Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010




Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο γεγονός εδώ και πολύ καιρό στα ανθρώπινα είναι ο απεγκλωβισμός των 33 μεταλλωρύχων από τα 700 μέτρα βάθος του ορυχείου, όπου ήταν θαμμένοι.
Για να είμαι πιο ακριβής, δεν είναι ο απεγκλωβισμός το σημαντικό αλλά η ίδια η θέση αυτών των ανθρώπων εκεί κάτω και η στάση που κράτησαν επί 68 μέρες στα έγκατα της γης. Μια στάση που φαίνεται να μην έγινε κατανοητή από μια τάξη του πάνω κόσμου, η οποία χτίζει και δημιουργεί πρότυπα ανθρώπων που όλο και πιο πολύ δυσκολεύονται να ζήσουν σ' αυτόν τον κόσμο.
Δεν έχει αναδειχτεί το μείζον, φερ' ειπείν, ότι ο ένας και μοναδικός παράγοντας που έφερε πίσω σώους και αβλαβείς τους ανθρώπους δεν ήταν μήτε το σώμα τους ούτε η οικονομική τους επιφάνεια, ούτε η ομορφιά τους, ούτε η θέση τους στην κοινωνία. Αλλά η συναισθηματική δύναμη κάποιων από αυτούς. Αυτό που οι πολλοί άνθρωποι λένε ψυχή και που οι λίγοι υποψιάζονται ότι έχει να κάνει με την ενέργεια του σώματος σε σχέση με το περιβάλλον του.
Ας λέγεται όπως θέλει. Απ' όπου και αν ορμάται, δεν είναι τυχαίο που όλοι καταλαβαίνουμε για τι μιλάμε. Και μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
Αυτή, λοιπόν, η ψυχή κάποιων από τους θαμμένους μεταλλωρύχους ήταν που κράτησε τα 700 μέτρα χώμα και βράχια από πάνω από τους υπόλοιπους και δεν έπεσαν να τους πλακώσουν όλους. Να τους πλακώσουν πραγματικά. Γιατί εκεί, στα πολύ δύσκολα, όπως και σε κάθε πολύ δύσκολα, αυτό που σώζει τους ανθρώπους ή τους καταστρέφει δεν είναι ούτε ο πλούτος, ούτε η ομορφιά τους, ούτε η μούρη τους στην κοινωνία. Είναι το τσαγανό που κουβαλάνε μέσα τους.
Αυτούς τους 33 του κάτω κόσμου τους έσωσαν εκείνοι που με τη στάση τους έγιναν παράδειγμα και στήριγμα για τους υπόλοιπους. Αυτοί, που και τους ακραία φοβισμένους και τους πανικόβλητους τους μετέτρεψαν σε γενναίους ανθρώπους. Γενναίους μέσα τους.
Ακούγεται έτσι σαν γελοιότητα και σαν να μην έχει επαφή με την πραγματική φύση των ανθρώπων ο τόσος τονισμός για την ανάγκη μέχρι και εξάμηνης ψυχολογικής στήριξης των πρώην εγκλωβισμένων, από επαγγελματίες του είδους. Οπως υπερβολή ακούγεται και η τόση υπερπροστασία, που διαχύθηκε αίφνης από τον μιντιόκοσμο γι' αυτούς, που μπήκαν στη στοά σαν άνθρωποι καθημερινοί και βγήκαν γίγαντες.
Αυτό που η σύγχρονη μαμοθρεφτολογία έχει αναδείξει σαν κυρίαρχο τρόπο, σαν οδηγό, σαν πρότυπο ζωής, έρχεται η ίδια η ζωή να το χλευάσει. Πόσο φτωχός ουσιαστικά είναι ο ψυχολόγος, που θα καθήσει απέναντι απ' το θηρίο. Ενα θηρίο που πάλεψε και νίκησε κάθε αρχέγονο φόβο. Και επιβιώνοντας επιβεβαιώθηκε σχεδόν απόλυτα.
Πόσο αμετροεπής θα ήταν ένας επιστήμονας που θα αναλωθεί σε ερωτήσεις αξιολόγησης, αντί να ρωτάει ευλαβικά να μάθει ο ίδιος, να δει, να καταλάβει πώς γίνεται η αδυναμία δύναμη. Και, τελικώς, πώς κερδίζει κανείς τον εαυτό του.


ΥΓ Για τρίτη φορά μέσα στο 2010 έκλεισε ο χώρος της Ακρόπολης από τους εργαζόμενους, που διαμαρτύρονται για τη μεταχείρισή τους από το ελληνικό κράτος. Οπου κράτος είναι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι να αναρωτιέται κανείς πόση βία έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή τους ώστε να ξηλώνουν την κλειδαριά του αρχαιολογικού χώρου για να βάλουν μια δική τους.
Και πόση βία έχουν υποστεί για να κλειδώνουνε τον κόσμο, που έχει ταξιδέψει τον μισό πλανήτη για να δει τα μάρμαρα, απ' έξω, όχι για πρώτη φορά.
Πόση βία έχουν υποστεί, που να μη φτάνει απλώς το κλείσιμο των εκδοτηρίων των εισιτηρίων, ώστε να βλάπτεται πραγματικά μόνο ο αδικοπραγών, το κράτος;
Πόσες κυβερνήσεις από το 1997 και δώθε, τους τάζουν από τα αυτονόητα μέχρι λαγούς με πετραχήλια, για να κρατάνε ομήρους αυτούς, που στην ουσία φυλάνε ό,τι λαμπρότερο έχει πάνω της η γη του τόπου;
Πόσες κυβερνήσεις τους ψυθιρίζουνε στ' αφτί ταξίματα μέχρι παρανομίας για να τους έχουν να δουλεύουνε, φτηνό προσωπικό, αναλώσιμο στα διεστραμμένα καπρίτσια του κάθε νομοθέτη;
Κάτω απ' την Ακρόπολη παίζεται η φαρσοκωμωδία της σύγκρισης. Ο πολιτισμός που κάποτε αναδείχτηκε και ο πολιτισμός που υπάρχει. Το γελοίο είναι που ο ένας περηφανεύεται ότι είναι συνέχεια του άλλου. Ντροπή.


  Οι απεγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι και η ιστορία τους είναι μια ευκαιρία να δει η κοινωνία τον εαυτό της στον καθρέφτη. Να διαπιστώσει για χιλιοστή φορά ότι οι άνθρωποι δεν χρησιμεύουν στον εαυτό τους αν πλάθονται για κουλουράκια. Αλλά για σίδερα.
Οι άνθρωποι δεν χρησιμεύουν στην κοινωνία τους αν προστατεύονται. Αλλά αν κινδυνεύουν. Οι άνθρωποι δεν δένονται μεταξύ τους με δεσμούς φιλίας, που είναι η πιο στενή σχέση ασφάλειας και ζεστασιάς, μέσα από την ανεμελιά. Αλλά μέσα από τη δοκιμασία. Οι άνθρωποι δεν απελευθερώνονται με την προστασία. Αλλά με την εγκατάλειψη.
Οι μεταλλωρύχοι της Χιλής βγήκαν από τα έγκατα της γης και μέσα στις αγκαλιές και τα δάκρυα των δικών τους ανθρώπων μπορούσε να δει κανείς τι άλλο τους κρατούσε ζωντανούς, γενναίους και αποφασισμένους:
Γυναίκες με μισοκούρελα και παιδιά ξυπόλητα και γριές και γέροι απεριποίητοι και φτωχοί. Πραγματικά φτωχοί. Αυτή η φτώχεια ήταν η περιουσία τους η ανεκτίμητη. Αυτή η φτώχεια ήταν ο πλούτος τους όλος. Που δεν μπορούσε να τον εξαγοράσει ο πλούτος του κόσμου όλου. Αυτό είχαν, και τη ζωή τους. Τίποτε άλλο; Την περηφάνια τους. Γι' αυτό που είναι.
Οι κάμερες συνόδευαν τους τελευταίους, που έφευγαν από τους μαχαλοκαταυλισμούς, με κάτι σακαράκες από τα διαλυτήρια αυτοκινήτων. Κάτι σκηνές από χαρτί φτιαγμένες. Με στρώματα τρυπημένα, και για σκεπάσματα κουρέλια ρούχων, πολύχρωμα, σαν την απροσποίητη χαρά, που έχουν οι άνθρωποι στις Ανδεις.
Αυτή ήταν η περιουσία των τριάντα τριών μεταλλωρύχων της πιο άγριας ερήμου σ' αυτό τον πλανήτη. Της Ατακάμα. Γι' αυτή και για τις ζωές τους λαχταρώντας επέζησαν. Γιατί ζωή χωρίς την αγκαλιά της αγαπητικιάς και της γυναίκας, του φίλου, του πατέρα και της μάνας, της κόρης, του γιου κι αυτών που αγαπάς, είναι ζωή σε φτώχεια τρισχειρότερη.
Φτώχεια για μια ανθρωπότητα που έχει εμπρός της τη ζωή να της θυμίζει πού είν' ο δρόμος. Κι αυτή, ανέμελη, σαν καλομαθημένη ανήλικη να ξεπουλάει τον εαυτό της για δυο χαρτονομίσματα ακόμα. Και δυο ακόμα. Και δυο ακόμα. Μέχρι πορνείας.


 πηγή:Ελευθεροτυπία

12 σχόλια:

Roadartist είπε...

Συγχαρητήρια Κωνσταντινιά για το κείμενο σου στο κεντρικό πλαίσιο του post, με την άδεια σου θα το επικολλήσω στα σχόλια του τωρινού post. Καληνύχτα.

Γιώργος Κ. είπε...

Επί τέλους ….μια φορά θα διαφοροποιηθώ-διαφωνήσω με τη γνώμη σου στο σχόλιο «τσόντα» που αφορά την Ακρόπολη των Αθηνών.

-Όλοι μας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο έχουμε ¨βιαστεί¨ από το κράτος.
-Όλοι ξέρουμε ότι όταν είμαστε «συμβασιούχοι», κάποια μέρα (ναι ! …όταν αλλάξει η κυβέρνηση, ή το ¨αφεντικό¨, το ¨μέσον που χρησιμοποιήσαμε¨ με το οποίο ¨προσληφθήκαμε¨ θα φύγουμε για να έρθουν, …άλλοι !, κακό αυτό, ναι, αλλά οι όροι του ¨παιχνιδιού¨ έτσι είναι και τους ξέρουμε, ή οφείλουμε να τους ξέρουμε)
-Αν όλοι που θέλαμε να διεκδικήσουμε κάτι κλείναμε το χώρο εργασίας μας (θεωρώντας ότι έτσι, και έχουμε δίκιο και μπορούμε να οικειοποιηθούμε κάτι ¨κοινό¨ που ανήκει δηλαδή και σε άλλους πολλούς), τότε αυτό δεν είναι κοινωνία πολιτών, είναι κάτι άλλο που δεν θέλω να ονομάσω. Συγκεκριμένα, 1000 δίκια να είχαν, αυτοί που ¨υποτίθεται¨ ότι εκτελούσαν τα καθήκοντα να ¨εξυμνούν¨, το λίκνο του πολιτισμού, όποιο κι αν είναι, δεν μπορούν να τον καταλαμβάνουν, να το οικειοποιούνται σαν να είναι μόνο δικό τους και να απαιτούν…ότι απαιτούν .
Ας πήγαιναν στο σπίτι του υπουργού και ας ¨αποκλείανε¨ την πρόσβαση στο σπίτι του, όχι την Ακρόπολη!!! Από αυτούς που εκεί μέσα εργαζότανε, όσο εργαζότανε, σε συνδυασμό με το χώρο που είναι Ιερός, μου προκαλούν αηδία, αντιπαλότητα ,έχθρα και δεν τους δίνω κανένα δίκιο και ελαφρυντικό.
-Η βίαιη κατάληψη του χώρου, με βία θα αντιμετωπιζόταν , ήταν βέβαιο (η βία φέρνει βία). …εκτός αν , αυτός ήταν ο σκοπός, οπότε …ακόμα χειρότερα !!!!!
-και τέλος ας βοηθήσουμε όλοι στη προσπάθεια, ορθοπόδησης του κράτους μας, ο καθένας όσο μπορεί , και όχι αντίδραση …για την αντίδραση, μόνο !

Αυτά τα « ολίγα », Γιώργος.

Κωνσταντινιά είπε...

Roadartist,

καλημέρα, καλή βδομάδα, σ'ευχαριστ΄για τα καλά σου λόγια, αλλά τα συγχαρητήρια ανήλουν στον Παπαδόπουλο Τετράδη, του γνωστου "καιρού" της
Ελευθεροτυπίας.
Ξέρεις εσύ, αν βάλεις την πηγή, άδεια δεν χρειάζεται.
Φιλιά!!

Κωνσταντινιά είπε...

Γιώργο,

συγνώμη, αλλά δεν κατάλαβα πού είναι η διαφοροποίησή σου.
Και ο Τετράδης συμφωνεί πως όσο αδικημένοι και να νιώθουμε, μερικά πράγματα έχουν και όρια.

leondokardos είπε...

Η αγαπητή roadartist είχε τη καλοσύνη να μου στείλει το κείμενο σου, αυτό μέσα στο παλίσο, σχετικά με τα επεισόδια στην Ακρόπολη, μιά και εγώ έκανα παρόμοια ανάρτηση για το θέμα αυτό.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Και νομίζω οτι είναι καιρός να γράφουμε στα blog μας για όλα τα απαράδεκτα που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας.

Γιώργος Κ. είπε...

Θεώρησα, ότι :
Επειδή επάνω στους συμβασιούχους έχουν ασκήσει ¨βία¨, η κάθε προηγούμενη κυβέρνηση, τους δίνεις … ένα ¨άλλοθι¨ !!
Επίσης, ότι κάτω από τον ιερό βράχο, παίζονται πολιτικά παιχνίδια. Θεωρώ ότι ίσως παίζονται πολιτικά, ναι, αλλά περισσότερο νομίζω ότι είναι συνδικαλιστικά. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, (ίσως κατάλαβα λάθος) νομίζω κανένας δεν δίνει άλλοθι, για κανένα παιχνίδι, στην πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδος και να μας κάνει διεθνώς ρεζίλι, σαν λαό !!!

Οκ, συμφωνούμε, λάθος κατάλαβα . Sorry …(και εγώ είπα ….να κάπου θα διαφωνήσω με την φίλη μου την Κωνσταντινιά !!!!)

Roadartist είπε...

Giorgossevi μπορεί και εγώ λάθος να σκέφτομαι μέσα σε όλο αυτό το παραλογισμό, μα νομίζω... πως "ρεζίλι διεθνώς σαν λαό" μας έχουνε κάνει οι πολιτικοί μας που κλέψανε τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, που ρημάξανε το κράτος, που δηλώνανε ΨΕΥΤΙΚΑ στοιχεία τόσα χρόνια στην Ε.Ε., και όχι οι υπάλληλοι που έχουνε να πληρωθούν πάνω από 2 χρόνια..
Πιο αρνητικό φάνηκε στα μάτια των τουριστών, τα ΜΑΤ να χτυπάνε και να βιαιοπραγούν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο στους απεργούς.. Αυτές οι εικόνες έκαναν το γύρο του κόσμου..

Κωνσταντινιά είπε...

Λεοντόκαρδε,

σ ευχαριστώ για την επίσκεψη,
ναι συμφωνώ, να γράφουμε για οτιδήποτε θεωρούμε ότι αξίζει επισήμανσης.
Συνήθως αναμεταδίδουμε αυτά που συμφωνούν με παγιωμένες απόψεις.

Κωνσταντινιά είπε...

Γιώργο Σέβη,
στις γόνιμες αντιπαραθέσεις λέμε ναι!

Κωνσταντινιά είπε...

Καλλιτέχνιδα,

ισχύουν τα ανωτέρω.

Γιώργος Κ. είπε...

Roadartist
Το αρνητικό ήταν μόνο στον τουρισμό,δηλαδή στον δημόσιο πλούτο όλων μας.
Δηλαδή, στους τουρίστες, που ενώ κάνανε πολλά μίλια ή χιλιόμετρα και πολλά έξοδα για να επισκευτούν την πανάκριβη χώρα μας, εμείς τους απαντήσαμε ότι είστε μάλλον μ..., και επειδή τσακωνόμαστε μεταξύ μας, δεν θα δείτε την Ακρόπολή !!! Έτσι τσαμπουκά-ελληνικό!!!(από 30-40 άτομα). Οπότε και αυτοί απαντάνε με τον ίδιο τρόπο, το αναμεταδείδουν στις χώρες τους, και χαμένοι είμαστε ΜΟΝΟ όλοι οι Έλληνες, ή μάλλον αυτοί που βιώνουμε την οικονομική κρίση (γιατί υπάρχουν και άλλοι που απλά μειώθηκαν τα "μαύρα" που μαζεύουν). Σταματάω-ΟΚ, γιατί πήρα φόρα και σέβομαι το blog, την διαχειρήστια και τους επισκέπτες .-Γιώργος

Roadartist είπε...

Επειδή ακριβώς βιώνω την οικονομική κρίση, καταλαβαίνω πως στην Ακρόπολη εργάζονται άνθρωποι και όχι κάποιες μηχανές. Άνθρωποι που δεν πληρώνονται. Μήπως να κοιτάξουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα; Εκτός και αν έχουμε μπει σε επίσημη φάση μερικής στάσης πληρωμών προς τους υπαλλήλους και ...πτώχευσης και δε το ανακοινώνουμε..
Δεν γίνεται κάποιος να δουλεύει χωρίς χρήματα, επί 2 χρόνια.. και να περιμένουμε όλοι εμείς να κρατήσει τη ψυχραιμία του.. Και στη Γαλλία, και στην Αγγλία και οπουδήποτε στον κόσμο αν γινόταν αυτό τα ίδια -αν όχι κ χειρότερα αποτελέσματα - θα είχανε..
Καιρός να δούμε τη πηγή του προβλήματος.. που προκαλεί και αυτά τα αποτελέσματα. Το πρόβλημα είναι χρόνιο.. και όχι τωρινό! Μαίρη :)