ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ

Το βιβλίο "Πλατεία Ουάσιγκτον" του Χένρυ Τζαίημς 

 

είναι ένα καθαρά εγκεφαλικό μυθιστόρημα. 

Η σαγήνη του βρίσκεται στην ενδοσκόπηση των χαρακτήρων του και ιδιαίτερα στους διαλόγους τους.

Ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει κάτω από τις λέξεις, τα κίνητρα, τις διαθέσεις, τα συναισθήματα, τα απωθημένα και τις επιδιώξεις τους.

Από την εισαγωγή ακόμη μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, (άλλωστε το βιβλίο είναι γραμμένο πριν από 150 χρόνια περίπου),   σε άλλους ρυθμούς ήθη κι εθιμοτυπικά, με μια αφήγηση επίπεδη χωρίς μεγαλοστομίες και μελοδραματισμούς.

Αυτή οι χωρίς εξάρσεις όμως αφήγηση σε συνεπαίρνει και αγωνιάς για την εξέλιξη και την τροπή της υπόθεσης.

Μια υπόθεση προικοθηρίας.

Κύρια πρόσωπα η πολύφερνη υποψήφια νύφη, η υπάκουη, ντροπαλή, άχρωμη  Κάθριν.

Ο επίδοξος αλιεύς της κληρονομιάς της, ο γοητευτικός, κοσμοπολίτης Μόρις.

Ο οξυδερκής αλαζόνας πατέρας, ο γιατρός Σλόπερ και, η αιθεροβάμων αδελφή του, η χήρα Πένιμαν.

Το όλο σκηνικό προσομοιάζει με σκακιέρα, με την Κάθριν άβουλο πιόνι και βασίλισσα συγχρόνως.

Γεννημένη σε μια εύπορη, μεγαλοαστική, κοινωνικά καταξιωμένη οικογένεια, μεγαλωμένη στην Πλατεία Ουάσιγκτον, με εφόδια και σπουδές, αλλά και κουβαλώντας ως προπατορικό αμάρτημα το χαμό της μητέρας της στη γέννα της, το φύλο της και την περιορισμένη οξυδέρκειά της, (όσον αφορά βέβαια τον τρόπο που την αντιμετωπίζει ο πατέρας της), μετακινείται στο διάγραμμα για να καλύψει τις ανάγκες των άλλων.

Τα ρομαντικά συναισθηματικά κενά της θείας, τον καιροσκοπισμό του Μόρις, τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες του πατέρα.

Παρ όλες όμως τις καλά μελετημένες κινήσεις και των τριών, η μετρίως μέτρια και συνεσταλμένη Κάθριν, θ' αποδείξει πως έχει αποθέματα ψυχής, ισορροπημένη σκέψη και μια μεγαλοπρέπεια ανάλογη της διακριτικότητας και της ευγένειας της.