Όλες οι πράξεις στη ζωή έχουν ένα αντίκτυπο, μια επίπτωση, ένα τίμημα.
Είτε είναι ηθικό είτε είναι υλικό.
Οι τωρινές επιλογές αποτιμούνται στο μέλλον.
Κάθε επιλογή και τίμημα αλλά και χαμένες ευκαιρίες.
Όταν διαλέγεις ένα μονοπάτι βλέπεις πού σε οδηγεί, αλλά ποτέ δεν θα μάθεις πού θα σε πήγαιναν τα άλλα.
Με λίγα λόγια μπορείς να αξιολογήσεις αυτά που κατέκτησες στην πορεία της ζωής σου, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να μάθεις τι έχασες ή τι περισσότερα θα κέρδιζες.
Μπορείς να παραδεχθείς όμως πως έκανες λάθος επιλογή;;;
Αν υπάρχουν πραγματικά λάθος επιλογές ή τις κρίνουμε εμείς έτσι εκ των υστέρων, ενδεχομένως επειδή επαναπροσδιορίσαμε τις προτεραιότητες μας ή αυτά που πιστεύουμε ως αξίες στη ζωή μας.
Πιστεύω πως ο Άρθουρ Μίλλερ με το θεατρικό του έργο "Το Τίμημα",
που παίζεται στο Υπερώο του Κρατικού Θεάτρου, διαπραγματεύεται εκτός των άλλων και με αυτήν την εκδοχή.
Δηλαδή, πόσο και αν είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε τις τυχόν λανθασμένες επιλογές μας.
Το έργο μας δείχνει πως όλα στη ζωή είναι ρευστά, αλλάζουν, δεν νοείται τίποτε δεδομένο, ούτε η κοινωνική και οικονομική επιφάνεια αλλά ούτε και οι ηθικές αξίες.
Ως εκ τούτου, σαν σημείο αναφοράς έχει το κραχ του 1929 στην Αμερική και τις επιπτώσεις που φέρνουν οι κρίσεις στις ζωές των ηρώων και κατ επέκταση στον καθένα.
Η πατρική αγάπη και η οικογενειακή συνοχή αποδεικνύονται από ορισμένους κατώτερες των περιστάσεων και από άλλους σαν άλλοθι, για να αποφύγουν να κυνηγήσουν το όνειρο.
Βλέπουμε πως πολλές φορές και οι θυσίες έχουν βαθύτερα κίνητρα.
Αρεσκόμαστε να πιστεύουμε πως είμαστε ανώτεροι και ηθικοί, όταν βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τις επιθυμίες μας έναντι "καθηκόντων και ηθικών υποχρεώσεων", αντί να ομολογήσουμε στον εαυτό μας, ότι επιλέγουμε να είμαστε θύματα , από τον φόβο πως σαν κυνηγοί, μπορεί και να μην τα καταφέρουμε.
Με αφορμή την εκτίμηση μιας οικοσκευής, καλούμαστε, ( οι θεατές), να αξιολογήσουμε και να επανεκτιμήσουμε τις προθέσεις και την ειλικρίνεια και την μεταμέλεια των πρωταγωνιστών.
Με εγρήγορση και διαύγεια, γιατί υπάρχουν συνεχώς εντάσεις και ανατροπές αλλά και κάποια αδιευκρίνιστα στοιχεία, που θέλω να πιστεύω πως δεν διέφυγαν του συγγραφέα, αλλά οφείλονται στα παιχνίδια που παίζει η μνήμη στο μυαλό, όπως το δικαιολογεί κάπου και το σενάριο.
Και αν στο τέλος φεύγουμε όλοι ξέροντας την τιμή της οικοσκευής, κανένας μας δεν ξέρει πώς ο καθε θεατής αποτίμησε τον κάθε ήρωα.
Γιατί ο καθένας μας κρίνει με τα δικά του μέτρα και σταθμά.
Με τα δικά μου πάντως εγώ ξεχωρίζω, στις υποκριτικές ικανότητες, τον Χρήστο Σιμαρδάνη, χωρίς να θέλω να πω πως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν είναι καλοί.
Υποστηρίζουν το ρόλο τους και με το παραπάνω, στις δύσκολες πιστεύω συνθήκες του στενόχωρου , (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτού θεάτρου.
Το σκηνικό είναι φορτωμένο αλλά μην ξεχνάμε πως φέρει όχι μόνο τα έπιπλα μιας μεσοαστικής οικίας αλλά και τις ζωές των ενοίκων του.
Είτε είναι ηθικό είτε είναι υλικό.
Οι τωρινές επιλογές αποτιμούνται στο μέλλον.
Κάθε επιλογή και τίμημα αλλά και χαμένες ευκαιρίες.
Όταν διαλέγεις ένα μονοπάτι βλέπεις πού σε οδηγεί, αλλά ποτέ δεν θα μάθεις πού θα σε πήγαιναν τα άλλα.
Με λίγα λόγια μπορείς να αξιολογήσεις αυτά που κατέκτησες στην πορεία της ζωής σου, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να μάθεις τι έχασες ή τι περισσότερα θα κέρδιζες.
Μπορείς να παραδεχθείς όμως πως έκανες λάθος επιλογή;;;
Αν υπάρχουν πραγματικά λάθος επιλογές ή τις κρίνουμε εμείς έτσι εκ των υστέρων, ενδεχομένως επειδή επαναπροσδιορίσαμε τις προτεραιότητες μας ή αυτά που πιστεύουμε ως αξίες στη ζωή μας.
Πιστεύω πως ο Άρθουρ Μίλλερ με το θεατρικό του έργο "Το Τίμημα",
που παίζεται στο Υπερώο του Κρατικού Θεάτρου, διαπραγματεύεται εκτός των άλλων και με αυτήν την εκδοχή.
Δηλαδή, πόσο και αν είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε τις τυχόν λανθασμένες επιλογές μας.
Το έργο μας δείχνει πως όλα στη ζωή είναι ρευστά, αλλάζουν, δεν νοείται τίποτε δεδομένο, ούτε η κοινωνική και οικονομική επιφάνεια αλλά ούτε και οι ηθικές αξίες.
Ως εκ τούτου, σαν σημείο αναφοράς έχει το κραχ του 1929 στην Αμερική και τις επιπτώσεις που φέρνουν οι κρίσεις στις ζωές των ηρώων και κατ επέκταση στον καθένα.
Η πατρική αγάπη και η οικογενειακή συνοχή αποδεικνύονται από ορισμένους κατώτερες των περιστάσεων και από άλλους σαν άλλοθι, για να αποφύγουν να κυνηγήσουν το όνειρο.
Βλέπουμε πως πολλές φορές και οι θυσίες έχουν βαθύτερα κίνητρα.
Αρεσκόμαστε να πιστεύουμε πως είμαστε ανώτεροι και ηθικοί, όταν βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τις επιθυμίες μας έναντι "καθηκόντων και ηθικών υποχρεώσεων", αντί να ομολογήσουμε στον εαυτό μας, ότι επιλέγουμε να είμαστε θύματα , από τον φόβο πως σαν κυνηγοί, μπορεί και να μην τα καταφέρουμε.
Με αφορμή την εκτίμηση μιας οικοσκευής, καλούμαστε, ( οι θεατές), να αξιολογήσουμε και να επανεκτιμήσουμε τις προθέσεις και την ειλικρίνεια και την μεταμέλεια των πρωταγωνιστών.
Με εγρήγορση και διαύγεια, γιατί υπάρχουν συνεχώς εντάσεις και ανατροπές αλλά και κάποια αδιευκρίνιστα στοιχεία, που θέλω να πιστεύω πως δεν διέφυγαν του συγγραφέα, αλλά οφείλονται στα παιχνίδια που παίζει η μνήμη στο μυαλό, όπως το δικαιολογεί κάπου και το σενάριο.
Και αν στο τέλος φεύγουμε όλοι ξέροντας την τιμή της οικοσκευής, κανένας μας δεν ξέρει πώς ο καθε θεατής αποτίμησε τον κάθε ήρωα.
Γιατί ο καθένας μας κρίνει με τα δικά του μέτρα και σταθμά.
Με τα δικά μου πάντως εγώ ξεχωρίζω, στις υποκριτικές ικανότητες, τον Χρήστο Σιμαρδάνη, χωρίς να θέλω να πω πως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν είναι καλοί.
Υποστηρίζουν το ρόλο τους και με το παραπάνω, στις δύσκολες πιστεύω συνθήκες του στενόχωρου , (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτού θεάτρου.
Το σκηνικό είναι φορτωμένο αλλά μην ξεχνάμε πως φέρει όχι μόνο τα έπιπλα μιας μεσοαστικής οικίας αλλά και τις ζωές των ενοίκων του.
