Προχθές και πιο συγκεκριμένα το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, έβλεπα στο "Άξιον Εστί", μια εκπομπή του Βασίλη Βασιλικού για το βιβλίο, την οποία παρεμπιπτόντως δεν ξέρουν σε ποια δύσκολη ώρα να τη βολέψουν ώστε να μη μπορούμε να τη δούμε, τι μεταμεσονύκτια, τι μεσημεριάτικα, ταυτόχρονα με το "ένα ταξίδι ένα βιβλίο",( καλά είναι δυνατό 2 Θεσσαλονικιώτικα κανάλια να έχουν την ίδια ώρα εκπομπή για το βιβλίο;;) τέλος πάντων, έβλεπα τον Νάνο Βαλαωρίτη.
Λόγω της ημέρας θα σταθώ στον επίλογο του. Αυτό που θα επιθυμούσε περισσότερο είπε, είναι να μπορούσε για λίγο να γινόταν γυναίκα.
Να νιώσει πώς αισθανόμαστε, πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, πώς νιώθουμε.
Και για ακόμη μια φορά σκέφθηκα τις διαφοροποιήσεις των δυο φύλων. Και δεν είναι μόνο οι κοινωνικές ή οι θρησκευτικές και όποιες άλλες συνθήκες που επηρεάζουν τις συμπεριφορές μας, αλλά είναι προφανώς και θέμα γενετικών ιδιαιτεροτήτων. Αν είναι θέμα εγκεφάλου ή ορμονών ή άλλων παραγόντων δεν είμαι η πλέον αρμόδια να απαντήσω.
Σήμερα δεν θέλω να αναφερθώ στο αν η γυναίκα έπεσε θύμα εκμετάλλευσης λόγω φυσικής υπεροχής του άνδρα.
Ούτε για το τράφικινγκ , ούτε για το δικαίωμα της να φοράει μπούργκα, αλλά θα σας μεταφέρω ένα κείμενο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που πιστεύω πως είναι μια τοποθέτηση που βάζει πολλά πράγματα στη θέση τους. Η περιβόητη ισότητα δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στα φύλα για κυριαρχία, για επιβολή ισχύος όπως κακώς έχει περάσει σε άντρες και γυναίκες.
"Είμαι αντίθετη προς τον κατακερματισμό των χωρών, της θρησκείας, του είδους. Μην υπολογίζετε σε μένα για τον κατακερματισμό του φύλου . Εάν πρόκειται ν’ αγωνιστούμε για να παίρνουν οι γυναίκες, επί ίσοις όροις, την ίδια αμοιβή που παίρνουν και οι άντρες, συμμετέχω σ’ αυτόν τον αγώνα. Από την άλλη πλευρά, έχω δυνατές αντιρρήσεις για τον φεμινισμό όπως εμφανίζεται σήμερα δεκαετία του 1970. Τον περισσότερο χρόνο είναι επιθετικός, και δεν είναι με την επιθετικότητα που κερδίζουμε σταθερά κάτι. Κατόπιν, και αυτό θα σας φανεί αναμφίβολα παράδοξο, πάσχει από κομφορμισμό, από το πρίσμα του κοινωνικού κατεστημένου, υπό την έννοια ότι η γυναίκα φαίνεται να’ χει σαν στόχο της την ελευθερία του γραφειοκράτη . Όλα όσα επέτυχε η γυναίκα στον τομέα των πολιτικών δικαιωμάτων, του ουρμπανισμού, του περιβάλλοντος, της προστασίας των ζώων, του παιδιού και των ανθρωπίνων μειονοτήτων, κάθε νίκη εναντίον του πολέμου, εναντίον της τερατώδους εκμεταλλεύσεως της επιστήμης από την απληστία και τη βία, ανήκει στη γυναίκα, αν όχι στον φεμινισμό . Πιστεύω μάλιστα τη γυναίκα καταλληλότερη για αυτόν το ρόλο από τον άντρα, λόγω της καθημερινής επαφής της με της αλήθειες της ζωής, που συχνά ο άντρας αγνοεί περισσότερο απ’ αυτήν.
Τέλος, οι γυναίκες που λένε «οι άντρες» και οι άντρες που λεν «οι γυναίκες», γενικά για να κλαφτούν τόσο στη μία ομάδα όσο και στην άλλη, μου εμπνέουν μια απέραντη πλήξη σαν όλους αυτούς που προφέρουν όλους τους συμβατικούς τύπους. Υπάρχουν αρετές καθαρά «γυναικείες» που οι φεμινίστριες συμπεριφέρονται σαν να τις περιφρονούν, χωρίς αυτό να σημαίνει εξάλλου ότι υπήρξαν ποτέ το ίδιον όλων των γυναικών: η γλυκύτητα, η καλοσύνη, η λεπτότητα, είναι τόσο σημαντικές αρετές που όταν ο άντρας δεν έχει έστω και ένα πολύ μικρό μερίδιο απ’ αυτές είναι ένα κτήνος και όχι ένας άντρας. Υπάρχουν οι λεγόμενες «αρρενωπές» αρετές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τις έχουν όλοι οι άντρες: το θάρρος, η αντοχή, η φυσική ενέργεια, η αυτοκυριαρχία, και η γυναίκα που δεν έχει ένα ελάχιστο έστω μερίδιο απ’ αυτές δεν είναι άλλο από ένας σωρός ρούχων, για να μην πω ένα κουρέλι. Θα ήθελα να υπηρετούν αυτές οι συμπληρωματικές αρετές το καλό όλων. Αλλά το να καταργήσουμε τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα φύλα, τις τόσο μεταβαλλόμενες και ρευστές όσο οι κοινωνικές και ψυχολογικές διαφορές θα μπορούσαν να είναι, το βρίσκω αξιοθρήνητο, όπως όλα όσα σπρώχνουν το ανθρωπινό γένος του καιρού μας προς μια σκυθρωπή ομοιομορφία".
Η Γιουρσενάρ στέκεται όχι σε αυτά που μπορεί να χωρίζουν τα φύλα, αλλά στις διαφορές και τα χαρακτηριστικά που ταυτόχρονα διαφοροποιούν αλλά και συμπληρώνουν το ένα το άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου