Δεν θέλω και πολύ για ν αρχίσω να μιλάω για το άτομό μου, απ ότι κατάλαβα και σίγουρα καταλάβατε, και έτσι στο υπονοούμενο του Κώστα πως καλά θα έκανα να πήγαινα και σε ταβερνούλες, αδράχνω την ευκαιρία. Και μιλάω και λέω πως χαίρομαι που έχω φτιάξει έτσι την ζωή μου ώστε να περιέχει αρκετά μικρά όμορφα πράγματα. Και κινηματογράφο και θέατρο, βιβλία, χειροκατασκευές, άσκηση, τώρα με το blog και γραφή, μα πάνω απ όλα απολαμβάνω την ανθρώπινη επικοινωνία.
Ειδικότερα απολαμβάνω την επικοινωνία με νέες γνωριμίες.
Ενθουσιάζομαι με τα καινούρια πρόσωπα που κουβαλούν νέες απόψεις, φρέσκες ιδέες, διαφορετική τοποθέτηση κι αντίληψη καταστάσεων.
Μαζί νιώθω πως κι εγώ είμαι καινούρια.
Με αναζωογονούν και με επαναπροσδιορίζουν οι νιοφερμένοι στη ζωή μου.
Και χάρη στη Χρύσα έβαλα στη ζωή μου την Κατερίνα!
Που με οδήγησε χθες στους δρόμους του κρασιού. Η ατραπός κατέληξε στο κτήμα Μπαμπατζίμ, όπου μεθύσαμε όχι από τα υπέροχα κρασιά, ούζα και τσίπουρα του Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλου αλλά από το πάθος του για το αμπέλι και από τον οίστρο με τον τον οποίο μας μίλησε, για την ιστορία και το μύθο που το περιβάλλει, για το ρόλο των Ελλήνων στην οινοποιία, το ρόλο των οινοποιών στην Ελλάδα, το ρόλο της Ελλάδας στην οινοπαραγωγή και στη διάθεση της.
Καινοτόμος και πρωτοπόρος μας πρότεινε να αποδεσμευτούμε από το επιβεβλημένο "ψάρι μόνο με λευκό κρασί", "κόκκινο με κρέας" κ.τ.λ. και δεσμεύτηκε να πειραματιστούμε σε μιαν άλλη συνάντηση με τέτοιου είδους συνδυασμούς προσφέροντας ο ίδιος υλικά και υποδομή και μεις τη φαντασία και τη μαγειρική μας δεινότητα, για νέες γεύσεις, νέες προτάσεις κι απίθανους συνδυασμούς.