ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ

Ο Ερρίκος ο Δ' του Πιραντέλλο, και το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη, είναι δυο θεατρικές παραστάσεις που έτυχε να δω τη μια μετά την άλλη. Δυο εκ διαμέτρου αντίθετες ως προς το σενάριο,το ύφος, τη δομή, τον τόπο και τον χρόνο παραστάσεις,που έχουν όμως ένα κοινό στοιχείο. Διαπραγματεύονται τις παρεκκλίσεις της λεγόμενης κοινής λογικής.

Ο Πιραντέλλο γράφει τον Ερρίκο τον Δ', μετά τον εγκλεισμό της γυναίκας του σε ψυχιατρική κλινική. Αν δεν ήξερα αυτό το στοιχείο, θα ισχυριζόμουν ότι ήταν γραμμένο εντελώς ακαδημαϊκά Ότι διαπραγματεύεται φιλοσοφικά την "τρέλλα", δίνοντας ερεθίσματα για σκέψη όσον αφορά στις εκφράσεις της, στις εκφάνσεις της και εστιάζοντας, κατά τη γνώμη μου, στο αγαπημένο του παιχνίδι των ρόλων, των ειδώλων, του φαίνεσθαι.





Απεναντίας στο Γάλα μπαίνουμε στο πετσί όχι μόνο του ψυχικά διαταραγμένου, αλλά και των μελών της οικογένειας και των οικείων. Βιώνουμε την προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα όχι μόνο με το βαρύ φορτίο της σχιζοφρένειας αλλά και με την μετεγκατάστασή τους στην Ελλάδα από την πρώην Σοβιετική Ένωση.
Σκληρές σκηνές και πηγαίο χιούμορ εναλλάσσονται αρμονικά κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μας και βάζοντας μας να σκεφτούμε τις πολλαπλές αντιξοότητες και δυσκολίες που κουβαλάν οι "ήρωες"όχι μόνο στην προσωπική και οικογενειακή τους ζωή αλλά και επαγγελματικά και κοινωνικά.

Πειστικότατοι οι ηθοποιοί, με έναν Λευτέρη (Δημήτρης Πατσής) να αποδίδει την εύθραυστη ψυχολογική του κατάσταση έξοχα, τον Αντώνη, (Στέφανος Κοσμίδης), που κάτω από την ισορροπημένο στάση του διαισθανόμαστε τον Γολγοθά που αντιμετωπίζει. τη Νατάσα την αρραβωνιαστικιά του Αντώνη (Ανθή Κοκκίνου) , που από το ανέμελο κι ερωτευμένο φοιτητοκόριτσο του πρώτου μέρους μεταβάλλεται σε μια πανικοβλημένη κοπέλα στην εξέλιξη του έργου.

Διστακτικότατα και γνωρίζοντας ότι είμαι λίγη να μιλήσω για την Βαγενά, θα πω αυτό που εισέπραξα. Όσο καλή ήταν στα δραματικά και τα κωμικά κομμάτια τόσο μέτρια ήταν στα αφηγηματικά. Επειδή την έχω ξαναδεί, θέλω να πιστεύω πως έφταιγε η μέρα.

Η ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΟΡΑ

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τους συλλογικούς αγώνες , για τη δύναμη της ομάδας και γενικά σα να βλέπω μια εμμονή όσον αφορά την μαζικότητα.

Η ισχύς εν τη ενώσει, εγκρίνω και επαυξάνω, αλλά διαχωρίζω και τη θέση μου.

Το άτομο είναι η συνιστώσα της ομάδας κι εκεί πρέπει να εστιάζουμε.

Πρώτα απ όλα θα πρέπει να είναι ένα άτομο χωρίς ατομισμό. Το εγώ δεν χωράει στην ομάδα. Επιβάλλεται όμως να έχει προσωπικότητα, πρωτοβουλία, οράματα, αξίες, ιδανικά.

Να είναι ένα άτομο συνειδητοποιημένο και κατασταλαγμένο, με κρίση και ωριμότητα.

Ένα άτομο με αντιστάσεις, οριοθετημένο με επίγνωση του πού τελειώνει η πίστη σε μια ιδέα και πού αρχίζει ο φανατισμός.

Ένα άτομο με διευρυμένους ορίζοντες, με ανοιχτή σκέψη, με αποδοχή του διαφορετικού, διαλλακτικό, ευέλικτο και ευπροσάρμοστο στα απρόοπτα και στις αντιξοότητες.

Ένα άτομο που να λειτουργεί και αυτόνομα, να μην υπάρχει μόνο ως μέλος, να μην άγεται και φέρεται.

Η ιστορία έχει να μας δείξει αρκετά παραδείγματα που η συλλογικότητα έχει επιφέρει τραγικά αποτελέσματα εκεί όπου το άτομο δεν έβαλε τις αξίες του πάνω από τις επιταγές των πολλών.

Αν δεν έχουμε θρηνήσει θύματα, από σποραδικά, εις βάρος ποδοσφαιρικών ομάδων, ομαδικά, στο όνομα φυλετικών διακρίσεων, έως και γενοκτονίες και ολοκαυτώματα, για θρησκευτικούς και εθνικιστικούς φανατισμούς.

Στον αντίποδα όμως έχουμε και κοινωνικές ομάδες που αγωνίστηκαν έως και αυτοθυσίας για ανώτερα ιδεώδη, όπως το δικαίωμα στην εργασία, στην μόρφωση, στην ειρήνη, στην αποτίναξη ζυγών, στην ανεξαρτησία.

Ο Γκάντι εμπνεόμενος από τον Χένρι Θορό κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Μας έδειξε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο με ειρηνικές επαναστάσεις.

Πού μπορούμε αλήθεια να κατατάξουμε τον Μπακούνιν;
Ήταν τάχα φιλόσοφος;
Πολιτικός στοχαστής ή ιδεολόγος της επανάστασης;
Η σκέψη του δεν έχει συνεκτικότητα, τα κείμενά του είναι παρορμητικά και μερικές φορές ασυνάρτητα, με αποτέλεσμα να μην έχει τα απαραίτητα "προσόντα" ενός φιλοσόφου.
Αδηφάγος και ακαταπόνητος αναγνώστης έχει ρουφήξει τα πάντα, τους ιδεολόγους της Γαλλικής Επανάστασης, τους ουτοπιστές, τους Γερμανούς φιλοσόφους, τους Ιταλούς αναρχικούς.
Ανυποχώρητος εχθρός όλων των ενσαρκώσεων της καταπίεσης, - θεός, κράτος, τσάρος, αστυνομία-, ο Μπακούνιν έχει μια φρενιτιώδη αίσθηση ελευθερίας. Δυο έννοιες δεσπόζουν στην ιδεολογία του Μπακούνιν: το άτομο και η ελευθερία. Είναι οι πόλοι στο όνομα των οποίων δίνει ακατάπαυστη μάχη ενάντια στην καταπίεση.

Έχοντας χρήματα, όνομα, πρωτοβουλία και τόλμη, οι σκέψεις του διασκορπίζονται και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στη ρωσική νεολαία. Μια νεολαία που ζούσε σε μια εποχή που η αηδία και το μίσος που προκαλούσε η τσαρική αυταρχία ήταν τόσο έντονες, ώστε, όσο πιο ανατρεπτική και βίαιη ήταν η σκέψη που που σχεδίαζε την κατάρρευσή της, τόσο με περισσότερο ενθουσιασμό γινόταν δεκτή.
Το όνομα Μπακούνιν είναι πια συνώνυμο της αναρχίας και αν δεν υπάρχει πια τσαρισμός, υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στο όνομα αυτής της εκμετάλλευσης υποθέτω μάχονται οι σημερινοί αναρχικοί.

Λαμβάνοντας είμαι σίγουρη τη σκέψη του Μπακούνιν ότι" δεν είναι πάντοτε οι καιροί ώριμοι για επανάσταση και μια σε βάθος κατανόηση του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη επιτρέπει να μην χάνει κανείς τις κατάλληλες ευκαιρίες και συνάμα να αποφεύγει να κάνει τραγικά λάθη" και θεωρώντας την πυρπόληση περιπτέρου ως ένα τέτοιο τραγικό λάθος διαχωρίζουν τη θέση τους ανακοινώνοντας την αντίθεση τους και τοποθετούνται με το κάτωθι :"Εμείς οι αναρχικοί, που είμαστε κομμάτι της εργατικής τάξης και παλεύουμε με την κοινωνία κι όχι ενάντια της, κρίναμε πως οφείλαμε να συμπαρασταθούμε σ' έναν συνάνθρωπό μας που έπεσε θύμα τυφλής και άστοχης βίας ομάδων εκτόνωσης, οι οποίες δεν ανήκουν στο κίνημα, ούτε σύντροφοί μας είναι" και ανοίγουν τραπεζικό λογαριασμό στο όνομα της ιδιοκτήτριας.
Η πρωτοβουλία τους βρήκε άμεση ανταπόκριση και προχθές ξαναλειτούργησε το περίπτερο , το οποίο διατηρεί η 70χρονη Ανανιάδου Χαρίκλεια εδώ και 50 χρόνια.
Πού κολλάει ο μύκητας; θα μου πείτε τώρα όσοι διαβάσατε την υποσημείωση της προηγούμενης ανάρτησης.
Εξηγούμαι: Α' στο ότι πολλές ιδέες μεταδίδονται με την ταχύτητα της μούχλας.
Β' στο ότι στην μπλογκόσφαιρα κυκλοφορούν μανιτάρια με φιλοσοφικές ανησυχίες.

Υ.Γ.Για κάποιους που οι γνώσεις τους στη φυσική ιστορία έχουν κάποιες ελλείψεις, πληροφορώ πως το μανιτάρι όπως και η μούχλα συγκαταλέγονται στους μύκητες.
Ο πληθυσμός της μούχλας δε, σχεδόν διπλασιάζεται κάθε ώρα.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕΡΟΣ Β'

Τώρα βέβαια η "κλασσική" αλληλογραφία έχει υποσκελιστεί από τα sms και τα e-mail . Ζούμε σε μια εποχή όπου η αναμονή του ταχυδρόμου, η αφή, η μυρωδιά και το θρόισμα του χαρτιού να τείνουν να εκλείψουν μα η ανάγκη για επικοινωνία να παραμένει αναλλοίωτη.

Αναλλοίωτο δια μέσου των αιώνων είναι και το ενδιαφέρον μας για τις σκέψεις των άλλων. Πόσες φορές δεν ακούσαμε τις φράσεις , "θα ήθελα νάξερα τι σκέφτεσαι, τι να έχεις άραγε στο μυαλό σου, αχ και νάμουνα στο κεφάλι σου"! Και δεν είναι μόνο από ενδιαφέρον, είναι, όπως διατυπώνει και ο Κώστας, η πανίσχυρη περιέργεια του ανθρώπου.

Συνειρμικά όλα αυτά μου έφεραν στο μυαλό ένα βιβλίο που διάβασα το καλοκαίρι. Το "σκέψεις σκέψεις...... " του Ντέιβιντ Λοτζ. Και πιο συγκεκριμένα, ένα κομμάτι όπου το κύριο πρόσωπο του βιβλίου, ένας καθηγητής στο Κέντρο Γνωστικής Επιστήμης, όπου κάνει έρευνα για τη κατανόηση της συνείδησης, συνείδηση με τον ορισμό της ατομικής οντότητας και όχι της ηθικής συνείδησης, προσπαθεί να πείσει, και μάλλον όχι μόνο από επαγγελματική διαστροφή, μια νεοφερμένη καθηγήτρια -πετυχημένη συγγραφέα- να ανταλλάξουν τα προσωπικά τους ημερολόγια.

Μπήκα στον κόπο να το αντιγράψω κρατώντας την ορθογραφία. Τονίζω κάποια σημεία που νομίζω χρίζουν ιδιαίτερης προσοχής.



δευ, 24 Μαρ 1997 12:40:03
Τι λες να φάμε εκτός πανεπιστημιούπολης;

δευ, 24 Μαρ 1997 16:42:18
Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να μη συναντιόμαστε για λίγο καιρό. Δεν θα προσποιηθώ πως βρίσκω τα συναισθήματά σου απωθητικά, δεν μπορώ όμως να σου τα ανταποδώσω, για λόγους που γνωρίζεις.

Τρι, 25 Μαρ, 1997 16:50:49
Έλεν, αυτό είναι γελοίο.σέβομαι την αρνητική σου απάντηση, δεν πρόκειται να σε παρενοχλήσω.θαυμάζω το μυαλό σου όσο και το κορμί σου. απολαμβάνω την παρέα σου. μου αρέσει να συζητάμε για διάφορα.
ραλφ

Τρι, 25 Μαρ, 1997 17:31:02
δεν μπορούμε να τα συζητάμε με e-mail;
ελεν

Τρι, 25 Μαρ 1997 09:21:25
εντάξει θα σου έκανα μια πρόταση στο φαγητό αλλά σου τη λεω τώρα. τι θα έλεγες αν ανταλλάσσαμε ημερολογια;θα σου δείξω το δικό μου και θα μου δείξεις το δικό σου πλήρη, χωρίς λογοκρισία, χωρίς διορθώσεις.τιλες;


Τρι, 25 Μαρ 1997 11:21:19
Αγαπητέ Ραλφ,
Τι εξωφρενική ιδέα! Δεν το συζητώ. Το ημερολόγιο μου είναι προσωπικό. Δεν έχω πρόθεση να το δημοσιεύσω ποτέ. Μπορεί κάποια μέρα να αντλήσω απ' αυτό στοιχεία για να γράψω κάτι, πολύ επιλεκτικά όμως και με κάθε είδους συγκαλύψεις και μεταθέσεις Προορίζεται μόνο για τα δικά μου μάτια.
Έλεν

Τρι, 25 Μαρ 1977 12:26:53
έλεν, το ίδιο ισχύει και για το δικό μου ημερολόγιο.όταν το ξεκίνησα σκεφτόμουν ότι ίσως τι χρησιμοποιούσα για την έρευνα μου, ως εμπειρική στήριξη για το ημιτελές; ακόμα έργο μου σχετικά με τη συνείδηση, γρήγορα όμως αντιλήφθηκα ότι ποτέ δε θα δημοσίευα κανένα μεγάλο κομμάτι του, είναι πολύ παρακινδυνευμένο. αυτή μπορεί να είναι μια θεμελιώδης δυσκολία στις μελέτες περί συνείδησης, κανείς δε θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει τον επιστημονικό λόγο σε τρίτο πρόσωπο για να περιγράψει σε πρώτο πρόσωπο τη φαινομενολογία της δικής του συνείδησης στην ακατέργαστη της μορφή....

είχαμε πει παλιά για το ουσιαστικό χαρακτηριστικό της συν. η μυστικότητα, το γεγονός ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε τις σκέψεις μας, κάποιες φορές αυτό μας δίνει ικανοποίηση, μας δίνει μια αίσθηση της μοναδικής μας ταυτότητας, σκέφτομαι άρα υπάρχω.κάποιες φορές αυτό οδηγεί σε σολιψισμό, στη μάλλον τρομακτική ιδέα ότι ίσως μόνο οι δικές μας σκέψεις είναι πραγματικές....όπως και ναχει έρχεται σε σύγκρουση με την τεχνητή νοημοσύνη σύμφωνα με την οποία επιβάλλεται να υπάρχουν κανονικότητες στην αρχιτεκτονική του ανθρώπινου νου που δύναται να αντιγραφούν. έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μια ευκαιρία στη σύμπτωση ότι και οι δυο γράφουμε ημερολόγια την εποχή που γνωριστήκαμε. Αν τα ανταλλάσσαμε θα είχαμε και οι δυο μια μοναδική αντίληψη του τρόπου λειτουργίας του μυαλού κάποιου άλλου, θα συγκρίναμε τις αντιδράσεις μας στο ίδιο γεγονός.θα "διάβαζα το μυαλο σου" κυριολεκτικά και συ το δικό μου.

Τρι, 25 Μαρ 197718:45:29 Αγαπητέ Ραλφ,
Καταλαβαίνω τι όφελος έχει για σένα. Για μένα τι όφελος έχει;

Έλεν

Τρι, 25 Μαρ, 1977 22:53:02

ως συγγραφέας και ως γυναίκα θα έπρεπε ναρπάξεις την ευκαιρία να κοιτάξεις μέσα στο μυαλό ενός άντρα, να δεις πραγματικά τι συμβαίνει εκεί μέσα. εγώ παίρνω ένα τεράστιο ρίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ότι εσύ σίγουρα. θα σοκαριστείς, θα αηδιάσεις από πολλά πράγματα που ξεστομίζω στη ροή της συνείδησης μου. οχετός σκέτος είναι τις περισσότερες φορές. υπ΄ρχει περίπτωση όταν διαβάσεις το ημερολόγιο μου να μη θελήσεις να με ξαναδείς ή να μου ξαναμιλήσεις ποτέ. ελπίζω ότι κι εσύ όπως κι εγώ εκτιμάς την αλήθεια πάνω απολα. αν το κάνουμε αυτό θα "γνωριστούμε" πιο ολοκληρωμένα από ότι γνωρίζονται ποτέ οι εραστές. διαπερνούν ο ένας το σώμα του άλλου κατά λίγα μόλις εκατοστά, με γλώσσες, δάχτυλα κτλ εμείς όμως θα μπούμε ο ένας μέσα στο κεφάλι του άλλου, θα κατέχουμε ο ένας τον άλλο όπως δεν έχουν κάνει ποτέ δυο άνθρωποι.δε σε συναρπάζει η ιδέα;
ραλφ

Τετ, 26 Μαρ 1997 10:24:42

Αγαπητέ Ραλφ,
Τα επιχειρήματά σου είναι πολύ εύγλωττα, αλλά όχι, ευχαριστώ. Φυσικλα έχω ως συγγραφέας την περιέργεια να δω τι συμβαίνει στο μυαλό των άλλων ανθρώπων και.............
Σε τελική ανάλυση όμως πιστεύω ότι η ιδιωτικότητα των σκέψεων μας είναι βασική για την ανθρώπινη ατομικότητα και ότι να την παραχωρήσουμε θα ήταν κάτι τρομερά επικίνδυνο. Όλοι μας κάνουμε κακές, ποταπές αισχρές σκέψεις, είναι στην ανθρώπινη φύση, αυτό που κάποτε ονόμαζαν Προπατορικό Αμάρτημα. Το γεγονός ότι μπορούμε να τις καταπνίγουμε, να τις κρύβουμε, να τις κρατάμε για τον εαυτό μας, είναι απαραίτητο για να διατηρούμε τον αυτοσεβασμό μας. Είναι απαραίτητο για τον πολιτισμό.

Γιατί τα βασανιστήρια είναι τόσο τρομερά, τόσο αποκρουστικά από ηθικής πλευράς; Όχι μόνο εξαιτίας του πόνου που προκαλούν, αλλά επειδή χρησιμοποιούν τον σωματικό πόνο για να αποσπάσουν μυστικά από το μυαλό, το οποίο θα έπρεπε να είναι απαραβίαστο.

Έλεν


Στο επόμενο θα δούμε τι σχέση μπορεί να έχουν ένα περίπτερο, ένας μύκητας και ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Αλληλογραφία. Μια λέξη εύηχη.Έτσι την ακούω τουλάχιστον εγώ. Χώρια που με γοητεύουν οι λέξεις που έχουν διπλά γράμματα, θάλασσα, γλώσσα, αλληλούια, ωσαννά και ειδικότερα γοητεύομαι από τις λέξεις που έχουν το αλληλο-σαν πρώτο συνθετικό. Υπονοούν την αλληλεπίδραση, την αλληλεξάρτηση, την αμφίδρομη επικοινωνία.

Η δε γραπτή αυτή επικοινωνία, η αλληλογραφία, είναι ίσως η πιο ανοικτή, εξομολογητική, εκ βάθους επικοινωνία που μπορεί να υπάρχει.

Κάθεσαι και γράφεις στο χαρτί, μπορεί να είσαι και ξαπλωμένος ή στο πάρκο, ή και να ταξιδεύεις, φαντάσου τρένο, πλοίο, αεροπλάνο μα τελικά..... δεν είσαι εκεί. Δεν είσαι στο γραφείο ή στο παγκάκι. Δεν είσαι όμως ούτε και με το πρόσωπο για το οποίο γράφεις. Και αυτό πιστεύω πως είναι το ωραίο το καταπληκτικό! Γράφεις σ' ένα συγκεκριμένο πρόσωπο τις σκέψεις σου τις μύχιες, λες για απλά καθημερινά πράγματα, για ταινίες ή φαγητά που σου άρεσαν, το πρόσωπο όμως δεν είναι εκεί, δεν το βλέπεις ν' αλλάζει έκφραση, να ζητάει διευκρινίσεις, να σε ξεστρατίζει! Ωσεί παρών, σε κατακλύζει δια της απουσίας του να ξανοιχτείς, να κλάψεις, να γελάσεις, να ξομολογηθείς, να σπαράξεις.

Η αλληλογραφία είναι σαν προσωπικό ημερολόγιο, μπορεί και κάτι παραπάνω, γιατί περιμένεις εμψύχωση,ανατροφοδότηση, ενθάρρυνση ή και αποθάρρυνση από τον αποστολέα. Περιμένεις απάντηση και την προσμένεις με λαχτάρα. Ανοίγεις εναγωνίως τον φάκελο, τις καλές προ μειλ εποχές, επιδιώκεις να είσαι μόνος και απερίσπαστος όταν το διαβάζεις. Τα χείλη ψελλίζουν, μειδιούν, τα μάτια υγραίνονται ή φωτίζονται. Το ξαναδιαβάζεις πιο αργά τώρα, αναμασάς τις λέξεις, τις αφήνεις μετέωρες για λίγο να τις φχαριστηθείς!

Τινί τρόπω τα γράμματα είναι προσωπικά δεδομένα.
Τα τελευταία όμως χρόνια θαρρείς και είναι του συρμού να εκδίδονται βιβλία με τα γράμματα συγγραφέων, ψυχολόγων, ποιητών, γιατρών, ζωγράφων, στιχουργών, πολιτικών. Οι γνώμες διχάζονται ως προς τα κατά πόσον είναι επιτρεπτό να εκθέτουμε στιγμές ζωής, σκέψεις, πόνους, χαρές, μνησικακίες, κρυφά και απόκρυφα, με το σκεπτικό, όπως επικαλούνται οι εκδότες, πως είναι πνευματική κληρονομιά για την ανθρωπότητα.

ΜΟΡΦΩΣΗ

Νιώθω ότι είναι αναπόφευκτο τώρα, ίσως και αναγκαίο, να μιλήσω για μόρφωση- παιδεία- καλλιέργεια.

Οι αναλφάβητοι κατέχουν παγκοσμίως ένα μεγάλο ποσοστό, σε μερικές χώρες φτάνει έως και το 60 % και όσο και να μας φαίνεται παράξενο ένα 20 % στην Ελλάδα δεν έχει τελειώσει το δημοτικό.

Λέγοντας αναλφαβητισμό, το εννοώ με την κοινή έννοια του όρου, αυτούς δηλαδή που δεν μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν και όχι αυτούς που δεν ξέρουν να χειρίζονται ηλεκτρονικό υπολογιστή, όπως άκουσα τις προάλλες να λέει ο Νίκος Δήμου.

Είναι γνωστό πως δεν είχαν ανέκαθεν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα να μορφωθούν. Μέχρι τον μεσαίωνα με την ξανά-ανακάλυψη της τυπογραφίας και την υποτυπώδη μορφή σχολείων που άρχισαν να εμφανίζονται σε μοναστήρια, με απώτερο φυσικά σκοπό να γαλουχήσουν ανθρώπους κατά πώς τους βόλευε, δυνατότητα να μορφωθούν είχαν μόνο οι εύποροι άνθρωποι. Κυρίως άνδρες, γυναίκες στα πανεπιστήμια έγιναν δεκτές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, στα τέλη του 1800.

Στην Ελλάδα η δωρεάν δημόσια εκπαίδευση θεσπίστηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου και από τότε η μια κρίση διαδέχεται την άλλη. Για τη "μαλλιαρή", για τους τρόπους διαπαιδαγώγησης, για τους τρόπους εξετάσεων, για το μονοτονικό, την ύλη και τις τελευταίες μέρες για τα λάθη που υπάρχουν στα βιβλία.

Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης είναι πως όλοι, εκπαιδευτές, μαθητές, γονείς, την αντιμετωπίζουν σαν ένα πικρό ποτήρι που πρέπει να υποστείς αν θέλεις να σταδιοδρομήσεις.

Αντί να παρέχει κίνητρα όπως θα όφειλε, για να απελευθερωθεί η φαντασία, να ξεδιπλωθεί η σκέψη, να οξυνθεί η κρίση, να σμιλέψει χαρακτήρες και γενικά να κοινωνικοποιήσει τα μελλοντικά μέλη της κοινωνίας εστιάζεται στην απομνημόνευση και τη στείρα γνώση.

Όλοι μας θα συναντήσαμε άξεστους επιστήμονες, συναισθηματικά ανώριμους και ακαλλιέργητους.

Μπορεί να έχεις μόρφωση μα να μην κατέχεις τη σοφία, τη λεγόμενη λαϊκή σοφία, που μπορεί να συναντήσεις σε αναλφάβητους ανθρώπους που την απέκτησαν μέσα από την πείρα της ζωής και την ανθρωπιά τους.

ΓΝΩΣΗ

Η πληροφορία είναι δύναμη, μπορεί και να μας μπερδεύει ή και να μας αποπροσανατολίζει όπως με ιλαρότητα "αιτιολόγησα" στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ανάγκη που έχουμε για γνώση, την ικανοποίηση που νιώθουμε τη στιγμή που την αποκτούμε, την επιθυμία να την μοιραστούμε, την ηδονή που μας παρέχει η αναζήτησή της.

Με έπαρση αναφέρουμε πως οι Έλληνες πρώτοι επινόησαν τη φιλοσοφία, την αγάπη στην γνώση δηλαδή, που κατόπιν θεωρήθηκε ως ύψιστη αποστολή και αποτέλεσε ένα καθορισμένο πολιτισμικό είδος, απασχόλησε και απασχολεί την ανθρωπότητα και έχει συμβάλλει τα μάλα στην διαμόρφωση της κοινωνίας μας και του πολιτισμού μας.

Λαμπρό παράδειγμα είναι πως Η Διακήρυξη Των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πηγάζει από τη Δεύτερη Πραγματεία του Λοκ.

Οι διαφωτιστές οραματίστηκαν έναν κόσμο όπου η εμπάθεια και η δυστυχία θα εξαφανιζόταν χάρη στη διάδοση των γνώσεων και στην αυξανόμενη ευημερία. Δυστυχώς όμως φθάσαμε στη σημερινή εποχή που θαρρείς εκεί όπου οι γνώσεις περισσεύουν, εκεί που η ευημερία ξεχειλίζει, εκεί ο άνθρωπος γίνεται κατώτερος των περιστάσεων, υλιστής, ατομιστής.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ή ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ;

Η άγνοια σκοτώνει λένε και θα συμφωνήσω, η πληροφόρηση μπουρδουκλώνει λέω εγώ και θα το αιτιολογήσω.

Από τη μια μαθαίνουμε πως η ανακύκλωση επιβάλλεται αν θέλουμε να σωθεί ο πλανήτης μας και από την άλλη ότι η διαδικασία για την ανακύκλωση παράγει πολλά επιβαρυντικά στοιχεία και είναι και δαπανηρή.

Μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για την αντικατάσταση των κοινών λαμπτήρων με λαμπτήρες οικονομίας και μετά διαβάζουμε πως έχουν υδράργυρο και είναι ανθυγιεινές.

Αν δεν έδωσαν κίνητρα για καταλυτικά αυτοκίνητα και τώρα υπάρχει ένας πανικός για την απαλλαγή των χρησιμοποιημένων καρκινογόνων καταλυτών.

Εκθειάζουν τους εναλλακτικούς τρόπους παραγωγής ενέργειας, ιδιαίτερα τις ανεμογεννήτριες και μετά ανακαλύπτουν πως τοπία που χρειάστηκαν αιώνες για να δημιουργηθούν παραδίδονται στο έλεος μιας ασύμφορης λόγω χαμηλής ενεργειακής παραγωγής και υψηλού κόστους επένδυσης τεχνολογίας και υψηλότερης έως και ασύμφορης αντικατάστασης ανταλλακτικών.

Κατηγορούνται οι αγελάδες πως με την παραγωγή μεθανίου τους -των φυσικών τους αερίων δηλαδή- ευθύνονται κατά ένα μεγάλο μέρος για την τρύπα του όζοντος, καθώς επίσης και το ιντερνέτ για ιδιαίτερα ενεργοβόρο. Λέτε οι κομπιουτεράδες που καταναλώνουν και όσπρια να κατηγορηθούν ως δυνάμει πλανητοκαταστροφείς?

ΣΙΩΠΩ

Σιωπώ γιατί δε μ' αρέσουν αυτά που θέλω να πω. Αν κλείνω το στόμα δεν υπάρχουν; Υπάρχουν ερήμην μου, εις βάρος μου, εναντίον μου. Υποβόσκουν, μου κλέβουν τον ύπνο, στοιχειώνουν.

Σιωπώ γιατί αυτά που έχω να πω πικραίνουν. Σιωπώ και η χολή στάζει μέσα μου.

Σιωπώ γιατί απαντήσεις δεν έχω για οξύ σε συνδικαλίστρια, για το απέλπιδο κυνήγι αβέβαιου μέλλοντος λαθρομεταναστών σε φουγάρα πλοίων, για το αίμα σε πρόσωπα παιδιών, για την εξάρτηση ολόκληρης ηπείρου σε μια στρόφιγγα αερίου, για αποκλεισμούς ψυχών, για γκρίζες ζώνες, για ανόσια βαφτίσια, για επικοινωνιακούς ανασχηματισμούς, για αμφιλεγόμενα γκάλοπ, για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταστρατήγηση εργασιακών σχέσεων και το κυριότερο για τις σφαίρες του παράλογου που τραυματίζουν θανάσιμα ένστολους και μαζί τα απομεινάρια της πίστης μας στον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Πολύ θα ήθελα η πρώτη ανάρτηση του 2009 να ήταν μια κουβεντούλα αισιόδοξη, ανάλαφρη, χιουμοριστική!

Τα γεγονότα και το κλίμα των ημερών όμως δεν συνηγορούν στο να γίνει η επιθυμία μου πραγματικότητα.

Η μικρή ιντερνετική μου αποχή πάντως δεν έχει να κάνει με αυτό. Απλά οι άλλοι μου ρόλοι, της μητέρας, συζύγου, οικοδέσποινας επισκίασαν τη διαδικτυακή μου περσόνα.

Μεγάλο μέρος ευθυνών πρέπει επίσης να επιρρίψω στους φίλους και συγγενείς που με τις προσκλήσεις τους ροκάνισαν αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο μου.

Οι γιορτές πέρασαν, η ρουτίνα έρχεται, θα βρω τους ρυθμούς μου, θα τα κουβεντιάζουμε....

Φιλιά και ευχές για ειρήνη, υγεία, αγάπη,ευμάρεια......