Δως της κλότσο να γυρίσει παραμύθι ν αρχινίσει και ποτέ μη σταματήσει.....

Προχθές το βράδυ παρακολούθησα ένα πρωτοποριακό θα έλεγα είδος θεάτρου.
Μια θεατρική παράσταση που βασιζόταν όχι στο λόγο, μα στη μίμηση.
Και πήγα ακριβώς γι αυτό.
Για να δω εναλλακτικούς τρόπους παρουσίασης και είδα και γοητεύτηκα.

Χθες πήγα να δω αφηγήσεις. Σωστότερα να ακούσω και να δω αφηγήσεις. Αφηγήσεις παραμυθιών , 7 στον αριθμό, από 7 διαφορετικούς ανθρώπους και με 7 διαφορετικούς τρόπους αφήγησης.

Με παρέσυραν αυτές οι αφηγήσεις με ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο.
Έγινα παιδί να ακούω τη μητέρα μου που έλεγε τα παραμύθια με ξεχωριστό τρόπο, μα, που παρασυρμένη και η ίδια από τη φαντασία της, τ άλλαζε. Όχι, τη διόρθωνα, δεν έτρεξε να κρυφτεί ο Νικολάκης, στη μηλιά ανέβηκε. Ήθελα προφανώς να τα ακούω ίδια και απαράλλαχτα.
Πήγα πιο πίσω. Στους ραψωδούς μας. Και ακόμα παραπέρα. Φαντάστηκα τους προγόνους μας, γύρω από τη φωτιά να αναπαριστούν κυνήγια.
Αναλογίστηκα τι πληροφορίες μεταφέρονται μέσα από μύθους.
Πιθανότατα κάποιο πραγματικό γεγονός θα είναι η βάση και εκεί επάνω ξετυλίγεται το κουβάρι που πλέκει γεγονότα, φαντασία, ανθρώπους, ζώα, τέρατα, θνητούς, αθάνατους, ξωτικά, δαίμονες.....για να φτιάξει μια φορεσιά πλουμισμένη με ηθικά διδάγματα και γνώσεις, με ήρωες και αντιήρωες, κουτοπονηριά και ευφυΐα με ιδανικά και χαμέρπεια.
Μια φορεσιά που δεν έχει τελειώσει, που η άκρη του νήματος στέκεται εκεί, προσμένοντας νέες θηλιές, επινόηση νέων κόμπων.