Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα.
Για την ποίηση πολλοί και πολύ μίλησαν.
Ορισμοί και αν δεν διατυπώθηκαν.
Προσωπικά πιστεύω  πως η ποίηση υπερίπταται, αντιστέκεται, οδηγεί σε ανάταση και προπάντων δεν αναλύεται.
Την ερμηνεύει ο καθένας όπως  αυτός την εννοεί.
Επικρατεί η αντίληψη πάντως, πως όσο δυσνόητο είναι ένα ποίημα, τόσο ανώτερο είναι.
Σεβαστή.
Συμφώνως με τον συρμό λοιπόν συμμορφώνομαι και ιδού:

με κοίταξες στα μάτια

και πληγώθηκες,

έλαμπε ο αποσπερίτης

χωρίς ίχνη το διάβα μου

στο πολύβουο πλήθος,

τσιμπούσαν οι μέλισσες

το μήνυμα δεν έλαβα 

ο παραλήπτης απών

αστοχήσαν τα βέλη 

με ακρίδες και μέλι

δεν πορεύτηκα

έρημος μέσα μου

Κι όμως......κάτι βγάζει.

Δυστυχώς απέτυχα.

Ελπίζω του χρόνου  τέτοια μέρα  να γράψω κάτι ανωτέρου επιπέδου.