ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Έλειψα λίγες μερούλες για ένα ταξίδι.
Ένα ταξίδι που δεν ιστορείται παρόλο που είναι ιστορικό.
Ένα ταξίδι που ορίστηκε με αφορμή και αιτία την κατάκτηση μιας ελληνικής πρωτιάς, μιας κατάκτησης που απαιτεί επίπονη προπόνηση, ισχυρό χαρακτήρα, ατσάλινη θέληση.
Χαρίσματα που η Δανάη Μενεξιάδη, Η ΔΑΝΑΗ ΜΑΣ τώρα πια, απέδειξε πως διαθέτει.
Για τυχόν ανενημέρωτους , η Δανάη είναι η πρώτη Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος κολυμβήτρια που διέσχισε ή ένωσε αν θέλετε κολυμπώντας Ευρώπη με Αφρική.
Αντίξοες καιρικές συνθήκες, θαλάσσια ρεύματα, χαμηλές θερμοκρασίες, δελφινοειδή και καρχαριοειδή, εκτός από σωματική κόπωση είναι αυτά που πρέπει να αντιμετωπίσει ο τολμών παρόμοιων εγχειρημάτων.
Η Δανάη μας τα αντιμετώπισε όλα. Λίγο έλειψε να τη λυγίσουν κάτι ευμεγέθη καβούρια που τη τσιμπούσαν λίγο πριν τον τερματισμό, μα αντιμετώπισε και αυτό το ασυνήθιστο γεγονός με το γνωστό πλέον της κουράγιο και τη διατήρηση τής ψυχραιμίας της.
Ο διάπλους του Γιβραλτάρ δεν έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα. Γίνεται εξατομικευμένα με την επίβλεψη και παρακολούθηση των εκεί οργανωτών. Πέφτεις από ένα συγκεκριμένο σημείο της Ταρίφας

και πρέπει ν' ακουμπήσεις σε οποιοδήποτε σημείο της Αφρικής.
Η πιο σύντομη διαδρομή είναι 16 χιλιόμετρα μα λόγω συνθηκών η Δανάη κολύμπησε 22.
Είμαι σίγουρη πως θα έκανε κι άλλα 22, τόσο αποφασισμένη φαινόταν.
Και αν στάθηκε άτυχη με τα ρεύματα μπορούμε να πούμε ήταν τυχερή που ο καιρός την επέτρεψε να κολυμπήσει.
Επιλέγεις μέσω των οργανωτών την εβδομάδα που νομίζεις ως καταλληλότερη για σένα και μετά την ημέρα που θεωρείς πιο ιδανική.
Για την Δανάη ήταν η Τρίτη 9 Ιουνίου.

Συναντήσαμε τη Δανάη, που συνοδευόταν από τη μητέρα της Γαβριέλα και τον προπονητή της Ρεπανά Νίκο, στην Ταρίφα της Ισπανίας, ο Παντελής, η Μάχη, ο Μιχάλης και γω, την Κυριακή το βράδυ.
Ο καιρός προμηνυόταν καλός, λέμε είσαι τυχερή, γιατί η αναμονή και η αναβολή καταβάλουν.
Δυστυχώς όμως τη Δευτέρα δεν ήταν καλός.
Αργότερα έμαθα πως υπήρχαν περιπτώσεις όπου οι συνθήκες ήταν απαγορευτικές, έως και βδομάδα.
Δέχθηκε στωικά την κατάσταση και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το βράχο του Γιβραλτάρ.
Σε όλη τη διαδρομή ήταν κεφάτη, τίποτε δε φανέρωνε άνθρωπο με ανεβασμένη αδρεναλίνη, όπως υποθέτω θα έπρεπε να είναι.
Στον ξεναγό μας εκεί, έναν καταπληκτικό άνθρωπο με γνώσεις και μεράκι - δεν έχω εύκαιρα τα στοιχεία του μα θα τα βρώ- όταν μας έλεγε για την απόσταση των στενών και του είπαμε το λόγο που ήμασταν εκεί, αυθόρμητα του βγήκε και είπε:"You have balls".
Το ξέρει η Δανάη και μας το απέδειξε την άλλη μέρα.


Δυστυχώς δεν μπόρεσα να είμαι στη συνοδευτική βάρκα.
Εμπόδιο στάθηκε μια μηχανική βλάβη που έπρεπε να επισκευαστεί τη συγκεκριμένη μέρα.
Αποδείχτηκε πως οι ψυχές περνάν τα όρια τους μα οι μηχανές όχι.
Κουράστηκε φαίνεται το καημένο το αυτοκίνητο από τα χιλιόμετρα.
Δεν παραπονιέμαι όμως, σωστότερα δεν παραπονούμαστε ο Μιχάλης και γω, αντιθέτως ευχαριστούμε την Δανάη που στάθηκε η αφορμή να παραβρεθούμε και να ζήσουμε από κοντά τον άθλο της, που μοιραστήκαμε πρωτόγνωρες για μας εμπειρίες και φυσικά τη Μάχη και τον Παντελή που είναι οι συνδετικοί κρίκοι.
Εννοείται πως θα ακολουθούμε τη Δανάη σε όλα τα μελλοντικά της κατορθώματα.

Υ.Γ.Λόγω έλλειψης χρόνου- και ενός μικρού οδοιπορικού στη Ρουμανία- ( ναι ρε, δεν έχουμε κάτσιμο), οπτικό υλικό θα δούμε από Δευτέρα.