Με αφορμή το τηλεοπτικό σήριαλ"Το νησί", που είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Βικτώριας Χίσλοπ, λέγονται και γράφονται πολλά, τόσο για την Σπιναλόγκα, όσο και για την αντιμετώπιση την πασχόντων.
Θα θέσω μια διαφορετική άποψη.
Μπορεί να υπήρξε κολαστήριο το νησί, μα η πρωταρχική ιδέα, απ' ό,τι μας είπε ο ξεναγός μας όταν επισκεφθήκαμε το νησί, δεν ήταν να κατοικηθεί από τους Χανσενικούς ώστε να εγκαταλειφθούν στη μοίρα τους.
Την παρουσίασε ως μια ευφυέστατη κίνηση του Βενιζέλου, ώστε να αναγκαστούν οι ευκατάστατοι Τούρκοι που έμεναν εκεί, μετα την ανακήρυξη της Κρήτης σε αυτόνομη Πολιτεία το 1898, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Από μαρτυρίες είναι πια γνωστά τα βάσανα, οι κακουχίες και οι δυσμενείς συνθήκες των αρρώστων εκεί.
Υποθέτω όμως πως η ζωή αυτών των ανθρώπων δεν θα τύχαινε καλύτερης μεταχείρισης, οπουδήποτε.
Εδώ, σήμερα, που θέλουμε να λεγόμαστε μια κοινωνία εκπολιτισμένη και ενημερωμένη, δεν δίνουμε το χέρι μας σε κάποιον που έχει ένα ασυνήθιστο σπυράκι, για να μην αναφέρω την αντιμετώπισή μας σε φορείς του Aids.
Η λέπρα ήταν μια αρρώστια που σε παραμόρφωνε αποκρουστικά.
Μια νόσος που δεν ξέραν αν ήταν κληρονομική, λοιμώδης, μεταδοτική.
Παρόλα αυτά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συμπαραστάθηκαν στους δικούς τους ή και γενικότερα στους αρρώστους.
Ας κρατήσουμε αυτούς σαν παράδειγμα, ας δώσουμε ελαφρυντικά στους υπόλοιπους και ας αναρωτηθούμε τι θα κάναμε εμείς.
Ως υγιείς. Γιατί ως νοσούντες ούτε να το διανοηθώ.