Όταν ακούω το τετριμμένο και αναμασημένο πια "να είσαι ο εαυτός σου", λέω μέσα μου, αμάν πια αυτή η "αμερικανιά".
Για να είμαστε ο εαυτός μας, θα πρέπει και να τον γνωρίζουμε και αμφιβάλλω πολύ γι αυτό.
Δεν θα υπήρχαν ψυχολόγοι και δεν θα άκμαζε τόσο η φαρμακοβιομηχανία των αντικαταθλιπτικών και ψυχοφαρμάκων αν νοούσαμε και κατανοούσαμε τις ενδόμυχες επιθυμίες μας, τα βαθύτερα μας κίνητρα, τα αρνητικά μας συναισθήματα.
Κατασκευάζουμε ένα προσωπείο που νομίζουμε ότι είναι κοινωνικά αποδεχτό και παγιδευόμαστε σε αυτό.
Δεν τα ξέρουμε όλα, δεν τα μπορούμε όλα, δεν αγαπούμε τους πάντες, δειλιάζουμε, φοβόμαστε, υστερούμε σε πολλά.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δεν έχουμε αξίες και ιδανικά, δεν συναισθανόμαστε και προσφέρουμε, πως δεν έχουμε τις προτιμήσεις μας και τα γούστα μας.
Αυτό που θέλω να πω και ίσως αυτό που με ενοχλεί, είναι όταν βλέπω επιτήδευση έκφρασης, τυπολατρία και γενικά μια εξεζητημένη εμφάνιση και συμπεριφορά.
Νομίζω πως αυτά μάλλον κρύβουν ανασφάλειες παρά δείχνουν ανωτερότητα, όπως ίσως είναι το επιδιωκόμενο.
Ευτυχώς ο άνθρωπος έχει πολλές πτυχές, ίσως και πολλές προσωπικότητες, μα δυστυχώς σαν τον Προκρούστη κάνει ότι μπορεί να κόψει τις προεκτάσεις που τον κάνουν ξεχωριστό.
Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, μου αρέσει σαν έκφραση. Τονώνει και την αυτοπεποίθηση.
Να είσαι ο εαυτός σου, όπως εγω το αντιλαμβάνομαι, σημαίνει ότι έχεις πάντα επίγνωση των αντιδράσεων σου, δεν ενεργείς ανεξέλεγκτα ή σπασμωδικά εν βρασμώ ψυχής επι παραδείγματι.
Ποιοι πραγματικά είμαστε το εκδηλώνουμε σε δύσκολες και ακραίες καταστάσεις, τότε που η κρούστα σπάει.
Αυτό που περνάμε τώρα, σίγουρα δεν είναι κρίση αξιών, δεν μπορούμε να το επικαλούμαστε τώρα πια, μα πιστεύω ή θέλω να πιστεύω πως θα τις ανασύρει.