ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

Το καλό να λέγεται!!
Το μέτριο;
Γιατί έχω να πω και για κάτι μέτριο.
Το καλό ή σωστότερα τα καλά που θα ήθελα να πω, είναι πρώτον, η θεατρική παράσταση που είδα προχθές, οι "Οκτώ γυναίκες" του Ρομπέρ Τομά σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Ράδιο Σίτυ Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των 44ων Δημητρίων.

Μια παράσταση εκπληκτική!!
Μια παράσταση που χρωστά συγχαρητήρια πρώτα και πάνω απ όλα στην εμπνευσμένη και πρωτοποριακή σκηνοθεσία.
Έχοντας δει την κινηματογραφική άποψη, μπορώ να πω με βεβαιότητα και κατηγορηματικά, πως τελικά οι παραστάσεις βασίζονται στην σκηνοθετική ματιά και άποψη.
Μια άποψη που μπορεί να μεταμορφώσει επίπεδα σενάρια σε ενδιαφέρουσες δημιουργίες όπως και το αντίθετο.
Δεν θέλω με αυτό να πω, πως οι ηθοποιοί, τα κουστούμια, τα σκηνικά και οι υπόλοιποι συντελεστές δεν παίζουν ρόλο. Όλα βεβαίως συντελούν στην τελική μορφή των έργων, και που στη συγκεκριμένη παράσταση, οι συντελεστές ευτύχησαν να είναι όχι μόνο πολύ πάνω του μετρίου, μα εκπληκτικοί.
Σε ένα λιτό αλλά ευρηματικό σκηνικό, κινούμενοι ακαταπαύστως,

τραγουδώντας συνοδεία ζωντανής μουσικής (με τραγούδια και μουσικά θέματα που συγκέντρωσε και συνέθεσε η Φωτεινή Μπαξεβάνη


και που κυκλοφορεί και σε συλλεκτικό cd από τη Faos Music Productions), δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, με αποτέλεσμα να διακόπτονται από τα αυθόρμητα χειροκροτήματα των θεατών.
Το δε χειροκρότημα του τέλους, κράτησε τόση ώρα στη σκηνή τους ηθοποιούς, που, σε μια στιγμή σκέφτηκα πως είναι κρίμα πια, θα θέλουν οι άνθρωποι να ξεκουραστούν, μα βλέποντας τα πρόσωπά τους να λάμπουν και σκεπτόμενη πως είναι η καλύτερη επιβράβευση και η "τροφή"του καλλιτέχνη, συνέχισα με νέα ζέση ακολουθώντας το ρυθμό των συνθεατών μου.

Και αφού ξαναπώ εύγε στην παράσταση και τη συστήσω ανεπιφύλακτα να πω τα καλά μου λόγια και για μιαν άλλη νέα γυναίκα τη Στυλιάνα Γκαλινίκη




γεννημένη το 1968 στην Ηράκλεια Σερρών, με σπουδές στην Αρχαιολογία και Θέατρο και που ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης.
Πρώτη της συγγραφική δουλειά είναι μια συλλογή διηγημάτων «Ρούχα από δεύτερο χέρι», το οποίο δεν γνωρίζω αλλά θα σπεύσω να το αγοράσω, και το δεύτερο της, με το οποίο ενθουσιάστηκα και δεν θα διστάσω να πω πως είναι από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια, είναι το " Όλα πάνε ρολόι( ή σχεδόν)",




από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ.
Η Γκαλινίκη έχει το προσωπικό της ύφος, την ατομική της γραφή, μια γραφή δυνατή που σε γοητεύει και σε ελκύει.
Χωρίς να έχει αστυνομική πλοκή το βιβλίο σε κρατάει σε επιφυλακή και εκεί που σου λύνει κάποιες απορίες εκεί σου γεννά περισσότερες
Μέχρι το τέλος του βιβλίου γίνονται αποκαλύψεις απρόσμενες ή όχι, ευχάριστες ή όχι, μα πάντα μεστές μηνυμάτων, καταγγελτικές και αιχμηρές για την κοινωνία μας, για τον τρόπο σκέψης μας, για την νοοτροπία μας.
Ένα βιβλίο που αξίζει να έχουμε στη βιβλιοθήκη μας και που διαβάζεται σίγουρα και δεύτερη φορά με το ίδιο ενδιαφέρον.

Και τώρα στα δύσκολα.
Στα μέτρια δηλαδή.
Είχα την ευκαιρία να πω, την τιμή να πω, τέλος πάντων είχα την δυνατότητα να δω την γενική πρόβα της όπερας του Μότσαρτ "Ντον Τζιοβάνι"




που ανέβηκε στην κεντρική σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Μη γνωρίζοντας πολλά από αυτό το είδος πολυθεάματος, δεν μπορώ και να είμαι απόλυτη, μα μου φάνηκε μέτρια.
Χωρίς να μπορώ να επισημάνω τίποτε το αρνητικό, στη μουσική, στην απόδοση ή στα κουστούμια, κάτι έλειπε θαρρείς από την παράσταση.
Ίσως να έλειπε το κοινό που όπως και νάχει δίνει ζεστασιά και ίσως και μια αίγλη στο χώρο.




Υ.Γ.Αν κρίνουμε πάντως και από την αφίσα......δεν είναι μέτρια και αυτή;