Χθες το πρωί διάβασα ένα κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου που μου άρεσε πολύ.
Αντιφράφω ένα κομμάτι, που νομίζω ταιριάζει στο κλίμα της ημέρας, αλλά αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο.
Αν αγοράσω μια σοκολάτα, μπορώ να διεκδικήσω την αποκλειστική και «δεσποτική» κυριαρχία πάνω σ’ αυτή τη λιχουδιά. Μπορώ να τη φάω χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Αλλά σ’ έναν κόσμο που δεν είναι ερημονήσι δεν μπορώ να κάνω ελεύθερη χρήση όλων όσα μου ανήκουν όπως έκανε ο Ροβινσώνας. Όταν ο Ροβινσώνας ήθελε να πετάξει το καμένο λάδι απ’ το τηγάνι με τα ψάρια θα το έριχνε απλούστατα στη θάλασσα. Εγώ όμως δεν έχω δικαίωμα να ρίξω στη θάλασσα π.χ. τα γράσα του αυτοκινήτου μου, δεν έχω καν το δικαίωμα να τα πετάξω στον κήπο μου: σε μια ευνομούμενη χώρα θα με κατηγορήσουν για ρύπανση του περιβάλλοντος. Αν ενοικιάσω ένα διαμέρισμα σε κάποιον, δεν μπορώ να ορμήσω μέσα χωρίς την άδεια του ενοίκου, αν δεν τον έχω τουλάχιστον ειδοποιήσει νωρίτερα. Δεν έχω δικαίωμα να βασανίσω τον σκύλο μου ή να τον βάλω να πάρει μέρος σε κυνομαχίες: σε τέτοια περίπτωση θα κατηγορηθώ για κακομεταχείριση ζώων. Ενώ δηλαδή όλα αυτά μου ανήκουν -αυτοκίνητο, γράσα, κήπος, διαμέρισμα, σκύλος- τα δικαιώματά μου είναι συγκεκριμένα – περιορίζονται από το κοινωνικό συμβόλαιο. Με λίγα λόγια, η φράση «η ιδιοκτησία είναι η σχέση μεταξύ εμού και ενός πράγματος» δεν ισχύει πια – είναι ελλιπής. Από τη μια πλευρά η ιδιοκτησία είναι ένα συμβόλαιο μεταξύ ατόμων, από μιαν άλλη πλευρά είναι ένα περίπλοκο σύνολο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Υ.Γ.
Ποιος άραγε ή ποια
νόμιμα συσσώρευσε τη λεία
και χωρίς αιδώ καμμία
την σιγούρευσε στην αποικία;
κύριο ή κυρία
δε σε κάνουν τα πτυχία
μα η αντοχή στη συγκυρία
και η στάση η τιμία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου