Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Μάτεσι "Πάντα Καλά", ακριβώς με τις βροχοπτώσεις!! Έξω νερό με το τουλούμι μελαγχολία και σκοτεινιά και, εγώ να κάνω καινούριο συκώτι! Δεν είχα ξαναδιαβάσει Μάτεσι και απ' ότι έμαθα τα άλλα του δεν έχουν τόσο χιούμορ. Κρίμα!
Μου θύμισε λίγο το "Τρίτο Στεφάνι", την "Αυλή των Θαυμάτων",παλιές καλές ελληνικές ταινίες, γυρισμένες σ' εποχές με αυλές, με γειτονιές με ξεκλείδωτες πόρτες, μυστικά και ψέμματα, μίση και πάθη, κακίες και αυτοθυσίες.
Χαρακτήρες μιας άλλης εποχής, της εποχής της μαμάς μου. Θυμήθηκα τη θεία μου τη Σούλα που έλεγε το φλιτζάνι, χωρίς χρήματα, και όλες οι άλλες να μιλάνε μαζί. Τότε αυτό με παραξένευε. Που να ήξερα!!!
Θυμήθηκα που μου άρεζε να πηγαίνω στο κομμωτήριο και ν' ακούω τί λέγανε, θυμήθηκα που κανένας δεν χτυπούσε την πόρτα.
"Είσαι μέσα Ελένη" φωνάζανε! Μάλλον πρώτα μπαίνανε και μετά ρωτούσαν.
Το έργο έχει χαρακτήρες, που όμως νομίζεις πως τους ξέρεις! Συνέχεια σ' εκπλήττουν! Απρόοπτες οι αντιδράσεις τους. Απρόσμενες. Μεγαλοψυχία εκεί που περιμένεις κατινιά, άρνηση στην κατάφαση.
Παρ' όλα αυτά το βιβλίο δεν διαβάζεται και τόσο ανάλαφρα. Αν δεν προσέξεις τις περιγραφές του, δεν δόσεις προσοχή στο ρυθμό της εξέλιξης το έχασες το παιχνίδι.
Έχει έναν συνεχώς γρήγορο ρυθμό, νομίζεις πως διαβάζεις απνευστί, αν συγχρονιστείς μαζί του όμως, νομίζεις ότι τα ζεις πρώτο χέρι. 'Οτι είσαι κάπου δίπλα και κρυφοκοιτάζεις.
Οι καταστάσεις αυτές καθαυτές είναι στην κυριολεξία τους δραματικές.
Εάν ήταν γραμμένο αλλιώς το βιβλίο θα μπορούσε να είναι ένα δακρύβρεχτο μελό.
Ο συγγραφέας όμως πέτυχε το δυσκολότερο κατ' εμέ. Να σε καταφέρει να σκάσεις τι χειλάκι σου. Γιατί πιστεύω ότι το να προκαλέσεις γέλιο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να προκαλέσεις συγκίνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου