Έγραψα για ένα μέτριο θεατρικό, για ένα καλό και ένα ευρηματικό, ε!! σειρά τώρα δεν έχει και ένα πειραματικό;
Καταλήγω όμως στο συμπέρασμα πως για να απολαύσεις, να καταλάβεις και πολύ περισσότερο να κρίνεις ένα πειραματικό θέατρο πρέπει να έχεις παιδεία, που απ ότι κατάλαβα στερούμαι.
Ή έστω δεν την έχω καλλιεργήσει όσο θα έπρεπε.
Γιατί δεν συνηθίζουμε να λέμε πως όλα είναι θέμα παιδείας και καλλιέργειας;
Και για να έρθω στο έργο και στο προκείμενο, το έργο είναι το Déjà Vu
ΣΗΜΕΙΩΜΑ του ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΣΕΖΑΡΙΣ ΓΚΡΑΟΥΖΙΝΙΣ
Είναι γνωστό ο τι ο Franz Kafka πήγαινε στο θέατρο. Γνωστό επίσης είναι, πως ήταν κρυφά ερωτευμένος με κάποια πρωταγωνίστρια, ενός εβραϊκού περιπλανώμενου θεατρικού μπουλουκιού. Ωστόσο, ο Kafka δεν έγραψε ποτέ για το θέατρο, (με εξαίρεση ένα μικρό πεζογράφημα, σε μορφή δραματικού διαλόγου). Ο Κόσμος του θεάτρου τον τραβούσε, αλλά την ίδια στιγμή τον φόβιζε, ήταν ένας κλειστός ακατανόητος κόσμος.
Προσπάθησα λοιπόν να φανταστώ… Τι παράσταση θα άρεσε στον Franz Kafka; Αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και ερχόταν σήμερα στο θέατρο -εδώ στη Θεσσαλονίκη! Το “υλικό” που αποτέλεσε τον καμβά – αυτής της παράστασης – είναι το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Αμερική», καθώς κι ένα μικρό διήγημα του, «Η αδελφοκτονία».
Τους χαρακτήρες της παράστασης, μαζί με τον σκηνογράφο μου- τον Βιτάουτας Ναρμπούτας – τους τοποθετήσαμε σ ένα χώρο, που δεν θυμίζει καθόλου τους τόνους του μαύρου και του γκρι που παραδοσιακά “χρωματίζονται” οι διασκευές κειμένων του Kafka για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Kafka ήταν μια προσωπικότητα που χαιρόταν τη ζωή, ο δε κόσμος του δεν περιοριζόταν σε ζοφερούς τόνους. Είδαμε λοιπόν τον κόσμο του φωτεινό, τρυφερό, και σε κάποιο βαθμό μάλιστα – σκανταλιάρικο και ξεκαρδιστικό. Δουλεύοντας την παράσταση με τους ηθοποιούς θέλαμε να σκεφτούμε για την ίδια την ουσία του Θεάτρου – για το πώς και από τι υλικά γεννιέται, πώς ανθίζει, και πώς πεθαίνει… Και ίσως αυτές οι σκέψεις μας τελικά, να μην αφορούν μόνο στο θέατρο, αλλά και σ’ ολόκληρη τη ζωή. Όλα είναι τόσο εύθραυστα και σύντομα κι είναι τόσο λυπηρό αυτό. Απ’ την άλλη όμως υπάρχει πάντα η ομορφιά, και η χαρά – έστω κι έτσι!
Καταλήγω όμως στο συμπέρασμα πως για να απολαύσεις, να καταλάβεις και πολύ περισσότερο να κρίνεις ένα πειραματικό θέατρο πρέπει να έχεις παιδεία, που απ ότι κατάλαβα στερούμαι.
Ή έστω δεν την έχω καλλιεργήσει όσο θα έπρεπε.
Γιατί δεν συνηθίζουμε να λέμε πως όλα είναι θέμα παιδείας και καλλιέργειας;
Και για να έρθω στο έργο και στο προκείμενο, το έργο είναι το Déjà Vu
από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
και το προκείμενο η βοήθειά σας.
Εξηγούμαι: πριν διαβάσω βιβλίο και πριν δω έργο είτε κινηματογραφικό είτε θεατρικό έργο, δεν θέλω να διαβάζω την υπόθεση ή κριτικές για να μην είμαι προκατειλημμένη.
Αφού όμως διαμορφώσω άποψη, μου αρέσει να την διασταυρώνω με τις απόψεις φίλων ή ότι βρίσκω αναρτημένο.
Σε αυτήν την περίπτωση όμως επειδή είμαι μπερδεμένη και με την παρέα που πήγα δεν καταφέραμε να ερμηνεύσουμε αυτά που ήθελε να μας πει ο σκηνοθέτης, αλλά καταλήξαμε πως η σκηνοθετική άποψη ήταν να καταλάβει ο καθένας ό,τι καταλάβει, θα ήθελα να ακούσω κάποιες ερμηνείες από όσους έτυχε να το δουν (και τύχει να δουν και την έκκληση) άραγε πόσες οι πιθανότητες;;!!
Το σημείωμα του σκηνοθέτη από το δελτίο τύπου που παραθέτω παρακάτω ίσως βοηθήσει όσους το είδαν να ξεδιαλύνουν κάποια πράγματα.
Θεωρώ απαραίτητο να τονίσω πως οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί και πως δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους υποστηρίζοντας άψογα τον ρόλο ή καλύτερα τους ρόλους τους.
Και κλείνω πως είτε σου άρεσε ή όχι το έργο, το σίγουρο είναι πως δεν περνάει απαρατήρητο και πως εντυπώνεται στην μνήμη.
Είναι γνωστό ο τι ο Franz Kafka πήγαινε στο θέατρο. Γνωστό επίσης είναι, πως ήταν κρυφά ερωτευμένος με κάποια πρωταγωνίστρια, ενός εβραϊκού περιπλανώμενου θεατρικού μπουλουκιού. Ωστόσο, ο Kafka δεν έγραψε ποτέ για το θέατρο, (με εξαίρεση ένα μικρό πεζογράφημα, σε μορφή δραματικού διαλόγου). Ο Κόσμος του θεάτρου τον τραβούσε, αλλά την ίδια στιγμή τον φόβιζε, ήταν ένας κλειστός ακατανόητος κόσμος.
Προσπάθησα λοιπόν να φανταστώ… Τι παράσταση θα άρεσε στον Franz Kafka; Αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και ερχόταν σήμερα στο θέατρο -εδώ στη Θεσσαλονίκη! Το “υλικό” που αποτέλεσε τον καμβά – αυτής της παράστασης – είναι το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Αμερική», καθώς κι ένα μικρό διήγημα του, «Η αδελφοκτονία».
Τους χαρακτήρες της παράστασης, μαζί με τον σκηνογράφο μου- τον Βιτάουτας Ναρμπούτας – τους τοποθετήσαμε σ ένα χώρο, που δεν θυμίζει καθόλου τους τόνους του μαύρου και του γκρι που παραδοσιακά “χρωματίζονται” οι διασκευές κειμένων του Kafka για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Kafka ήταν μια προσωπικότητα που χαιρόταν τη ζωή, ο δε κόσμος του δεν περιοριζόταν σε ζοφερούς τόνους. Είδαμε λοιπόν τον κόσμο του φωτεινό, τρυφερό, και σε κάποιο βαθμό μάλιστα – σκανταλιάρικο και ξεκαρδιστικό. Δουλεύοντας την παράσταση με τους ηθοποιούς θέλαμε να σκεφτούμε για την ίδια την ουσία του Θεάτρου – για το πώς και από τι υλικά γεννιέται, πώς ανθίζει, και πώς πεθαίνει… Και ίσως αυτές οι σκέψεις μας τελικά, να μην αφορούν μόνο στο θέατρο, αλλά και σ’ ολόκληρη τη ζωή. Όλα είναι τόσο εύθραυστα και σύντομα κι είναι τόσο λυπηρό αυτό. Απ’ την άλλη όμως υπάρχει πάντα η ομορφιά, και η χαρά – έστω κι έτσι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου