά σαν παιδί.
Όπως να 'ναι, ντρέπομαι ξαφνικά που τρέχω γερός, ελεύθερος, ντρέπομαι γι αυτή την "σωματική" ευτυχία, σαν να 'ταν ένα προνόμιο που δεν μου ανήκει.
Βέβαια, την ίδια στιγμή που μου ήρθε αυτή η παράξενη σκέψη, καταλάβαινα κιόλας πόσο μια τιμωρία σαν αυτήν είναι ανόητη και άσκοπη. Ξέρω πως είναι παράλογο να στερείται κανείς μιαν απόλαυση, επειδή είναι απαγορευμένη σ' έναν άλλον, ν' απομακρύνει απ τον εαυτό του μιαν ευτυχία, επειδή κάποιος άλλος είναι δυστυχισμένος. Ξέρω πως σε κάθε στιγμή, ενώ εμείς γελάμε κι αστειευόμαστε, άλλοι αγκομαχούν στο κρεβάτι τους και πεθαίνουν, πως πίσω από χιλιάδες παράθυρα φωλιάζει η δυστυχία κι οι άνθρωποι πεινάνε, πως υπάρχουν νοσοκομεία, ανθρακωρυχεία και λατομεία, πως μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις φυλακές, αμέτρητοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι κάθε στιγμή σε αναγκαστική δουλειά, και κανενός τους ο πόνος δεν θ' αλάφρωνε αν τυραννιόταν κάποιος άλλος παράλογα. Αν άρχιζε κανένας- το 'ξερα καλά- να σκέφτεται τη δυστυχία αυτού του κόσμου, δεν θα μπορούσε πια να κοιμηθεί και θα 'σβηνε το γέλιο από το στόμα του......."
Υ.Γ 1ο) ΦΩΦΩ έτσι έπρεπε να μου απαντήσεις ( αυτό το βιβλίο διάβαζες εκείνη την ήμερα) όταν σου είπα πώς κατεβαίνει η μπουκια μας, πώς μπορούμε και χασκογελάμε όταν γύρω μας άλλοι δεν έχουν δουλειά, ρεύμα, ψωμί;;
Υ.Γ 2ον Μικρέ αδελφέ αφιερωμένο σε σένα.
Έγραφα ό,τι μου 'ρχόταν στο μυαλό χωρίς δεύτερη σκέψη και τις περισσότερες φορές χωρίς δεύτερη ανάγνωση.
Πίστευα πως ήταν κίνητρο για να ενεργοποιήσω το μυαλό μου, ένοιωθα πως έβλεπα τα γεγονότα από άλλη σκοπιά, γνωρίστηκα ιντερνετικα, και όχι μόνο, με ενδιαφέροντες, και όχι μόνο, ανθρώπους.
Με τον ερχομό της κρίσης, ένοιωθα πως όταν συμβαίνει κάτι τόσο δραματικό, δεν είναι σωστό να ασχολείσαι, τουλάχιστον δημόσια, με άλλα θέματα, αλλά και πάλι καταλάβαινα πως δεν γίνεται να μιλάς όλο για αυτήν.
Είχαν λοιπόν το προνόμιο, χι χι, μόνοι οι φίλοι να γνωρίζουν τις σκεψεις μου, τα συναισθήματα, τις κρίσεις μου για τα θεάματα και τα διαβάσματα μου.
Το ξέχασα, (το blog) αλλά δεν το ξέχασαν οι ιντερνετικοί φίλοι και οι απομακρυσμένοι γνωστοί που με παρακινούν να το ενημερώνω.
Ας πω λοιπόν πως σήμερα κάνω ένα νέο ξεκίνημα.
Και γιατί θα μιλήσω;
Μα για αυτό που με απασχολεί.
Πώς μπορώ να γελάω, να διασκεδάζω, να χορεύω όταν γύρω μου υπάρχει δυστυχία, μιζέρια, αναπηρία;
Θα μου απαντήσω με τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ, από το μυθιστόρημά του "Επικίνδυνος Οίκτος".
"Κάποιος με παράλυτα πόδια. ίσως να ζηλεύει που με βλέπει να πετάω έτσι ελαφριά σαν παιδί.
Όπως να 'ναι, ντρέπομαι ξαφνικά που τρέχω γερός, ελεύθερος, ντρέπομαι γι αυτή την "σωματική" ευτυχία, σαν να 'ταν ένα προνόμιο που δεν μου ανήκει.
Βέβαια, την ίδια στιγμή που μου ήρθε αυτή η παράξενη σκέψη, καταλάβαινα κιόλας πόσο μια τιμωρία σαν αυτήν είναι ανόητη και άσκοπη. Ξέρω πως είναι παράλογο να στερείται κανείς μιαν απόλαυση, επειδή είναι απαγορευμένη σ' έναν άλλον, ν' απομακρύνει απ τον εαυτό του μιαν ευτυχία, επειδή κάποιος άλλος είναι δυστυχισμένος. Ξέρω πως σε κάθε στιγμή, ενώ εμείς γελάμε κι αστειευόμαστε, άλλοι αγκομαχούν στο κρεβάτι τους και πεθαίνουν, πως πίσω από χιλιάδες παράθυρα φωλιάζει η δυστυχία κι οι άνθρωποι πεινάνε, πως υπάρχουν νοσοκομεία, ανθρακωρυχεία και λατομεία, πως μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις φυλακές, αμέτρητοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι κάθε στιγμή σε αναγκαστική δουλειά, και κανενός τους ο πόνος δεν θ' αλάφρωνε αν τυραννιόταν κάποιος άλλος παράλογα. Αν άρχιζε κανένας- το 'ξερα καλά- να σκέφτεται τη δυστυχία αυτού του κόσμου, δεν θα μπορούσε πια να κοιμηθεί και θα 'σβηνε το γέλιο από το στόμα του......."
Υ.Γ 1ο) ΦΩΦΩ έτσι έπρεπε να μου απαντήσεις ( αυτό το βιβλίο διάβαζες εκείνη την ήμερα) όταν σου είπα πώς κατεβαίνει η μπουκια μας, πώς μπορούμε και χασκογελάμε όταν γύρω μας άλλοι δεν έχουν δουλειά, ρεύμα, ψωμί;;
Υ.Γ 2ον Μικρέ αδελφέ αφιερωμένο σε σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου