ΣΤΟ ΔΕΙΛΙ

Σ 'ένα βράχο ατένισα το δείλι
στ' ακροδάχτυλα απόθεσες τα χείλη
το μπλε τ' ουρανού στα μάτια σου είδα
του ήλιου τον ύστατη αχτίδα.

Χλωμή ταπεινή διαβαίνει η Σελήνη
ανθίζουν μέσα μου οι κρίνοι
σ' ένα αχ την ελπίδα μου βάζω
μόνο εσένα θέλω να κοιτάζω.

ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ

Εκνευρίζομαι όταν σε συνεντεύξεις γνωστών ηθοποιών, μουσικών και γενικά καλλιτεχνών οι αναφορές στην χρήση διαφόρων ουσιών γίνεται ελαφρά τη καρδία.

Μας ανακοινώνουν για παράδειγμα οι περισσότεροι ότι "έχουν περάσει από αυτό το στάδιο", για να "εμπνευστούν" ή για να αποδώσουν στη σκηνή ή στο πανί.

Περνάνε κατά την γνώμη μου μια λανθασμένη εικόνα στους αναγνώστες και ειδικότερα στους ανήλικους θαυμαστές τους. Μια εικόνα όχι μόνο πλασματική, μα και τελείως επικίνδυνη.

Χρειάζεται δηλαδή η έμπνευση δεκανίκια;
Κατ’ επέκταση χρειαζόμαστε βοηθήματα για να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες;

Το κυριότερο, είναι τόσο εύκολο να περάσεις από αυτό το στάδιο, της χρήσης των ουσιών δηλαδή, και να το ξεπεράσεις γρήγορα και ανώδυνα;

Όσοι λίγο έχουν ενημερωθεί για τις απεξαρτήσεις κάθε είδους, αλκοόλ, τζόγου, νικοτίνης, γνωρίζουν ότι οι χρήστες από τους ειδικούς θεωρούνται για 5 μπορεί και 10 χρόνια μετά την απεξάρτηση, όχι σαν «καθαροί» αλλά σαν πρώην χρήστες.

Ξέρουμε ότι στην τρυφερή νεανική ηλικία, υπάρχει η ανάγκη των ινδαλμάτων, των προτύπων.
Ξέρουμε ότι η κρίση είναι ακόμη ατροφική στα παιδιά αυτά.
Η επιρροή και η λανθασμένη εντύπωση για τέτοιου είδους θέματα μπορεί να αποβούν μοιραία.

Γιατί ο τύπος και οι δημοσιογράφοι περνούν ψευδείς εντυπώσεις;
Γιατί φωτίζουν αυτά τα πρόσωπα με μια λάμψη πλασματική; Τα ηρωοποιούν;

Τα Μ.Μ.Ε. είναι εξουσία, έχουν δύναμη, θα πρέπει να χειρίζονται με περισσότερη επιμέλεια και γνώση ζητήματα που έχουν τέτοιο και τόσο σοβαρό αντίκτυπο σε άτομα, σε οικογένειες, στο κοινωνικό σύνολο.

"ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ"

Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Μάτεσι "Πάντα Καλά", ακριβώς με τις βροχοπτώσεις!! Έξω νερό με το τουλούμι μελαγχολία και σκοτεινιά και, εγώ να κάνω καινούριο συκώτι! Δεν είχα ξαναδιαβάσει Μάτεσι και απ' ότι έμαθα τα άλλα του δεν έχουν τόσο χιούμορ. Κρίμα!

Μου θύμισε λίγο το "Τρίτο Στεφάνι", την "Αυλή των Θαυμάτων",παλιές καλές ελληνικές ταινίες, γυρισμένες σ' εποχές με αυλές, με γειτονιές με ξεκλείδωτες πόρτες, μυστικά και ψέμματα, μίση και πάθη, κακίες και αυτοθυσίες.

Χαρακτήρες μιας άλλης εποχής, της εποχής της μαμάς μου. Θυμήθηκα τη θεία μου τη Σούλα που έλεγε το φλιτζάνι, χωρίς χρήματα, και όλες οι άλλες να μιλάνε μαζί. Τότε αυτό με παραξένευε. Που να ήξερα!!!

Θυμήθηκα που μου άρεζε να πηγαίνω στο κομμωτήριο και ν' ακούω τί λέγανε, θυμήθηκα που κανένας δεν χτυπούσε την πόρτα.
"Είσαι μέσα Ελένη" φωνάζανε! Μάλλον πρώτα μπαίνανε και μετά ρωτούσαν.

Το έργο έχει χαρακτήρες, που όμως νομίζεις πως τους ξέρεις! Συνέχεια σ' εκπλήττουν! Απρόοπτες οι αντιδράσεις τους. Απρόσμενες. Μεγαλοψυχία εκεί που περιμένεις κατινιά, άρνηση στην κατάφαση.

Παρ' όλα αυτά το βιβλίο δεν διαβάζεται και τόσο ανάλαφρα. Αν δεν προσέξεις τις περιγραφές του, δεν δόσεις προσοχή στο ρυθμό της εξέλιξης το έχασες το παιχνίδι.
Έχει έναν συνεχώς γρήγορο ρυθμό, νομίζεις πως διαβάζεις απνευστί, αν συγχρονιστείς μαζί του όμως, νομίζεις ότι τα ζεις πρώτο χέρι. 'Οτι είσαι κάπου δίπλα και κρυφοκοιτάζεις.

Οι καταστάσεις αυτές καθαυτές είναι στην κυριολεξία τους δραματικές.
Εάν ήταν γραμμένο αλλιώς το βιβλίο θα μπορούσε να είναι ένα δακρύβρεχτο μελό.
Ο συγγραφέας όμως πέτυχε το δυσκολότερο κατ' εμέ. Να σε καταφέρει να σκάσεις τι χειλάκι σου. Γιατί πιστεύω ότι το να προκαλέσεις γέλιο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να προκαλέσεις συγκίνηση.

Περιηγήσεις σε χωριά άγονης γραμμής.



Ο οικοδεσπότης μας αποδείχτηκε και ένας ξεναγός άριστος.
Αποφάσισε, σχεδόν ούτε μας ρώτησε, έλα σε πειράζω και το ξέρεις, να μας γνωρίσει τα χωριά της πατρίδας του.

Επισκεφτήκαμε 5-6 χωριά στα σύνορα Κοζάνης Καστοριάς.
Σε μερικά από αυτά είχα πάει πριν 15 ή 20 χρόνια πριν, και τώρα τα είδα μεταμορφωμένα!
Σπίτια ανακαινισμένα, δρόμοι ανακατασκευασμένοι, πλατείες φρεσκοασβεστωμένες, περιποιημένες.

Απ' ότι καταλάβαμε όλα γίναν με ιδιωτική πρωτοβουλία, από τους κατοίκους που ζουν τώρα πια σε αστικά κέντρα, ανθρώπους που θέλησαν να "ποτίσουν τις ρίζες τους", να τραβήξουν τους χυμούς της ιδιαίτερης πατρίδας τους.

Οι ανακατασκευές έγιναν με την παραδοσιακή πέτρα της περιοχής.
Τραγική ειρωνεία, οι τεχνίτες Αλβανοί που σίγουρα έμαθαν την τέχνη από τους παππούδες των τωρινών κατοίκων.
Είναι πασίγνωστο ότι οι καλύτερο"πετράδες" ήταν από αυτά τα μέρη και είχαν διδάξει την τέχνη σ' όλη την Ελλάδα και εκτός αυτής. Ευελπιστούμε ότι η τέχνη αυτή θα διαιωνιστεί.
Οι κάτοικοι πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν, και περίεργοι να μας γνωρίσουν. Δεν δίσταζαν να κάνουν ερωτήσεις και γρήγορα ήξεραν γενεαλογικά δέντρα και προσωπικά δεδομένα!

Ο ξεναγός μας ,μας σύστησε στον Νικόλαο Καλογερόπουλο, έναν άνθρωπο πολυπράγμωνα, αγωνιστή, ενεργό πολίτη, αγωνιστή, καλλιτέχνη.
Το σπίτι του, το προγονικό του δηλαδή, καμένο, ξαναφτιαγμένο, κατεστραμμένο, ερειπωμένο για ένα διάστημα , το ξαναζωντάνεψε και το μετέτρεψε σε μουσείο και εκθεσιακό τόπο.
Μέλος του Ε.Λ.Ι.Α. αγωνίζεται να περισώσει την λαογραφία μας, να διατηρήσει τα κοινοτικά δάση, να διδάξει ιστορία.
Κατασκευάζει γλυπτά που κοσμούν τον κήπο του,

και άλλα σημεία του χωριού.

Επειδή όμως καταλαμβάνουν χώρο, του επιβλήθηκε πρόστιμο!!!! Το αφήνω ασχολίαστο.


Θα σχολιάσω και θα επιβραβεύσω όμως, την αναβίωση πολλών εθίμων, πανηγυριών, και λαϊκών γιορτών από το παρελθόν που όπως μάθαμε επιχειρείτε από τους αστούς πλέον κατοίκους των τόπων αυτών.

ΠΕΡΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ

Χθες το βραδάκι εγώ σαν επίσημη καλεσμένη, και μερικοί της παρέας της "καλημέρας" απλώς ως προσκεκλημένοι, βρεθήκαμε στα εγκαίνια δυο παράλληλων εκθέσεων. Χειροποίητο κόσμημα και ζωγραφικής.

Για να δεις όμως τις εκθέσεις πρέπει πρώτα να βρεις την είσοδο. Σου λένε Θ. Σοφούλη 86, δεν σου λένε όμως ότι κρύβεται η είσοδος πίσω από ένα στενάκι!!
Εμείς όμως την βρήκαμε τις είδαμε και έχουμε και λέμε.

Τα κοσμήματα είναι πρωτότυπα, καλόγουστα και ευκολοφόρετα.

Όσον αφορά τώρα τους πίνακες, αν και δεν είμαι ειδήμων στα εικαστικά , νομίζω ότι ο καλλιτέχνης χαίρει ιδιαίτερου σχολιασμού.

"η ασυμβίβαστη ντάμα" μολύβι σε χαρτί

Τα έργα του είναι αποκλειστικά δημιουργίες της φαντασίας του, μιας φαντασίας φουτουριστικής, σουρεαλιστικής, ψυχεδελικής..

Υπάρχουν στους πίνακες του κάτι πλάσματα που νομίζεις πως έχουν δραπετεύσει από βιβλία του Τόλκιν ή από όνειρα.

"γερνώντας"μολύβι σε χαρτί

Έχει και λάδι

και μολύβι,

αναμφισβήτητα όμως εκεί που υπερτερεί, είναι το μολύβι.

λεπτομέρεια από πίνακα του.

Μερικά είναι πολύ καλοδουλεμένα, πρέπει να έχει δώσει υπερβολική σημασία στην λεπτομέρεια, και αποπνέουν ένα προσωπικό, μοναδικό στυλ.

Ο Σαμάνος

Δεν θα εκπλαγώ αν κάποια μέρα τα έργα του θα είναι περιζήτητα.

Και για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, εκτός του ότι είναι γιος μου καμιά άλλη συγγένεια δεν υφίσταται.

πορτρέτο του καλλιτέχνη φιλοτεχνημένο από τον πατέρα του......και...άνθρωπό μου.

Εννοείται ότι επακολούθησε τσιμπούσι.

ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΤΟΠΟΣ

Κατόπιν τη σωρεία των διαμαρτυριών σας για την πολυήμερη απουσία μου, θεωρώ πως για να εξιλεωθώ θα πρέπει να σας ομολογήσω τα πεπραγμένα μου.

Είχαμε την τύχη να προσκληθούμε, εγώ και ο σύζυγος μου, στον γενέθλιο τόπο του γνωστού και μη εξαιρετέου Ιωάννη.

Ο αγαπητός Γιάννης όπως συγκινητικά μας ιστόρησε, περπατώντας πριν κάποια χρόνια στο ερειπωμένο πια από τα χρόνια και τις φυσικές καταστροφές πατρικό του, ένιωσε την ανάγκη πως πρέπει αυτό το σπίτι να το αναβιώσει.

Η ανάγκη αυτή όπως μας είπε ήταν «πιεστική και αναντίρρητη».

Με υλικά λοιπόν, την καλαισθησία του, τις μνήμες του, το μεράκι του, τον ιδρώτα του και προπάντων το πάθος που τον διακατέχει σε όλες του τις δραστηριότητες, δημιούργησε ένα σπιτικό ζεστό, φιλικό, καλόγουστο. Μια εστία φιλίας, γαλήνης, ηρεμίας.

Είχα την ευκαιρία σε αυτό το διήμερο να τρίψω στα δάχτυλα μου την μέντα, την ρίγανη, το θυμάρι, να δέσω τα κλήματα του, να μαζέψω και να γευτώ τα κεράσια του, να δω πατήματα αρκούδας,

να περπατήσω στα μονοπάτια του κοντορεβιθούλη, - όχι δεν πείραξα τα ψιχουλάκια του- μου χάρισε τα ρόδα του, μου έμαθε να ξεχωρίζω τους ήχους των πουλιών. Γνώρισα το φυτό που μας δίνει το σαλέπι.....

......ένα είδος ορχιδέας




η γνωστή μας επικονίαση

Το βραδάκι αφού αναπολήσαμε τις ξεχωριστές εμπειρίες μας, μεθύσαμε από τα λόγια της Κατερίνας, τσιμπήσαμε τα εκλεκτά εδέσματα ολόκληρου σχεδόν του χωριού, (μας καλωσόρισαν οι κάτοικοι προσκομίζοντας καλούδια και ντόπιες λιχουδιές), δεχθήκαμε τις περιποιήσεις της ανεπανάληπτης Χρύσας και ήπιαμε το νέκταρ του αμπελιού τους, αφεθήκαμε στις αγκάλες του Μορφέως μακάριοι και πλήρεις!!

και ένα λιβαδάκι αφιερωμένο στην Αναστασία μας!!

Ακολουθεί δεύτερο μέρος, περιηγήσεις σε χωριά άγονης γραμμής




Σαν πρόλογο σε αυτήν την ανάρτηση,προβάλλω σαν είδος αστειότητας τη σωρεία διαμαρτυριών για την απουσία μου. Δεν μπορούσα με τίποτε να φανταστώ όταν πήρα την απόφαση να διαγράψω αυτό το blog τι αντίκτυπο θα είχε στους φίλους μου. Παρ' όλα τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα που πήρα και με συγκίνησαν βαθύτατα ,ήμουν αποφασισμένη ή έτσι νόμιζα τελικά, να τηρήσω την απόφασή μου.
Σήμερα όμως γυρίζοντας στο σπίτι είδα ότι ο γιος μου, δεν ξέρω πως, να έχει αποθηκεύσει όσες αναρτήσεις μπόρεσε να βρει, πιθανότατα στο Google.
Ήταν τελικά αυτό που με έκανε να ξαναεκτεθώ.

Η Χρύσα μου είχε πει ότι δεν είχε προλάβει να διαβάσει τον γενέθλιο τόπο.
Επανορθώνω.Τρέξε μήπως ξαναλλάξω γνώμη.