Μα γιατί, σκέφθηκα, πώς θα σκεφτόμαστε, ότι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;
Ίσως επειδή πάντα σκεφτόμουν, πως, ότι στραβό και να έρθει θα προσπαθήσω να το ξεπεράσω, θα το παλέψω ρε παιδί μου, φανταζόμουν πως όλοι έτσι σκέφτονταν.
Βλέπω όμως ανθρώπους απαισιόδοξους που με έπαρση αυτοχαρακτηρίζονται σκεπτικιστές ή βαθιά σκεπτόμενοι , βαφτίζοντας ρηχούς και επιπόλαιους τους διαφορετικά σκεπτόμενους.
Ποιοι είναι τελικά οι αφελείς δεν μπορώ να πω και δεν είναι και η πρόθεση μου.
Δεν θέλω να μιλήσω σήμερα για τους πεσιμιστές, αλλά γι αυτούς που ψάχνουν πάντοτε να βρουν κάτι που θα τους στεναχωρεί.
Μια ομάδα είναι οι μελλοντοκαταστροφολόγοι.
Αυτούς που σε όλες τις δραστηριότητες προβλέπουν δράματα:
"Θα πάει σήμερα σώο το παιδί στο σχολείο ή θα το πατήσει αυτοκίνητο;
Θα πάει καλά η εγκυμοσύνη;
Να πάω στον μπακάλη αλλά να μη μου ανοίξουν το σπίτι."
Άλλοι ομάδα οι δια ψύλλου πήδημα αγχωμένοι.
Τους φαίνεται βουνό το πιο απλό:
"Φάτε επιτέλους να μαζέψω το τραπέζι.
Ξυπνήστε να πιούμε τον απογευματινό καφέ για να πλύνω τα φλιτζανάκια."
Υπάρχουν και οι δε ζω τα συμβάντα:
"Πότε θα μεγαλώσουν τα παιδιά να χαλαρώσω.
Άντε να παντρευτούν επιτέλους να ηρεμήσω."
Προσπαθώντας να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια που καθοδηγούν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τέτοιων ανθρώπων, παρατήρησα πως πολλά από αυτά τα άτομα παρουσιάζονται ως μεμψίμοιρα και κακόμοιρα, για να μη τους πιάσει το μάτι. Πολλές φορές τους ξεφεύγει, το λένε και μόνα τους.
Φυσικά υπάρχουν οι ανασφαλείς που οι καταστάσεις τους ξεπερνούν, ίσως οι πραγματικά κακότυχοι, μα υποψιάστηκα πως υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων, που το να νιώθουν δυστυχισμένοι, τους παρέχει ευχαρίστηση.
Η εικασία μου αυτή νομίζω πως τεκμηριώνεται με το παρακάτω άρθρο:
.......Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι αποκτούμε χημικό εθισμό σε ορμονικές εκκρίσεις από συγκεκριμένα συναισθήματα και έχουμε την τάση να αναζητούμε υποσυνείδητα τρόπους να ξαναδημιουργήσουμε αυτά τα συναισθήματα και να πάρουμε τις «ορμονικές δόσεις» μας, ακριβώς όπως κάνουμε με κάθε άλλη εθιστική ουσία. Στην πραγματικότητα αποκτούμε χημικό εθισμό σε συναισθήματα φόβου, θυμού, πόνου, πίκρας, μίσους ή ενοχής και έλκουμε και δημιουργούμε καταστάσεις, στις οποίες μπορούμε να βιώσουμε ξανά εκείνα τα οικεία συναισθήματα.
Αυτό στη συνέχεια οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο αναδημιουργίας αρνητικών συναισθηματικών καταστάσεων που ενισχύουν τις λανθασμένες πεποιθήσεις μας ότι κινδυνεύουμε ή ότι είμαστε θύματα ή ανάξιοι. Η υγεία, οι σχέσεις, η εργασία και η ευτυχία μας φθείρονται.
Εδώ δεν ξέρω αν ισχύει το ότι η αρνητική σκέψη έλκει αρνητικές καταστάσεις, σε αντιδιαστολή φυσικά με το "σκέψου θετικά για να συνωμοτήσει το σύμπαν", αντιλήφθηκα όμως, -όσο παράδοξο και να ακούγεται- ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν βολικά νιώθοντας άβολα.
