ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΙΗΜΑ

Ένας ποιητής,
ο Αργύρης Μπαρής,
ένα ορεινό χωριό,
το Παλαιόκαστρο Χαλκιδικής,
άνθρωποι με οράματα,
εμπνευσμένοι καλλιτέχνες,
ζεστές φωνές βγαλμένες λες από τη ψυχή,
τραγούδια της παράδοσης,
τραγούδια που μιλάν για στερημένη ζωή, για καλύτερη ζωή,
στίχοι επαναστατικοί, αλληγορικοί ή ξεκάθαροι, μα, πάντα έχοντας γνώμονα την αγάπη για τον άνθρωπο, για ισότητα και δικαιοσύνη και πρωταγωνίστρια τη φύση, (πιστεύω δεύτερη σύντροφο του Μπαρή),
όλα αυτά μαζί και ο κάθε συντελεστής ξεχωριστά,
χάρισαν στους τυχερούς παρευρισκόμενους της ποιητικής βραδιάς -αφιέρωμα στον Αργύρη Μπαρή, ένα βράδυ αλησμόνητο.

Το πέτρινο παλιό σχολείο, περιτριγυρισμένο από τα αιωνόβια δένδρα, με την υποβλητική σιωπή της φύσης, στάθηκαν ιδανικό σκηνικό και συνάμα μάρτυρες της μυσταγωγίας.
Έρεε αβίαστα το πρόγραμμα που σίγουρα με κόπο και αγώνα οργάνωσαν ο πολιτιστικός σύλλογος και όχι μόνο, παρακολουθούσε ευλαβικά και -αν κρίνω από τον εαυτό μου- με υγρά μάτια το κοινό, κοινωνός και συμμέτοχος σε μια βραδιά όχι ποιητική, μα θα έλεγα εγώ, μια βραδιά ποίημα.

Μια βραδιά, που κατά τη γνώμη μου,( τα λέω καλά Σαββίνα;), μας διδάσκει πώς να κάνουμε το όνειρο ζωή, μας προκαλεί για επιστροφή στη φύση, στις ρίζες μας, στα πατρογονικά μας.

Ζούνε εκεί άνθρωποι, απ' ότι έμαθα, που δουλεύουν στις πόλεις και με πείσμα μόχθο και μεράκι εργάζονται για την αναστύλωση κτηρίων για την αναβίωση εθίμων και για τη διατήρηση μουσειακών πια εργαλείων και φυσικά για περισσότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Γνωρίζω πως τα ευχαριστώ και τα συγχαρητήρια σε αυτούς και γι αυτούς τους ανθρώπους είναι λίγα, μα...δεν ξέρω τι άλλο να πω....ή μάλλον ...ξέρω.
Καλή δύναμη για την συνέχεια!!