Σαν αεράκι επιταφίου

Παίρνω πάσα που λένε και οι δημοσιογράφοι, από το προηγούμενο θέμα και συνεχίζω.
Τα βιβλία εκδίδονται και δε κάθονται στα συρτάρια των συγγραφέων τους, για να διαδοθούν.
Και δε σταματάνε μόνο στο διάβασμα. Σχολιάζονται, επαινούνται , επικρίνονται, μα προπάντων μεταφέρουν ιδέες, γνώσεις, καλλιεργούν.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε για όλες τις μορφές τέχνης, για πίνακες, ταινίες, μουσική.
Και εδώ είναι που θέλω να σταθώ περισσότερο.
Στη μουσική.
Όταν πρόκειται για ηχογραφημένη μουσική, η διάδοση της γίνεται με πολλαπλούς τρόπους ακόμη και "πειρατικούς" όπου και διώκεται.
Όταν όμως πρόκειται για μια συναυλία που εκτελείται για μια και μόνη φορά, που για αυτή την παρουσίαση κρύβεται κόπος, χρόνος, πρόβες, όπου έχει ενσταλαχτεί έμπνευση και έχει στάξει ιδρώτας, δεν θα έπρεπε αυτή η συναυλία να έχει εγκαίρως γνωστοποιηθεί;
Ιδιαίτερα όταν την οργάνωσή της επιμελείται ο δήμος Θεσσαλονίκης;
Ειδικότερα όταν χορηγοί επικοινωνίας είναι το δημοτικό ραδιόφωνο και η δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης;
Δεν θα έπρεπε δελτία τύπου να σταλούν σε έντυπα, περιοδικά και περισσότερο στο διαδίκτυο;
Δεν βρήκα καμιά αναφορά σε κανένα διαδικτυακό τόπο.
Πρόσφατα έγραφα για τη πληθώρα πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν, για τη δυσκολία μας να ξεχωρίσουμε την πληροφορία από την παραπληροφόρηση και να που έχουμε και το άλλο φαινόμενο, να ψάχνουμε για πληροφορίες και να μη τις βρίσκουμε.
Και όλα αυτά γράφονται για τη μερίδα του κοινού που διψάει για τέτοιου είδους ακροάσεις και που από έλλειψη ή παράλειψη έγκαιρης δημοσιοποίησης έχασε την ευκαιρία.

Ο λόγος γίνεται για την

Συναυλία της Νέας Συμφωνικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης

"Σαν αεράκι επιταφίου"

με τη συμμετοχή των χορωδιών "Νίκος Αστρινίδης", διδασκαλία Βασιλική Κατσούκα και της Λέσχης Προσωπικού Ο.Τ.Ε., διδασκαλία Ιωάννη Τσαουσίδη.

Διεύθυνση ορχήστρας Καμπάνης Σαμαράς.

Ακολουθούν μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα από τον ερασιτέχνη βιντεολήπτη πλην φιλόμουσο και ένθερμο υποστηρικτή αυτού του blog, ΣΤΕΡΓΙΟ ΓΚΡΕΖΙΟ.