ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ

Όλες οι πράξεις στη ζωή έχουν ένα αντίκτυπο, μια επίπτωση, ένα τίμημα.

Είτε είναι ηθικό είτε είναι υλικό.
Οι τωρινές  επιλογές αποτιμούνται στο μέλλον.
Κάθε επιλογή και  τίμημα αλλά και χαμένες ευκαιρίες.
Όταν διαλέγεις ένα μονοπάτι βλέπεις πού σε οδηγεί, αλλά ποτέ δεν θα μάθεις πού θα σε πήγαιναν τα άλλα.
Με λίγα λόγια μπορείς να αξιολογήσεις αυτά που κατέκτησες στην πορεία της ζωής σου, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να μάθεις τι έχασες ή τι περισσότερα θα κέρδιζες.
Μπορείς να παραδεχθείς όμως πως έκανες λάθος επιλογή;;;
Αν υπάρχουν πραγματικά λάθος επιλογές  ή τις κρίνουμε εμείς έτσι  εκ των υστέρων, ενδεχομένως επειδή επαναπροσδιορίσαμε τις  προτεραιότητες μας ή αυτά που πιστεύουμε ως αξίες στη ζωή μας.
 Πιστεύω πως ο  Άρθουρ Μίλλερ με το θεατρικό του έργο   "Το Τίμημα",

 
 που παίζεται στο Υπερώο του Κρατικού Θεάτρου, διαπραγματεύεται εκτός των άλλων και με αυτήν την εκδοχή.
Δηλαδή,  πόσο  και αν  είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε τις τυχόν λανθασμένες επιλογές μας.
Το έργο μας δείχνει πως όλα στη ζωή  είναι ρευστά, αλλάζουν, δεν νοείται τίποτε δεδομένο, ούτε η κοινωνική και οικονομική επιφάνεια αλλά ούτε και οι ηθικές αξίες.
Ως εκ τούτου, σαν σημείο αναφοράς έχει το κραχ του 1929 στην Αμερική και τις επιπτώσεις που φέρνουν οι κρίσεις στις ζωές των ηρώων και κατ επέκταση  στον καθένα.
Η πατρική αγάπη και  η οικογενειακή συνοχή αποδεικνύονται από ορισμένους κατώτερες των περιστάσεων και από άλλους σαν άλλοθι, για να αποφύγουν να κυνηγήσουν το όνειρο.
Βλέπουμε πως πολλές φορές  και οι θυσίες έχουν βαθύτερα κίνητρα.
Αρεσκόμαστε να πιστεύουμε πως  είμαστε ανώτεροι και ηθικοί, όταν βάζουμε  σε δεύτερη  μοίρα τις επιθυμίες μας έναντι "καθηκόντων και ηθικών υποχρεώσεων", αντί να ομολογήσουμε στον εαυτό μας, ότι  επιλέγουμε να είμαστε θύματα , από τον φόβο πως σαν κυνηγοί, μπορεί και να μην τα καταφέρουμε.

Με αφορμή την εκτίμηση μιας οικοσκευής, καλούμαστε, ( οι θεατές),  να αξιολογήσουμε και να επανεκτιμήσουμε τις προθέσεις και την ειλικρίνεια και την μεταμέλεια των πρωταγωνιστών.
Με εγρήγορση και διαύγεια, γιατί υπάρχουν συνεχώς εντάσεις και ανατροπές αλλά και κάποια αδιευκρίνιστα στοιχεία, που θέλω να πιστεύω πως δεν διέφυγαν του συγγραφέα, αλλά οφείλονται στα παιχνίδια που  παίζει η  μνήμη στο μυαλό, όπως το δικαιολογεί κάπου και το σενάριο.
Και αν στο τέλος φεύγουμε όλοι ξέροντας την τιμή της οικοσκευής, κανένας μας δεν ξέρει πώς ο καθε θεατής αποτίμησε τον κάθε ήρωα.
Γιατί ο καθένας μας κρίνει με τα δικά του μέτρα και σταθμά.
Με τα δικά μου πάντως εγώ ξεχωρίζω, στις υποκριτικές ικανότητες, τον Χρήστο Σιμαρδάνη, χωρίς να θέλω να πω πως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν είναι καλοί.
Υποστηρίζουν το ρόλο τους και με το παραπάνω, στις δύσκολες πιστεύω συνθήκες του στενόχωρου , (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτού θεάτρου.
Το σκηνικό είναι φορτωμένο αλλά μην ξεχνάμε πως φέρει όχι μόνο τα έπιπλα μιας μεσοαστικής οικίας αλλά και τις ζωές των ενοίκων του.

Εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook", 2-8 Μαρτίου 2014

Από τη Κυριακή, 2 Μαρτίου έως το Σάββατο, 8 Μαρτίου είναι και φέτος η εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα.
 H εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook" διοργανώθηκε για πρώτη φορά πριν 11 χρόνια, μια πρωτοβουλία της συγγραφέα Rita Y. Toews από τον Καναδά.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια η ιδέα υιοθετήθηκε όλο και περισσότερο και απέκτησε διεθνή απήχηση.

 Πέρυσι η διοργάνωσή της στην Ελλάδα είχε πραγματοποιηθεί με μεγάλη συμμετοχή.
 Ποιοι είναι οι στόχοι της εβδομάδας "Διάβασε ένα ebook":
 να ενημερώσει τους αναγνώστες για τα ebooks
να ενθαρρύνει την ανάγνωση ebooks
 να ενθαρρύνει εκδοτικούς οίκους, βιβλιοπωλεία, συγγραφείς και κατασκευαστές συσκευών να προσφέρουν για αυτές τις μέρες δωρεάν ή με μεγάλη έκπτωση ebooks και συσκευές.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ

Το βιβλίο "Πλατεία Ουάσιγκτον" του Χένρυ Τζαίημς 

 

είναι ένα καθαρά εγκεφαλικό μυθιστόρημα. 

Η σαγήνη του βρίσκεται στην ενδοσκόπηση των χαρακτήρων του και ιδιαίτερα στους διαλόγους τους.

Ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει κάτω από τις λέξεις, τα κίνητρα, τις διαθέσεις, τα συναισθήματα, τα απωθημένα και τις επιδιώξεις τους.

Από την εισαγωγή ακόμη μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, (άλλωστε το βιβλίο είναι γραμμένο πριν από 150 χρόνια περίπου),   σε άλλους ρυθμούς ήθη κι εθιμοτυπικά, με μια αφήγηση επίπεδη χωρίς μεγαλοστομίες και μελοδραματισμούς.

Αυτή οι χωρίς εξάρσεις όμως αφήγηση σε συνεπαίρνει και αγωνιάς για την εξέλιξη και την τροπή της υπόθεσης.

Μια υπόθεση προικοθηρίας.

Κύρια πρόσωπα η πολύφερνη υποψήφια νύφη, η υπάκουη, ντροπαλή, άχρωμη  Κάθριν.

Ο επίδοξος αλιεύς της κληρονομιάς της, ο γοητευτικός, κοσμοπολίτης Μόρις.

Ο οξυδερκής αλαζόνας πατέρας, ο γιατρός Σλόπερ και, η αιθεροβάμων αδελφή του, η χήρα Πένιμαν.

Το όλο σκηνικό προσομοιάζει με σκακιέρα, με την Κάθριν άβουλο πιόνι και βασίλισσα συγχρόνως.

Γεννημένη σε μια εύπορη, μεγαλοαστική, κοινωνικά καταξιωμένη οικογένεια, μεγαλωμένη στην Πλατεία Ουάσιγκτον, με εφόδια και σπουδές, αλλά και κουβαλώντας ως προπατορικό αμάρτημα το χαμό της μητέρας της στη γέννα της, το φύλο της και την περιορισμένη οξυδέρκειά της, (όσον αφορά βέβαια τον τρόπο που την αντιμετωπίζει ο πατέρας της), μετακινείται στο διάγραμμα για να καλύψει τις ανάγκες των άλλων.

Τα ρομαντικά συναισθηματικά κενά της θείας, τον καιροσκοπισμό του Μόρις, τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες του πατέρα.

Παρ όλες όμως τις καλά μελετημένες κινήσεις και των τριών, η μετρίως μέτρια και συνεσταλμένη Κάθριν, θ' αποδείξει πως έχει αποθέματα ψυχής, ισορροπημένη σκέψη και μια μεγαλοπρέπεια ανάλογη της διακριτικότητας και της ευγένειας της. 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Το για την τιμή και το χρήμα, την εξουσία και τη δόξα,

 

 

 

 

 και προπάντων για τον έρωτα, έχουν ειπωθεί πολλά και γραφτεί ακόμη περισσότερα.

Πιο λακωνικό και περιεκτικότερο κείμενο, για να μην πω πόνημα, από αυτό του Θεοτόκη όμως , αμφιβάλλω αν υπάρχει.

Θαρρείς και δεν έχει μια λέξη περίσσια, δεν υπερβάλει αλλά ούτε και υστερεί πουθενά όσον αφορά στις περιγραφές, στα συναισθήματα, στις εικόνες , στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων.

Ζεις το κλίμα, την εποχή τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες.

Συμπάσχεις και συμμερίζεσαι τους πρωταγωνιστές αλλά και τα περιφερειακά πρόσωπα που πλαισιώνουν την ιστορία.

Κατανοείς πλήρως τις αποφάσεις και τις αντιδράσεις τους, δεδομένων εννοείται των συνθηκών.

Σε αντιπαράθεση με την σημερινή κοινωνία διαπιστώνουμε αλλαγές αλλά και διαιώνιση κάποιων καταστάσεων.

Η συμπεριφορά των ευκατάστατων που κινδυνεύουν να στερηθούν όχι μόνο τα υλικά αγαθά τους αλλά και τι κοινωνικό τους στάτους παραμένει σχεδόν ίδια.

Αναλλοίωτη και απαράλλαχτη, στο σύνολό της, είναι η πολιτική μας ψήφος που υπαγορεύεται από προσωπικά οφέλη και ρουσφέτια.

Αντιδιαστολή διακρίνουμε στις κοινωνικές συναναστροφές μεταξύ των φύλων, ειδικότερα στο τι θεωρούμε πως προσβαλλει την τιμη της γυναίκας, αλλά και μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων.

Κατα τη γνωμη μου αν συμβάλλει κάπου η νουβέλα αυτή, εκτος της λογοτεχνικής της αξίας, την καταγραφή της κοινωνίας αλλά και της ντοπιολαλιάς της, στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, είναι πως συμβάλλει στην αποδοχή νέων όρων στη κοινωνική ζωή και τη ζωή των γυναικών ειδικότερα..

Αν μου άρεζε ο όρος φεμινισμός θα ελεγα πως είναι το καλύτερο φεμινιστικό μανιφέστο.

Κλείνει αισιόδοξα , αν και λίγο απότομα, στενοχωρήθηκα που τελείωνε, αλλά συγχρόνως κλείνει και το μάτι σε μια καινούρια εποχή, απαλλαγμένη από κοινωνικά στερεότυπα, από προίκες, από αποδιοπομπαία εξώγαμα, από στιγματισμένες γυναίκες.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ?

Τοις πάσι γνωστόν και στις μέρες μας χιλιοειπωμένη η φράση του Αριστοτέλη, πως ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικό.

Δηλαδή;;

Είναι ο άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική;

Που ασχολείται με τα κοινά;

Πιστεύω πως είναι ο άνθρωπος που συμμετέχει στα κοινά, στην κοινωνία.

Μα άμα ζεις σε μια κοινωνία συμμετέχεις θέλεις δεν θέλεις.

Άρα.... τι να εννοεί ο φιλόσοφος που ανέδειξε την λογική σε επιστήμη;

Δεν το γκουγκλάρω;

Ορίστε το 1ο (και μόνο) που βρήκα:

Ανακοίνωση του Άλκη Γούναρη στην διημερίδα με θέμα : «Φύση- Αξίες – Περιβάλλον» του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μεσσηνίας τον Ιούλιο του 2006:

"ο άνθρωπος είναι ένα ον προορισμένο από τη φύση να ζει σε πόλη (πολιτικόν ζώον)

Σύμφωνα με τη μέθοδό του να ξεκινά από το γενικό για να φτάσει στο

ειδικό, ο Αριστοτέλης, αφού τόνισε ότι η πόλη είναι φυσική ύπαρξη, ισχυρίζεται τώρα ότι ο άνθρωπος, που τη δημιούργησε, είναι από τη φύση του πολιτικόν ζώον.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει από τη φύση την ιδιότητα να ζει μέσα σε μία κοινωνία ανθρώπων, που είναι οργανωμένη με πολίτευμα, νόμους, θεσμούς. Αρχικά χαρακτηρίζεται ζώον και εξισώνεται έτσι με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Με βάση τα βασικά βιολογικά δεδομένα, τα ζώα διακρίνονται, ανάλογα με τον τρόπο διαβίωσής τους, σε αγελαία και μονήρη. Από τα αγελαία άλλα ζουν ως πολιτικά ζώα και άλλα διασκορπισμένα. Πολιτικά είναι τα ζώα που έχουν μια κοινή δραστηριότητα και σ' αυτά ανήκουν ο άνθρωπος, η μέλισσα, η σφήκα, το μυρμήγκι και ο γερανός.

Τη διαπίστωση του Αριστοτέλη ότι ο άνθρωπος παρουσιάζει εκ γενετής αγελαία χαρακτηριστικά, όπως και τα υπόλοιπα ζώα, έρχονται σήμερα να την επιβεβαιώσουν η επιστήμη της συμπεριφοράς (ηθολογία) και η εθνολογία. Ο άνθρωπος, λοιπόν, ως αγελαίο ζώο έχει από τη φύση του την ιδιότητα να ζει μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων. Ο Αριστοτέλης τονίζει με έμφαση την κοινωνική ορμή του ανθρώπου προς διαβίωση σε μια πολιτική κοινότητα.

Αρκετοί μελετητές κατέκριναν την τοποθέτηση αυτή του Αριστοτέλη. Ο Ross λέει ότι "θα ήταν προτιμότερο να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, που έχει ανάγκη τους συνανθρώπους του όχι μόνο ως απλούς συμπολίτες αλλά για σειρά δραστηριότητες". Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πολιτική αυτή κοινότητα δεν έχουν θέση οι δούλοι κατά τον Αριστοτέλη, γιατί δεν έχουν πολιτειακή οργάνωση, αποτελούν απλώς έμψυχον κτήμα του πολίτη".

Εντάξει, πολιτικό, κοινωνικό, αγελαίο, διαφοροποιούν λίγο πολύ την ανάγκη που έχουμε ο ένας από  τον άλλον για την επιβίωση μας.
Εκτός από τους ερημίτες,  τους ναυαγούς, τους θεούς και τα μη αγελαία ζώα, για να επανέλθουμε στην άλλη γνωστή ρήση του φιλοσόφου, ο άνθρωπος χρειάζεται τον συνάνθρωπο, την οργανωμένη κοινωνία.
Μια κοινωνία για να ευημερήσει, όχι απλά να επιβιώσει  χρειάζεται φυσικά  την οικονομική ευμάρεια, αλλά όχι μόνο.
Ο κοινωνικό-πολιτικός βίος είναι είναι πρόσφορο έδαφος για μια καλύτερη, "ευδαιμονικότερη" ζωή, αρκεί να σέβεται την διαφορετικότητα του άλλου, την ελευθερία έκφρασης, τη διαβούλευση.
Συμπεραίνω, πως αν  ο άνθρωπος δεν κατανοεί πως απαιτείται η ευνομία, η ισονομία, η πολυμορφία, η πολυπολιτισμικότητα τότε δεν ονομάζεται πολιτικό ζώο.
Και μόνο ο δεύτερος όρος αρκεί.

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ - Ο ΑΡΤΟΣ

Δυο μεγάλες θεματικές συνθέσεις του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη φιλοξενεί έως τις 2 Ιουνίου το Τελλόγλειο ίδρυμα τεχνών του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη. «Τα φαντάσματά μου- Ο Άρτος» είναι οι δύο συνθέσεις του καλλιτέχνη με τις οποίες «προσπαθεί να βρει το μίτο από κάτι που μοιάζει άπιαστο, υπερβατικό, μαγικό».

Χρησιμοποιώντας ως άξονα το ψωμί καθώς και αρχαιοελληνικά και χριστιανικά σύμβολα τιμά «μια βασική έννοια της ζωής του ανθρώπου…που καθημερινά αγωνίζεται να το αποκτήσει».

Παραφράζοντας ελαφρώς κάποια λόγια του Ελύτη ο καλλιτέχνης αναφέρει: «Αυτό που κάνω με την τέχνη μου είναι τελετουργία και οι τελετουργίες δεν εξηγούνται δια της λογικής. Οι τελετουργίες μόνο τελούνται. Ό,τι ξεπερνά τα συνήθη μέτρα οδηγεί το κοινό προς την έκσταση. Στην πορεία αυτή υπάρχει μια μυστική βοή. Αναδύεται από το δέος που προκαλεί ο αγώνας για το ψωμί. Είναι η αγωνιώδης πορεία του ανθρώπου ανά τους αιώνες για την επιβίωσή του. Προσκαλώ το θεατή να συμμετάσχει, όχι αδιάφορα και ανώδυνα αλλά κι ο ίδιος να αναλογιστεί αυτή την πορεία με την υπαρξιακή αγωνία που καθημερινά βιώνει».

Δεν είχα διαβάσει τα λόγια αυτά του καλλιτέχνη όταν πήγα στην έκθεση, μα συμμετείχα.

Συμμετείχα ψυχικά, διανοητικά, συναισθηματικά, ενεργά.

Κάτι σκίρτησε μέσα μου.

Πιστεύω το αρχέγονο.

Ο ίδιος με τα λόγια του μπορεί να μας προσκαλεί για αυτή την διαδραστικότητα, μα τα έργα του το προκαλούν.

 Βλέποντας τα 3μετρα σχεδόν γλυπτά του, εντυπωσιάστηκα με την επιβλητικότητα τους, μαγεύτηκα απ' αυτό που αποπνέουν και, μετά το ξάφνιασμα αυτό των αισθήσεων μα και των συναισθημάτων, εκτίμησα την τεχνική, την αισθητική, τον σχεδιασμό, τις ιδιαίτερες δυσκολίες  συναρμολόγησης των ετερόκλητων υλικών, που άψογα συνδυάστηκαν, για το εκπληκτικό για μένα αποτέλεσμα.

Χρηστικά:

Η γενική είσοδος είναι 5 ευρώ, διατίθενται μειωμένα εισιτήρια και ισχύουν πολλές ατέλειες
Ισόγειο Τελλογλείου. 
Διάρκεια : 12 Απριλίου – 2 Ιουνίου 2013 
Ωράριο λειτουργίας εκθεσιακού χώρου: Δευτέρα κλειστά Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10.00 – 13.00 Τετάρτη: 10.00 – 19.00 Σάββατο – Κυριακή: 10.00 – 18.00 
Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ Αγ. Δημητρίου 159Α, τηλ.: 2310247111, 2310991610

ΑΛΛΟ ΟΙΚΤΟΣ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ

Όταν ξεκινησα το blog, μου ήταν εύκολο να γράφω σε αυτό.
Έγραφα ό,τι μου 'ρχόταν στο μυαλό χωρίς δεύτερη σκέψη και τις περισσότερες φορές χωρίς δεύτερη ανάγνωση.
Πίστευα πως ήταν κίνητρο για να ενεργοποιήσω το μυαλό μου, ένοιωθα πως έβλεπα τα γεγονότα από άλλη σκοπιά, γνωρίστηκα ιντερνετικα, και όχι μόνο, με ενδιαφέροντες, και όχι μόνο, ανθρώπους.
Με τον ερχομό της κρίσης, ένοιωθα πως όταν συμβαίνει κάτι τόσο δραματικό, δεν είναι σωστό να ασχολείσαι, τουλάχιστον δημόσια, με άλλα θέματα, αλλά και πάλι καταλάβαινα πως δεν γίνεται να μιλάς όλο για αυτήν.
Είχαν λοιπόν το προνόμιο, χι χι, μόνοι οι φίλοι να γνωρίζουν τις σκεψεις μου, τα συναισθήματα, τις κρίσεις μου για τα θεάματα και τα διαβάσματα  μου.
Το ξέχασα, (το blog) αλλά δεν το ξέχασαν οι ιντερνετικοί φίλοι και οι απομακρυσμένοι γνωστοί που με παρακινούν να το ενημερώνω.
Ας πω λοιπόν πως σήμερα κάνω ένα νέο ξεκίνημα.
Και γιατί θα μιλήσω;
Μα για αυτό που με απασχολεί.
Πώς μπορώ να γελάω, να διασκεδάζω, να χορεύω όταν γύρω μου υπάρχει δυστυχία, μιζέρια, αναπηρία;
Θα μου απαντήσω με τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ, από το μυθιστόρημά του "Επικίνδυνος Οίκτος".

"Κάποιος με παράλυτα πόδια. ίσως να ζηλεύει που με βλέπει να πετάω έτσι ελαφριά σαν παιδί.
Όπως να 'ναι, ντρέπομαι ξαφνικά που τρέχω γερός, ελεύθερος, ντρέπομαι γι αυτή την "σωματική" ευτυχία, σαν να 'ταν ένα προνόμιο που δεν μου ανήκει.
Βέβαια, την ίδια στιγμή που μου ήρθε αυτή η παράξενη σκέψη, καταλάβαινα κιόλας πόσο μια τιμωρία σαν αυτήν είναι ανόητη και άσκοπη. Ξέρω πως είναι παράλογο να στερείται κανείς μιαν απόλαυση, επειδή είναι απαγορευμένη σ' έναν άλλον, ν' απομακρύνει απ τον εαυτό του μιαν ευτυχία, επειδή κάποιος άλλος είναι δυστυχισμένος. Ξέρω πως σε κάθε στιγμή, ενώ εμείς γελάμε κι αστειευόμαστε, άλλοι αγκομαχούν στο κρεβάτι τους και πεθαίνουν, πως πίσω από χιλιάδες παράθυρα φωλιάζει η δυστυχία κι οι άνθρωποι πεινάνε, πως υπάρχουν νοσοκομεία, ανθρακωρυχεία και λατομεία, πως μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις φυλακές, αμέτρητοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι κάθε στιγμή σε αναγκαστική δουλειά, και κανενός τους ο πόνος δεν θ' αλάφρωνε αν τυραννιόταν κάποιος  άλλος παράλογα. Αν άρχιζε κανένας- το 'ξερα καλά- να σκέφτεται τη δυστυχία αυτού του κόσμου, δεν θα μπορούσε πια να κοιμηθεί και θα 'σβηνε το γέλιο από το στόμα του......."

Υ.Γ 1ο) ΦΩΦΩ έτσι έπρεπε να μου απαντήσεις ( αυτό το βιβλίο διάβαζες εκείνη την ήμερα)  όταν σου είπα πώς κατεβαίνει η μπουκια μας, πώς μπορούμε και  χασκογελάμε όταν γύρω μας άλλοι δεν έχουν δουλειά, ρεύμα,  ψωμί;;

Υ.Γ 2ον  Μικρέ αδελφέ αφιερωμένο σε σένα.