Σήμερα μπορούμε να πούμε πως ναι, μπήκε η Άνοιξη.
Τι θαυμάσια μέρα και γω αντί να κάνω βόλτες, κάθισα να γράψω τον ενθουσιασμό μου.
Δεν ξέρω για σας, μα προσέχω πως η ψυχολογία μου αλλάζει μόλις ο ήλιος λάμπει.Μάλλον συμπτώματα καταθλιπτικού πρέπει να είναι αυτές οι απότομες μεταπτώσεις, μα δεν θέλω να το πάρω στα σοβαρά, γιατί αν μη τι άλλο, θα επιδεινώσω τη κατάσταση μου. Γι αστείο το είπα αυτό, μα αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, είναι κι αυτό, μια κάποια λύση. Όχι να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, αλλά να, να μη τα δίνουμε περισσότερη αξία από αυτή που ενδεχομένως έχουν.
Συνήθως η απραξία και η έλλειψη ενδιαφερόντων είναι αυτά που μας κάνουν να επικεντρωνόμαστε σε ευτελή συμβάντα και πολύ περισσότερο βέβαια στα συμβάντα των άλλων. "Πάντα γι αλλους μιλάμε, έτσι δε πονάμε, έτσι ξεχνάμε" που μας σιγοτραγουδά με το μοναδικό της τρόπο η Χαρούλα.
Ποικιλία λοιπόν ενδιαφερόντων χρειάζεται η ζωή μας και για να βλέπουμε αλλά και για να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Δηλαδή και λίγο διάβασμα και λίγο άθληση και ολίγη (μάλλον μπόλικη) κοινωνικότητα και ασφαλώς δημιουργικότητα. Η δημιουργία είναι έκφραση. Κάθε είδους κατασκευή βάζει μυαλό, φαντασία, επιδεξιότητα να συνεργάζονται.
Η πολλή τηλεόραση όχι μόνο βλάπτει την υγεία, αλλά μας κλέβει και χρόνια λέει. Διότι δυστυχώς έχουμε συνδυάσει το θέαμα με τον άρτο και δε φτάνει που την αράζουμε στον καναπέ αλλά τσιμπολογάμε κιόλα.

"Οι καναπέδες ευλογία του κατεστημένου
ξηλώστε τους."

για να θυμηθούμε τους στίχους του Αργύρη Μπαρή που μου φαίνεται πως ταιριάζουν.

Βέβαια ούτε τους καναπέδες θα ξηλώσουμε ούτε τη τηλεόραση θα πετάξουμε, μα μπορούμε το μέτρον άριστο να ακολουθήσουμε και να περνάμε από κρίση ότι ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε.
Εμείς ούτε καν επιλογή προγραμμάτων κάνουμε.
Ότι μας κάτσει στο ζάπινγκ. Να σκεφτείς μια γνωστή μου μού είπε πως δεν θα πάρει αποκωδικοποιητή γιατί ανακάλυψε πως τα κρατικά κανάλια έχουν ενδιαφέρουσες εκπομπές.
Ξύπνησε ο σύζυγος, τρέχω για βόλτες, όχι που θα άφηνα τον ήλιο για το ιντερνέτι.